Όταν άρχισε να πρωτομπιστάει την μπάλα στο τσιμέντο του ανοιχτού γηπέδου της γειτονιάς του (συνοικία Ελληνορώσων) και στη συνέχεια στο ταρτάν των Αμπελοκήπων, έκανε όνειρα για μία λαμπερή καριέρα. Τότε περίπου 20 χρόνια πριν, ούτε ο Γιώργος Καλαφατάκης, που το 1995 εισηγήθηκε την απόκτησή του, μπορούσε να προβλέψει ότι ο "πανέξυπνος ψιλόλιγνος μάγκας, που συνδύαζε αθλητικά προσόντα, τσαγανό, ευστροφία και αυθεντικό ταλέντο, θα γινόταν κάποια μέρα - και για κάποια χρόνια, ο καλύτερος και πιο περιζήτητος παίκτης στην Ευρώπη" και ο πρώτος Έλληνας μπασκετμπολίστας που θα κέρδιζε το βραβείο του MVP στο φάϊναλ-φορ (2006) της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης.

Ο λόγος για τον Θοδωρή Παπαλουκά, που πριν από λίγους μήνες επέλεξε να αποχωρήσει - εντελώς αθόρυβα - από την ενεργό δράση, κλείνοντας δίχως αποχαιρετισμούς, μία πορεία που τον κατατάσσει ανάμεσα στους 10 κορυφαίους Έλληνες παίκτες όλων των εποχών και σίγουρα μέσα στους 50 καλύτερους Ευρωπαίους! Για τον ίδιο, πάντως, που εδώ και μερικά χρόνια έχει αλλάξει άρδην την στάση του απέναντι στην ελληνική αθλητική νοοτροπία και πραγματικότητα, το κεφάλαιο μπάσκετ "έκλεισε" οριστικά την Δευτέρα 2 Δεκεμβρίου, όταν η ΚΑΕ Ολυμπιακός με επίσημη ανακοίνωση της, δημοσιοποίησε τη λήξη τη δικαστικής διαμάχης μαζί του (προχωρώντας σε οικονομικό διακανονισμό του χρέους της) και την αναγνώριση της προσφοράς του στην ομάδα και το ελληνικό μπάσκετ!

Τίτλοι τέλους, λοιπόν, έστω κι άδοξα, χωρίς την ελάχιστη ηθική ανταμοιβή στον μοναδικό Έλληνα καλαθοσφαιριστή που λατρεύτηκε σαν... τσάρος στη Ρωσία, πληρώθηκε όσο λίγοι Ευρωπαίοι, κέρδισε τον απόλυτο σεβασμό στη "Γηραιά Ήπειρο" και όχι μόνο και κατέκτησε τίτλους και ατομικές διακρίσεις που λίγοι παίκτες έχουν καταφέρει σε διασυλλογικό και εθνικό επίπεδο! Αν αναρωτιέστε το γιατί, η απάντηση βρίσκεται στο ότι ο 36χρονος πλέον παλαίμαχος άσος, έζησε τις μεγαλύτερες στιγμές της καριέρας του στο εξωτερικό, γνώρισε απίστευτη δόξα κι αν επέστρεψε στην Ελλάδα, μετά από 6 χρόνια θριάμβων με την ΤΣΣΚΑ Μόσχας, το έκανε για να ικανοποιήσει το συναισθηματικό κομμάτι του εαυτού του και το ποσοστό της ματαιοδοξίας του, που τον έσπρωχνε να επιστρέψει στην ομάδα της καρδιάς του (Ολυμπιακός)... Για να την οδηγήσει στην κορυφή σπάζοντας την κυριαρχία του "αιώνιου αντιπάλου" (Παναθηναϊκός), στον οποίο είπε "όχι" δύο φορές, παρά τις "ηγεμονικές" προτάσεις που δέχθηκε!

Αυτός ήταν, λοιπόν, ο "Τέο"... Ένας πολύστροφος, μποέμ τύπος, που για αρκετά χρόνια γεύθηκε το νέκταρ των επιτυχιών, παίζοντας έναν ιδιαίτερα πρωταγωνιστικό ρόλο και όταν πλέον, απέτυχε να συμβάλλει στην ολική επαναφορά των "ερυθρόλευκων" και συνειδητοποίησε τις μηδενικές αντοχές του στα ήθη και τις συνήθειες της εγχώριας μπασκετικής "πιάτσας", επέλεξε να ξαναφύγει (Μακάμπι)... Για να "τελειώσει" αθόρυβα χωρίς τυμπανοκρουσίες και φώτα στην ΤΣΣΚΑ, όπως τα φέρε τελικά η μοίρα (μετά την ήττα από τον Ολυμπιακό στον περυσινό ημιτελικό του φάϊναλ-φορ, με μία λακωνική δήλωση, ανακοίνωσε ότι σταματάει το μπάσκετ), χωρίς να τον ενδιαφέρει τι θα πει ο κόσμος, οι δημοσιογράφοι, οι φίλοι και οι πρώην συμπαίκτες του... Όπως έκανε και το καλοκαίρι του 2010, όταν αδίκησε κατάφωρα τον εαυτό του και την προσφορά του στην Εθνική ομάδα, προκαλώντας το άδοξο τέλος μίας καριέρας με 131 διεθνείς συμμετοχές (4 Ευρωμπάσκετ, 1 Μουντομπάσκετ, 2 ολυμπιακά τουρνουά), μία πρώτη θέση στην Ευρώπη (2005) και μία δεύτερη θέση στον κόσμο (2006) και φυσικά το βραβείο του κορυφαίου ευρωπαίου μπασκετμπολίστα για το 2006!

Από τον περασμένο Μάϊο, δεν τον έχει ξαναδεί ποτέ κανείς σε γήπεδο, ούτε έχει μιλήσει σε κανέναν από τους λίγους δημοσιογράφους με τους οποίους πλέον επικοινωνεί σε επίπεδο κοινωνικής συναναστροφής. Έγγαμος πλέον, κάνει τα ταξίδια του και χαίρεται τη ζωή του, εξασκούμενος στα αγαπημένα του χόμπι (τένις το χειμώνα και θαλάσσια σπορ το καλοκαίρι) κι έχοντας πάντα μέσα στη ζωή του την άθληση, που έμελλε να του αλλάξει τη ζωή... Εδώ και λίγες μέρες, μετά και την οριστική δικαίωσή του (ηθική και οικονομική) στη δικαστική διαμάχη με τους πρωταθλητές Ευρώπης, έχει ένα βάρος λιγότερο και κοιμάται πιο ήσυχος... Το gazzetta.gr και ο υπογράφων τον αποχαιρετά με το δέοντα σεβασμό, φωτίζοντας τις στιγμές που σημάδεψαν την λαμπρή καριέρα του, ως ύστατο φόρο τιμής στην ανεκτίμητη προσφορά στο μπάσκετ, τον ελληνικό αθλητισμό και τους Έλληνες φιλάθλους... Μην ξεχνάτε, άλλωστε, ότι ο Παπαλουκάς ήταν από τους λίγους παίκτες που δεν ενεπλάκη σε καβγά και δεν προκάλεσε ποτέ με τη συμπεριφορά του...

Το 1994 όταν ο Θοδωρής δεν είχε κλείσει ακόμη τα 17 του χρόνια, ο βοηθός του Γιώργου Καλαφατάκη στους Αμπελόκηπους, Λευτέρης Καλογήρου, έφερε το αμούστακο ψιλόλιγνο αγόρι από τον Εθνικό Ελληνορώσων για μερικές προπονήσεις με την ομάδα-έκπληξη που είχε ανέβει συνεχόμενες κατηγορίες και είχε φτάσει μέχρι την Α1 και ο Χανιώτης τεχνικός δεν άργησε να ανάψει το "πράσινο φως" για την απόκτησή του. Όταν ο Παπαλουκάς υπέγραψε συμβόλαιο (1995), ο αθηναϊκός σύλλογος είχε πέσει στην Α2 Κατηγορία και ο "Καλάφας" βρισκόταν στον πάγκο του Ηρακλείου. Μετά από δύο χρόνια (1997), ο δίμετρος point-guard πήγε στη Δάφνη και όταν ο Καλαφατάκης κάθισε στον "κιτρινόμαυρο" πάγκο της (1999), ο "Τέο" είχε πάρει μετεγγραφή στον Πανιώνιο!

Η διετία (1999-2001) στη Νέα Σμύρνη και το εκπληκτικό δίδυμο που έκανε με τον Γιώργο Διαμαντόπουλο, άνοιξε τον δρόμο για την εκτόξευση της καριέρας του! Το καλοκαίρι του 2001, όταν και φόρεσε για πρώτη φορά τη φανέλα της Εθνικής ομάδας (ως βασικός) σε μεγάλη διοργάνωση (Ευρωμπάσκετ στην Τουρκία), υπέγραψε τετραετές (1+1+1+1) συμβόλαιο με την ομάδα της καρδιάς του, αποδεχόμενος την προσφορά και τους όρους των "ερυθρολεύκων", παρ' ότι ο Παναθηναϊκός του έδινε τα διπλά χρήματα (200 εκατομμύρια δραχμές ετησίως).

Παρά την κατάκτηση του Κυπέλλου (2002), η αποτυχία του Ολυμπιακού σε πρωτάθλημα (με πλεονέκτημα έδρας και με προβάδισμα 2-0 επί της ΑΕΚ στους τελικούς) και Ευρωλίγκα (αποκλεισμός με αυτοκτονία από τον μετέπειτα πρωταθλητή Ευρώπης, Παναθηναϊκό στον όμιλο του Top-16), "ξενέρωσε" τον τότε ιδιοκτήτη, Σωκράτη Κόκκαλη, που αποφάσισε να μειώσει το budget. O Λευτέρης Σούμποτιτς του πρότεινε γενναία μείωση και ο περήφανος Παπαλουκάς προτίμησε να λύσει το συμβόλαιό του, βάζοντας κατά νου, ότι στον Πειραιά θα ξαναγυρίσει μόνο με τους δικούς του όρους!

Ο τότε ατζέντης του, Βασίλης Ευαγγελινός, που είχε φιλικές σχέσεις με τον Ντούσαν Ίβκοβιτς, τον έστειλε στο Βελιγράδι για να συμμετάσχει ως free-agent στην προετοιμασία της ΤΣΣΚΑ Μόσχας, που είχε εκείνο το καλοκαίρι αποκτήσει το Νίκο Χατζηβρέττα. Ο Παπαλουκάς πάλεψε σκληρά, άντεξε τα "καψώνια" του "Ντούντα" και γι' αυτό ο Σέρβος τεχνικός του έδωσε ένα χαμηλό συμβόλαιο για να συμπληρώσει το ρόστερ της ομάδας του. Στην πορεία, όμως, ο Θοδωρής κέρδισε τον "σοφό" με το πολυδιάστατο παιχνίδι του και προς τα μέσα της σεζόν, καθιερώθηκε στο rotation της ομάδας (προσπερνώντας τον Εβγένι Πασούτιν), έπαιξε στο πρώτο φάϊναλ-φορ της καριέρας του και ως έπαθλο για την ανέλπιστα καλή του απόδοση, "πήρε" την ανανέωση της συνεργασίας του για δύο επιπλέον χρόνια, με γενναία αύξηση! Στην αρχή η ζωή στη Μόσχα ήταν πολύ δύσκολη, αλλά σιγά-σιγά, συνήθισε το τσουχτερό κρύο της ρωσικής μεγαλούπολης, έχοντας μοναδική συντροφιά τον πιστό του σκύλο, τον "Πειρατή"! Στη συνείδηση των φιλάθλων της "ρωσικής αρκούδας", φώλιασε για τα καλά το βράδυ της 31ης Μαρτίου του 2004, όταν συνέβαλε (11π., 3κλ. σε 20') σε μία μεγάλη ανατροπή επί της Ταού Κεράμικα και με δικό του κλέψιμο και κάρφωμα στην εκπνοή, χάρισε στην πρωταθλήτρια Ρωσίας την νίκη (84-82) και την πρόκριση στο φάϊναλ-φορ εκείνης της χρονιάς (Τελ Αβίβ). Η 3η του χρονιά στη ρωσική πρωτεύουσα, σημαδεύτηκε από ένα κάταγμα στη μύτη λίγο πριν το φάϊναλ-φορ της Μόσχας (2005), στο οποίο έπαιξε λίγο και το απόλυτο φαβορί της Ευρωλίγκα (με τις 42 σερί νίκες στη διάρκεια της σεζόν), έπεσε θύμα έκπληξης, χάνοντας στον ημιτελικό από τους Βάσκους του Ιβάνοβιτς (Σκόλα, Καλντερόν, Ματσιγιάουσκας, Πριτζιόνι, Σπλίτερ).

Το καλοκαίρι εκείνης της χρονιάς, ο Θοδωρής Παπαλουκάς (μαζί με τον Διαμαντίδη επελέγη στην καλύτερη πεντάδα του τουρνουά) ήταν ο ηγέτης της Εθνικής Ελλάδας που ανέβηκε στην κορυφή της Ευρώπης στο Βελιγράδι, πετυχαίνοντας 22 πόντους στον τελικό με τη Γερμανία. Στον πάγκο της ΤΣΣΚΑ, βρισκόταν πλέον ο Έτορε Μεσίνα, με τον οποίο αφού "σκοτώθηκε" αρκετές φορές μέχρι το Δεκέμβριο, ταίριαξε απόλυτα, γι' αυτό και υπό την καθοδήγησή του, κατέκτησε δύο ευρωπαϊκά τρόπαια (2006 & 2008), τον τίτλο του MVP στο φάϊναλ-φορ της Πράγας (πρώτος Έλληνας), αναδείχτηκε κορυφαίος Ευρωπαίος παίκτης από τη FIBA (2006) και πολυτιμότερος παίκτης της Ευρωλίγκα στην κανονική περίοδο, τη σεζόν 2006-2007.

Το πρώτο του ευρωπαϊκό τρόπαιο σε διασυλλογικό επίπεδο, ακολούθησαν οι εκπληκτικές εμφανίσεις του στην Ιαπωνία, όπου η Εθνική ομάδα έφτασε αήττητη έως τον τελικό, για να κατακτήσει τελικά την 2η θέση στον κόσμο, χάνοντας από την Ισπανία (47-70). Στο φάϊναλ-φορ της Αθήνας, "έπαιξε" σχεδόν μόνος του τον Παναθηναϊκό στον τελικό, σε μία από τις κορυφαίες εμφανίσεις της καριέρας του (23π., 8ασ. με 9/10 σουτ) και παρά την ήττα (93-91), ανάγκασε την πλειοψηφία του κόσμου να υποκλιθεί στο μεγαλείο του. Εκείνο το καλοκαίρι, κι ενώ έναν χρόνο νωρίτερα οι ετήσιες αποδοχές του είχαν ξεπεράσει τα 2 εκατομμύρια Ευρώ, δέχθηκε απίστευτη προσφορά από τον Παναθηναϊκό (12 εκατομμύρια για 4 χρόνια), που θέλησε μ' αυτό τον τρόπο να "απαντήσει" στην ΤΣΣΚΑ για την αρπαγή του Σισκάουσκας. Ο αποκαλούμενος και "τσάρος" του ευρωπαϊκού μπάσκετ, τότε, δεν το συζήτησε καν, θέλοντας να βάλει στο παιχνίδι τον Ολυμπιακό (στα διοικητικά του είχαν ήδη ενεργοποιηθεί οι αδελφοί Αγγελόπουλοι), ενώ 20 μέρες αργότερα, ο Θοδωρής έχασε μία σπάνια ευκαιρία, όχι απλά "ζήσει" το "αμερικάνικο όνειρο", αρνούμενος την πρόταση του Ντάνι Έϊντζ (τον ήθελε για να μοιραστεί τον χρόνο με τον "rookie" τότε Ρέϊτζον Ρόντο) να υπογράψει τριετές εγγυημένο συμβόλαιο (συνολικού ύψους 18 εκατομμυρίων δολαρίων προ φόρων) με τους Μπόστον Σέλτικς (είχαν μόλις αποκτήσει τον Κέβιν Γκαρνέτ και τον Ρέϊ Άλεν), που την αμέσως επόμενη χρονιά, στέφθηκαν πρωταθλητές στο ΝΒΑ!

Κάτι η φοβία του για τα αεροπλάνα και κάτι η νέα αύξηση που του έδωσε η ΤΣΣΚΑ, ήταν οι λόγοι για τους οποίους επέκτεινε την παραμονή του στη Μόσχα και λίγους μήνες αργότερα, στην Μαδρίτη, στέφθηκε για δεύτερη φορά πρωταθλητής Ευρώπης. Έχοντας πλέον κατακτήσει τα πάντα με την πρωταθλήτρια Ρωσίας κι έχοντας κερδίσει πολλά χρήματα, δεν δυσκολεύτηκε να πείσει τη διοίκηση της ομάδας, να μην ζητήσει χρήματα από τον Ολυμπιακό, που είχε ήδη αποφασίσει να "χτίσει" πάνω του, την προσπάθειά του επανέλθει στην κορυφή της Ελλάδας και της Ευρώπης. Σεβόμενοι το τεράστιο όνομα που είχε φτιάξει ο Παπαλουκάς στο παγκόσμιο μπάσκετ, αλλά και τα αποδεδειγμένα "ερυθρόλευκα" αισθήματά του, οι διοικητικοί ηγέτες των "ερυθρολεύκων" τον έφεραν πίσω στον Πειραιά, δίνοντάς του, πέρα από το περιβραχιόνιο του αρχηγού, το ακριβότερο συμβόλαιο (9 εκατομμύρια Ευρώ για 3 χρόνια) που υπέγραψε ποτέ Έλληνας αθλητής, που αγωνίστηκε στη χώρα μας!

Η δεύτερη εποχή του στον Ολυμπιακό, δεν μπήκε καλά από την αρχή. Στον αγώνα της 6ης Δεκεμβρίου του 2008, με την Αβελίνο, μία μερίδα θερμόαιμων οπαδών επιτέθηκε σε ολιγάριθμους

μαθητές που είχαν ταξιδέψει από την Ιταλία για το παιχνίδι και κάθονταν στο πάνω διάζωμα του Σταδίου "Ειρήνης και Φιλίας"! Συνηθισμένος σε διαφορετικά ήθη και άλλη κουλτούρα από το φίλαθλο κοινό, ο τότε αρχηγός και ακριβοπληρωμένος άσος της ομάδας, "βγήκε από τα ρούχα του" και στην απέλπιδα προσπάθειά του να αποτρέψει το "ντου" στους νεαρούς φιλάθλους των φιλοξενουμένων, κλώτσησε με ποδοσφαιρικό βολέ (τερματοφύλακα) την μπάλα του αγώνα προς εκείνη την κατεύθυνση, προκαλώντας τη μήνιν μερίδας οπαδών των "ερυθρολεύκων". Τα όσα ακολούθησαν δεν έχουν μεγαλύτερη σημασία, από το ίδιο το περιστατικό που κατέδειξε, ότι ο Παπαλουκάς δύσκολα θα έμπαινε στο "πετσί" της "οπαδικής" πραγματικότητας που επικρατεί στην Ελλάδα. Έκτοτε, μπήκε στο στόχαστρο των οργανωμένων (Θύρα 7), που δεν τον αποδέχτηκαν ποτέ και του ασκούσαν συνεχώς κριτική, θεωρώντας τον, μόνιμα ως υπεύθυνο για όλα τα άσχημα αποτελέσματα και τις αποτυχίες του Ολυμπιακού να επανακτήσει τα πρωτεία από τον Παναθηναϊκό.

Στην τελευταία τριετία του (2008-2011) στον Πειραιά, ο Θοδωρής κατέκτησε δύο Κύπελλα (2010 & 2011) και ήταν ο καλύτερος παίκτης του Ολυμπιακού και στα δύο διαδοχικά φάϊναλ-φορ που έπαιξε με την "ερυθρόλευκη" φανέλα, το 2009 στο Βερολίνο (έχασε στον ημιτελικό από τον Παναθηναϊκό που το πήρε) και το 2010 στο Παρίσι (ηττήθηκε στον τελικό από την Μπαρτσελόνα). Απέτυχε παταγωδώς, όμως, να βοηθήσει την ομάδα του στο πρωτάθλημα, γνωρίζοντας τρεις συνεχείς οδυνηρές ήττες σε ισάριθμους τελικούς των πλέϊ-οφ, χάνοντας κρίσιμο λέϊ-απ (την πρώτη χρονιά στο ΣΕΦ) και κρίσιμες βολές (την 3η χρονιά στο ΟΑΚΑ). Η αηδία του από το "κράξιμο" που "έτρωγε" συχνά από τους οργανωμένους φιλάθλους της ομάδας του, τα επεισόδια και γενικά το πολωμένο κλίμα του ανταγωνισμού μεταξύ των "αιωνίων αντιπάλων" στην Ελλάδα, τον ξενέρωσε αφάνταστα και ίσως εκεί να οφείλεται ο εντελώς λανθασμένος τρόπος με τον οποίο χειρίστηκε την πρόσκληση του Γιόνας Καζλάουσκας στην Εθνική ομάδα για το Μουντομπάσκετ της Τουρκίας (2010). Στην αρχή ζήτησε να παρουσιαστεί μετά το βασικό στάδιο της προετοιμασίας κι όταν κάποια στιγμή αργότερα, το μετάνιωσε και επικοινώνησε για να ενταχθεί, τότε η πόρτα είχε κλείσει! Κάπως έτσι, έκλεισε οριστικά η καριέρα του στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα, χωρίς και ο ίδιος να καταλάβει πως έφτασε το τέλος. Ίσως τότε να μην τον ενδιέφερε τόσο... Το σίγουρο είναι ότι τώρα πλέον, δεν τον ενδιαφέρει καθόλου τι, πως και γιατί έγιναν, όλα όσα σημάδεψαν την καριέρα του... Η ιστορία έγραψε ότι μία φορά κι έναν καιρό ήταν ένας μεγάλος Έλληνας μπασκετμπολίστας που τον έλεγαν Θοδωρή Παπαλουκά... Τον ευχαριστούμε για τις αναμνήσεις...

(Υ.Γ.): Μετά την αποχώρησή του από τον Ολυμπιακό (που δεν του κατέβαλλε περισσότερα από τα μισά χρήματα που είχε λαμβάνειν για την τελευταία σεζόν), έπαιξε έναν χρόνο (2011-12) στην Μακάμπι Τελ Αβίβ, χωρίς να έχει μεγάλο χρόνο συμμετοχής, ενώ το δεύτερο μισό της περυσινής σεζόν τον βρήκε στη Μόσχα, όπου έκλεισε την καριέρα του φορώντας την φανέλα της ΤΣΣΚΑ και κατακτώντας τους δύο τελευταίους (ρωσικό πρωτάθλημα και VTB-League) από τους συνολικά 18 τίτλους της καριέρας του.