Αύριο είναι πάλι τελικός!

Άκουσα και διάβασα με προσοχή τις αναλύσεις των ειδικών, ότι κακώς όλος ο οργανισμός που λέγεται Παναθηναϊκός ασχολείται με τον Ομπράντοβιτς στη σειρά ΠΑΟ-Φενέρ. Οι ίδιοι άνθρωποι, μόλις ερχόταν η ώρα της πρόβλεψης, έλεγαν κι έγραφαν ότι η Φενέρ χωρίς τον Ζέλικο θα μπορούσε να αποκλειστεί μέχρι και με 3-0. Σήμερα φαντάζομαι θα δηλώσουν δικαιωμένοι, αλλά για να πω την αλήθεια δεν καταλαβαίνω δικαιωμένοι από ποια εκ των δυο εκ διαμέτρου αντίθετων απόψεών τους;

Ναι το ματς το πήρε πεντακάθαρα η Φενέρ και η υπογραφή είναι φαρδιά πλατιά του Ζέλικο. Δεν πάει να λέμε για το μικρό rotation, ο Σέρβος σημάδεψε το αγαπημένο του 3ο δεκάλεπτο, όπως τόσες και τόσες φορές έχει κάνει με τα πράσινα και απέδειξε ότι παραμένει μακράν ο πιο επιδραστικός κόουτς μπάσκετ μετά από ανάπαυλα, είτε αυτή λέγεται τάιμ άουτ, είτε λέγεται ημίχρονο. Κάποιοι μπορεί να βλέπουν ως υπερπρωταγωνιστή τον Μπογκντάνοβιτς, εγώ είδα ότι μας έψησε το νόθο του ο Κάλινιτς που είναι λες και τον έχει φτύσει ο Ζοτς στα μούτρα με τον χαρακτηριστικό σέρβικο προγναθισμό και την ωμή εκτελεστική δεινότητα.

Πίεσε και τους παίκτες του Παναθηναϊκού για να τους κόψει το σουτ και τους άφησε μόνο διαδρόμους, για να πάνε να τρακάρουν με τις συμπληγάδες του Ούντο και του Βέσελι, που είναι πάρα πολύ ικανά παιδιά εκεί ψηλά. Στην επίθεση οι αποστάσεις της Φενέρ ήταν εκπληκτικά προσεγμένες, κανείς δεν τράκαρε με κανέναν κι όλοι ήταν σε θέση να δημιουργήσουν ο ένας για τον άλλον. Δεν χρειάζεται full rotation, όταν αυτοί που είναι μέσα, ξέρουν ακριβώς τι και πότε να το κάνουν.

Από τον Παναθηναϊκό η μεγαλύτερη για μένα απογοήτευση ακούει στο όνομα Σίγκλετον και ακολούθως ο Γκιστ. Δεν φανταζόμουν ποτέ, ότι αυτοί οι δύο θα μπορούσαν να είναι τόσο soft, ειδικά στην άμυνα κι ότι θα ηττηθούν ειδικά στον τομέα του πάθους από το δίδυμο Βέσελι και Ούντο. Δεν το περίμενε φαντάζομαι ούτε ο Πασκουάλ, γι αυτό δεν τον κακίζω για τη σύνθεση των πρασίνων μετά το ημίχρονο. Μάλλον δε θα το ξανακάνει, να μην ξεκινήσει με αυτούς που είναι “μέσα” στον αγώνα, αντί γι αυτούς που περιμένει, ότι δεν μπορεί κάποια στιγμή θα “μπουν”.

Και τώρα τι; Αν η σειρά τελείωσε όπως διαβάζω από χτες, πάμε λοιπόν να φύγουμε. Ας δώσουμε συγχαρητήρια στην ανώτερη Φενέρ και ας ξεκινήσουμε τα φιλικά των ελληνικών play off. Αν όπως σε όλες τις φυσιολογικές σειρές αγώνων συμβαίνει, απομονώνουμε τα παιχνίδια ένα προς ένα, αύριο παίζουμε έναν τελικό, την άλλη Τρίτη άλλον έναν και πάει λέγοντας. Τι με νοιάζει εμένα αν είμαι φαβορί ή αουτσάιντερ και κουραφέξαλα... Επίσης τι με νοιάζει, εφόσον αποκλειστούμε, αν αυτό συμβεί με 3-0 ή 3-1 ή 3-2. Στο κάτω κάτω γιατί να είμαστε πιο μάγκες από τους Τούρκους που χτίζουν συστηματικά πάνω στις αποτυχίες τους, ενώ εμείς θέλουμε Final 4 και Ευρωλίγκα τη χρονιά που παραταχθήκαμε στο θεσμό με 3 διαφορετικούς προπονητές και ολοκαίνουργιο ρόστερ;

Από χτες επίσης διαβάζω δε σας αρέσει τώρα ο Πασκουάλ ε; Ποιόν θέλετε; Τον Ομπράντοβιτς; Δε γίνεται, άλλον; Τον Ιτούδη; Επίσης δε γίνεται, άλλον; Ποιόν; Ας καθίσουμε λοιπόν στα αυγά μας, ας χτίσουμε επιτέλους, ας επιτρέψουμε στην ομάδα να πάθει για να μάθει κι ας αφήσουμε τις παραμυθοαναλύσεις και τη μεταγραφολογία για κάτω από την ομπρέλα παραλίας το καλοκαίρι. Το πόσα λεφτά θα πληρώσει ο Γιαννακόπουλος τον Καλάθη ή τον Μπουρούση είναι δική του υπόθεση, άλλωστε χτες όχι, δεν ήταν αυτοί οι χειρότεροι των Πρασίνων. Ο Γιαννακόπουλος έφερε σωστά τον Πασκουάλ, αγόρασε σωστά τον Σίγκλετον, τον Τζέημς, τον Παππά και τον Ρίβερς, τώρα πρέπει μόνο να τους στηρίξει, γιατί μόνο κέρδος και τίτλοι μπορούν να παραχθούν στο μέλλον.

Χτες χάσαμε από μια ανώτερη ομάδα, που δεν είναι ανώτερη λόγω του αθροίσματος των συμβολαίων της, αλλά λόγω του πόσα έχουν περάσει μαζί εντός και εκτός γηπέδου. Για όσους εξακολουθούν να πιστεύουν, ότι η νίκη ανήκει μόνο στον παικταρά Μπογκντάνοβιτς, θυμίζω ότι με αυτή τη λογική ο Νίκος ο Γκάλης θα έπρεπε να έχει 3 τουλάχιστον Πρωταθλητριών, αλλά δυστυχώς δεν πάει έτσι το πράγμα.

Τέλος σπάνια διαφωνώ σε κάτι με τον Νίκο Παπαδογιάννη, αλλά επειδή σκαμπάζω κάτι από τένις, όχι μια σειρά play off δεν μοιάζει και τόσο πολύ με τα σετ ενός αγώνα τένις. Στο τένις μένεις μέσα στο γήπεδο, όσο σε κοπανάει αλύπητα ο αντίπαλος, αν πέσει μπρος στα μάτια σου “κουρτίνα” δε συνέρχεσαι ποτέ, δεν υπάρχει ο προπονητής σου να σε βοηθήσει και να σε ξεθολώσει κι επίσης σε ένα τουρνουά δεν έχεις τη δυνατότητα να πας να κοιμηθείς πάνω στην ήττα σου και να επιστρέψεις να διεκδικήσεις κάτι ξανά στα ίσα από τον αντίπαλο. Ρωτήστε το άλλο νόθο του Ζέλικο με σέρβικο προγναθισμό, τον Νόλε Τζόκοβιτς. Αν το μπάσκετ παιζόταν σαν το τένις, χτες βράδυ ο Ομπράντοβιτς θα είχε τελειώσει τη σειρά οριστικά κι ας περίμενε όλος ο ντουνιάς πότε θα σκάσει η Φενέρ λόγω του μικρού rotation. Αύριο είναι ξανά τελικός. Γι αυτό διάολε λέγεται best of 5.