Η πιο συμπαθής και αποδεκτή έκδοση ελληνικής ομάδας συλλόγου

Και τώρα που το πανηγύρι του Final Four της Euroleague ολοκληρώθηκε και μάλιστα δίχως τον ορισμό του happy end για τον Ολυμπιακό, ώρα για μια βασική διαπίστωση: αυτή η εμπειρία του παρασκευοσαββατοκύριακου αφήνει τον παρατηρητή με τη διαπίστωση ότι αυτή η έκδοση του Ολυμπιακού είναι μια από τις πιο δημοφιλείς και συμπαθείς προς τους ουδέτερους ή/και τους υποστηρικτές άλλων ομάδων στην σύγχρονη ιστορία του ελληνικού ομαδικού αθλητισμού.

Αυτή ήταν μια από τις ελάχιστες φορές του τελευταίου καιρού που η Κυριακή του τελικού του Final Four της Euroleague δημιούργησε στην ελληνική κοινωνία συνθήκες τελικού Eurovision: κόσμος μαζεύτηκε σε σπίτια, ανεξάρτητα από οπαδικές ή συλλογικές προτιμήσεις, για να δει ένα παιχνίδι που δεν γινόταν ανάμεσα σε ελληνικές ομάδες και δεν αφορούσε μια εθνική ομάδα. Εναν αγώνα που έμοιαζε, σε επίπεδο κοινωνικό, με trendy και mainstream πολιτιστικό γεγονός, το οποίο άλλωστε επηρέασε στην τηλεθέαση το πρώτο live του Voice, το οποίο ήταν μακράν δεύτερο όση ώρα παιζόταν ο τελικός της Euroleague και ανέβηκε κατά 10 μονάδες μετά το τέλος της προσπάθειας του Ολυμπιακού. Οι αναλυτές των τηλεθεάσεων εκτιμούν ότι αν το φινάλε έβρισκε τον Ολυμπιακό με περισσότερες πιθανότητες να κατακτήσει το τρόπαιο η τηλεθέαση θα ήταν ακόμη μεγαλύτερη και θα σημείωνε ρεκόρ παρ' όλο που ο τελικός μεταδιδόταν και από την NOVA των εκατοντάδων χιλιάδων συνδρομητών.

Αν δεν το αντιληφθήκατε από τον περίγυρό σας, αρκεί μια βόλτα στα social media και στα όσα γράφτηκαν με την χρήση των σχετικών hashtags κατά τη διάρκεια του τελικού. Βλέπεις πόσα και – κυρίως – τι ποιότητας σχόλια γράφτηκαν και επιβεβαιώνεις την κυρίαρχη αίσθηση των τελευταίων 72 ωρών: από το βράδυ της Παρασκευής και το δραματικό φινάλε του ημιτελικού που τον βρήκε νικητή επί της ΤΣΣΚΑ, ο Ολυμπιακός ήταν βασικό θέμα συζήτησης, κι ήταν μεγάλο το πλήθος των θετικών σχολίων που γράφτηκαν από υποστηρικτές και οπαδούς άλλων ομάδων.

Προσέξτε, προφανώς και δεν γίνεται συζήτηση για την συμπεριφορά των πιο φανατικών και – πολύ περισσότερο – των κάφρων. Συζητάμε για τους κανονικούς ανθρώπους, οι οποίοι χειροκρότησαν ψηφιακά την προσπάθεια και ευχήθηκαν στον Ολυμπιακό καλή επιτυχία στον τελικό. Συνέβη δηλαδή κάτι που συμβαίνει πολύ σπάνια στην Ελλάδα της τελευταίας 25ετίας, σε μια χώρα που αθλητικά και όχι μόνο ζει ποτισμένη από το δηλητήριο του φανατισμού και λειτουργεί, συμπεριφέρεται υπό την επήρειά του. Δεν είναι ότι έγιναν ξαφνικά σε ένα βράδυ όλοι οι Ελληνες οπαδοί του Ολυμπιακού. Ηταν όμως πολλοί περισσότεροι από όσοι συνήθως οι “αλλόθρησκοι” που τον θαύμασαν, που τον χειροκρότησαν για την προσπάθεια και που κατά την εξέλιξη του παιχνιδιού εύχονταν να τα καταφέρει.

Πώς και γιατί συνέβη; Αυτή η συμπάθεια ξεκινά από την ελληνική αθλητική νοοτροπία που τάσσεται υπέρ του Δαβίδ κάθε φορά που αυτός βρίσκει απέναντι έναν Γολιάθ. Αλλωστε η εικόνα δύο ομάδων που είχαν μπατζετική διαφορά 4 Χ και η φιγούρα του ζάμπλουτου Βατούτιν που είχε κουστουμαριστεί για να καμαρώσει την πανάκριβη ομάδα του να φτάνει στον τελικό δημιούργησαν συνθήκες Rocky. Αυτή η συμπάθεια και η ταύτιση οφείλεται όμως και στο γεγονός ότι οι 6 στους 12 μπασκετμπολίστες του Ολυμπιακού ήταν Ελληνες και μάλιστα πρωταγωνιστές και βασικοί συντελεστές της όλης πορείας, του άθλου της πρόκρισης επί της Μπαρτσελόνα στο Final Four και της νίκης επί της ΤΣΣΚΑ.

Συνέβη και επειδή όλη αυτή η αθλητική προσπάθεια φώτισε ένα μοντέλο διοίκησης-χρηματοδότησης ενός μεγάλου συλλόγου το οποίο ζηλεύει, με την καλή έννοια, επειδή το επιδοκιμάζει, κάθε υγιής φίλαθλος. Ακόμη και αν δεν είσαι οπαδός του Ολυμπιακού, αυτό που βλέπεις να συμβαίνει στον μπασκετικό Ολυμπιακό το χαίρεσαι, το επικροτείς, ή τουλάχιστον – το λιγότερο – δεν το αποδοκιμάζεις, αφού δεν σε ενοχλεί. Δεν προσβάλει την αισθητική σου και συνεπώς δεν το αποστρέφεσαι. Δύο πραγματικοί χορηγοί πρωταθλητισμού βάζουν χρήματα επειδή αγαπούν τον σύλλογο και το άθλημα και προσπαθούν να κάνουν το σημερινό μπάσκετ να μοιάζει με αυτό που θα έπρεπε να είναι: με ψυχαγωγία, πολιτισμό, αυθεντικό αθλητισμό.

Ακόμη και στις στιγμές των λαθών τους, όταν απαντούν σε εκτός ορίων συμπεριφορές, γίνονται προκλητικοί, ανέχονται πράξεις και επεισόδια βίας στο ΣΕΦ, οι Αγγελόπουλοι δεν γίνονται αντιπαθείς. Αφενός διότι οι ίδιοι δεν έχουν ποτέ παράξει βία, ούτε έχουν λειτουργήσει ως φυσικοί αυτουργοί πράξεων βίας και αφετέρου επειδή σχεδόν σε μόνιμη βάση πείθουν με τη συμπεριφορά τους ότι δεν επιθυμούν να μετέρχονται περίεργα μέσα (βία, εκφοβισμό, λαδώματα, διαφθορά) για να επιτυγχάνουν αθλητικούς στόχους.

Οχι τυχαία, σε αυτό το ταξίδι στη Μαδρίτη ο Ολυμπιακός είχε συνοδοιπόρους πολλούς ουδέτερους. Ηταν αρκετά τα μέλη της υψηλής μπασκετικής ελληνικής κοινωνίας που βρήκαν νόημα να κάνουν αυτό το ταξίδι επειδή θαυμάζουν μπασκετικά αυτό που συμβαίνει στον Ολυμπιακό. Υπήρξαν πολλοί Ελληνες αθλητικοί δημοσιογράφοι που ασχολούνται με το μπάσκετ και βρήκαν νόημα και ενδιαφέρον να κάνουν αυτό το ταξίδι παρ' όλο που δεν καλύπτουν το ρεπορτάζ του Ολυμπιακού. Υπήρξαν πολλές προσωπικότητες από χώρους που δεν συνδέονται με το μπάσκετ ή και τον αθλητισμό που θέλησαν να επαινέσουν δημόσια την προσπάθεια του Ολυμπιακού κι ας μην ανήκουν στους οπαδούς ή τους υποστηρικτές του. Ολα αυτά συμβαίνουν φυσιολογικά. Διότι ο Ολυμπιακός των Αγγελόπουλων παίρνει πίσω αυτό που δίνει: εκπέμπει αθλητικό πολιτισμό, εισπράττει αθλητικό πολιτισμό. Γι' αυτό ο μπασκετικός Ολυμπιακός έχει εξελιχθεί στην πιο συμπαθή και αποδεκτή έκδοση ομάδας συλλόγου του τελευταίου καιρού.

Για να συμβεί αυτό συνέβησαν προηγουμένως πολλά άλλα: ο Ολυμπιακός των Αγγελόπουλων έχει προηγουμένως πληρώσει το κόστος. Εχει αποκηρύξει τη βία, έχει προσπαθήσει να πατάξει τη βία, έχει αποκηρύξει τη διαφθορά, έχει προσπαθήσει να πατάξει τη διαφθορά, έχει προσπαθήσει να διώξει από τις κερκίδες του αυτούς που παράγουν βία, κι έχει δοκιμαστεί πολύ μετά από κάθε αποτυχία, δηλαδή κάθε φορά που μια ήττα έδινε στους εσωτερικούς του εχθρούς μια αφορμή για να λειτουργήσουν διαλυτικά και να επιχειρήσουν να επιβάλουν τον δικό τους νόμο. Ολα όσα παρακολουθούμε στη διάρκεια της τελευταίας τετραετίας έρχονται ως φυσική συνέπεια μιας μιας μεγάλης νίκης του υγιούς ομαδικού πρωταθλητισμού. Διότι είναι νίκη για τον ελληνικό αθλητισμό ότι οι Αγγελόπουλοι άντεξαν την δοκιμασία και δεν αποχώρησαν. Ολα όσα έχουν ακολουθήσει είναι, στην ουσία, τα επινίκια.