Έμαθε να χάνει

Έμαθε να χάνει

Γιάννης Ντεντόπουλος Γιάννης Ντεντόπουλος
Έμαθε να χάνει
Ο Γιάννης Ντεντόπουλος εξηγεί πόσο πνευματικά ευάλωτος δείχνει ο Παναθηναϊκός στα ντέρμπι με τον Ολυμπιακό και πώς η απόδοση Τζέιμς και Ρίβερς «αιχμαλώτισε» τον Πασκουάλ.

Το πρώτο , από τα τρία σερί ντέρμπι των «αιωνίων» που βρέθηκαν να συνωστίζονται μέσα στον Ιανουάριο του 2017, το νίκησε η ομάδα που αποδείχθηκε, πάνω απ’ όλα, ισχυρότερη πνευματικά. Προφανώς και δεν είναι σύμπτωση, ότι ήταν η ίδια που νίκησε και τα πέντε προηγούμενα. Το «βασικό ένστικτο» είναι πλέον ντυμένο στα ερυθρόλευκα.

Μέχρις αποδείξεως του εναντίου, ο Ολυμπιακός μπορεί να υπερηφανεύεται ότι έχει πάρει πλέον τον αέρα του Παναθηναϊκού, από την στιγμή που βρίσκει τον τρόπο να ανταπεξέρχεται όποιες κι αν είναι οι συνθήκες, όποιο κι αν είναι το σενάριο της μάχης , μέσα στο οποίο καλείται να λειτουργήσει.

Αυτή τη φορά, τα κατάφερε χωρίς να κάνει κανένα μεγάλο παιχνίδι. Χωρίς να βασιστεί στην απόδοση των δυο, συν ενός, σταρ του, δηλαδή του Βασίλη Σπανούλη, του Γιώργου Πρίντεζη και του Ματ Λοτζέσκι. Χωρίς να σουτάρει με εξωπραγματικά ποσοστά ευστοχίας στα τρίποντα, όπως είχε κάνει στην Βιτόρια ή τις προάλλες με την Φενέρμπαχτσε. Χωρίς να αποφύγει λάθη που υπό άλλες συνθήκες , ένας στοιχειωδώς αξιόπιστος αντίπαλος θα είχε τιμωρήσει.

Ιδανικότερες συνθήκες να πάρει ένα «διπλό» που θα του έδινε την δυνατότητα να κάνει restart στις …σχέσεις του με τον μεγάλο του αντίπαλο, δύσκολα θα ξανασυναντήσει μπροστά του ο Παναθηναϊκός. Εκτός αν στην πορεία , βρει τον τρόπο να τις δημιουργήσει από μόνος του.

Πάντως, ετούτο το ματς, έτσι όπως εξελίχθηκε, άφησε μια αλλόκοτη αίσθηση, η οποία μπορεί να οδηγήσει σε πολλά αντικρουόμενα συμπεράσματα. Εξαρτάται από την οπτική γωνία που θα διαλέξει κανείς για να τα αξιολογήσει.

Αν εξετάσουμε την ποιότητα του μπάσκετ που παρουσίασε ο Παναθηναϊκός, δεν είμαι σίγουρος ότι ήταν καλύτερη από εκείνη του ματς του πρωταθλήματος που τον βρήκε ταπεινωμένο στο -25 και σε αναζήτηση του διαδόχου του Αργύρη Πεδουλάκη, ο οποίος φορτώθηκε όλη τη ευθύνη.

Προσπαθώ να θυμηθώ μια-δυο φάσεις που η μπάλα να πέρασε- έστω και για τα μάτια του κόσμου- κι από τους πέντε παίκτες που ήταν στο παρκέ, πριν γίνει το σουτ και ομολογώ ότι δεν τα καταφέρνω.

Προσπαθώ να εξηγήσω αν μαζεύτηκαν τόσοι αρνητικοί παίκτες στην ίδια βραδιά επειδή ο Μάικ Τζέιμς, μπήκε στην θέση του άφαντου Καλάθη και υποδύθηκε τον πλέι μέικερ χωρίς να πασάρει από το δεξί στο αριστερό ή ότι η αφεντιά του, μαζί με τον Κέι Σι Ρίβερς , άρχισαν να παίζουν μόνοι τους με το ένστικτο , μόλις κατάλαβαν ότι δεν είχαν βοήθεια από κανέναν. Το σίγουρο είναι ότι ήταν ανθρωπίνως αδύνατο, σε βάθος χρόνου, να αντέξουν μόνοι τους να τα βάλουν με δέκα. Το χειρότερο απ’ όλα ήταν ότι με τις εκτελεστικές επιδόσεις κράτησαν «αιχμάλωτη» την διορατικότητα του Πασκουάλ, ο οποίος δεν τόλμησε να τους ξεκουράσει. Ίσως γιατί φοβόταν ότι χωρίς αυτούς θα έχανε τα μοναδικά ζεστά χέρια που είχε στην διάθεσή του.

Προσπαθώ να καταλάβω την πρόθεση του προπονητή του Παναθηναϊκού να αιφνιδιάσει ξεκινώντας τον Αλεσάντρο Τζεντίλε στην πεντάδα, αλλά δεν μπορώ να μην συμφωνήσω με όσους πιστεύουν ότι στην πράξη ήταν ένα ρίσκο, που καταστροφικό. Διατάραξε την ισορροπία και το rotation της ομάδας, βάζοντας στα βαθιά, έναν παίκτη που δεν έχει προλάβει ακόμη να δεθεί με τους υπόλοιπους και μάλιστα να του δώσει συνεχόμενες επιθέσεις, χωρίς να έχει δοκιμάσει πρώτα τον χαρακτήρα του, σε τόσο ιδιαίτερες και δύσκολες συνθήκες. Ο Ιταλός, στο ευρωπαϊκό του ντεμπούτο, ήταν η βασική αιτία που οι «πράσινοι» δεν αξιοποίησαν , όσο θα μπορούσαν, το αγχωμένο και γεμάτο λάθη ξεκίνημα των απέναντι. Ήταν όμως και ο πιο δικαιολογημένος απ’ όλους. Αν έμπαινε κανείς στα πράσινα αποδυτήρια , μετά τη λήξη για να παίξει την τυφλόμυγα, θα χρειαζόταν σπάνια τύχη για να μην πιάσει στα χέρια του κάποιον από τους πολλούς άλλους που υστέρησαν και δεν είχαν το άλλοθί του.

Πάντως, ακόμη κι έτσι, το ματς θα μπορούσε να έχει άλλη εξέλιξη, αν ο Μπιρτς (κατά κύριο λόγο) δεν κέρδιζε παραμάζωμα σχεδόν όλες τις μάχες κάτω από τα καλάθια κι αν οι περισσότερες διεκδικούμενες μπάλες δεν κατέληγαν σε χέρια Ολυμπιακών που όρμαγαν στις φάσεις σαν καμικάζι, πείθοντας ότι ο «ισχυρότερος πνευματικά» (που λέγαμε και στην αρχή) τελικά είναι εκείνος που κάνει τον αντίπαλο, την πιο κρίσιμη στιγμή, να φαίνεται όχι μόνο soft και light, αλλά κυρίως ευάλωτος.

Με αυτά και μ’ εκείνα, ο Παναθηναϊκός πλέον αρχίζει να νιώθει ότι ο πιο ρεαλιστικός στόχος του στην Euroleague, είναι να διατηρήσει τη θέση του μέσα στην οκτάδα, γιατί ειδικά μετά τις ήττες στο Καζάν και στο ΣΕΦ και σε συνδυασμό με το απαιτητικό πρόγραμμά του στο ΟΑΚΑ, είναι πάρα πολύ δύσκολο να προλάβει την τετράδα. Κατά τα άλλα , έχει δέκα μέρες καιρό, μέχρι τον ημιτελικό του κυπέλλου, να επιχειρήσει να πείσει εαυτούς και αλλήλους ότι το μόνο που μαθαίνει από τις ήττες με τον Ολυμπιακό, δεν είναι το « να χάνει».

Διάβασε όλα τα τελευταία νέα της αθλητικής επικαιρότητας. Μάθε για όλους τους live αγώνες σήμερα και δες τις αθλητικές μεταδόσεις της ημέρας και της εβδομάδας μέσα από το υπερπλήρες Πρόγραμμα TV του Gazzetta.

Γιάννης Ντεντόπουλος
Γιάννης Ντεντόπουλος