Το λάδι και ο κινητήρας

Oι αγώνες προετοιμασίας της Εθνικής ομάδας μου θύμισαν τα αντίστοιχα φιλικά του 2005. Όπως τότε, έτσι και τώρα, ο δείκτης ποιότητας, πείρας και know-how είναι ασυνήθιστα υψηλός. Υπάρχει και δίψα και πληρότητα και προσωπικότητα. Το ταβάνι της ομάδας δεν το φτάνουν εύκολα αγύμναστα χέρια.

Και όμως, η Εθνική δεν μπορεί να νικήσει κανέναν. Όπως τότε, που έχανε κι από τη Λεττονία, έτσι και τώρα. Κερδίζει μόνο τους αγώνες που γίνονται μπροστά στο δικό της κοινό, αγκομαχώντας και με τη διακριτική βοήθεια της διαιτησίας.

Στις χειρότερες στιγμές της, οι παίκτες μοιάζουν με υπουργούς του ΣΥΡΙΖΑ: υπηρετούν ένα εγχείρημα που δεν φαίνεται να πολυπιστεύουν.

Η Εθνική του 2015 θυμίζει έναν κινητήρα υψηλών δυνατοτήτων, από τον οποίο λείπει το λάδι. Την ίδια ακριβώς παρομοίωση είχα κάνει για την ομάδα του 2005. Έπειτα, θυμάστε τι συνέβη.

Το ίδιο πιστεύω ότι θα συμβεί και φέτος.

Προσοχή, δεν εννοώ χρυσό μετάλλιο. Οι διαφορές ανάμεσα στις ομάδες κορυφής είναι τόσο μικρές, όση και η απόσταση από την 1η ως την 4η ως την 7η θέση. Ουδείς μπορεί να εγγυηθεί την επιτυχία σε ένα νοκ-άουτ παιχνίδι απέναντι στην Ισπανία ή στη Γαλλία ή στη Σερβία ή στη Λιθουανία ή στην Κροατία ή στην Ιταλία ή στην Τουρκία.

Για το λάδι της μηχανής μιλώ. Αυτό προστίθεται μέρα με τη μέρα, σε κάθε προπόνηση, σε κάθε αγώνα. Οι 6 μέρες που ακολουθούν θα είναι οι σημαντικότερες της προετοιμασίας, μολονότι δεν περιλαμβάνουν φιλικά παιχνίδια. Κεκλεισμένων των θυρών θα γίνει η τελική λίπανση του κινητήρα.

Μπορεί να περισσέψουν και κάποια γρανάζια, αλλά αυτό είναι φυσιολογικό. Το εγχείρημα της ομαλής ενσωμάτωσης 12 πρωτοκλασάτων παικτών (χωρίς χαμάληδες, ρολίστες ή μειράκια) είναι πολύ πιο δύσκολο απ'όσο χωράει το δικό μας μυαλό.

Για το έμπειρο μάτι, η βελτίωση της Εθνικής στους αγώνες του τελευταίου διημέρου ήταν οφθαλμοφανής. Καθρεφτίζεται, σχηματικά, στα παρακάτω σημεία:

1. Η άμυνα του μισού γηπέδου δεν είναι πια τόσο μεγάλη πληγή. Ούτε κάθε pick'n'roll του αντιπάλου καταλήγει σε καλάθι. Ο Κώστας Κουφός ανασκουμπώθηκε, συγκεντρώθηκε και έμαθε σε ικανοποιητικό βαθμό τις απαιτήσεις του ρόλου του.

Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο τοποθετήθηκε στην καρδιά της άμυνας και μπαλώνει κάθε τρύπα με τα μακριά χέρια και τα γρήγορα πόδια. Ο Βασίλης Σπανούλης, που δεν είναι δα ο μετρ του είδους, τρέχει και κυνηγάει σαν μανιακός.

Οι Τούρκοι έμειναν στους 58 πόντους με 29% ευστοχία, οι Λιθουανοί χρειάστηκαν μαγικά για να φτάσουν τους 62. Η θωράκιση των μετόπισθεν είναι το μεγάλο στοίχημα της ελληνικής ομάδας.

2. Η προσεκτική κυκλοφορία της μπάλας, μολονότι υπάρχει οδηγία για γρήγορο παιχνίδι και εκτέλεση στα πρώτα 15 δευτερόλεπτα, δείχνει αυτοσυγκέντρωση, προσήλωση και σιγουριά. Θυμηθείτε πόσο εύκολα έχαναν τη μπάλα στη σέντρα οι Έλληνες διεθνείς στο πρώτο φιλικό με τους Τούρκους και προχωρήστε άφοβα σε συγκρίσεις.

Χθες, με τους Λιθουανούς, η Εθνική μας έκανε μόλις 7 λάθη, ενώ μοίρασε 19 ασίστ. Προχθές, απέναντι στην εξαιρετική άμυνα της Τουρκίας, η αναλογία ήταν 12 προς 16. Με τους τρεχαλατζήδες Ολλανδούς, 11 προς 30.

Ομάδα που δέχεται κάτω από 60 πόντους και κάνει μονοψήφιο αριθμό λαθών δεν χάνει από κανέναν.

3. Η πληθώρα εναλλακτικών λύσεων θα γίνεται ολοένα πιο εμφανής όσο περνούν οι μέρες και λύνονται τα χέρια. Χθες, ο Κατσικάρης είχε την πολυτέλεια να αποσύρει τον Σπανούλη μόλις στο 3ο λεπτό του β' ημιχρόνου και να ρίξει στη θέση του έναν αναπληρωματικό του 1 εκατομμυρίου ευρώ.

Ο Κώστας Σλούκας ήταν σε αυτό το ματς ο 12ος παίκτης της ομάδας και όμως αναδείχθηκε σε πρόσωπο κλειδί του αγώνα. Μεθαύριο μπορεί να κάνει το ίδιο ο Καϊμακόγλου ή ο Μάντζαρης ή ο Παπανικολάου.

Στην άμυνα, η παρουσία δώδεκα έμπειρων και αξιόπιστων παικτών βοηθάει ώστε να μείνει η ένταση αμείωτη επί 40 λεπτά. Και αν κάποιος υστερήσει, μικρό το κακό. Ελάχιστες ομάδες έχουν τόση ποιότητα στην άκρη του πάγκου.

4. Οι ρόλοι σιγά σιγά αποσαφηνίζονται και οι αυτοματισμοί κάνουν δειλά την εμφάνισή τους. Ο Αντετοκούνμπο τύποις ξεκινάει στο "3", αλλά στην πραγματικότητα είναι ο άνθρωπος χωρίς θέση. Τέτοιον μπαλαντέρ ούτε στα όνειρά μας δεν είχαμε δει. Το δίδυμο Καλάθη-Σπανούλη γεμίζει την πίσω γραμμή με σβελτάδα, έμπνευση και προσωπικότητα. Ο Κουφός φαίνεται να κερδίζει τη θέση του βασικού σέντερ, ίσως επειδή ανέπτυξε τηλεπαθητική επαφή με τον Σπανούλη.

Ο Ζήσης με τον Μπουρούση είναι οι ακρογωνιαίοι λίθοι του "second unit", το οποίο πάντως είναι πιο γήινο και συμβατικής τεχνολογίας. Ίσως εδώ χρειαστεί μια ένεση αθλητικότητας και ταχύτητας. Εάν ο Παπανικολάου βρει τον εαυτό του, το κέρδος θα είναι τεράστιο. Χθες αγωνίστηκε λίγο, αλλά ήταν πολύ καλός.

Χρειαζόμαστε και καλύτερον Καϊμακόγλου, ώστε να μείνει ο Αντετοκούνμπο στο "3" και να γίνει η ομάδα πιο ψηλή. Με τα δεδομένα της ομάδας, ο ένας αναντικατάστατος είναι ο Πρίντεζης.

Το πολεμικό βλέμμα στα μάτια του απίστευτα ορεξάτου Βασίλη Σπανούλη είναι ο φάρος της ομάδας στο ξεκίνημα του Ευρωμπάσκετ. Όταν ο ηγέτης εμφανίζεται αποφασισμένος, και ταυτόχρονα πρόθυμος να καθίσει στο πίσω κάθισμα όποτε χρειαστεί, οι στρατιώτες δεν έχουν τίποτε να φοβηθούν.

Νομίζω ότι η φετινή Εθνική θα χαρακτηρίζεται από ήρεμο και καθησυχαστικό βλέμμα. Τη στελεχώνουν δώδεκα παίκτες έμπειροι και περπατημένοι σε δύσβατα μονοπάτια. Ξέρουν τι πρέπει να κάνουν και πώς να το κάνουν.

Υπάρχουν, βεβαίως, μειονεκτήματα. Τα περισσότερα από αυτά θα λειανθούν μέσα από τις προπονήσεις και τους αγώνες, ενώ άλλα είναι εγγενή, όπως η έλλειψη αξιόπιστων σουτέρ.

Η Εθνική είχε 7/41 τρίποντα στους δύο τελευταίους αγώνες της στο "Ακρόπολις". Το σουτ δεν είναι τόσο θέμα ημέρας, όσο καλής κυκλοφορίας της μπάλας και αυτοπεποίθησης. Όποιος σουτάρει ελεύθερος, θα το βάλει.

Τονίζω εδώ, ότι ουδέποτε είχαμε φονιάδες σουτέρ: ούτε το 1987-9 ούτε στη δεκαετία του '90 ούτε τον καιρό του Βελιγραδίου και της Σαϊτάμα. Το παλαιό δόγμα, ότι τα μεγάλα τουρνουά κρίνονται από τους σέντερ και από τους σουτέρ, μάλλον διαψεύδεται στην πράξη.

Εγώ έχω μάθει ότι τα τρόπαια καταλήγουν στις ομάδες που παίζουν εξοντωτικές άμυνες (όπως αυτό το "πρες" που λανσάρει η Εθνική μας στα πρώτα λεπτά των αγώνων της), έχουν καλή χημεία, κρατούν το μυαλό τους καθαρό στα δύσκολα και κλειδώνουν τις έριδες έξω από τα αποδυτήρια.

Στην αγωνιστική χημεία μπορεί να υστερούμε λίγο, αλλά το λάδι που θα μπει στη μηχανή μπορεί να γίνει γλυκό κρασί.