Κανονικά βεβαίως, οι εποχές (ελέω και του κοντσέρτου του Βιβάλντι) είναι τέσσερις, αλλά, διάβολε, δεν θα τα χαλάσουμε για ένα νούμερο, χώρια που με μια διασταλτική ερμηνεία και του λεγάμενου οι διαφορετικές εποχές μπορούν να αυξηθούν από τρεις σε τέσσερις.

Πρώτα απ' όλα ο Νίκος Βετούλας είναι νεαρός: δεν είναι βεβαίως ο νεότερος προπονητής που θα κοουτσάρει μια ομάδα σε τελικό Κυπέλλου, αλλά όντας κιόλας συνομήλικος του Τσίπρα, ιντριγκάρεται από την ιδέα να κάνει κι αυτός τη δική του κυβέρνηση, κόντρα στον Ιβάνοβιτς ο οποίος από πάσης πλευράς έχει την παράσταση νίκης!

Νεαρός, αλλά, διάβολε, μπαρουτοκαπνισμένος σε τελικούς! Δεν είναι πολλοί αυτοί οι οποίοι στα σαράντα χρόνια της ζωής του θεσμού, έχουν το προνόμιο να εμφανίζονται στο κάδρο με δυο διαφορετικές ιδιότητες. Για την ακρίβεια ο Βετούλας με δυο παρουσίες ως παίκτης (Απόλλων Πατρών/1997, Αρης Θεσσαλονίκης/2004) και μία ως προπονητής (Απόλλων Πατρών/ 2015) είναι ο όγδοος διπλός πράκτωρ στα χρονικά, μετά τον Παναγιώτη Γιαννάκη (8+4), τον Στιβ Γιατζόγλου (6+1), τον Μέμο Ιωάννου (6+1), τον Γιώργο Μπαρλά (4+2), τον Λευτέρη Σούμποτιτς (4+1), τον Βαγγέλη Αλεξανδρή (2+2) και τον Νίκο Παύλου (1+1).

Με τον Αλεξανδρή μάλιστα τον ενώνει η κοινή πορεία του 1997, ο επίλογος της οποίας που γράφτηκε με δραματικό τρόπο από το buzzer beater του Δημήτρη Παπανικολάου, αφήνοντας ακόμη σημάδια στη μνήμη του νυν προπονητή του Απόλλωνα και του τότε νεαρού και τώρα αρχηγού της ομάδας Νίκου Αργυρόπουλου. Παρεμπιπτόντως ο Αργυρόπουλος ήταν παρών και στις δυο νίκες που έχουν να επιδείξουν οι «μελανόλευκοι» επί του Παναθηναϊκού στον θεσμό του Κυπέλλου: στον ημιτελικό του Φάιναλ Φορ του 1997 με ήρωες τον πρώην «πράσινο» Χρήστο Μυριούνη και τον Χάρολντ Ελις και σε πρώιμη φάση της διοργάνωσης του 2004 με πρωταγωνιστή τον Ντοντάε Τζόουνς.

Σε αυτό το span (όπως το λένε και οι Αμερικανοί) των 18 ετών, που χωρίζουν τις δυο παρουσίες του Απόλλωνα στον τελικό του Κυπέλλου άλλαξαν πολλά ή μάλλον λίγα έχουν μείνει ίδια...

Τότε, σύμφωνα με το κινέζικο ημερολόγιο, ήταν η χρονιά του βουβαλιού, τώρα είναι η χρονιά του προβάτου...

Τότε η Ελλάδα περνούσε καλά με τη δραχμή, τώρα υποφέρει με το ευρώ και -θου Κύριε φυλακήν τω στόματι μου-μπορεί να ξαναγυρίσει στην... ακατονόμαστη!

Τότε πρωθυπουργός ήταν ο Κώστας Σημίτης, τώρα κυβερνάει ο Αλέξης Τσίπρας, όσο για τους (λεγόμενους) «τσάρους της οικονομίας» και οι δυο μας κάνουν πλάκα με το μικρό όνομα τους: ο Γιάννος Παπαντωνίου και ο Γιάνης Βαρουφάκης!

Τότε στην επικαιρότητα βρίσκονταν η υπόθεση με τις ταυτότητες και τα απανωτά (εμφύλια) μακελειά στην Αλγερία, τώρα κυριαρχούν ο φόβος του Grexit, ο θάνατος του Βαγγέλη Γιακουμάκη και το θρίλερ με την αεροπορική τραγωδία στις Αλπεις δυστύχημα...

Τότε πρωταθλητής Ελλάδος στο ποδόσφαιρο ήταν ο (εξελθών από τα πέτρινα χρόνια) Ολυμπιακός που συνεχίζει ακόμα το βιολί του και στο ΝΒΑ κυριαρχούσαν οι Σικάγο Μπουλς και οργίαζε ο Μάικλ Τζόρνταν, ενώ τώρα προελαύνουν οι Γκόλντεν Στέιτ Γουόριορς με τον Στεφ Κάρι...

Τότε πρωταθλητής Ευρώπης στο μπάσκετ θα στεφόταν μετά από μερικές μέρες ο Ολυμπιακός (πετυχαίνοντας μάλιστα το triple crown), τώρα η Ευρωλίγκα βρίσκεται ακόμη στη φάση των «16»...

Τότε είχε θριαμβεύσει στα Όσκαρ ο «Αγγλος ασθενής», τώρα ήταν η σειρά του «Birdman»...

Τότε η ποδοσφαιρική Παναχαϊκή τερμάτιζε 15η στην Α' Εθνική και ο Ναυτικός Ομιλος Πατρών έβγαινε τρίτος στην Α1του γουότερ πόλο και έχανε στον τελικό Κυπέλλου από τον Ολυμπιακό (με 9-8), τώρα οι μεν βουρλίζονται στη Football League, οι δε στην Α2...

Τότε (στον ημιτελικό του Φάιναλ Φορ με τον Παναθηναϊκό στο ΟΑΚΑ) ο Βετούλας ήταν ένας νεαρός και πολλά υποσχόμενος πόιντ γκαρντ του Απόλλωνα, τώρα, μετά από 18 χρόνια στο ίδιο γήπεδο, με την ίδια ομάδα και με τον ίδιο αντίπαλο, είναι ο φτασμένος (μετά από πέντε σεζόν στον πάγκο, δυο ανόδους και μια συμμετοχή σε τελικό Κυπέλλου) προπονητής του!

Πλάκα πλάκα, όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλο ο Βετούλας μένει!

Στον τελικό του '97 με τον Ολυμπιακό (78-80), ο Βετούλας έβαλε τρεις πόντους με ένα τρίποντο και σε εκείνον του 2004 στη Λαμία, πάλι κόντρα στους «ερυθρόλευκους» (73-70), σημείωσε δυο, όντας ένας πόιντ γκαρντ, ο οποίος από πολύ νωρίς φρόντισε να αντιστρέψει την ατάκα που έκανε ευαγγέλιο στην Ελλάδα, ο Παναγιώτης Γιαννάκης...

Σε μια συνέντευξη του στο «Τρίποντο», ο Βετούλας είχε πει ότι «δεν κάνω εγώ ευτυχισμένους τους συμπαίκτες μου με τις πάσες, αυτοί κάνουν εμένα ευτυχισμένο διότι βρίσκονται εκεί που πρέπει και τις αξιοποιούν»!

Εκτός από τους συμπαίκτες του, τον έκαναν ευτυχισμένο και τα μέλη της στατιστικής υπηρεσίας, που -σύμφωνα με τον αστικό μύθο της εποχής- ήταν συμμαθητές του από το Γυμνάσιο και γι' αυτό σε κάθε εντός έδρας αγώνα φρόντιζαν να του πιστώνουν τρεις- τέσσερις ασίστ επί πλέον!
Υπερβολές του κιτρίνου τύπου, κατά πώς έλεγε και ο ναύαρχος Γελεβουρδέζος στην κωμωδία «Δεσποινίς διευθυντής»!

Παρ' όλα αυτά, κουβέντα στην κουβέντα, κάποιοι, κάπου, κάποτε προσηλυτίσθηκαν σε αυτή την εκδοχή, συμπεριλαμβανομένου και του Ντράγκαν Σάκοτα, ο οποίος στις 20 Μαρτίου του 1997, μετά από την ήττα του Περιστερίου από τον Απόλλωνα, στον οποίο οι Πατρινοί εκτέλεσαν 49 βολές είχε πει ότι «δεν ξέρω για τις ασίστ, αλλά απόψε οι διαιτητές έκαναν τον Βετούλα να μοιάζει με τον Τζόρνταν»!

Σε πιο χιουμοριστικό μήκος κύματος κινήθηκε ο Σβι Σερφ, στις 21 Δεκεμβρίου του 1997, όταν μετά από έναν αγώνα ΠΑΟΚ-Ηράκλειο, είπε το εξής: «Η στατιστική αδικεί τον Σάκλφορντ, διότι έδωσε τουλάχιστον πέντε ασίστ και όχι δυο που γράφει το χαρτί. Μάλλον πρέπει να φέρουμε στο Αλεξάνδρειο τη στατιστική υπηρεσία της Πάτρας, διότι εκεί ο Βετούλας δίνει πάσα από το δεξί στο αριστερό χέρι και του τη σημειώνουν ως ασίστ»!!!

Έναν μήνα αργότερα κι αφού προηγουμένως ξεπάστρεψε τον Παναθηναϊκό, ο Απόλλων έπαιξε στον τελικό του Κυπέλλου, χάρη και στη γούρικη γκρι φανέλα που φορούσε ο Βετούλας στην προθέρμανση! Μισή ώρα μετά την αναχώρηση της αποστολής από την Πάτρα με προορισμό την Αθήνα, ο Νίκος συνειδητοποίησε ότι την είχε ξεχάσει στο σπίτι του και τότε σηκώθηκε αμέσως από τη θέση του και σχεδόν κλαίγοντας, παρακάλεσε τον Αλεξανδρή να γυρίσουν πίσω για να την πάρει!

Ήθελε δεν ήθελε ο «Τίγρης», που, παρά τη φιλία, την κουμπαριά και την πολύχρονη συναναστροφή του με τον Ιωαννίδη, δεν ήταν ποτέ του προληπτικός έδωσε εντολή στον οδηγό του πούλμαν να κάνει στροφή και όντως γύρισαν στην Πάτρα και πέρασαν από το σπίτι του Βετούλα για να πάρουν τη φανέλα!

Δεν ξέρω εάν ο Βετούλας είναι ακόμη προληπτικός, σίγουρα πάντως έχει ηρεμήσει σε σχέση με την εικόνα που έβγαζε ως παίκτης και τον είχε σταμπάρει ως «κακό παιδί». Ρωτήθηκε επ' αυτού σε μια συνέντευξη του πάλι στο «Τρίποντο», την 1η Ιουνίου του 1999 και είχε απολογηθεί ως εξής: «Εγώ ξέρω ότι θέλω και προσπαθώ να κάνω ό,τι περνάει από το χέρι μου για να νικήσει η ομάδα μου. Εάν αυτό σημαίνει κακό παιδί, τότε ναι, είμαι το χειρότερο παιδί του κόσμου»!

Όντως η διαγωγή του Βετούλα ως παίκτη δεν ήταν «κοσμιωτάτη». Δεν είναι λίγες οι φορές στην καριέρα του που ο «Psycho», όπως τον αποκαλούν στην Πάτρα υπερέβαινε τα εσκαμμένα, με αποκορύφωμα τον αγώνα μποξ στον οποίο τόλμησε να εμπλακεί στις 23 Ιανουαρίου του 1999, με (όχι όποιον κι όποιον, αλλά) τον Πιτ Παπαχρόνη, στην προθέρμανση του αγώνα Μαρούσι- Απόλλων (67-60)!

Ξαφνικά οι δυο παίκτες άρχισαν να τσακώνονται και στο αμέσως επόμενο κλικ άρχισαν τις μπουνιές και τις κλοτσιές υπό το έκπληκτο βλέμμα των συμπαικτών τους και των αστυνομικών. «Δεν έχω πρόβλημα με τον άνθρωπο Βετούλα, αλλά με τον παίκτη Βετούλα, γιατί δεν είναι άντρας και παίζει .... πούστικα» τον κατηγόρησε ο Παπαχρόνης. «Σε όλη τη διάρκεια του αγώνα, προσπαθεί να εκνευρίσει τους αντιπάλους του, με ύπουλα κτυπήματα στα... αρχίδια»!

Εντέλει οι δυο παίκτες πλήρωσαν ακριβά τον καυγά, καθώς τιμωρήθηκαν με αποκλεισμό τεσσάρων αγωνιστικών και η τιμωρία του Βετούλα απέβη καταδικαστική για τον Απόλλωνα, ο οποίος εκείνη τη σεζόν υποβιβάσθηκε στην Α2.

Τρία χρόνια νωρίτερα, στις 17 Δεκεμβρίου του 1995, στα Πατήσια, ο Βετούλας είχε ζηλέψει τη δόξα του... Ερικ Καντονά! Στη λήξη του αγώνα Σπόρτιγκ-Απόλλων κάποιος θεατής τον έβρισε και ο Νίκος, που ομολογουμένως το έλεγε η καρδιά του και δεν ορρωδούσε προ ουδενός, καβάλησε το κάγκελο και του όρμησε, αλλά ευτυχώς την τελευταία στιγμή και πριν τον κάνει τελατίνι, συγκρατήθηκε από τους συνήθεις ψυχραιμότερους που μπήκαν στη μέση!

Την επόμενη χρονιά (1η Δεκεμβρίου 1996), ο Νίκος έγινε «κόκκινο πανί» στο Ιβανώφειο, διότι απάντησε πάλι στις προκλήσεις των οπαδών του Ηρακλή και τους έκανε χειρονομίες, με αποτέλεσμα ένας από αυτούς να θέλει να του υποβάλει μήνυση!

Τον Σεπτέμβριο του 2001, ενώ αγωνιζόταν στη Νήαρ Ηστ πλακώθηκε με τον βετεράνο (και νυν προπονητή της Εθνικής Βουλγαρίας) Γκιόργκι Μλαντένοφ και ο καυγάς τους είχε ως αποτέλεσμα να διακοπεί ο φιλικός αγώνας με τη Λέφσκι στη Σόφια!

Ο Βετούλας που άρχισε την αθλητική καριέρα του ως τερματοφύλακας της Νίκης Προαστίου, όπου τον είδαν ο Βέργος και ο Χαραλαμπόπουλος, τον «τράβηξαν» στην ομάδα μπάσκετ της Παναχαϊκής και τον εναπέθεσαν στα χέρια του Φαίδωνα Ματθαίου, υπήρξε ένας από τους πιο χαρισματικούς πασέρ στα χρονικά της Α1. Μεταξύ άλλων έχει μοιράσει 15 ασίστ στον αγώνα του Κυπέλλου Κόρατς με την κροατική Ζρίνιεβατς (31 Σεπτεμβρίου 1997) και στο ματς πρωταθλήματος με τον Ηρακλή (29 Οκτωβρίου 1997), στο οποίο ισοφάρισε το ρεκόρ του Νίκου Γκάλη (Αρης, Παναθηναϊκός, σεζόν 1993-94). Πέρα από την... πλάκα για τη χάρη που τάχα του έκαναν οι συμμαθητές του, για τα δεδομένα του ελληνικού μπάσκετ ο νυν προπονητής του Απόλλωνα υπήρξε ένας μικρός Στόκτον!

Ως παίκτης ήταν πολύ παθιασμένος και αποτελούσε τον φόβο και τον τρόμο των προπονητών του, διότι ακολουθούσε περισσότερο το ένστικτο, παρά με τις εντολές τους. «Ρισκάρω και πολλές φορές κάνω του κεφαλιού μου, διότι την ώρα του αγώνα πιστεύω ότι ο παίκτης ξέρει καλύτερα από τον προπονητή τι χρειάζεται» τόνισε κάποτε, αλλά δεν ξέρω εάν εξακολουθεί να πρεσβεύει και να διατυμπανίζει την ίδια άποψη.

Εκτός από το ότι συχνά έκανε του κεφαλιού του, ο Βετούλας είχε επίσης τη συνήθεια, που έγινε λατρεία και κατέληξε σε μανία να τσακώνεται με τους προπονητές του! Στον μπασκετικό βίο του συγκρούσθηκε (σε κάποιες περιπτώσεις μάλιστα με σφοδρότητα) με τους περισσότερους προπονητές του στις περισσότερες ομάδες στις οποίες έπαιξε: με τον Βαγγέλη Αλεξανδρή (και στον Απόλλωνα και στην ΑΕΚ), με τον Κώστα Μίσσα, με τον Κώστα Διαμαντόπουλο,με τον Κώστα Φλεβαράκη και πάει λέγοντας.

Πλακώθηκε επίσης και με συμπαίκτες του, μάλιστα οι τεταμένες σχέσεις του με τον Γκαγκαλουδη και με τον Πέρκοβιτς είχαν ως αποτέλεσμα να αποδεσμευθεί από την ΑΕΚ στις 30 Ιανουαρίου του 1997 και να αναζητήσει καταφύγιο στην Ισπανία, συνεχίζοντας την καριέρα του στη Μούρθια, όπου συνάντησε τον (άλλοτε παίκτη του Ολυμπιακού) Γάλλο Στεφάν Ρισασέ και τον Σλοβένο, σταρ του ΝΒΑ πλέον, Γκόραν Ντράγκιτς. Τότε γράφτηκε στις εφημερίδες πως «ο Αλεξανδρής θυσίασε ένα δικό του παιδί για να ταράξει τα νερά στην ΑΕΚ»!

Συν τοις άλλοις ο Βετούλας αποτελεί ένα ιατρικό «case study». Αυτή η περιπτωσιολογία καταγράφηκε τη σεζόν 1999-2000, όταν ως παίκτης του ΠΑΟΚ έπαθε ρήξη χιαστού στις 17 Νοεμβρίου, στον αγώνα με την ΤΣΣΚΑ Μόσχας, το πρόβλημα διαγνώσθηκε μετά από έναν μήνα, εγχειρίστηκε στις 27 Δεκεμβρίου και επέστρεψε στη δράση στις 25 Φεβρουαρίου! Στον ΠΑΟΚ μετακόμισε το καλοκαίρι του 1999, μετά τον υποβιβασμό του Απόλλωνα, χάρη σε μια τρομερή γκάφα των Πατρινών, οι οποίοι πάνω στην απογοήτευση τους ξέχασαν, ως όφειλαν, να του ανανεώσουν μονομερώς το συμβόλαιο! Ο Κροάτης Πέταρ Σκάνσι που βρισκόταν τότε στην τεχνική ηγεσία του ΠΑΟΚ ούτε τον ήξερε, ούτε τον γούσταρε, αλλά ανέκρουσε πρύμναν μετά από μια συναρπαστική εμφάνιση του, όταν αντικατέστησε τον Σεργκέι Μπαζάρεβιτς, που χρεώθηκε νωρίς με φάουλ.

Σε λίγες ώρες από τώρα ο άνθρωπος που έχει ως μότο της ζωής του το «κάθε μέρα είναι μια καινούργια μέρα» θα εμφανιστεί σε έναν τελικό Κυπέλλου για τρίτη φορά σε αυτή την -αν μη τι άλλο-καθόλου βαρετή ζωή του. Αυτή τη φορά ως προπονητής και μάλιστα ως ένας πολύ καλός και ψαγμένος προπονητής, τον οποίο δεν προανήγγειλαν σαφώς ο βίος και η πολιτεία του μέσα στο γήπεδο, αλλά όσοι να διαβάσουν πίσω από τις γραμμές, το 'χαν ψυλλιαστεί!

Το εννοώ αυτό, διότι σε μια συνέντευξη του που δημοσιεύθηκε στις 31 Δεκεμβρίου του 1998, στην εφημερίδα «Κόσμος των Σπορ», ο «Ψυχάκιας» ρωτήθηκε «πώς περνάει τον ελεύθερο χρόνο τους» και ιδού η μαρτυριάρικη (για τις μπασκετικές και δη τις προπονητικές ανησυχίες του) απάντηση του:
«Τα καλοκαίρια καθόμαστε με τον Γιάννη τον Μολφέτα και ψάχνουμε στο INTERNET τα βιογραφικά και τα στατιστικά στοιχεία των παικτών, που γράφουν οι εφημερίδες ότι είναι υποψήφιοι για τις ελληνικές ομάδες»!

Από εκεί, φαίνεται, του έμεινε το κουσούρι να ξεψαχνίζει την αγορά και να βρίσκει φτηνούς ξένους παίκτες που δεν τους ξέρει ούτε η μάνα τους και αποδεικνύονται λαβράκια!