Θέμα χαρακτήρα και άμυνας

Είμαι από τους ανθρώπους που δεν πιστεύουν στη ψυχή, στη καρδιά, στο πάθος και άλλα τέτοια ως στοιχεία τα οποία καθορίζουν ένα αποτέλεσμα σε ένα παιχνίδι μπάσκετ. Δηλαδή υπάρχει ομάδα που κατεβαίνει για να χάσει; Μήπως υπάρχει παίκτης που δεν παθιάζεται όταν αγωνίζεται;

Όχι βέβαια…

Την αναμέτρηση του Ολυμπιακού με τη Χίμκι δε θεωρώ πως την έκρινε το πάθος. Όσο το ήθελε ο Σβεντ, το ήθελε και ο Αθηναίου. Όσο το ήθελε ο Σπανούλης, το ήθελε και ο Σοκόλοφ.

Ο Ολυμπιακός επικράτησε γιατί έπαιξε πάλι άμυνα σεμιναριακού επιπέδου. Άμυνα σκληρή η οποία του έδωσε πολλά εύκολα καλάθια στον αιφνιδιασμό. Το lay up σε οποιοδήποτε χρονικό σημείο κι αν το πετύχεις για 2 πόντους θα μετράει, αλλά είναι διαφορετικό να βάζεις εύκολο καλάθι, ξεκούραστο, στην τελευταία περίοδο και διαφορετικό να το κάνεις στο πρώτο δεκάλεπτο.

Η άμυνα σκόραρε κατά κάποιο τρόπο. Από αυτή ξεκίνησαν όλα. Ο Γιάννης Σφαιρόπουλος επέλεξε τους Χάκετ, Στρόμπερι και Όντομ ταυτόχρονα στο παρκέ οι οποίοι φρόντισαν να περάσουν χειροπέδες στα γκαρντ της Χίμκι.

Πρέπει να λέμε αλήθειες. Συνεχίζω να πιστεύω ότι ο Όντομ δεν κάνει για τον Ολυμπιακό, αλλά ο Αμερικανός έκανε σπουδαία δουλειά πάνω στον Ράις. Τον έβγαλε εντελώς εκτός ρυθμού.

Οι βουτιές του Χάκετ, οι μάχες του Χάντερ, οι τάπες του Στρόμπερι, οι περιστροφές όταν έπρεπε. Ήταν σε όλο το δεύτερο ημίχρονο εκεί.

Στην επίθεση ο Γιώργος Πρίντεζης έκανε ίσως το καλύτερο του παιχνίδι όσα χρόνια αγωνίζεται στην ομάδα. Ήταν αυτός που κρατούσε τον Ολυμπιακό, αλλά το «τσιπ» το άλλαξε ο Γιάννης Σφαιρόπουλος με τον Ντάνιελ Χάκετ.

Με το σκορ στο 50-58 η κόουτς έδωσε εντολή να ποστάρει ο Χάκετ τον αδύναμο αμυντικά (πόσω μάλλον στο low post), Αλεξέι Σβεντ. Πρώτη φάση φάουλ και δύο βολές. Δεύτερη φάση φάουλ και δύο βολές. Ενδιάμεσα είχε φιλοδωρήσει με ένα κόψιμο τον Ταϊρίς Ράιτ βγάζοντας κραυγή που αφύπνισε όλο το ΣΕΦ. Σε εκείνο το διάστημα άλλαξε η ψυχολογία με τον Ολυμπιακό να προσπερνά με 62-60.

Σπουδαίος επιθετικά ήταν και ο Βασίλης Σπανούλης. Οι 12 από τους 14 πόντους του ήταν δύσκολοι, προσθέστε και τις 6 ασίστ που έδωσε και έχετε μία εικόνα. Ο Σπανούλης ήταν σπουδαίος και για έναν ακόμη λόγο… γιατί στο διάστημα από το 26’ μέχρι το 35’ που κάθισε στον πάγκο, πανηγύριζε σαν τρελός κάθε άμυνα και κάθε καλάθι που πετύχαιναν οι συμπαίκτες του.

Τα ματσαρίσματα στην άμυνα δεν έβγαιναν με τα περισσότερα σχήματα τα οποία επέλεγε ο Κουρτινάιτις και σωστά ο Σφαιρόπουλος το διάβασε και τον απέσυρε σε εκείνο το διάστημα.

Το πόσο συγκεντρωμένος μπήκε φάνηκε από το πρώτου κιόλας καλάθι στο 35΄όπου έμεινε στον αέρα και ευστόχησε με ταμπλό.

ΤΙ ΜΑΣ ΕΧΟΥΝ ΜΑΘΕΙ ΠΑΛΑΙΟΤΕΡΑ TOP 16;

Γίνεται πολύς λόγος για τα αποτελέσματα του ομίλου. Προσωπικά πιστεύω πως στον Ολυμπιακό αδιαφορούν για το τι γίνεται στα άλλα ματς. Το μόνο που πρέπει να ενδιαφέρει τον Ολυμπιακό τουλάχιστον μέχρι και 3 αγωνιστικές πριν το τέλος του Top 16, είναι τι θα κάνει εκείνος στα δικά του παιχνίδια.

Από αυτόν εξαρτάται η πρόκριση και όχι από τα αποτελέσματα των αντιπάλων του. Εκτός αν χάσει κανείς από τη Ζαλγκίρις που δεν το βλέπω. Με μία νίκη θα τελειώσουν οι Λιθουανοί…

ΔΥΟ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΧΙΜΚΙ

Η ρωσική ομάδα είναι η πιο fun to watch ομάδα της Ευρωλίγκας. Η επίθεσή της… παίζει να είναι η καλύτερη στην Ευρωλίγκα. Οι αποστάσεις των παικτών, η έφεση στη δημιουργία (ακόμη κι ο Βιάλτσεφ δημιουργεί), οι σωστές πάσες και φυσικά η εκτελεστική δεινότητα είναι μοναδικά στοιχεία.

Ειδικά οι split out φάσεις (διείσδυση, δημιουργία ρήγματος στην άμυνα και πάσα έξω σε ελεύθερο παίκτη) είναι από τις καλύτερες που κυκλοφορούν.

Η Χίμκι όμως ποτέ δε θα πετύχει κάτι σημαντικό γιατί πολύ απλά δεν έχει χαρακτήρα. Η Ευρωλίγκα θέλει και προσωπικότητα, θέλει χαρακτήρα και οι Ρώσοι δεν τα διαθέτουν.

Όταν τα πράγματα δεν πηγαίνουν καλά για τη Χίμκι, δεν υπάρχει το στοιχείο που διαθέτουν έμπειρες ομάδες. Δεν υπάρχει ηρεμία και σωστή αντίδραση. Κυριαρχεί πανικός, προσωπικές ενέργειες και φόβος.

Αυτό έκανε η Χίμκι όταν την προσπέρασε ο Ολυμπιακός. Αυτό έκανε και στη Βαρκελώνη και για αυτό μάλλον θα αποκλειστεί από τον όμιλο (ο Παναγιώτης το φωνάζει από τότε που είχε ρεκόρ 4-1).

ΥΓ: «Όσα δε φτάνει η αλεπού, τα κάνει κρεμαστάρια». Έχει πλάκα πως απαξιώνουν ορισμένοι την άμυνα του Ολυμπιακού και βλέπουν φάουλ σε κάθε φάση. Αστείο πραγματικά.

ΥΓ 2: Αν ο Σπανούλης κάνει αυτά που κάνει στην επίθεση και έπαιζε και την άμυνα του Χάκετ στα 34 του χρόνια, θα ήταν εξωγήινος. Όχι άνθρωπος.

ΥΓ 3: Μία νίκη και τίποτα περισσότερο. Υπάρχει πολύς δρόμος ακόμη.

ΥΓ 4: Οθέλο Χάντερ… Παλικάρι πάλι.