«Λοιπόν γιε μου, μια μέρα κάτι λίγοι αντιμετώπισαν κάποιους πολλούς. Όλοι λέγανε ότι ήταν αδύνατο να τα καταφέρουν και ότι η μάχη θα ήταν πολύ εύκολη για τους κακούς.

Δυο στρατοί. Δυο αντίπαλοι. Το σωτήριο έτος 87. Πριν πολλά πολλά χρόνια. Οι λευκοί από την μία πλευρά, οι κόκκινοι από την άλλη. Οι λευκοί είχαν για βοήθεια πέντε τέρατα πολεμιστές. Πέντε ήρωες.

Τον Αίλουρο, τον Δράκο, την Αράχνη, το Λιοντάρι και έναν Γίγαντα.

Οι κόκκινοι είχαν κι αυτοί σπουδαίους πολεμιστές.

Ένα Θηρίο που όμοιο σε δύναμη δεν είχε γνωρίσει μέχρι τότε ο κόσμος. Ο πιο ψηλός και ο πιο δυνατός σε όλη την πλάση. Οι μονομαχίες του με τον Δράκο μείναν στην ιστορία. Έναν Γερόλυκο άσσο στο σημάδι που είχε δώσει πολλές μάχες και τις είχε κερδίσει όλες. Έναν ψύχραιμο πολεμιστή που όταν τα πράγματα δυσκόλευαν τον καλούσαν και εξευτέλιζε τους αντιπάλους και τον καλύτερο στρατηγό του κόσμου.

Αυτή η αήττητη κόκκινη αρμάδα βρέθηκε μπροστά στον δρόμο των Λευκών πολεμιστών και των συμμάχων τους και ο αγώνας θα ήταν πολύ δύσκολος. Η μάχη στα πρώτα λεπτά ήταν

αμφίρροπη. Ο Αίλουρος έκανε ρεζίλι τους εχθρούς του σκοτώνοντάς τους κατά δεκάδες, ενώ ο Δράκος πολύ παθιασμένος δεν καταλάβαινε από τίποτα, και ορμούσε με νύχια και με δόντια μην πιστεύοντας ότι θα μπορούσε να πεθάνει από την παρορμητικότητά του. Η Αράχνη προστάτευε τον στρατό κάνοντας εξαιρετική δουλειά και μην αφήνοντας σχεδόν κανένα δόρυ, κανένα βέλος να περάσει. Και ο Γίγαντας με το Λιοντάρι αλώνιζαν όλο το πεδίο της μάχης ηρωικά.

Κι εκεί που ο πόλεμος μαίνονταν και ποτέ έπαιρνε προβάδισμα ο ένας πότε ο άλλος, συναντήθηκε το Θηρίο με τον Δράκο. Οι δυο κορυφαίοι πολεμιστές βρέθηκαν πρόσωπο με πρόσωπο και το Θηρίο έπεσε με όλη του την δύναμη επάνω στον Δράκο για να τον λιώσει. Όλοι νόμιζαν τότε ότι ο Δράκος είχε πεθάνει.

Αλλά εκείνος ήτανε πολύ σκληροτράχηλος. Είχε μεγαλώσει πολύ σκληραγωγημένα και δεν κατάλαβε πολλά από το χτύπημα. Οποιοσδήποτε άλλος να ήταν στην θέση του θα ήταν νεκρός.

Γρήγορα οι πολεμιστές τον προστάτεψαν και τον βοήθησαν κι έτσι ο Δράκος ξαναμπήκε στην μάχη με περισσότερο πάθος απ’ ότι στην αρχή. Οι λευκοί αποδεικνύονταν σκληρά καρύδια για τους κόκκινους και η μάχη συνέχιζε να ήταν ισόπαλη. Και όσο υπήρχαν οι αρχηγοί για τους λευκούς που μάχονταν ακόμα, τόσο η ελπίδα για την νίκη μεγάλωνε. Για μια στιγμή όμως ο αίλουρος βρέθηκε κυκλωμένος από αντίπαλους γίγαντες και όλα έδειχναν τελειωμένα».

Η αφοσίωση του μικρού Μάρκου ήταν απερίγραπτη. Κοιτούσε αποσβολωμένος και με ανοιχτό το στόμα τον πατέρα του που περιέγραφε με έναν ξεχωριστό και πρωτοφανή τρόπο εκείνη την μεγάλη αναμέτρηση.

Ένα “ωχ” μόνο μπόρεσε και ξεστόμισε ο πιτσιρίκας αγωνιώντας για την μοίρα του Αίλουρου.

«Οι γίγαντες είχαν σηκώσει τα όπλα τους και ήταν έτοιμοι να τα καρφώσουν στο σώμα του Αίλουρου. Όλος ο στρατός κοίταζε με αγωνιά αυτή την έκβαση και κάποιοι δεν μπορούσαν καν να το δουν. Ήτανε σίγουροι ότι ο καλύτερος τους πολεμιστής θα σωριάζονταν νεκρός. Ο Γίγαντας και το Λιοντάρι δεν μπορούσαν να τον βοηθήσουν. Η Αράχνη ήτανε μακριά και ο Δράκος δεν τον πρόφτανε.

Και τότε συνέβη το θαύμα.

Ο Αίλουρος περιστρέφονταν σαν σβούρα, πήδαγε δεξιά και αριστερά και στο τέλος έκανε ένα άλμα στον αέρα, περπάτησε στον αέρα για να αποφύγει τους κόκκινους γίγαντες, και τελικά τους σώριασε κάτω νεκρούς!»

Πωωωω! Φοβερό μπαμπά! Περπάτησε στον αέρα! Πως το έκανε αυτό;

Ήταν απόγονος του Αχιλλέα μικρέ»

Συνέχισε μπαμπά. Τι έγινε μετά;

«Το ηθικό του στρατού μετά από τέτοια ενέργεια αναπτερώθηκε. Οι πολεμιστές του φωτός σκύλιασαν ακόμη περισσότερο, μα οι κόκκινοι γίγαντες δεν είχαν δείξει ακόμη τα δόντια τους. Το Θηρίο συναντήθηκε για δεύτερη φορά με τον χιλιοταλαιπωρημένο Δράκο. Αφού μονομάχησαν για λίγα λεπτά το Θηρίο έδωσε ένα συντριπτικό χτύπημα στον Δράκο και τον σώριασε κάτω.

Οι κόκκινοι πολεμιστές ζητωκραύγασαν.

Πίστευαν ότι αυτή την φορά ο Δράκος δεν θα σηκώνονταν, έτσι όπως σφάδαζε στους πόνους. Μα εκείνος ήταν εφτάψυχος! Είχε τέτοιο απερίγραπτο πάθος που δεν έλεγε να σβήσει. Είχε τέτοια σιδερένια θέληση που δεν έλεγε να λυγίσει. Είχε τέτοια δύναμη ψυχής που δεν έλεγε να υποταχτεί. Είχε τέτοιο ακατάβλητο σθένος που δεν έλεγε να τσακιστεί. Πάλι όρθιος λοιπόν! Πάλι στον αγώνα!

Οι αντίπαλοι όμως δεν πτοούνταν. Ο Ψύχραιμος και ο Γερόλυκος θέριζαν τον λευκό στρατό δημιουργώντας πολλούς νεκρούς και το Θηρίο σακάτευε τα κόκκαλα όλων. Ήταν ένας εχθρός που φοβόταν να τον πλησιάσει ακόμα και ο Αίλουρος, ενώ οι δικοί μας πολεμιστές ήταν χιλιοτραυματισμένοι και κουρασμένοι.

Συνέχιζαν όμως.

Το πείσμα του Δράκου ήταν πρωτοφανές και οι ικανότητες του Αίλουρου εξωπραγματικές. Πραγματικά παλικάρια δεν εγκατέλειπαν την μάχη όσο κουρασμένοι κι αν ήταν.

Το Θηρίο από την άλλη πλευρά ήταν ανίκητο. Ούτε η Αράχνη μπορούσε να το κερδίσει, ούτε το Λιοντάρι, ούτε ο Γίγαντας. Έπρεπε πάση θυσία να σκοτωθεί. Κάπου εκεί αναμετρήθηκε με την Αράχνη και η μάχη ήταν πολύ σκληρή. Η Αράχνη τα έδωσε όλα, προσπάθησε για όλα, αλλά τελικά το Θηρίο την νίκησε και τα πράγματα έγιναν πολύ δύσκολα».

Έπρεπε να συνεργαστούν μπαμπά για να σκοτώσουν το Θηρίο όχι να πάνε μόνοι τους»

«Ο θάνατος της Αράχνης όμως δεν πτόησε τους δικούς μας πολεμιστές που ζητούσαν εκδίκηση και μανιασμένα ρίχτηκαν με περισσότερη ορμή στην μάχη. Πρώτος και καλύτερος απ’ όλους ο Δράκος, που παρόλο τους τραυματισμούς του πολέμαγε στην πρώτη γραμμή.

Κάπου εκεί όμως η παρορμητικότητα του και το πάθος του τον οδήγησαν σε ένα μοιραίο λάθος.

Καθώς πολέμαγε λυσσασμένα αποκόπηκε από τους συμπολεμιστές του και παγιδεύτηκε. Εκεί οι αντίπαλοι τον βρήκαν μόνο του και τον σκότωσαν. Άλλος ένα ήρωας έπεσε. Κι έτσι απέμειναν ο Αίλουρος, ο Γίγαντας και το Λιοντάρι».

Πάει! Δεν υπάρχει καμιά ελπίδα

Πάντα υπάρχει ελπίδα μικρέ! Ο Αίλουρος ανέλαβε δράση και με τις παράτολμες ενέργειές του κατόρθωσε να σπάσει τις αντίπαλες άμυνες. Αλλά από τους κακούς δεν είχε πεθάνει κανένας ήρωας.

Από τους κακούς δεν είχε πεθάνει κανένας ήρωας;

Και έτσι όπως συμβαίνει στην ζωή ήρθε η ώρα ενός ασήμαντου να σταθεί όρθιος μπροστά στην μεγαλύτερη πρόκληση της ζωής του και να γράψει Ιστορία. Έτσι όπως συμβαίνει στις μεγάλες περιπέτειες ένας από το πουθενά κλήθηκε να αντιμετωπίσει τον πιο ισχυρό εχθρό. Και έτσι πως συμβαίνει πάντα τα κατάφερε!

«Δώσε βάση γιε μου. Η μάχη κόντευε να τελειώσει και ο Αίλουρος έκανε μια ανεπανάληπτη επέλαση μέχρι που βρέθηκε μπροστά στο Θηρίο. Εκεί ένας πολεμιστής ονόματι Λιβέρης, προκειμένου να προστατέψει τον Αίλουρο, στάθηκε αντιμέτωπος με τον θηριώδη ηρώα των αντιπάλων. Αλλά δεν φοβήθηκε. Δεν νοιάστηκε για την φήμη του. Δεν τον ένοιαξε που είχε στείλει στο καναβάτσο πολλούς δικούς μας πολεμιστές. Στάθηκε με περίσσιο θάρρος και ανδρεία μπροστά του.

Και όπως συμβαίνει πάντα τον νίκησε!»

Απίθανο μπαμπά!

«Ο στρατός πανηγύρισε και πέρασε στην αντεπίθεση. Είχε μείνει μόνο ένα κρίσιμο σημείο που θα έκρινε τον πόλεμο. Έπρεπε να γκρεμιστεί και ένα τείχος προκειμένου να ανοίξουν οι άμυνες και να μπουν μέσα οι πολεμιστές του φωτός. Και αυτό το τείχος, είχε ένα ευαίσθητο σημείο. Είχε μια λεπτή τρύπα και μέσα σε αυτήν την τρύπα, υπήρχε μια μαγική δύναμη που κράταγε το τείχος όρθιο. Αν κάποιος στόχευε καλά με το τόξο του την μαγική δύναμη το τείχος θα κατέρρεε.

Και ο κλήρος έπεσε πάλι στον Λιβέρη.

Και αυτός με ηθικό στα ύψη και ψυχολογία νικητή, αφού είχε επικρατήσει του Θηρίου έβγαλε δυο βέλη και σημάδεψε.

Δύο βέλη, δύο βολές. Όλος ο κόσμος και από τις δυο πλευρές παρατηρούσε με κομμένη την ανάσα την προσπάθεια του Λιβέρη.

Η πρώτη του βολή βρήκε τον στόχο και σύσσωμοι οι σύντροφοί του πανηγύρισαν.

Όμως κράτησαν την αναπνοή τους και για την επόμενη και πιο κρίσιμη.

“Είμαι πνεύμα πρωτοπόρο, υπερασπιστής του δίκαιου και του μικρού. Το αδύνατο είναι ένα τίποτα” σκέφτηκε ο Λιβέρης και τέντωσε το τόξο του.

Διάνα!!! Οι άμυνες έσπασαν! Το τείχος έπεσε!

Από κει και πέρα μικρέ, όλα είχαν τελειώσει.

Ο Αίλουρος μπήκε μέσα και τους θέρισε όλους. Τώρα που έλειπε το Θηρίο, ήταν η ώρα του.

Για να νικηθεί όμως το κακό έπρεπε να σκοτωθεί και ο Βασιλιάς. Αλλά κανένας δεν μπορούσε να τον πλησιάσει. Η πανοπλία του ήταν φτιαγμένη έτσι που κανένα όπλο δεν μπορούσε να την διαπεράσει.

Είχε όμως δυο τρωτά σημεία.

Ήταν ευάλωτη στον λαιμό και την μασχάλη. Αλλά έπρεπε να χτυπηθούν και τα δυο αυτά σημεία. Οι λευκοί πολεμιστές κατέστρωσαν ένα σχέδιο. Ο Αίλουρος θα εφορμούσε και αναγκαστικά όλοι οι πολεμιστές θα έπεφταν απάνω του. Τότε ο Λιβέρης θα έβρισκε λίγο χρόνο, θα έβγαζε το τόξο του και θα σημάδευε τον Βασιλιά. Αλλά οι αντίπαλοι ήταν έξυπνοι. Όλη τους η προσοχή δεν στράφηκε μόνο προς τον Αίλουρο, αλλά και στον Λιβέρη.

Ξέχασαν όμως ότι οι Λευκοί είχαν δυο ήρωες ακόμα. Το Λιοντάρι και τον Γίγαντα.

Η αρχή έγινε από το Λιοντάρι που κράτησε και καθυστέρησε τους αντιπάλους. Έτσι ο Γίγαντας έμεινε μόνος του. Μόνο αυτός είχε καθαρό πεδίο για να σκοτώσει τον Βασιλιά.

Αλλά υπήρχε ένα πρόβλημα. Δεν ήταν καλός στο τόξο!

Πως θα ευστοχούσε σε τόσο κρίσιμο σημείο και με τέτοια πίεση και μάλιστα δυο φορές; Ο Γίγαντας όμως δεν σκέφτηκε τίποτα. Δεν σκέφτηκε ότι δεν ήταν καλός, δεν σκέφτηκε ότι δεν είχε προπονηθεί αρκετά στο τόξο, δεν σκέφτηκε ότι με τα βέλη δεν πήγαινε καλά. Σήκωσε το όπλο του και σημάδεψε. Δυο φορές».

Η ιστορία του Ντάνι ενθουσίασε τον Μάρκο και του αναπτέρωσε το ηθικό όπως ακριβώς ήθελε να πετύχει ο πατέρας του. Ο Μάρκος ταυτίστηκε με τον Λιβέρη μιας και δεν ήταν ήρωας και έβλεπε σε αυτόν τον εαυτό του.

Ωστόσο το τέλος, του τράβηξε περισσότερο την προσοχή.

Και νικήσανε χάρις τον Γίγαντα; Μα σε όλα τα παραμύθια οι Γίγαντες είναι οι κακοί

Αυτός μικρέ ήτανε διαφορετικός. Ήτανε Τίμιος Γίγαντας. Τίμιος!

Και όταν τέλειωσε ο πόλεμος και οι ήρωες βραβευτήκαν ο λευκός Βασιλιάς πήγε και σε κείνο το ταπεινό αγόρι που κατατρόπωσε το Θηρίο. «Ακούστε» τους είπε και όλα τα πανηγύρια σταμάτησαν.

Σε έναν πόλεμο δεν μετράνε μόνο οι ήρωες αλλά και οι απλοί πολεμιστές. Ο Λιβέρης έδειξε περίσσια ανδρεία στην μάχη με το Θηρίο. Γι’ αυτό από δω και πέρα θα ονομάζεται… Λιβέρης Ανδρίτσος!

* Το μυθιστόρημα του Γιώργου Κατσούλα, «Ο μεγάλος Παραμυθάς» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΟΣΤΡΙΑ