Νιετ, σύντροφοι, νιετ!

«Δώστε και στους δύο από ένα κύπελλο». Αυτό τo πρώτο πράγμα που πέρασε από το μυαλό μου όταν έψαξα πρόλογο για αυτό το in extremis και με τους σφυγμούς στο χίλια σχόλιο.Πέρα από τα προφανή, ότι το μπάσκετ είναι το ωραιότερο άθλημα του πλανητικού συστήματος και δεν μπορεί να συγκριθεί με τίποτε απολύτως.

Επειτα όμως το ξανασκέφτηκα και άλλαξα γνώμη. Όχι. Δεν υπάρχει λόγος να μοιραστεί στα δύο το τρόπαιο της πρωταθλήτριας Ευρώπης. Aνήκει ολόκληρο στα παιδιά της αρκούδας.

Το αξίζει απόλυτα η ΤΣΣΚΑ Μόσχας, η οποία, είτε μας αρέσει είτε όχι, είναι ο μεγαλύτερος σύλλογος στην ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ: 7 τρόπαια με το αποψινό, 13 τελικοί αν δεν έχασα το μέτρημα, αδιάλειπτη παρουσία στα Final-4 εδώ και μία δεκαπενταετία με εξαίρεση μία χρονιά ανασυγκρότησης, δεκαετίες ολόκληρες στο προσκήνιο, οικονομική επένδυση που περιποιεί τιμή και λάμψη στη διοργάνωση, αμέτρητοι μπασκετμπολίστες και προπονητές παγκόσμιας κλάσης, μία αρκούδα που θα μπορούσε να μας καταπιεί όλους.

Και αν κάποτε έχασε για λίγο τον δρόμο της, χρειάστηκε να εμπιστευτεί τα γκέμια σε έναν Έλληνα για να πατήσει ξανά τη γη της επαγγελίας. Το 2006, στην Πράγα, ήταν ο Θοδωρής Παπαλουκάς αυτός που άνοιξε τη θάλασσα στα δύο για να μείνουν στεγνά τα πόδια των Ρώσων.

Μία δεκαετία μετά το 5^ο της ΤΣΣΚΑ (και αφού προηγήθηκε το 6^ο το 2008 στη Μαδρίτη), ένας άλλος Έλληνας έγινε ο ηλεκτρονικός εγκέφαλος της πρωταθλήτριας Ευρώπης. Μόλις πριν από 4 χρόνια, ο Δημήτρης Ιτούδης.ήταν ακόμη ασίσταντ στον Παναθηναϊκό, δίχως την παραμικρή εμπειρία σε ρόλο απόλυτου καθοδηγητή.

Η εκτόξευσή του στην κορυφή μέσα σε μία τετραετία μπορεί να συγκριθεί μόνο με αυτήν του ανθρώπου που χθες υποκλίθηκε απρόθυμα στον καλύτερο μαθητή του...

Ο Ιτούδης έμαθε από το περυσινό πάθημα, έφτιαξε μία ΤΣΣΚΑ όπως την οραματιζόταν ο ίδιος –και όχι ο παραλής εργοδότης του- και κέρδισε το παρθενικό του τρόπαιο ως head coach, στον ωραιότερο, ίσως, τελικό που γνώρισε ποτέ η Εuroleague.

O παθιασμένος τρόπος με τον οποίο πανηγύρισε (λίγο πριν βρεθεί στα χέρια των παικτών του και από εκεί στον αέρα) έδειξε ότι δεν είχε λόγο ούτε διάθεση να μοιραστεί την τιμή με κανέναν. Απογαλακτισμένος πια από τη θαυματουργή θηλή του Ομπράντοβιτς, ο Ιτούδης έγινε ο δεύτερος Έλληνας προπονητής που κατακτά –ως απόλυτο αφεντικό μίας ομάδας- τον ευρωπαϊκό τίτλο.

Και επειδή της το χρωστούσε η ιστορία, αυτό το Κύπελλο. Το έχασε μέσα από τα χέρια της ξανά και ξανά και ξανά: στο Βερολίνο το 2009, στην Πόλη το 2012, στον περυσινό ημιτελικό της Μαδρίτης, ξανά και ξανά και ξανά.

Τα φαντάσματα ξύπνησαν ξανά στο β’ ημίχρονο του αποψινού τελικού και το déjà vu τριών συνεχόμενων «τυχερών» θριάμβων του Ομπράντοβιτς πήγε να γίνει θηλειά στο λαιμό της αρκούδας. Με τον Ολυμπιακό και με την ΤΣΣΚΑ το 2009, με τη Λαμποράλ χθες, ο Σέρβος κέρδισε χάρη σε άστοχο σουτ των αντιπάλων λίγο πριν ακουστεί η κόρνα.

Πάλι; Τέταρτη φορά; Και γιατί όχι;

Αυτή τη φορά, όμως, η μοίρα αποφάσισε να κοιτάξει αλλού. «Αρκετά σου χάρισα, μίστερ Ζοτς». Το κρίσιμο σουτ βρήκε και πάλι σίδερο, αλλά υπήρχε χρόνος για μία τελευταία παρέμβαση.

Έμελλε να είναι ο εμβληματικός αρχηγός της ΤΣΣΚΑ, ο αποτυχών σε 8 Final-4 Βίκτορ Χριάπα, αυτός που φώναξε το κρίσιμο «νιετ», διορθώνοντας με φόλοου το άτσαλο σουτ του λιπόψυχου Ντε Κολό στο φινάλε του κανονικού αγώνα. Άλλωστε «Victor» σημαίνει νικητής. Δεν του πήγαινε ο τίτλος του μοιραίου, που απέκτησε σε τόσα λυπητερά Final-4.

Η ΤΣΣΚΑ ξαναβρήκε την αυτοκυριαρχία της στην παράταση (με πρώτους τους Ντε Κολό και Τεόντοσιτς) και έδιωξε τους καλλικάντζαρους άπαξ διά παντός. Η Φενέρ είχε τη συμπαράσταση 8.000 Τούρκων και πολλών ουδετέρων, αλλά το momentum που έχτισε μετά το 63-42 του 27^ου λεπτού δεν έφτανε για να λυγίσει τους Ρώσους.

Η παράταση ξεκίνησε με ένα κλέψιμο και δύο ασίστ του Μίλος Τεόντοσιτς, ο οποίος ξεφορτώθηκε τις δικές του χίμαιρες και υπήρξε ο πραγματικός MVP του συναρπαστικού τελικού. Άντε τώρα να πείσεις τους δύσπιστους, ότι δεν είσαι άσχετος, εσύ που ψήφισες τον Ντε Κολό...

Ο Χάινς νίκησε την κόπωσή του και πέτυχε δύο κρίσιμα καλάθια, ο Ντε Κολό ξεπέρασε το άγχος και αξιοποίησε τις 6 βολές που κέρδισε, η πλάστιγγα έγειρε. Ο ηρωικός Κώστας Σλούκας, που πίστευε στην ανατροπή και τη δρομολόγησε όταν οι συμπαίκτες του κατέρρεαν, αναγκάστηκε να παραδώσει τα όπλα.

Η ΤΣΣΚΑ, που έκανε δύο καταπληκτικά πρώτα ημίχρονα στο Final-4, διπλός τίτλος τιμής για τον Ιτούδη, δεν έχει πια να φοβηθεί κανέναν. Τον χειρότερο εχθρό της τον ξάπλωσε φαρδύ πλατύ στο καναβάτσο ενός ευλογημένου από τους θεούς του μπάσκετ γηπέδου.

Λίγα λεπτά μετά τη λήξη του τελικού, ο μέγας Χριάπα σήκωσε το τρόπαιο και το έδειξε μέσα από τις οθόνες στους τηλεθεατές που παρακολουθούσαν από τη μαμά Ρωσία. Στους δύο αγώνες του Βερολίνου, ο Ιτούδης πήρε 35+25=60 πόντους από τους γηγενείς παίκτες της ΤΣΣΚΑ, της ίδιας ΤΣΣΚΑ που έψαχνε επί χρόνια την προκοπή σε χρυσοπληρωμένους λεγεωνάριους.

Μπορεί το MVP να διεκδικήθηκε από Γάλλο, Σέρβο και Αμερικανό, αλλά οι παίκτες-κλειδιά ήσαν ο βιονικός Βοροντσέβιτς (η αποβολή του οποίου στο 35’ ξεκίνησε τον κατήφορο της ΤΣΣΚΑ), ο πολυσύνθετος Χριάπα, ο αθόρυβος Κουρμπανόφ, ο Φρίτζον που ήταν καλός στον ημιτελικό, ακόμα και ο εφεδρικός σέντερ Κορομπκόφ που έπαιξε ρόλο Αργύρη Καμπούρη με τον Κουλάγκιν που μπήκε για να κάνει ένα φάουλ.

Εάν κρατούσα εγώ τα κλειδιά του ρωσικού μπάσκετ, θα τα παρέδιδα αριστίνδην στον Ιτούδη και θα του έδινα ρόλο Ομοσπονδιακού προπονητή. Είναι ο πρώτος που βρήκε τρόπο να γεμίσει την καρδιά του Ρώσου μπασκετμπολίστα με αυταπάρνηση και αυτοπεποίθηση.

Το αναμνηστικό κυπελλάκι του ηττημένου φιναλίστ παρέλαβε για λογαριασμό της Φενέρμπαχτσε ο δικός της αρχηγός, Μελίχ Μαχμούτογλου. Αυτός έπαιξε μόλις 2:16 στον τελικό, ενώ οι Τούρκοι συμπαίκτες του ανέμιζαν τις πετσέτες, Παρασκευή-Κυριακή.

Τα συνθήματα της παθιασμένης κερκίδας δεν τα καταλάβαινε κανένας παίκτης της Φενέρ, ούτε βέβαια ο προπονητής της. Σε μία γωνία της κερκίδας των προσκεκλημένων της Euroleague, o Κώστας Τσαρτσαρής και ο Δήμος Ντικούδης χαμογελούσαν με νόημα.