Το Final 4 των προπονητών και ο «ένας γάμος και 3 κηδείες»

Ανέκαθεν υποστήριζα πως τα ωραιότερα Final 4 είναι αυτά στα οποία δε συμμετέχουν ελληνικές ομάδες. Μηδέν άγχος για το αποτέλεσμα, λιγότερο άγχος μη… χάσεις κάτι από το ρεπορτάζ και χωρίς δεύτερη σκέψη παρακολουθείς τα παιχνίδια με εντελώς διαφορετικό τρόπο (και δεν εννοώ να τρώω τα νύχια μου όταν παίζει ο Ολυμπιακός).

Για να εξηγούμαι και να μην παρεξηγούμαι μακάρι να ήταν ο Ολυμπιακός στο Βερολίνο και να ήμουν φουλ αγχωμένος, άυπνος και όλα όσα συνεπάγονται με την παρουσία της ομάδας στο Final 4.

Το Βερολίνο μου ξυπνάει άσχημες αναμνήσεις τόσο για αγωνιστικούς λόγους (ήττα στον ημιτελικό) όσο και για εξωαγωνιστικούς. Ελπίζω αυτή τη φορά να είναι πολύ καλύτερα τα πράγματα αν και αγωνιστικούς λόγους δεν έχω λόγο στεναχώριας.

ΔΙΚΑΙΗ Η ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΩΝ ΤΕΣΣΑΡΩΝ

Διαφωνώ κάθετα με την άποψη ότι οι Φενέρμπαχτσε, ΤΣΣΚΑ Μόσχας, Λαμποράλ και Λοκομοτίβ Κουμπάν είναι οι τέσσερις καλύτερες ομάδες της Ευρώπης. Ειδικά από τις δύο τελευταίες υπάρχουν πολλές καλύτερες, αλλά η παρουσία τους είναι 1000% δίκαιη επειδή ήταν μακράν οι πιο συνεπείς καθ΄ όλη τη διάρκεια της σεζόν.

Τόσο οι Ισπανοί όσο και η ομάδα του Γιώργου Μπαρτζώκα ήταν οι πιο σταθερές αγωνιστικά σε σχέση με ποιοτικότερα ρόστερ και χάρη σε αυτή την αγωνιστική τους συνέπεια διεκδικούν το τρόπαιο.

Συμπερασματικά μιλώντας λοιπόν το Final 4 είναι πέρα για πέρα δίκαιο.

ΤΟ FINAL 4 ΤΩΝ ΠΡΟΠΟΝΗΤΩΝ

Ακόμη ένα δεδομένο το οποίο… σπανίζει είναι πως δεν υπάρχουν απουσίες στις ομάδες. Εκτός του Φρίλαντ (ΤΣΣΚΑ) και Σενγκέλια (Λαμποράλ) οι προπονητές έχουν φουλ ρόστερ κάτι το οποίο φυσικά και τους ικανοποιεί.

Πιστεύω πως το συγκεκριμένο τουρνουά θα το κρίνουν οι προπονητές περισσότερο από τους παίκτες και ο λόγος που πιστεύω κάτι τέτοιο είναι η έλλειψη ισχυρών προσωπικοτήτων εντός των τεσσάρων γραμμών του παρκέ.

Προσωπικά όταν αναφέρομαι σε προσωπικότητες των Final 4 σκέφτομαι Σπανούλη, Διαμαντίδη, Πρίντεζη, Φώτση, Ρούντι, Γιουλ, Ρέγες, Ναβάρο.

Δε θεωρώ ισχυρή προσωπικότητα επιπέδου Final 4 ούτε τον Ντιλέινι και τον Ράντολφ (πρώτη συμμετοχή), ούτε τους Τζέιμς και Άνταμς (για τον ίδιο λόγο), ούτε τους Ντίξον και τον Κόρι Χίγκινς.

Κατ’ εμέ προσωπικότητες των οποίων το ένστικτο μπορεί να διαδραματίσει ρόλο στο τελικό αποτέλεσμα είναι οι Τεόντοσιτς, Ντε Κολό, Μπογκντάνοβιτς, Σλούκας, Άντιτς, Βέσελι, Ντατόμε και Μπουρούσης.

Για να καταλάβετε καλύτερα αυτό που εννοώ βρείτε μου μία μεγαλύτερη προσωπικότητα στο Final 4 από τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς; Κανένας.

ΚΑΙ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΡΩΤΕΣ ΩΡΕΣ ΣΤΟ ΒΕΡΟΛΙΝΟ

Υπέροχη πόλη, φωτεινή με κόσμο έξω ακόμη και στη 1 τα ξημερώματα αν και Τετάρτη. Τα gazzettοπαιδα βγήκαμε να φάμε μαζί με 2-3 συναδέλφους και μάλλον πρέπει να πάμε σε καλό μαγαζί. Δεν αναφέρομαι στα λεφτά που δώσαμε, αλλά στον κόσμο που είδαμε.

Θυμάστε την ταινία «4 γάμοι και μία κηδεία»;

Ε, εγώ έζησα τον ένα γάμο και 3 κηδείες.

Μπαίνω στο μαγαζί, πρώτο τραπέζι πίστα το προπονητικό τιμ της ΤΣΣΚΑ Μόσχας με χαμογελαστό τον Δημήτρη Ιτούδη (πρώτη κηδεία αφού μας απέκλεισε).

Μετά από λίγο ετοιμάζομαι να κόψω το σνιτσελάκι μου (και λίγο από το κότσι του Τσίγκα) μπαίνει ο Σλούκας. (εδώ έχουμε τον… γάμο). Χάρηκα που τον είδα. Χάρηκε κι αυτός, αλλά μάλλον θα χαρεί περισσότερο αν πάρει την Euroleague. Μάλλον… Πάντως να σας ενημερώσω πως πρώτη ερώτησή του μετά τις προσωπικές ήταν για τον Ολυμπιακό και τι κάνουν τα παιδιά.

Αφού είχε επιστρέψει το χαμόγελό μου (η όρεξη πάντα εκεί ήταν), μπήκε ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς. (Δεύτερη κηδεία). Θα πείτε τα δικά σας πάλι οι οπαδοί του Παναθηναϊκού στα σχόλια κάτω, αλλά πρέπει να καταλάβετε δύο πράγματα. Πρώτον θεωρώ τον Σέρβο τον κορυφαίο προπονητή με τεράστια απόσταση από τον επόμενο. Δεύτερον , η «κόντρα» που έχω μαζί του είναι για προσωπικό θέμα και όχι γιατί νικούσε τις περισσότερες φορές τον Ολυμπιακό. Εξ άλλου αυτό ήταν εύκολο κάποιες σεζόν που οι Πειραιώτες έπαιζαν με τον Γιόσκο Καφετζή και τον Λαβόρ Ποστέλ και αυτός με τον Μποντιρόγκα.

Η τρίτη κηδεία ήταν η μηλόπιτα με το παγωτό η οποία αποδείχθηκε κατώτερη των προσδοκιών μου.