Τι 'ναι αυτό που το λένε αγάπη!

Τι 'ναι αυτό που το λένε αγάπη!

Βασίλης Σκουντής Βασίλης Σκουντής
Τι 'ναι αυτό που το λένε αγάπη!
Ο Παναθηναϊκός αποχαιρέτησε την Ευρώπη και ο Βασίλης Σκουντής γράφει για το μπασκετικό remake του «Ω τι κόσμος μπαμπά»!

Εχουν περάσει σαράντα δυο χρόνια από τότε που ανέβηκε για πρώτη φορά στη θεατρική σκηνή η εμβληματική σάτιρα του Κώστα Μουρσελά κι όμως ο τίτλος της παραμένει επίκαιρος, διαχρονικός και συν τοις άλλοις κολλάει παντού: κολλάει ακόμη κι όταν δεν υπάρχει κανένα σουρεαλιστικό στοιχείο σαν αυτό που διέπει το έργο, πόσο μάλλον όταν αυτός ο σουρεαλισμός γίνεται έντονος, όπως συνέβη χθες το βράδυ στο ΟΑΚΑ...

Το «Ω τι κόσμος μπαμπά» δεν έχει να κάνει τόσο με το μέγα πλήθος, όσο με το μέγα πάθος και κυρίως με τη μεγάλη αγάπη που για μια ακόμη φορά εκδήλωσαν οι φίλαθλοι του Παναθηναϊκού προς την ομάδα η οποία εδώ και είκοσι χρόνια αποτελεί το ανεκτίμητο κειμήλιο τους.
Δεν ήμουν στο ΟΑΚΑ για να υπάρξω αυτόπτης και αυτήκοος μάρτυς αυτής της... ερωτικής εξομολόγησης του κόσμου προς την ομάδα, αλλά το πράγμα «φώναζε» ακόμη κι από την τηλεόραση, χώρια που το έκανε βούκινο (όχι ένας Ελληνας, αλλά) ένας ξένος παίκτης...

Θυμάμαι τώρα εκείνες τις καρικατούρες που έκαναν θραύση στην εποχή της εφηβείας μου με το σλόγκαν «αγάπη είναι...» και τα αποσιωπητικά, ώστε να συμπληρώνεται η φράση κατά το δοκούν από τον καθένα. Με εκείνη την παλιά ρομαντική λογική «αγάπη είναι να μοιράζόμαστε την ίδια οδοντόβουρτσα», ενώ χθες στο ΟΑΚΑ αποδείχτηκε -και δηλώθηκε φόρα παρτίδα από τον Γκιστ- πως αγάπη είναι να «βρισκόμαστε είκοσι πόντους πίσω και να μας αποθεώνει ο κόσμος»!

Ακόμη κι αν ο Γκιστ κρύβει μέσα του έναν πολιτικάντη ή έναν δημαγωγό, αυτό που είπε μοιάζει βγαλμένο από άλλες εποχές και εάν η δήλωση δημοσιευόταν ανωνύμως και η πατρότητα της ετίθετο ως κουίζ φαντάζομαι ότι οι περισσότεροι θα υπέθεταν πως ανήκει είτε στον Βράνκοβιτς, είτε στον Μποντιρόγκα, είτε στον Μπατίστ, που λόγω μακράς θητείας ασκούσαν και ασκούν ακόμη τεράστιο γκελ στον λαό του Παναθηναϊκού.

Μπράβο... χάσατε!

Δεν ξέρω εάν, τηρουμένων των αναλογιών και σε διαφορετικές, πλέον, συνθήκες, ο Γκιστ φιλοδοξεί να γίνει ο νέος Μπατίστ, σίγουρα πάντως με τη χθεσινή δήλωση του είναι σαν να πήρε ένα μαχαίρι και να χάραξε όρκο αιώνιας αγάπης μαζί με μια καρδούλα στον πλησιέστερο προς το ΟΑΚΑ κορμό δένδρου!

Ανεξαρτήτως του εάν και κατά πόσο ο κόσμος ήταν συμβιβασμένος με τον αποκλεισμό, η αντίδραση του υπήρξε μνημειώδης: τόσο για την πάνδημη έκφραση της, όσο και για τη διάρκεια της, σε σημείο που όποιος δεν ήξερε την εξέλιξη του αγώνα, να πιστεύει ότι αντί για τον τέταρτο προημιτελικό του 2015, παιζόταν σε επανάληψη ο τελικός του 2007!

Όντως αυτό είναι ο ορισμός της αγάπης και η ζωντανή απόδειξη της καψούρας: να χάνει η ομάδα σου, να κατεβαίνει πρόωρα (έστω κι αν η πρόκριση στα πλέι οφς και ειδικώς η νίκη της Δευτέρας συνιστούν υπέρβαση για τα δεδομένα της) από τη σκηνή της Ευρωλίγκας και εσύ να την κατευοδώνεις προς την έξοδο με ένα ατέλειωτο τραγούδι που έμοιαζε βγαλμένο από χορικό αρχαίας ελληνικής τραγωδίας!

Βεβαίως- για να πω και του στραβού το δίκιο- μια αποδοκιμαστική ή ακόμη και μια παγερά αδιάφορη στάση θα συνιστούσε αγνωμοσύνη και αχαριστία, οι οποίες ωστόσο ως συμπεριφορές ή ακόμη και ως απλές τάσεις είναι παντελώς ξένες με το ποιόν του κόσμου του Παναθηναϊκού, που εδώ και είκοσι χρόνια έχει αυτή την ομάδα κορώνα στο κεφάλι του. Απλώς στη δύσκολη χθεσινή βραδιά αποδείχθηκε περίτρανα ότι αυτή η ομάδα (ήταν, είναι και) παραμένει η σημαία που κυματίζει στα μπαλκόνια της συνείδησης του.

Μια σημαία που προφανώς δεν υποστέλλεται ακόμη κι όταν η νομοτέλεια των πραγμάτων την κατεβάζει από τον ιστό του Φάιναλ Φορ για τρίτη σεζόν στη σειρά. Η ακόμη κι όταν -σε αντίθεση με ό,τι συνέβη το 2013 κόντρα στην Μπαρτσελόνα και το 2014 με αντίπαλο πάλι την ΤΣΣΚΑ- ο Παναθηναϊκός δεν εξαντλεί τη σειρά των πέντε αγώνων, αλλά βλέπει τον αντίπαλο να εκπορθεί το οχυρό του...

Επειδή οι εικόνες και τα συναισθήματα που παράγει ο αθλητισμός δεν προσφέρονται από καμιά άλλη δημόσια δράση, νομίζω ότι το χθεσινό κατευόδιο θα μείνει ανεξίτηλα χαραγμένο στην καρδιά και εκείνων οι οποίοι το επιφύλαξαν και όλων όσοι το εισέπραξαν.

Μοιάζει αλλόκοτο, αλλά μπροστά σε τέτοια έκφραση αγάπης μετά από ήττα και αποκλεισμό, τύφλα να ΄χει η αποθέωση για έναν θρίαμβο στην Ευρωλίγκα!

Διάβασε όλα τα τελευταία νέα της αθλητικής επικαιρότητας. Μάθε για όλους τους live αγώνες σήμερα και δες τις αθλητικές μεταδόσεις της ημέρας και της εβδομάδας μέσα από το υπερπλήρες Πρόγραμμα TV του Gazzetta.

Βασίλης Σκουντής
Βασίλης Σκουντής

H φήμη ότι βγήκε από την κοιλιά της μάνας του κρατώντας ένα στυλό κι ένα χαρτί ελέγχεται ως εντελώς αναληθής. Αντιθέτως είναι περίπου… αληθής η φήμη ότι στην πρώτη έκθεση του στο δημοτικό έβαλε τίτλο, υπότιτλο, φωτογραφία, λεζάντα και έδωσε χαρακτηρισμό γραμματοσειράς!
Τα νομικά βιβλία του Σάκουλα ενέμειναν απλώς στο ράφι, αλλά στις… σακούλες. Ο προορισμός υπήρξε μοιραίος και αναπόδραστος. Μετά από 32 χρόνια και με τα μαλλιά του να έχουν από ετών προτιμήσει την ταπείνωση από το θάνατο, ο Βασίλης Σκουντής ταλαιπωρεί τους γύρω του και τον εαυτό του, επιμένοντας να γράφει, άλλωστε είναι το μόνο που έμαθε να κάνει (πιστεύει καλά, αλλά κι αυτό παίζεται!) στη ζωή του. Αν και ενίοτε παρασπονδεί, εν τούτοις στις φλέβες του τρέχει πάντοτε πορτοκαλί αίμα, θεωρεί τον εαυτό του απόγονο του Homo Βasketikus και (περπατώντας στην πέμπτη δεκαετία της ενασχόλησης του με τη δημοσιογραφία) γουστάρει που ακόμη δεν βαρέθηκε να κάνει το χόμπι του!

ΥΓ: Αν μετά από τόσα χρόνια δεν τον βαρεθήκατε, εκτός από το gazzetta.gr μπορείτε να τον υποφέρετε ακόμη καθημερινά στο Goal News και στον Sentra FM 103.3