Ζάρκο Πάσπαλιε και Ντέγιαν Μποντιρόγκα αναδείχθηκαν ως δύο κορυφαίοι ξένοι στην ιστορία του Ελληνικού μπάσκετ στην ψηφοφορία του gazzetta.gr και η κάμερα του gTV βρέθηκε στο Βελιγράδι… Ας μπούμε σιγά σιγά στο κλίμα.

Πάνε ακριβώς πέντε χρόνια από την τελευταία επίσκεψή μας στο τιμημένο Βελιγράδι, όπου τότε (4 Μαρτίου του 2010), εν μέσω μίας απρόσμενης ανοιξιάτικης χιονοθύελλας, είχαμε καλύψει μία αδιάφορη νίκη (82-66) του Παναθηναϊκού στην “Χαλα Πιονίρ” επί της Παρτίζαν, για την προτελευταία αγωνιστική του Top-16. Οι “πράσινοι”, προερχόμενοι από την κατάκτηση της Ευρωλίγκα στο Βερολίνο (2009), είχαν κάνει 4 κολλητές ήττες στην 2η φάση της διοργάνωσης και είχαν μείνει εκτός πλέϊ-οφ, ενώ η ομάδα του Ντούσκο Βουγιόσεβιτς, που σ' εκείνο το ματς, ήθελε τη νίκη για να “σφραγίσει” την πρόκρισή της στα προημιτελικά, έφτασε τελικά μέχρι το F4 του Παρισιού!

Το Ευρωμπάσκετ του 2005

Τι να πει κανείς γι' αυτή την πόλη, ειδικότερα όταν μαζί της, σε συνδέουν απίστευτες αναμνήσεις από μία εκ των τριών μεγαλύτερων στιγμών της Εθνικής ομάδας; Τι να πρωτοθυμηθούμε από εκείνες τις αξέχαστες δύο εβδομάδες που περάσαμε στην σερβική πρωτεύουσα, καλύπτοντας την πορεία της “επίσημης αγαπημένης” προς την κορυφή της Ευρώπης; Ο όμιλος της Ελλάδας ήταν ο μοναδικός του Ευρωμπάσκετ που διεξήχθη στο Βελιγράδι και οι Σερβοι ταξιτζήδες, που μας μετέφεραν κάθε μέρα από το ξενοδοχείο στην “Χάλα Πιονίρ”, δήλωναν ότι υποστήριζαν την Εθνική μας, μέχρι να παίξει με την δική τους, θεωρώντας δεδομένο ότι το συγκρότημα των “πλάβι”, με Μποντιρόγκα, Στογιάκοβιτς, Γιάριτς και Ρέμπρατσα στο παρκέ και “Ζοτς” στον πάγκο, θα έφτανε σίγουρα στο χρυσό μετάλλιο.

Η πολυπληθέστερη δημοσιογραφική αποστολή

Από την μπασκετική “εξάδα” του gazzetta.gr, μπορεί να έλειπαν ο Λαούδης και ο Μελάγιες, ωστόσο, η ελληνική δημοσιογραφική “κομπανία” που είχε ταξιδέψει στη Σερβία (η πτήση διαρκεί δεν διαρκεί 90 λεπτά), μόνο αμελητέα δεν ήταν. “Μασκότ” της αποστολής ήταν ο “rookie”, τότε, Βασίλης Παπανδρέου, που είχε έρθει οδικώς από την Θεσσαλονίκη, ως απεσταλμένος του “Επενδυτή”. Μπορεί να μην έφαγε “μπουγέλο” όπως συνηθίζεται με τους “rookies” στις Εθνικές ομάδες, όμως, μόνο οι κλήσεις που μάζευε μέρα παρά μέρα για παράνομο παρκάρισμα (ήταν αρκετές πιστέψτε μας) και η... εξαφάνιση του αυτοκινήτου του (το πήρε γερανός επειδή, έξω από την “Beogradska Arena”, είχε παρκάρει στην θέση του Σέρβου προέδρου, Βόϊσλαβ Κοστούνιτσα), ήταν χειρότερες από οποιοδήποτε άλλο “χουνέρι”! Στα κατορθώματα του επονομαζόμενου “Σίλι”*, καταγράφεται η “απαγωγή” του αείμνηστου Φίλιππου Συρίγου (ήταν υπεύθυνος Τύπου της Εθνικής), σχεδόν αμέσως μετά τη λήξη του ημιτελικού με τη Γαλλία, για να τον οδηγήσει “αγκαζέ”, περίπου 300 μέτρα έξω από το γήπεδο, για να βγει μαζί με τον υπογράφοντα, live στην έκτακτη εκπομπή του MEGA!

Τα “δεινά” του επαγγέλματος!

Όπως θα καταλάβατε, δεν παρακολούθησα ποτέ δια ζώσης το θρυλικό τρίποντο του Διαμαντίδη, ούτε την απίστευτη ανατροπή, γιατί ήμουν στημένος στο σημείο της ζωντανής σύνδεσης, τουλάχιστον τρία λεπτά πριν από το τέλος του αγώνα. Αυτά έχουν οι αποστολές! Τουλάχιστον, οι τεχνικοί του βαν, με είχαν συνδέσει με την τηλεοπτική μετάδοση της κρατικής τηλεόρασης στο ένα αυτί και την ραδιοφωνική περιγραφή του κάτι περισσότερο από βραχνιασμένου, Νίκου Παπαδογιάννη στον Sport-FM, από το άλλο... Μόλις άκουσα τους πανηγυρισμούς μετά το “Βάλτο αγόρι μου...” του Βασίλη Σκουντή, παρ' όλιγον να επιστρέψω στο γήπεδο από την χαρά μου, αλλά μόλις η διακοπή προγράμματος, για έκτακτο δελτίο, ήχησε στ' αυτιά μου, μοιραία, άλλαξα άποψη...

Οι βραδιές στο Acapulco και ο Φρανκ Σινάτρα!

Περάσαμε εκπληκτικά, τότε στο Βελιγράδι... Από τις ατελείωτες βραδιές στις όχθες του ποταμού Sava, στο σχεδόν πλωτό “Acapulco” – όπου ο τότε ατζέντης, Βασίλης Ευαγγελινός, μας είχε διηγηθεί ένα απίστευτο περιστατικό από την επίσκεψή του Φρανκ Σινάτρα στην Αθήνα* – και τα λαϊκά τηλεοπτικά δικαστήρια των Σέρβων για τον άδοξο αποκλεισμό τους, μέχρι τα έξαλλα πανηγύρια που στήθηκαν στο lobby και τα δωμάτια του ξενοδοχείου “Intercontinental”, μετά τον θρίαμβο στον τελικό επί της Γερμανίας. Και τώρα, όμως, δεν ήταν άσχημα... Η τιμή που μας έκανε ο Ζάρκο Πάσπαλι και ο Ντέγιαν Μποντιρόγκα (σ.σ. οι δύο πρώτοι στη λίστα των κορυφαίων ξένων στην ιστορία), δύο “ιερά τέρατα” του ευρωπαϊκού μπάσκετ, ήταν τεράστια. Τους ευχαριστούμε για τις αναμνήσεις...

Θα είναι για πάντα η “πόλη μας”!

Γι' αυτά και για πολλά άλλα, η σερβική πρωτεύουσα, θα μείνει για πάντα χαραγμένη στη μνήμη, όλων όσων έζησαν το έπος του 2005. Η επιστροφή μας (συνοδοιπόρος σ' αυτό το ταξίδι, ήταν ο οπερατέρ του gazzetta.gr, Βασίλης Τσίγκας) για 24 ώρες στο Βελιγράδι, εν μέσω μίας νεροποντής που δεν σταμάτησε ποτέ, μας ξύπνησε σχεδόν αμέσως τις θύμησες του παρελθόντος. Από την διαδρομή που συνδέει το αεροδρόμιο “Nikola Tesla” μέχρι το νέο κομμάτι της πόλης και περνάει μπροστά από την “Kombank Arena” (όπως λέγεται πλέον η “Beogradska Arena”), μέχρι την επίσκεψη στο ιστορικό κέντρο, όπου δεσπόζει ο πιο μεγαλοπρεπής και μεγαλύτερος ορθόδοξος ναός του κόσμου (Άγιος Σάββας)! Από την είσοδο στον αγωνιστικό χώρο του υπερσύγχρονου γηπέδου και την προσέγγιση του σημείου από το οποίο ο Διαμαντίδης πέτυχε το τρίποντο που μας ανέβασε στα ουράνια, μέχρι τα γελάκια του “Big Sofo”! Ακόμη και ο συνήθως δύσκολος και βαρύς, Σοφοκλής Σχορτσανίτης, που εκείνο το βράδυ έπαιξε στο Ερυθρός Αστέρας-Μακάμπι, είχε όρεξη και εξεπλάγη ευχάριστα, όταν μας αντίκρισε στα αποδυτήρια... Κάτι πρέπει να 'χει αυτή η πόλη!

* Μετά από ένα απερίγραπτο ξενύχτι στην Αθήνα και καθώς, ο μέγας Frakie κοίταζε μαγεμένος την ανατολή του ηλίου από τον Λαιμό της Βουλιαγμένης, απολαμβάνοντας το πούρο και του ουίσκι του, ντυμένος με ένα μπουρνούζι, γύρισε και είπε στον Βασίλη Ευαγγελινό: “Sili, Ι love Mexico!”. Για να του απαντήσει ο Έλληνας ατζέντης: “Frankie, we are in Athens”! Έκτοτε η ατάκα αυτή είναι το «σύνθημα» όλων των Ελλήνων δημοσιογράφων, που ήταν παρόντες στις μαγικές 15 μέρες στο Βελιγράδι, τον Σεπτέμβριο του 2005!

Βonus: Το βίντεο με τον Φίλιππο Συρίγο να δίνει ρεσιτάλ στην κάμερα του Μega, ελάχιστα λεπτά μετά το τρίποντο του Διαμαντίδη στον ημιτελικό και μέσα στο γενικό πανδαιμόνιο να «προβλέπει» με τρομακτική ακρίβεια την εξέλιξη τόσο εκείνης της Εθνικής, όσο και της μετέπειτα πορείας του Δημήτρη Διαμαντίδη. Πραγματικό κειμήλιο...