Γερμανοί, ξαναρχόμαστε! (pics & vid)

Με πρόλαβε πριν από λίγη ώρα ο Νίκος Παπαδογιάννης αναφερόμενος -με τα απαραίτητα τεκμήρια - στο εν ισχύι “ου παντός πλειν ες... Μεδιόλανον”, αλλά, πολλούς αιώνες μετά το αρχαιοελληνικό ρητό που αναφερόταν στην Κόρινθο, βγήκε μια ελληνική παροιμία που λέει “πίσω έχει η αχλάδα την ουρά”...

Και τούτο, διάβολε, ισχύει και για τον Αρη που γύρισε κολοβωμένος από το κολαστήριο του Μιλάνου και για τον έτερο Καππαδόκη, ΠΑΟΚ, ο οποίος είδε την ουρά του να μεγαλώνει, με γαλλικά προσθετικά μέλη!

Θα την πω την αμαρτία μου και ελπίζω να μην παρεξηγηθώ: κάθισα με ανυπομονησία και με την αναπόφευκτη νοσταλγία μπροστά στην τηλεόραση μου να δω το ματς του Αρη και από ένα σημείο και πέρα έκανα ζάπινγκ! Μα τον Θεό, δεν άντεχα να υπομείνω καθ' ολοκληρίαν αυτή την ανυπόφορη και πάντως σκιώδη εμφάνιση του στο Μιλάνο, όπου για δεύτερη φορά (μετά τον κατήφορο της Ποντγκόριτσα) εμετρήθη, εζυγίσθη και ευρέθη ελλιπής!

Τότε η ήττα του έκανε καλό, διότι θύμωσε, αισθάνθηκε πληγωμένος, ένιωσε την υπερηφάνεια του να δέχεται ένα γερό κτύπημα, ανασυντάχθηκε και νίκησε την ΑΕΚ στο ΟΑΚΑ, όπου επιστρέφει και τώρα για να αντιμετωπίσει τον (προελαύνοντα με το εμφατικό 13-0 στη Basket League) Παναθηναϊκό, του οποίου, παρεμπιπτόντως, την αήττητη προέλαση σε 16 αγώνες είχε τερματίσει στις 24 Φεβρουαρίου του 2008, στο Αλεξάνδρειο.

Το πόσο καλό μπορεί να του κάνει τώρα η αιχμαλωσία στο Forum, θα φανεί την Κυριακή στο ΟΑΚΑ, όπου επιστρέφει για δεύτερη φορά (μετά τον ημιτελικό του Κυπέλλου) μέσα σε είκοσι ημέρες...

Προτού καν μας καληνυχτίσει από το Μιλάνο ο Τραπεζανίδης, ακούστηκε ο θόρυβος ενός sms στο κινητό τηλέφωνο μου. Το άνοιξα και τι να δω; Ηταν ένα μήνυμα του (παρεμπιπτόντως κορυφαίου παίκτη του Αρη σε εκείνη τη νίκη επί του Παναθηναϊκού, με 18 πόντους, 6 ριμπάουντ, 5 ασίστ) Γιώργου Καλαϊτζή ο οποίος μου έγραφε τα εξής:

“Φαντάσου, λέει, τώρα να νικήσει ο Αρης στο Αλεξάνδρειο με 42 πόντους και να 'χεις να γράφεις τουλάχιστον για άλλα τριάντα χρόνια”!

Δεν ξέρω εάν αυτό που μου έγραψε ο Γιώργος (με τη μακρά θητεία στον Παναθηναϊκό, αλλά και το πέρασμα από την Ολύμπια Μιλάνο) εμπίπτει στην κατηγορία του μπλακ χιούμορ, αλλά είμαι βέβαιος πως ο εγωισμός του Αρη (ο οποίος βεβαίως χθες έμεινε στα αποδυτήρια και εκδηλώθηκε μονάχα από την ηχηρή παρουσία των ανυπότακτων και πιστών οπαδών του και από τη συγνώμη που βρήκε το κουράγιο να ψελλίσει ο Βασίλης Σίμτσακ) θα επιδιώξει να επουλώσει τις μεγάλες πληγές...

Σε τέτοιες περιπτώσεις συνηθίζω να επικαλούμαι πάντοτε μια σοφή ατάκα που εκστόμισε ο Μπόζινταρ Μάλκοβιτς και θαρρώ πως μπορεί να τη δανειστεί για την περίσταση ο Δημήτρης Πρίφτης: ήταν στις 2 Φεβρουαρίου του 1994 όταν η Ρεάλ του Ομπράντοβιτς, του Σαμπόνις και του Αρλάουκας έκανε τελατίνι τη Λιμόζ (σκορ 81-36) και ο Μπόζα απαθώς κυνικώς ή κυνικώς απαθής είπε πως “είναι καλύτερα να χάνεις μια φορά με σαράντα πόντους, παρά τέσσερις φορές με δέκα”!

Υπάρχει βεβαίως και άλλη μια ατάκα που δεν ξέρω ποιος την είπε, αλλά παραπέμπει στο νόμο του Μέρφι: “Τίποτε δεν είναι τόσο κακό, ώστε να μην μπορεί να γίνει ακόμα χειρότερο”! Το γράφω αυτό, διότι το κακό της 6ης Νοεμβρίου με το -34, χθες έγινε ακόμη χειρότερο με το -41, σε μια εποχή που αυτές οι μεγάλες διαφορές δεν είναι και πολύ συνηθισμένες, αλλά μερικές φορές ο κατήφορος δεν έχει σταματημό.

Στο Μιλάνο ο Αρης δεν ήταν ωσεί παρών, αλλά παντελώς απών. Δεν εμφανίστηκε ποτέ, υπέστη έναν ανελέητο βομβαρδισμό, “έφαγε” ένα επί μέρους σκορ 31-6 (από το 13-11 και πέρα) και άκουσε τον Τζεντίλε να του λέει arrivederci!

Το ότι πήγε, λέει, ο Λάσκαρης στα αποδυτήρια και τα... έχωσε δεν προσθέτει κάτι στην ιστορία: το είχε κάνει και εν Αθήναις, μετά την κατραπακιά από την Μπουντούτσνοστ, άλλωστε σε τέτοιες περιπτώσεις οι παίκτες και ο προπονητής μιας ομάδας δεν χρειάζονται μάλωμα από τον ιδιοκτήτη. Ξέρουν από μόνοι τους τι (δεν) έκαναν και είναι έτοιμοι να αναλάβουν τις ευθύνες τους και να προσπαθήσουν να εξιλεωθούν...

Σε κάθε περίπτωση ο Αρης θα έχει αυτή την ευκαιρία του περιβόητου “redemption” στη συνέχεια της ευρωπαϊκής επιχείρησης του, στην οποία ενδεχομένως αυτό το ταπεινωτικό -41 μπορεί να μην παίξει κανέναν ρόλο: τούτο δεν θα κριθεί τόσο στη ρεβάνς με τους Μιλανέζους, όσο στην Κλαϊπέντα και κυρίως στα δυο κολλητά ματς με την... Ολντεμπουργκ.

Μην ανησυχείτε, φίλτατοι: επίτηδες αναφέρθηκα στην Ολντενμπουργκ, αντί του ορθού που είναι η Αλμπα, αλλά αυτό το λάθος μου κάνει ως γέφυρα για να περάσω στην άλλη πλευρά του Θερμαϊκού.

Από τον Αρη στον ΠΑΟΚ, από τη Βαυαρία στην Κάτω Σαξονία, από την Αλμπα στην Ολντεμπουργκ και κρίμα που τα προγράμματα είναι ανάποδα διότι αλλιώς θα επαναλαμβανόταν μια παλιά ιστορία...

Τώρα ο Αρης αντιμετωπίζει την Αλμπα την ερχόμενη Τρίτη στο Βερολίνο και εν συνεχεία θα την υποδεχθεί στο “Nick Gallis Hall”, ενώ ο ΠΑΟΚ παίζει με την Ολντενμπουργκ πρώτα στην Πυλαία (20/1) και στο καπάκι εκτός έδρας.

Η παλιά ιστορία εκτυλίχθηκε τη σεζόν 1984-85 στον δεύτερο γύρο του Κυπέλλου Κόρατς, όταν οι δυο ομάδες ταξίδεψαν με την ίδια πτήση από τη Θεσσαλονίκη με προορισμό το Βελιγράδι κι από εκεί χώρισαν οι δρόμοι τους: ο μεν Αρης πήγε στο Ζαντάρ, ο δε ΠΑΟΚ στο Σαράγεβο και αμφότεροι ηττήθηκαν, αλλά προκρίθηκαν στη φάση των ομίλων, λόγω της καλύτερης διαφοράς που είχαν ως προίκα τους από τα πρώτα ματς στο Αλεξάνδρειο.

Η πλάκα σε αυτή την υπόθεση δεν είχε να κάνει με το κοινό ταξίδι, αλλά με το γεγονός ότι τρεις ημέρες νωρίτερα (Σάββατο, 4 Νοεμβρίου) είχαν κονταροχτυπηθεί στο μεγάλο και δη επεισοδιακό μεταξύ τους ντέρμπι στο οποίο ο Αρης νίκησε τον ΠΑΟΚ με 76-66. Μάλιστα το ματς αυτό διακόπηκε για δέκα λεπτά στο 34', όταν μετά από έναν διαπληκτισμό του με τον Δημήτρη Κοκολάκη, ο έφορος του Δικεφάλου Νίκος Καραμβέρης έριξε μια μπουνιά τον Γιάννη Ιωαννίδη και τον ξάπλωσε μπροστά από τον πάγκο !

Στην άλλη όχθη του Θερμαϊκού τώρα, χαρές, πανηγύρια, τηλεοράσεις, όπως είχε πει κάποτε σε μια τηλεοπτική μετάδοση, ο Μανώλης Μαυρομμάτης!

Προφανώς ο ΠΑΟΚ δεν κατέκτησε κιόλας το Εurocup, ούτε καν προκρίθηκε στην επόμενη φάση, ούτε βεβαίως έπιασε τον παπά από τα γένια: πέτυχε όμως μια πολύ σπουδαία νίκη, που τον έφερε στα ίσια του (μετά την αναμενόμενη και απολύτως λογική ήττα στη Βαλένθια, η οποία σημειωτέον τρέχει ένα σερί 25-0 από την αρχή της σεζόν), του τονώνει την αυτοπεποίθηση, τον κρατά ζωντανό στον ευρωπαϊκό στόχο του και τον βοηθάει να ξαναβρεί την ηρεμία και το περιβάλλον της εργασιακής ειρήνης μετά το κάζο από τον Φάρο Κερατσινίου.

Α, και κάτι ακόμη: χωρίς να υπονοώ πως η Ιστορία θα επαναληφθεί, οφείλω να υπενθυμίσω ότι η Λιμόζ ήταν κάποτε η καλή νεράιδα του : την πρώτη φορά που αναμετρήθηκαν (1991-92) ο ΠΑΟΚ έπαιξε στον τελικό του Κυπέλλου Κυπελλούχων και την επόμενη σεζόν (1992-93) έφτασε στο Φάιναλ Φορ του Κυπέλλου Πρωταθλητριών!

Για να υποκύψω στον πειρασμό του συνηθισμένου κλισέ, ο ΠΑΟΚ έκανε θρύψαλα όσες πορσελάνες της Λιμόζ είχαν μείνει άθικτες από την προτεραία επέλαση του Ολυμπιακού (στον όμιλο της Ευρωλίγκας), αλλά όπως και ο Αρης, οφείλει να αφήσει πίσω του αυτό το ματς και να ομιλήσει φαρσί τη γλώσσα του Γκαίτε!

Αμφότεροι οι πρεσβευτές του ελληνικού μπάσκετ στο Εurocup έχουν μπροστά τους δυο απανωτές γερμανικές επιχειρήσεις κόντρα σε δυο αντιπάλους που δεν είναι ανήμερα θεριά, αλλά έχουν τον τρόπο τους. Ο ΠΑΟΚ καλείται να κεφαλαιοποιήσει τη χθεσινή επιτυχία του σε δυο δόσεις: πρώτα στο σαββατιάτικο ντέρμπι με την ΑΕΚ και εν συνεχεία, πάλι στο σπίτι του με την Ολντενμπουργκ, η οποία δεν ξέρω τι θα κάνει απόψε κόντρα στη Βαλένθια, αλλά έχει ήδη ένα σημείο υπεροχής έναντι του “Δικεφάλου”: νίκησε κι ελόγου της τη Λιμόζ, αλλά στο “Βeaublanc”, το οποίο ο ΠΑΟΚ θα επισκεφθεί στην τελευταία αγωνιστική του Last 32 κι όταν μάλιστα ο μήνας (Φεβρουάριος) θα ΄χει εννιά!

Παρ' όλα αυτά η χθεσινή επιτυχία του ΠΑΟΚ είναι σημαντική, τόσο ως μέρος της γενικότερης επιχείρησης, όσο και ως αυτόνομο γεγονός: είναι προφανές ότι μετά την πολύ κακή εκκίνηση και τις τέσσερις σερί ήττες (προτού σπάσει το ρόδι) στο Πρωτάθλημα, παρά το ναυάγιο στο Κερατσίνι και τις εξ αυτού παρελκόμενες συνέπειες και σε πείσμα της οικονομικής υστέρησης του (έναντι του Αρη και της ΑΕΚ) βρίσκει τον τρόπο να ανασηκώνεται και να ξαναστέκεται όρθιος.

Στην πραγματικότητα νομίζω πως ο ΠΑΟΚ, χάρη στην αξιοζήλευτη ηγετική ομάδα του (Πρέλεβιτς, Σταυρόπουλος, Ζουρνατσίδης στο διοικητικό σκέλος και ο Σούλης στην τεχνική καθοδήγηση) παίρνει διδακτορικό στο πως βγάζουν από τη μύγα ξύγκι!

Ηδη ο ΠΑΟΚ δικαιώθηκε σε δυο πολύ σημαντικές κινήσεις του: η μία είναι η παλιννόστηση του Κώστα Βασιλειάδη (αρκεί να μην τον αναγκάσει ο κόσμος να ξαναπάρει των ομματιών του και να ξενιτευτεί) και η άλλη όχι η πρωτογενής απόκτηση, αλλά η δευτερογενής παραμονή του Σοφοκλή Σχορτσανίτη: δεν ξέρω σε ποιων σειρήνων γλυκόλαλο τραγούδι έβαλε βουλοκέρι στ' αυτιά του ο “Βig Sofo”, είμαι όμως βέβαιος ότι ο ΠΑΟΚ του προσφέρει την ευκαιρία-και αυτός την πιάνει από τα μαλλιά-να ξαναφτιάξει την καριέρα του, μετά τη δυσάρεστη παρένθεση στον Ερυθρό Αστέρα.

• ΥΓ: Δεδομένου ότι τα συνθήματα που εξακοντίζουν οι μεν προς τους δε, έχουν γράψει ιστορία για την ποικιλομορφία και την ευρηματικότητα τους, στ' αλήθεια αναρωτιέμαι τι θα σκάρωναν οι ΠΑΟΚτσήδες, εάν το ματς του Αρη στο Μιλάνο προηγούνταν και δεν έπονταν του δικού τους με τη Λιμόζ. Το 83-49 της 6ης Νοεμβρίου του 1986 τους είχε δώσει την αφορμή και την έμπνευση για να παραφράσουν τους στίχους του δημώδους άσματος “Γερακίνα” και να κάνουν καζούρα στους συμπολίτες τους με το “ντουντου, ντουντου, ντουντου, ντου πώς... αυτώνει ο Μακ Αντού”! Εκείνο το διήμερο πάντως προκάλεσε γενικότερο πένθος στη Θεσσαλονίκη, διότι ένα βράδυ νωρίτερα (5 Νοεμβρίου) ο ΠΑΟΚ είχε αποκλεισθεί από την τρίτη φάση του Κυπέλλου Κόρατς με θύτη την Παρτίζαν Βελιγραδίου: την είχε νικήσει με 79-69 στο “Παλέ” προεξάρχοντος του Ντιλέινι Ραντ (33π.), αλλά ηττήθηκε με 90-75 στη “Χάλα Πιονίρ” όπου τον εκτέλεσε ο 19άχρονος Σάσα Τζόρτζεβιτς ο οποίος έβαλε 22 πόντους.