Ο ατάραχος Νίκος Χατζής!

Χάσαμε την τράπουλα με τις αποχωρήσεις επιφανών παικτών του μπάσκετ τον τελευταίο καιρό: ο Διαμαντίδης προανήγγειλε από πέρυσι και επιβεβαιώνει σε κάθε ευκαιρία το “αντίο” του, ο Σπανούλης αποχαιρέτησε την Εθνική ομάδα, ο Κόμπε Μπράιαντ θα βγει στη σύνταξη στο τέλος της σεζόν (με ένα πιθανό υστερόγραφο στο Ρίο τε Τζανέιρο) και χθες μας κούνησε το μαντήλι και ο Χατζής!

Κανονικό μαντήλι και μάλιστα καλαματιανό, για να τιμήσει τη γενέτειρα, τις ρίζες και την αφετηρία του. Αλλά συνάμα για να 'χει να δίνει και μια πειστική απάντηση σε όποιον κακεντρεχή ή απλώς πλακατζή, τολμήσει να τον ρωτήσει όπως τον Χρόνη Εξαρχάκο στην κωμωδία “Η Παριζιάνα'') “αγοράκι τι φρούτα βγάζει η Καλαμάτα;”

Ο συχωρεμένος ο καλός ηθοποιός ήταν μπερδεμένος, αλλά ο Χατζής έχει μια πολύ ξεκάθαρη απάντηση: στη δική του περίπτωση η Καλαμάτα έβγαλε μεγάλα ρεκόρ που ο ίδιος τα αφήνει αμανάτι στις επόμενες γενιές!

Δεν θα καταπιαστώ με τα νούμερα και την πρωτοκαθεδρία του σε συμμετοχές, πόντους, τρίποντα, ασίστ και τα συναφή, που κάθε άλλο παρά ευκαταφρόνητα είναι: περισσότερο από τα νούμερα, νομίζω ότι η ελληνική μπασκετική πιάτσα οφείλει να του αναγνωρίσει την αφοσίωση του στο μπάσκετ, την αγάπη του για το παιχνίδι, τον μόχθο μιας ολόκληρης εικοσαετίας (στην κεντρική σκηνή), την πολύ τίμια στάση του απέναντι σε πρόσωπα και σε καταστάσεις, τη συνέπεια, τους χαμηλούς τόνους και την... αταραξία του!

Εδώ ήρθαμε που λένε και στο σινεμά, διότι μαζί με την αγάπη και τον σεβασμό που θέλω να του καταθέσω με τον σημερινό αποχαιρετισμό μου, οφείλω να του ζητήσω και μια συγνώμη, διότι χρειάστηκε να πει το αντίο για να βρω ποιο παρατσούκλι του ταίριαζε γάντι και μάλιστα του το επιδαψίλευσε δίκην παρασήμου ένας πρώην συμπαίκτης, συνομήλικος και φίλος του, που μεγάλωσαν μαζί...

Χθες το βράδυ, που ήταν πολύ νωπή η ανακοίνωση του Χατζή, φιλοξενούσα στην εκπομπή “Pick N' Roll” στον ΟΤΕ ΤV τον Βασίλη Σούλη από τον οποίο ζήτησα να θυμηθεί μια εικόνα από την κοινή ζωή τους.

Χωρίς να σκεφτεί ούτε δευτερόλεπτο, ανακάλεσε στη μνήμη του τον αγώνα με την Εθνική Εφήβων των ΗΠΑ, στο Τουρνουά του Μανχάιμ το 1993 και μου έδωσε την αφορμή που έψαχνα...

“Σε εκείνη την ομάδα των Αμερικανών έπαιζε τότε ο Βινς Κάρτερ, που θα τον ξαναβρίσκαμε μπροστά μας και στο Μουντομπάσκετ του 1995. Είχαμε δει στην προθέρμανση ότι πήδαγε στον Θεό και δεν θα ξεχάσω ποτέ το πόσο ψύχραιμος και πόσο ατάραχος έμεινε ο Νίκος όταν βρέθηκαν αντιμέτωποι. Ο Κάρτερ σήκωνε τα χέρια του και πήδαγε για να τον κόψει κι ο Χατζής όλο έβρισκε τον τρόπο να σουτάρει και να βάλει το καλάθι”!

Θαρρώ πως με μια μόνο λέξη ο Σούλης σκιαγράφησε το προφίλ του Χατζή και του προσέδωσε ένα προσωνύμιο, έστω και κατόπιν εορτής: ΑΤΑΡΑΧΟΣ!

Ε, μα αυτό του αξίζει και του ταιριάζει πολύ περισσότερο από το “Bebé”, όπως τον φώναζαν μικρό στην Καλαμάτα, τότε που (όπως εκμυστηρεύθηκε κάποτε) ο παππούς του τον είχε ορμηνέψει “να προσέχεις, παιδί μου, τις γυναίκες, γιατί είναι πολύ επικίνδυνες”!

Δεν ξέρω ποια άποψη σχημάτισε και εντέλει αποκρυστάλλωσε στη συνέχεια τη ζωής του ο Χατζής για τις γυναίκες, πάντως θυμάμαι ότι το βράδυ της 22ας Ιουλίου του 1995, μετά τον τελικό του Μουντομπάσκετ Εφήβων, μέσα στο γιουρούσι και στο πλιάτσικο που έγιναν στο ξενοδοχείο “Grand Chalet” όπου έμενε η ομάδα, ένα κορίτσι τον πλησίασε και του ζήτησε αυτόγραφο!

Πού είναι το παράξενο; Δεν το ήθελε σε χαρτί, αλλά πάνω στο σλιπάκι του!

Και τότε, μέσα στη γενική παράνοια, ο Χατζής διατήρησε την ολύμπια ψυχραιμία, την αυτοκυριαρχία, την ηρεμία, και την η αταραξία του, όπως κάθε φορά που γύρω του γινόταν χαμός και ο πανικός κυρίευε τους πάντες.

Σε όλη την καριέρα του ο Χατζής εμφανιζόταν ως μια ήρεμη δύναμη και νομίζω ότι αυτή η αρετή θα είναι πολύτιμο εφόδιο στην προπονητική, πλέον, σταδιοδρομία του την οποία προανήγγειλε και του εύχομαι ολόψυχα να είναι μακρά και λαμπρή.

Ο Χατζής αποχαιρέτησε πρόπερσι την Α1 (με τον υποβιβασμό του Ηλυσιακού), έκανε το αγροτικό του για μία σεζόν στην Α2 και στην Τρίπολη και από τη στιγμή που δεν έμεινε στον Αρκαδικό, ούτε δέχτηκε μια άλλη πρόταση που να τον γέμιζε, πήρε των ομματιών του και αποφάσισε να αποσυρθεί στην... τρυφερή ηλικία των 39 ετών!

Θα μπορούσε να παίξει ακόμη, ακόμη και στην Α1, δεν αμφιβάλλω. Του το είπα πριν από μερικές μέρες που τον συνάντησα σε μια καφετέρια στην Κηφισιά, όπου έπαιζε τάβλι με έναν φίλο του. Ηταν στα κιλά του, ακμαίος, ήρεμος και απαλλαγμένος από την πίεση για να συνεχίσει σώνει και καλά να παίζει μπάσκετ και να κυνηγάει ανεμόμυλους σαν τον Δον Κιχώτη.

Ο “Νever Nervous Νikos” (κατά το Never Nervous Pervis, όπως είχαν αποκαλέσει τον Ελισον, από τα κολεγιακά χρόνια του στο Λούιβιλ) εγκατέλειψε την ενεργό δράση, χωρίς να έχει απωθημένα ή να σιχτιρίζει: μπορεί να μην κατάφερε να κατακτήσει ένα τρόπαιο Ευρωλίγκας ή να παίξει σε ένα επίσημο Τουρνουά με την Εθνική ανδρών, αλλά φεύγει πλήρης ημερών στο γήπεδο και γεμάτος από διακρίσεις, σε ομαδικό και ατομικό επίπεδο...

Πρωταθλητής και Κυπελλούχος Ελλάδος, νικητής του Κυπέλλου Σαπόρτα (που μάλιστα το σήκωσε ως αρχηγός), πρωταθλητής Ευρώπης και κόσμου με τις εθνικές ομάδες Παίδων και Εφήβων, πρώτος σε συμμετοχές και πόντους στα χρονικά των πρωταθλημάτων του ΕΣΑΚΕ,ε, διάβολε, όλα αυτά δεν τα λες και ψίχουλα!

Ο Χατζής γεννήθηκε στη Φυτειά, δοκίμασε ως πιτσιρικάς -προτού καταλήξει στο μπάσκετ- το βόλεϊ και την κολύμβηση και μεγάλωσε με πρότυπο τον Μπάνε Πρέλεβιτς. Ενιωσε να παραλύει όταν ο μακαρίτης ο Γιώργος Αμερικανος τον έδειξε και είπε “να ο διάδοχος μου” και (με τα λεπτά ποδαράκια, το εξαιρετικό timing στο σουτ και την ικανότητα να γαζώνει χωρίς σταματημό και να σκοτώνει μέσα σε πέντε λεπτά τον οποιονδήποτε αντίπαλο) εξελίχθηκε στην ελληνική κόπια του Ναβάρο!

Ο Χατζής που πάντοτε τον θυμάμαι να μπαίνει στο γήπεδο κάνοντας τον σταυρό του αφήνει ως παρακαταθήκη και το modus vivendi του στο μπάσκετ: τον cool χαρακτήρα του, την απέχθεια του στα νεύρα και τους τσακωμούς, έναν βίο που (με την εικόνα που έχω στο μυαλό μου) νομίζω πως μπορεί να γίνει παράδειγμα προς μίμηση για τους νεότερους.

Στους μήνες που πέρασαν από την τελευταία εμφάνιση του αφοσιώθηκε στη γυναίκα του (Νίκη Κάρτσωνα) και στον γιο τους Φίλιππο, διοργάνωσε ένα καμπ, μυήθηκε στην προπονητική, θα έπαιξε και λίγο παραπάνω τάβλι, μπόουλινγκ, μπιλιάρδο και μπιρίμπα που πάντοτε του άρεσαν!

Από χθες είναι κι αυτός ένας βετεράνος, ο οποίος βαδίζοντας στα χνάρια του Κόμπε και γράφοντας την συγκινητική αποχαιρετιστήρια επιστολή του, (θέλω να πιστεύω ότι) δεν θα ένιωσε αυτό που με πολύ μακάβριο τρόπο είχε πει το 2008 ο Γιώργος Σιγάλας, ότι δηλαδή “το αντίο στην ενεργό δράση είναι ο πρώτος θάνατος ενός αθλητή”!

Οχι για να τον παρηγορήσω, αλλά επειδή όντως το πιστεύω, η δική του φανέλα με το Νο 9 μπορεί να μη γίνει βιβλίο (του Μένη Κουμανταρέα) ή ταινία (του Παντελή Βούλγαρη) για να εξιστορεί τις περιπέτειες του Μπιλ Σερέτη, αλλά θα ανεμίζει πάντοτε στους ιστούς των γηπέδων που τον ανέθρεψαν και τον στέγασαν...

Δεν ξέρω εάν είναι γραφτό στο πεπρωμένο του να γυρίσει κάποια στιγμή στην αγαπημένη του ΑΕΚ, στην οποία πέρασε δώδεκα χρόνια της ζωής του σε δύο δόσεις (1995-2005 και 2007-09), αλλά του έλαχε κιόλας ο δυσάρεστος ρόλος να τη ρίξει άθελα του στην Α2!

Υπενθυμίζω ότι στις 4 Απριλίου του 2011, στην τελευταία αγωνιστική της σεζόν ο Χατζής οδήγησε τον Ηλυσιακό στην εκτός έδρας νίκη επί του Κολοσσού, με αποτέλεσμα να υποβιβασθεί η ΑΕΚ, η οποία την ίδια στιγμή επικρατούσε επί ματαίω του Πανιωνίου. Μέσα στη λύπη του για τον υποβιβασμό της ομάδας που επί των ημερών του έζησε αλησμόνητες θριαμβευτικές στιγμές, ο Νίκος είχε πει τότε μια μεγάλη αλήθεια: “Ισως είναι καλύτερα που έγινε αυτό τώρα, για να μπορέσει η ΑΕΚ να βρει τον δρόμο της και να μην παλεύει με τα θηρία”...

Τιμής ένεκεν και επί τη αποχωρήσει του Νίκου Χατζή από την ενεργό δράση, γυρίζω είκοσι χρόνια και δυόμισι μήνες πίσω και βγάζω από τα κιτάπια μου το πρώτο από τα 554 φύλλα αγώνος της Α1 στο οποίο εμφανίστηκε το όνομα του. Το ημερολόγιο έδειχνε 30 Σεπτεμβρίου του 1995 και στην πρεμιέρα του πρωταθλήματος η ΑΕΚ νίκησε στο Μετς με 80-73 τους Αμπελόκηπους, που μάλιστα είχαν ενδιαφερθεί για την απόκτηση του 19αχρονου Καλαματιανού.

Στο ντεμπούτο του , ο Χατζής έπαιξε 25 λεπτά και 24 δευτερόλεπτα, σημείωσε 9 πόντους με 2/5 δίποντα, 1/3 τρίποντα και 2/2 ελεύθερες βολές, πήρε 3 ριμπάουντ, μοίρασε μία ασίστ, έκανε δύο κλεψίματα, χρεώθηκε 3 λάθη και είχε βαθμό 0.280 στο σύστημα αξιολόγησης tendex.

Οι συνθέσεις του ιστορικού (όπως έμελλε να αποδειχθεί) αγώνα:

ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ: Μαραγκόπουλος 6, Μπινέλας 2, Μπούχερτ, Σταμάτης 16, Παναγιωταράκος 9, Φλώρος 9, Ουϊλιαμς 14, Οικονομάκης, Πατρίκης 2, Τόμκινς 15. Προπονητής: Νίκος Αποστολίδης

ΑΕΚ: Λίμπερτι, Μπαρλάς 4, Κατσικάρης, Χατζής 9, Παπαδόπουλος 10, Κουκλάκης, Ποδαράς 27, Πελ 17, Κακιούζης 13. Προπονητής: Βλάντο Τζούροβιτς

ΥΓ: Καλός πολίτης, ατάραχε Νίκο Χατζή!