Ο Σέρβος γκαρντ αναπολεί τις δύσκολες στιγμές που πέρασε μικρό παιδί, εξομολογείται τα κρυφά όνειρα που έκανε πριν πέσει για ύπνο, αναφέρεται στο πρώτο σοβαρό επαγγελματικό του βήμα, που ήταν ο Ολυμπιακός, και διηγείται τις απίστευτες επιτυχίες που έχει ζήσει με την εθνική Σερβίας και την ΤΣΣΚΑ Μόσχας.

Όλα αυτά στο γράμμα που έστειλε στον 10χρονο εαυτό του, μέσω της FIBA:

«Γεια σου Μίλος! Είσαι δέκα χρονών και κανείς δεν σε φωνάζει Τέο ακόμα. Δουλεύεις έξω στο Βάλιεβο με τον αδερφό σου και ονειρεύεσαι πως μια μέρα θα πας κάπου αλλού. Ίσως να μετακομίσεις στο Βελιγράδι για να παίξεις σε κάποια ομάδα και μετά να γίνεις μέλος ενός μεγαλύτερου αθλητικού οργανισμού...

Είσαι ένα συνηθισμένο αγόρι, σαν όλους τους φίλους σου - όχι κακός, αλλά απείθαρχος και άτακτος. Περνάς πολλές ώρες με τους φίλους σου παίζοντας στο δρόμο κι είσαι ευχαριστημένος με το χρονοδιάγραμμά σου: το πολύ 8 ώρες στους δρόμους, 8 ώρες στο σχολείο και 2 ώρες για να κοιμηθείς. Τώρα μπορείς να ονειρευτείς μόνο τα μετάλλια και τις διακρίσεις, βλέποντας τους αγώνες της εθνικής Γιουγκοσλαβίας και τους αστέρες της: Μποντιρόγκα, Τζόρτζεβιτς, Ντίβατς, Ντανίλοβιτς. Είσαι σίγουρος πως είναι απίθανο να φτάσεις σε τέτοιες επιτυχίες ή ακόμα και να τις σκεφτείς. Αυτοί οι στόχοι είναι πολύ μακριά και μεγαλεπίβολοι να τους αγγίξεις. Αλλά, εσύ Μίλος, είσαι στο Βάλιεβο τώρα.

Ας συστηθώ, λοιπόν. Είμαι ο Μίλος Τεόντοσιτς, ή όπως με αποκαλούν οι συμπαίκτες μου, Τέο. Είμαι 29 χρονών τώρα και θα πως πόσο θαυμάσια και συναρπαστική μπορεί να γίνει η ζωή σας.»

Η οικογένεια είναι το κύριο στήριγμά σου σε όλη τη ζωή, να ακούς τις συμβουλές τους και να τους εμπιστεύεσαι απόλυτα. Όχι μόνο όσον αφορά το μπάσκετ, αλλά τα πάντα. Δεν θα γίνεις ποτέ “εγώ”, χωρίς την οικογένειά σου. Πες πολλά “ευχαριστώ” στον πρώτο σου προπονητή αμέσως τώρα, επειδή είναι αυτός που σου έμαθε πως να αγαπήσεις αυτό το παιχνίδι. Δεν σε πιέζει να κάνεις πολλές ασκήσεις ή να θυμάσαι μεγάλο αριθμό συνδυασμών. Να θυμάσαι όλες τις ιστορίες που θα σου λέει, σου μαθαίνει να αγαπάς το μπάσκετ. Αυτή η αγάπη δεν έχει τέλος. Ποτέ μην εγκαταλείψεις το σχολείο, πρέπει να παίρνεις καλούς βαθμούς, αλλιώς ο προπονητής δεν θα σε αφήσει να προπονηθείς.

Σε εννέα χρόνια θα είσαι απόλυτα σίγουρος πως το μπάσκετ θα είναι η ζωή σου για πάντα. Ένα χρόνο αργότερα, που θα παίζεις στην Ελλάδα, θα είναι και το πρώτο σου σοβαρό επαγγελματικό βήμα: ο Ολυμπιακός.

Το 2010 η FIBA θα σε αποκαλέσει τον καλύτερο Ευρωπαίο μπασκετμπολίστα. Είναι τρελό, είσαι μόνο 23, αλλά πίστεψέ με είναι η αλήθεια!

Έπειτα, θα αφήσεις την Ελλάδα και θα μετακομίσεις στη Ρωσία, όπου θα έχεις προσωπικά “πάνω” και “κάτω”. Θα παλεύεις πολύ με ανταγωνιστές, αλλά περισσότερο - και πιο σημαντικό – με τον ίδιο σου το χαρακτήρα. Είναι σκληρό, αλλά έτσι θα γίνεις πιο δυνατός, θα σου πάρει τέσσερα χρόνια να καταλάβεις το κάθε σου λάθος, κι αυτό θα το κάνεις στη Μόσχα. Αλλά οι επιβραβεύσεις για τη σκληρή σου δουλειά θα είναι ανεκτίμητες - θα είσαι το αστέρι της εθνικής Σερβίας και θα την οδηγήσεις σε δύο ιστορικά ασημένια μετάλλια - στο Παγκόσμιο Κύπελλο και στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Θα κατακτήσεις επιτέλους την Euroleague με την ΤΣΣΚΑ.

Και κάθε άνθρωπος στο Βάλιεβο θα σε αποκαλεί “θρύλο”...

Αν δεν με πιστεύεις, εντάξει. Συνέχισε, δούλεψε σκληρά. Και θα δεις».