Οι εμπριμέ και οι φαιοί

Mη φεύγετε και μην απογοητεύεστε, έχω να σας πω ένα καλό νέο για την Εθνική. Το σχόλιο που έγραψα μετά τη συντριβή από τη Σερβία, με τίτλο Το Άρωμα Του Βραδινού Καφέ, προκάλεσε δυσφορία μέσα στην ομάδα.

Οι αναφορές μου στη μέτρια εικόνα και στις αδυναμίες της ομάδας, ιδίως όταν απουσιάζει από τη συνθεσή της ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, ενόχλησαν κάποιους παίκτες, αλλά και προπονητές.

Περισσότερες λεπτομέρειες δεν χρειάζεται να ξέρετε. Ούτε εγώ χρειάζεται να τα μάθω. Η ουσία κρύβεται στο πληγωμένο εγωισμό των παικτών. H αδιαφορία είναι ο χειρότερος σύμβουλος.

Ειλικρινά, χάρηκα με αυτή την αντίδραση. Δεν με νοιάζει να κερδίσω εγώ φίλους, αλλά να κερδίσει η Εθνική.

Θα ευφρανθώ ακόμη περισσότερο, αν βγάλουν και καμιά ανακοίνωση διαμαρτυρίας, διανθισμένη με υποσχέσεις – και δεν με νοιάζει αν με κρεμάσουν και στα μανταλάκια.

Θα πετάξω από τη χαρά μου, εάν μπω στα αποδυτήρια στο Ελσίνκι και δω το δημοσίευμά μου καρφιτσωμένο στον πίνακα ανακοινώσεων των αποδυτηρίων.

Και τη φωτογραφία μου κρεμασμένη ανάποδα, για να κάνουν οι παίκτες εξάσκηση στα βελάκια...

Αυτό ακριβώς θέλω να δω. Πείσμα. Τσαντίλα. Νεύρα. Νεύρο. Αυταπάρνηση. Μαχητικό πνεύμα.

Επειδή η δύναμη μίας Εθνικής ομάδας είναι κάτι πολύ διαφορετικό από το σύνολο της ατομικής αξίας των παικτών της, πιστεύω ότι η διάθεση και η σύμπνοια όσων ιδρώνουν αυτές τις μέρες τη μπλε φανέλα είναι το κλειδί της διάκρισης.

Αυτό το στοιχείο φάνηκε να αποτελεί είδος εν ανεπαρκεία, στο φιλικό με τους Σέρβους.

Αλλά το φιλικό με τους Σέρβους δεν ήταν παρά ένα ματσάκι προετοιμασίας, με τα πόδια (και τα μυαλά) βαριά και ασήκωτα από το τρεχαλητό του Αυγούστου.

Απέναντι στην Εθνική μας παρατάχθηκε ένας αντίπαλος πανίσχυρος, γηπεδούχος, και όπως συνήθως καψωμένος για χουνέρι στους ενοχλητικούς όρθοντοξ μπράδερς που κάποτε φώναζαν «Λιέτουβα».

Θα έλεγα ότι ήταν λάθος μία τόσο απαιτητική αποστολή στο συγκεκριμένο χρονικό σημείο, αλλά ο Κώστας Μίσσας τη θεωρεί χρήσιμη. Η δική του ψήφος είναι η μοναδική που μετράει.

Άλλωστε η Εθνική δεν είχε προπονητή, όταν καταρτίστηκε το πρόγραμμα των φιλικών αγώνων. Να μη ξαναλέμε τα ίδια…

Εάν μου ζητηθούν εξηγήσεις, θα τονίσω ότι η περίοδος της προετοιμασίας απαιτεί αυστηρότητα και σφιγμένους πισινούς. Όχι χάδια και πούπουλα.

Η στάση του -ανεξάρτητου- Τύπου απέναντι στην προσπάθεια των παικτών που πασχίζουν αφιλοκερδώς για την Εθνική κρίνεται στα ζόρια.

Όχι στην τούρλα του δεκαπενταύγουστου, αλλά μετά από κάποια οδυνηρή ήττα τύπου Νιγηρίας 2012 ή Σλοβενίας 2013 ή Κροατίας 2016.

Τότε που θα εμφανιστούν σαν αδηφάγα σαλιγκάρια οι κακεντρεχείς, για να βγάλουν σε αθλητές και προπονητές κάθε λογής χειμωνιάτικο ή καλοκαιρινό ή παντός καιρού απωθημένο.

Στους «κόκκινους» θα φταίει ο Παππάς, στους «πράσινους» ο Παπανικολάου, στους φαιούς οι Αντετοκούνμπο, στους εμπριμέ ο Παπαγιάννης, στις παρδαλούς ο Μπουρούσης, στους ξερόλες ο Καλάθης, στους συνωμοσιολόγους ο «σωλήνας» και στους αυλικούς κονδυλοφόρους του Βασιλακόπουλου όλοι οι υπόλοιποι εκτός από τον ίδιο.

Τότε θα σπεύσω να υπενθυμίσω στους πληγωμένους εγωισμούς, ότι υπάρχουν και λίγοι ρομαντικοί (φίλαθλοι και δημοσιογράφοι) που στηρίζουν την Εθνική στα δύσκολα, διότι θυμούνται ότι αυτή είναι –παρά τις παθογένειες που τη φθείρουν- το τελευταίο ισχυρό και έντιμο αποκούμπι του ελληνικού μπάσκετ.

Όχι, δεν πιστεύω ότι η ομάδα είναι κακή όσο ενδεχομένως υπονόησα χθες. Έχει τις δυνατότητες να κάνει αρκετό θόρυβο στο Ευρωμπάσκετ και να διακριθεί.

Θα τις είχε ακόμα και χωρίς τον Γιάννη Αντετοκούνμπο, ο οποίος πάντως είναι υγιής και εκτός απροόπτου θα παίξει κανονικά στο Ευρωμπάσκετ.

Εφ' όσον η πλήρης Εθνική βρει ρυθμό, ρόλους, ρέντα και ομοψυχία, μπορεί να φτάσει ακόμα και στο βάθρο, που τόσο της έχει λείψει τα τελευταία χρόνια.

Εγώ πάντως έκλεισα (εδώ και μήνες) το ταξίδι μου μέχρι 18 Σεπτεμβρίου, χωρίς δικαίωμα ακύρωσης.

Και δεν σκοπεύω να παρακολουθήσω ξανά άχαρους ημιτελικούς χωρίς Ελλάδα, όπως το 2015, το 2013 και το 2011.

Περνιέμαι για πιστός υποστηρικτής της Εθνικής και δεν το κρύβω, αλλά μέσα στα πλαίσια των δημοσιογραφικών καθηκόντων μου. Δεν πρόκειται να βάψω το μαύρο άσπρο.

«Εάν πάρετε μετάλλιο, σου υπόσχομαι ότι θα φωτογραφηθώ να τρώω τα γραπτά μου», υποσχέθηκα σε κάποιον.

Το γράφω τώρα και δημόσια και παραγγέλνω σόδες από τα φιλαράκια μου στο ταβερνείο Κirvem, κοντά στο Τάξιμ της Κωνσταντινούπολης.

Μέχρι τότε, όμως, θα μου επιτρέψει η ομάδα να φοράω το καπέλο του αυστηρού κριτή, αυτό που μου κληροδότησε (σε μένα και στους άλλους της γενιάς μου) μία ψυχή όταν αποχώρησε πρόωρα από τα εγκόσμια.

Και να περιμένω τις απαντήσεις στο γήπεδο. Όχι με παραπονεμένα λόγια, αλλά με άργα.

Τώρα που το σκέφτομαι, το ηλεκτροσόκ του 2007 στο λίαν τεταραγμένο Καρπενήσι, αν θυμάστε, ήταν από τα πιο χρήσιμα πράγματα που συνέβησαν στην Εθνική.

Δεν ξέρω αν θα έφτανε στην τετράδα της Μαδρίτης (και στο Πεκίνο) η ομάδα, χωρίς την τολμηρή, αιρετική αλλά καίρια κριτική του μακαρίτη Συρίγου.

Όλο και κάποιοι, από την τωρινή ομάδα, έζησαν από κοντά τα γεγονότα εκείνης της εποχής.