Φτωχός και μόνος καουμπόης

Ο Άρης άφησε πίσω του τον πύργο λευκό και τον ξαναβρίσκει σήμερα μαύρο. Μέσα σε 10 ημέρες αλλεπάλληλων ταξιδιών, έπεσε ο ουρανός στο κεφάλι του: σκουντούφλημα στη Ρόδο, συντριβή στο Μιλάνο, στραπατσάρισμα στο ΟΑΚΑ, κατραπακιά στο Βερολίνο.

Κάπως απότομα πλάκωσε ο χειμώνας στη Θεσσαλονίκη. Συνήθως, όμως, ο Γενάρης φέρνει μαζί του τις Αλκυονίδες μέρες. Η επιστροφή στο γήπεδο που φέρει την αύρα του Νίκου Γκάλη είναι ο ιδανικός σύμμαχος.

Ο κυνικός παρατηρητής θα επισημάνει ότι οι τέσσερις ήττες είναι σχεδόν ανέξοδες. Η μοναδική που έχει πραγματικό κόστος ήταν εκείνη που έκλεισε το 2015, από τον Παναθηναϊκό στον ημιτελικό του Κυπέλλου.

Στο ελληνικό πρωτάθλημα, η θέση του Άρη στην τετράδα είναι περίπου βέβαιη, όση ρέντα κι αν παρουσίασαν στο πρώτο τρίμηνο της σεζόν οι δύο «Δικέφαλοι». Στο Γιούροκαπ, η πρόκριση εξασφαλίζεται και μαθηματικά με 3 νίκες στα υπόλοιπα παιχνίδια (Άλμπα μέσα, Νεπτούνας έξω, Αρμάνι μέσα), είτε βρέξει είτε χιονίσει.

Η σωστή εποχή για «κοιλιά» δεν είναι ο Φεβρουάριος ούτε βέβαια ο Μάιος, αλλά ο Ιανουάριος. Περισσότερο ενόχλησαν τα ασήκωτα σκορ του Μιλάνου και της Αθήνας, παρά οι ίδιες οι ήττες.

Οι καλαμοκαβαλάρηδες κάνουν πολλή φασαρία (και ζημιά) αυτές τις μέρες, αλλά οι προσγειωμένοι έχουν το δίκαιο με το μέρος τους. Ο Άρης δεν έχει φτάσει ακόμη στο σημείο να κοιτάζει στα μάτια ομάδες επιπέδου Ευρωλίγκας, ιδίως όταν παίζει σβηστός και ντεφορμέ.

Το φλερτ με τον Κώστα Παπανικολάου έδειξε φιλοδοξία και φλόγα. Ο διεθνής φόργουορντ θα μπορούσε να κάνει τη διαφορά, όχι μόνο μέσα στο γήπεδο αλλά και έξω από αυτό.

Εάν ήμουν στη θέση του «Παπ», που δυστυχώς δεν είμαι, θα σκεφτόμουν σοβαρά την πρόταση του Άρη, για ολιγόμηνη τουλάχιστον συνεργασία. Υποψιάζομαι ότι θα ήταν ωφέλιμη και για τις δύο πλευρές, όπως η αντίστοιχη του Σοφοκλή Σχορτσανίτη με τον ΠΑΟΚ.

Όταν μπήκαν στο παιχνίδι οι «αιώνιοι» του νότου, οπλισμένοι με πολυετή συμβόλαια, η γενναία απόπειρα του Άρη έπεσε στο κενό. Μπορεί να εξαργυρωθεί με ένα πολύτιμο «ναι» όταν εμφανιστεί στο προσκήνιο ο επόμενος Παπανικολάου.

Χθες, στο Βερολίνο, ο Άρης ξέμεινε από μπαταρίες την πιο κρίσιμη στιγμή. Οι ταλαιπωρημένοι παίκτες του δεν είχαν την απαραίτητη ενέργεια για να παίξουν ξύλο με τους Γερμανούς επί 40 λεπτά.

Στην τελική ευθεία του αγώνα, από το 42-47 και μετά, τα κορμιά κατέρρευσαν και τα μυαλά θόλωσαν. Πώς αλλιώς να εξηγηθούν τα τρία αντιαθλητικά φάουλ (συν μία τεχνική ποινή για θέατρο) ή τα 5 χαμένα αμυντικά ριμπάουντ του τελευταίου πενταλέπτου;

Η ίδια Άλμπα που πέτυχε όλους κι όλους 43 πόντους το περασμένο Σάββατο στο γερμανικό πρωτάθλημα έβαλε χθες 40 μέσα σε 15 λεπτά! Στο φινάλε του αγώνα, ο Άρης δεν μπορούσε ούτε να μαρκάρει ούτε να σκοράρει.

Ο άτυπος επαναληπτικός, την ερχόμενη Τετάρτη στο Αλεξάνδρειο, θα είναι μία διαφορετική υπόθεση.

Ο ΠΑΟΚ φαίνεται ότι έφτασε στο τέλος του δρόμου. Με τον Σχορτσανίτη παροπλισμένο, το έλλειμμα ποιότητας ήταν πλέον φανερό, ιδίως στα πεντάλεπτα της ξεκούρασης του αναντικατάστατου Βασιλειάδη.

Οι Γερμανοί ξέφυγαν με διψήφια διαφορά όταν ο αρχηγός του «Δικεφάλου» πήγε στον πάγκο (μετά το 17-18 του 12^ου λεπτού) και δεν απειλήθηκαν ποτέ ξανά.

Το εκκωφαντικό 92-72 της Λιμόζ στη μέχρι χθες αχτύπητη (28-0) Βαλένθια περιπλέκει κάπως τα δεδομένα του Ομίλου. Η απόσταση από το πατάρι ως το υπόγειο είναι πλέον ελάχιστη.

Αλλά ο ΠΑΟΚ χρειάζεται νίκες στη Γερμανία και στη Γαλλία για να αναζωπυρώσει τις ελπίδες του. Ακούγεται σχεδόν απίθανο, μολονότι η Λιμόζ μαρτύρησε στη Θεσσαλονίκη. Τότε είχε υπηρεσιακό προπονητή, ενώ η ρεβάνς θα τη βρει με τον Ντούσκο Βουγιόσεβιτς στο τιμόνι.

Και πάλι όμως, ποιος περίμενε να δει αυτόν τον ΠΑΟΚ στους «32» του Γιούροκαπ; Εγώ πάντως όχι. Η άφιξη του «Σόφο» ήταν ένεση πείρας και προσωπικότητας, αλλά ο πήχυς παρέμεινε τοποθετημένος χαμηλά.

Ας μη κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Το πρόβλημα του ΠΑΟΚ δεν είναι οι παίκτες ούτε ο προπονητής ούτε η διοίκηση ούτε κάποια αόρατη δύναμη ούτε η άτιμη κενωνία.

Το πρόβλημα του ΠΑΟΚ είναι η ασυγχώρητη αδιαφορία των πολυάριθμων, αγκυοβολημένων στην Τούμπα οπαδών του. Λες και υπάρχει τρόπος να ζωντανέψει το πεθαμένο άλογο που ακούει στο όνομα «ελληνικό ποδόσφαιρο».

Όσο η Πυλαία υποδέχεται τους αντιπάλους παγερή και άδεια, ο Μπάνε θα σφυρίζει τον σκοπό του φτωχού και μόνου καουμπόη, σαν άλλος Λούκυ Λουκ.