Τα γενέθλια και τα... πατατάκια! (pic)

Η Λιθουανία, λοιπόν. Η Λιέτουβα που αγαπήσαμε, υποστηρίξαμε και τραγουδήσαμε (στη συντριπτική πλειοψηφία μας ως Έλληνες), στον αλήστου μνήμης τελικό του Eurobasket του 1995 κόντρα στη Γιουγκοσλαβία (Σερβία) το ΟΑΚΑ...

Η Λιέτουβα των τόσων και τόσων παικτών που εδώ και χρόνια έχουν κοσμήσει τα ρόστερ των ελληνικών ομάδων...

Η Λιέτουβα του Γιόνας Καζλάουσκας που οδήγησε την Εθνική για τελευταία φορά σε ένα βάθρο...

Βεβαίως ο... Υπνάουσκας όπως τον κοροϊδεύαμε εμείς οι ξερόλες Ελληνάρες, δεν κάθεται πια στον πάγκο της Λιθουανίας, ίσως γιατί δεν άντεξε την κατραπακιά των πενήντα πόντων (59-109) που «έφαγε» από την Ισπανία, πριν από έναν χρόνο στο Ρίο ντε Τζανέιρο!

Στη θέση του βρίσκεται πλέον ο Νταίνιους Αντομάιτις, που ο Γιόνας τον είχε στη δούλεψη του στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2000 στο Σίδνεϊ.

Ο Αντομάιτις –το τονίζω-και όχι ο (ασημένιος Ολυμπιονίκης του 1996 στην Ατλάντα) Τόμας Πατσέσας που βγήκε χθες και έκραξε δημοσίως τον Κώστα Μίσσα, λέγοντας ότι «« σε όλες οι ομάδες μπορείς να βρεις αδύνατο σημείο και στην Ελλάδα αυτό είναι ο προπονητής της που προέρχεται από το μπάσκετ των γυναικών και είχε χρόνια να δουλέψει στο υψηλότερο επίπεδο».

Μπα τι μας λες ρε μεγάλε; Εσύ μας είπες αυτό κι εγώ σου λέω πως «έκανε η μύγα κώλο κι έχεσε τον κόσμο όλο»!

Ουφ, το έγραψα και ξαλάφρωσα...

Για τον Μίσσα πάλι δεν ξέρω εάν και κατά πόσον ξαλάφρωσε από τη νίκη επί της Πολωνίας, αλλά έχω άλλα... ράμματα για τη γούνα του!

Αστειεύομαι, απλώς ανατρέχοντας σε όλο το χρονικό του «Στρατηγού» στους πάγκους των εθνικών ομάδων, ανακάλυψα ότι σήμερα έχει μια κάποια κορφή γενεθλίων: όχι τα κανονικά του, που τα γιορτάζει στις 15 Αυγούστου του 1953, αλλά τα...λιθουανικά του!

Τι εννοώ; Ο αποψινός αγώνας στους 16 του Eurobasket είναι ο υπ’ αριθμόν 189 στη μακρά θητεία του σε όλη τη γκάμα των Εθνικών ομάδων, την οποία εγκαινίασε στις 5 Αυγούστου του 2006 στη Ρίγα...

Και τι σημασία έχει αυτό; Εχει διότι σε αυτό το εθνικό προπονητικό πρωτόλειο του ο Μίσσας αντιμετώπισε τη Λιθουανία επί της οποίας κατήγαγε μια περιφανή νίκη με το εμφατικό σκορ 80-56!

Ήταν τότε που έλαβε το βάπτισμα του πυρός με... νονές ως κορυφαίες παίκτριες του αγώνα την Πόλυ Σαρέγκου (27π.), την Εβίνα Μάλτση (21π.) καιν την Τούλα Καλέντζου (10π.)...

Την έχει τη Λιθουανία ο Μίσσας ή –για την ακρίβεια- δεν τον έχει η Λιθουανία: σε οκτώ αγώνες απέναντι της με τις Εθνικές ομάδες γυναικών και νέων ανδρών, μετρά τέσσερις νίκες και τέσσερις ήττες και οψόμεθα ες Πόλιν!

Στο μεταξύ έχουν περάσει έξι χρόνια από την τελευταία φορά που η Εθνική βρήκε απέναντι της σε επίσημο αγώνα τη «Λιέτουβα» και άλλα δέκα από τότε που κατάφερε να τη νικήσει και ελπίζω να μην τριτώσει το κακό μας, μετά τον μικρό τελικό του Εurobasket 2007 και τον αγώνα για την πέμπτη θέση σε εκείνο του 2011.

Συνολικά σε 26 αγώνες ανάμεσα στις δυο ομάδες το σκορ είναι 16-10 υπέρ ημών, αλλά οι οκτώ από αυτές τις νίκες μας έχουν σημειωθεί σε αγώνες του Τουρνουά Ακρόπολις τις οποίες (για ευνόητους και προφανείς λόγους) δεν λογαριάζω ως δείγματα γραφής!

Στα σοβαρά τώρα: στα επίσημα ματς, αυτά που βαρύνουν και είναι οκτώ στο σύνολο, η Εθνική στάθηκε μόλις δυο φορές όρθια, ενώ από τις έξι νίκες των Λιθουανών οι πέντε υπήρξαν άνετες και οι τέσσερις σημειώθηκαν δια περιπάτου...

Η αυλαία άνοιξε στις 22 Ιουνίου του 1995 στο ΟΑΚΑ όπου οι μετέπειτα φιναλίστ του Eurobasket, επιβλήθηκαν με 89-73 (Χριστοδούλου 19, Γιαννάκης 17, Οικονόμου 14) και άνοιξαν τον ασκό του Αιόλου! Ο κόσμος δεν συμπαραστεκόταν στην Εθνική, όπως περίμεναν οι παίκτες και το ίδιο βράδυ βγήκε λάβρος ο Παναγιώτης Φασούλας και στηλίτευσε τη συμπεριφορά των θεατών λέγοντας ότι «αντί να φωνάζουν και να μας υποστηρίζουν, κάθονται σαν να είναι στο σινεμά και τρώνε πατατάκια»! Η δήλωση αυτή ξεσήκωσε πλήθος αντιδράσεων, προκάλεσε την έντονη αντιπαράθεση ανάμεσα στους... δημοσιογράφους (ποδοσφαιρικοί εναντίον μπασκετικών) και ανάγκασε τον Φασούλα να βγει πάλι και, δανειζόμενος την έκφραση του τότε πρωθυπουργού της Αγγλίας, Τζον Μέιτζορ να πει απευθυνόμενος προς όλους όσοι τον ξεφώνιζαν: «Η βουλώστε το ή ρίξτε με»!

Η δεύτερη πράξη του έργου ανέβηκε στις 30 Ιουλίου του 1996 στον προημιτελικό του Ολυμπιακού Τουρνουά της Ατλάντα, όπου κατεγράφη μια από τις βαρύτερες ήττες στην ιστορία της Εθνικής (66-99, Σιγάλας 18) και αυτή η άνευ όρων παράδοση προκάλεσε αναταράξεις στα ενδότερα της ομάδας και μεγάλο ξεφωνητό από τον Τύπο.

Μετά από δυο ήττες σε επίσημα ματς η Εθνική πέτυχε την πρώτη νίκη της στις 29 Ιουνίου του 1997 στον αγώνα της Β’ φάσης του Εurobasket στην Τζιρόνα, με 73-66 (Παπανικολάου 15, Κορωνιός 11, Γιαννούλης 11). Το κεντρικό και μάλιστα τραγικό πρόσωπο αυτού του αγώνα ήταν ο Φάνης Χριστοδούλου όχι για (τους συνηθισμένους) αγωνιστικούς λόγους, αλλά για το ανθρώπινο δράμα που του επιφύλαξε η μοίρα. Δυο ημέρες νωρίτερα πέθανε ο πατέρας του και ο «Μπέμπης» έφυγε εσπευσμένως για να παραστεί στην κηδεία του. Παρ’ όλα αυτά είχε το σθένος, την παλικαριά και το ψυχικό μεγαλείο να πάρει το πρώτο αεροπλάνο μετά την επιτέλεση του θλιβερού καθήκοντος , να επιστρέψει στην Τζιρόνα και να (επιμείνει να) αγωνισθεί στο ματς με τη Λιθουανία, συμβάλλοντας παρά την αστοχία του (0/6 σουτ) και τα λάθη του (4) στη μεγάλη νίκη.

Το επόμενο ραντεβού, στις 23 Ιουνίου του 1999 στη Ντιζόν, ήταν αλλόκοτο και αποτρόπαιο: όχι τόσο για την ήττα με 82-64 (Παπανικολάου 21, Μπουντούρης 14), όσο για το γεγονός ότι το ίδιο βράδυ η Εθνική με τρεις ήττες στην καμπούρα της εγκατέλειψε το Eurobasket καταγράφοντας την πιο σύντομη παρουσία στην ιστορία της. Και όχι τίποτε άλλο, αλλά ν α, πήγε στράφι η αναγγελία της δήθεν μνημειώδους μονομαχίας του Αρβιντας Σαμπόνις με τον... Ιάκωβο Τσακαλίδη!

Πέντε χρόνια αργότερα, στις 19 Αυγούστου του 2004, στο Ελληνικό, στο πλαίσιο της πρώτης φάσης του Ολυμπιακού Τουρνουά, οι λεγάμενοι βάδισαν στα χνάρια της Ατλάντα μας έριξαν είκοσι δύο πόντους στο κεφάλι (98-76, Ζήσης 18, Παπαδόπουλος 13).

Τι είδε ο... Γιαπωνέζος στις 20 Αυγούστου του 2006 στη Χαμαμάτσου; Είδε την Εθνική να επιζεί του θρίλερ στον αγώνα της πρώτης φάσης του Mundobasket και να νικά με 81-76 (Σπανούλης 15, Φώτσης 11, Κακιούζης 10). Και πώς; Στην παράταση, με ανατροπή από το -10 και ενώ αστόχησε σε είκοσι ελεύθερες βολές 921/41)!

Αυτό που είδε ο Γιαπωνέζος, δεν το ξαναείδαμε έκτοτε! Στις 16 Σεπτεμβρίου του 2007 στη Μαδρίτη ο μικρός τελικός του Eurobasket επιβεβαίωσε τον νόμο του Μέρφι, υπό την έννοια ότι «εάν είναι κάτι να πάει στραβά, θα πάει στραβά δεν πα’ να κοπανιόμαστε ανάποδα»! Η Εθνική μετά από επτά σερί νίκες είχε (αδικηθεί κατάφωρα και) ηττηθεί στον ημιτελικό από την Ισπανία που σούταραν κιόλας 27/28 βολές, ενώ στον αγώνα με τη Λιθουανία όλα πήγαν στραβά από την αρχή έως το τέλος, συμπεριλαμβανομένης και της περίεργης τεχνικής ποινής που δέχθηκε ο Λάζαρος Παπαδόπουλος προτού αρχίσει το δεύτερο ημίχρονο (Ζήσης 23, Ντικούδης 10).

Πέρασαν τέσσερα χρόνια και στις 17 Σεπτεμβρίου του 2011 οι δυο ομάδες αναμετρήθηκαν στο Βίλνιους διεκδικώντας την πέμπτη θέση, προς θλίψιν των οικοδεσποτών, τους οποίους είχαν σοκάρει οι Σκοπιανοί στον προημιτελικό. Οι Λιθουανοί στηρίχθηκαν στο 24-11 της τρίτης περιόδου και επικράτησαν με 73-69 (Καλάθης 16, Κουφός 14 Φώτσης 13, Βασιλειάδης 13).

Και κατόπιν όλων αυτών η Ελλάδα και η Λιθουανία ξαναστέκονται απέναντι απόψε στο «Sinan Erdem Dome» για μια θέση στην οκτάδα του Eurobasket…

Ιδού, λοιπόν, η Πόλη, ιδού και το πήδημα!