Οι μαντράχαλοι και τα ουρί

Εχω χαζοξενυχτήσει αμέτρητες φορές για να δω στην τηλεόραση αθλητικά (και πολιτικά και κινηματογραφικά και μουσικά και …ό,τι βρέξει), αλλά ποτέ για All-Star Game του ΝΒΑ. Το βρίσκω αφόρητα βαρετό και περίπου παιδικό.

Το χθεσινό το έγραψα στον σκληρό δίσκο του αποκωδικοποιητή του ΟΤΕ και το έβαλα να παίζει σήμερα το μεσημέρι, ενώ ξαναζούσα στο διαδίκτυο τα άλλα χθεσινά, τα μεθυστικά.

Έχω και αλλεργία στον Κόμπι Μπράιαντ. Ας μη την ξανανοίξουμε αυτή την κουβέντα…

Ζήλεψα, όμως, πολύ. Ζήλεψα τους συναδέλφους Βασίλη Σκουντή και Ρήγα Δάρδαλη, που ταξίδεψαν στο Τορόντο και έζησαν από μέσα τη γιορτή. Οι διαπιστευμένοι δημοσιογράφοι είναι οι πραγματικά τυχεροί του All-Star τριημέρου.

Αυτό είπα και στον φίλο που είχε τη δυνατότητα να ταξιδέψει στο Τορόντο, με δικά του έξοδα αλλά και με εξασφαλισμένη διαπίστευση Τύπου: «Εφ’όσον αντέχουν τα οικονομικά σου, να πας και δεν θα το μετανιώσεις».

Στα 28 χρόνια που πέρασαν από τότε που πρωτόπιασα μικρόφωνο, κάλυψα δύο Al-Star Game: αυτό του 1994 στη Μινεάπολις για το Mega και εκείνο του 2005 στο Ντένβερ για τη Nova.

Άλλες δύο φορές με έφεραν οι άνεμοι στην Αμερική για τελικούς του ΝΒΑ: Ρόκετς-Νικς με Ολάζουον εναντίον Γιούιν και Χιτ-Μάβερικς με Ουέιντ και Νοβίτσκι. Η αξέχαστη εμπειρία της καριέρας μου ήταν οι μεταδόσεις μου από το Μάντισον Σκουέρ Γκάρντεν το καλοκαίρι του 1994.

Εάν όμως μπορούσα να επιλέξω ένα αμερικάνικο ταξίδι ΝΒΑ για το άμεσο μέλλον, θα διάλεγα το επόμενο All-Star Game, στη Σάρλοτ. Με τον Μάικλ Τζόρνταν οικοδεσπότη και με τον Γιάννη Αντετοκούνμπο –ελπίζω- στο παρκέ.

Διότι το All-Star τριήμερο δεν είναι μόνο μπάσκετ. Πρόκειται για ένα ξέφρενο τριήμερο πάρτυ σε όλα τα μήκη και πλάτη της οικοδέσποινας πόλης. Το Τορόντο είναι και από τις όμορφες. Πόλη για να ζει κανείς.

Όταν σβήνουν τα φώτα του γηπέδου, ανάβουν τα φώτα των κλαμπ. Και όταν ξαναβγαίνει ο ήλιος, μικροί και μεγάλοι ξεχύνονται στις παράλληλες εκδηλώσεις.

Για τον διαπιστευμένο, όμως, η πραγματική ατραξιόν δεν είναι οι αγώνες, ούτε οι διαγωνισμοί και η fan zone. Είναι η άμεση πρόσβαση στους θρύλους του σήμερα και του χθες.

Μετρώ τους τιτάνες που είδα πριν από λίγο στην τηλεόραση και ζαλίζομαι. Μάικλ Τζόρνταν. Μάτζικ Τζόνσον. Όσκαρ Ρόμπερτσον. Μπιλ Ράσελ. Τζούλιους Έρβινγκ. Τζορτζ Γκέρβιν. Σακίλ Ο’Νηλ. Μπομπ Λανίερ. Στηβ Νας. Τρέισι ΜακΓκρέιντι. Ντικέμπε Μουτόμπο.

Το 2005, στο Ντένβερ, προσπαθούσα να βγάλω με το κινητό μου μία selfie που να δείχνει ότι ακριβώς από πίσω μου καθόταν ο Έλτζιν Μπέιλορ. Κάποια άλλη στιγμή κυνηγούσα τον Μάτζικ για να βγάλω μισή φωτογραφία μαζί του ή δίπλα του ή έστω πίσω του.

Όταν ζήτησα από κάποιον υπάλληλο του ΝΒΑ να παίξει αυτός τον ρόλο του φωτογράφου, έγινα ρεζίλι. «Αυτό απαγορεύεται, κύριε». Λίγο ακόμη και θα μου έπαιρνε τη διαπίστευση.

Όλους αυτούς τους κολοσσούς, οι θεατές στο γήπεδο τους βλέπουν με κυάλια ή από τις γιγαντοοθόνες. Οι τηλεθεατές, μέσα από το παγερό γυαλί.

Οι δημοσιογράφοι, όμως, έχουν αμέτρητες ευκαιρίες για να τους γνωρίσουν από κοντά. Να συζητήσουν μαζί τους, να πάρουν σύντομες συνεντεύξεις, να χαζέψουν σαν μικρά παιδιά, ακόμα και να φωτογραφηθούν δίπλα τους. Έστω διακριτικά.

Η ανεμελιά του Αll-Star τριημέρου μειώνει τις άμυνες και κατεβάζει τους διακόπτες. Και όλα αυτά χωρίς να υπολογίζονται στην εξίσωση οι celebrities από άλλους χώρους.

Στο Τορόντο ήταν ο παρουσιαστής Τζον Στιούαρτ, ο τραγουδιστής Στινγκ, ο σκηνοθέτης Σπάικ Λη, ο ράπερ Ντρέικ, η ηθοποιός Ολίβια Ουάιλντ και αρκετοί άλλοι, από τους οποίους ανενδοίαστα θα ζητούσα αυτόγραφο.

Το ΝΒΑ δεν έχει το σουξέ του Super Bowl σε ό,τι αφορά το σόου του ημιχρόνου, ούτε ενδιαφέρεται τόσο για το ροκ του γούστου μου, αλλά η μαύρη μουσική έχει τους δικούς της θεούς.

Για καλή μου τύχη, είδα πολλούς μαζεμένους στην Τελετή Λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων της Ατλάντα: ΒΒ King, Stevie Wonder, Little Richard, Pointer Sisters, Tito Puente, Wynton Marsalis.

Σήμερα, θα περνούσα τον Ατλαντικό κολυμπώντας για μία συναυλία του Κanye West. Πριν από 11 χρόνια, στο Ντένβερ, δεν υπήρχε ακόμη Κanye, αλλά υπήρχε Beyonce.

Οι σχολιαστές της τηλεόρασης είχαν το δικαίωμα να μείνουν μέσα στην αρένα όλη μέρα, ακόμα και την ώρα της πρόβας των Destiny’s Child.

Από απόσταση 10 μέτρων και φυσικά δωρεάν. Άλλοι πληρώνουν εκατοντάδες δολάρια για να δουν τις συναυλίες των κοριτσιών, διακόσια μέτρα μακριά από τη σκηνή. Τα τυχερά του επαγγέλματος.

Ανάμεσα στους λίγους θεατές της ημίωρης ανεπίσημης παράστασης στο μισοσκόταδο του Pepsi Center ήταν και ο μουστρούφης Jay-Z, άγρυπνος, μη τυχόν και του λοξοκοιτάξουν το ουρί του παραδείσου.

Εδώ δεν υπήρχε περιθώριο για φωτογραφίες, αυτόγραφα και χαλβαδιάσματα. Ο μαντράχαλος σωματοφύλακας της Βeyonce και του Jay-Z ήταν ο ογκωδέστερος άνθρωπος που έχω δει στη ζωή μου. Έμοιαζε σαν να είχε καταπιεί τον Σακίλ.