Στην Ελλάδα λατρεύουμε την απόδοση χαρακτηρισμών, να βαφτίζουμε ταλέντα πριν καλά-καλά αποκτήσουμε επαρκές δείγμα και με την ίδια ευκολία ισοπεδώνουμε τους πάντες και τα πάντα. Αυτή η ελαφρότητα της σκέψης πολλές φορές γεννά διαβόλους στο μυαλό των νεαρών παιδιών τα οποία – ξαφνικά – τοποθετούνται σε δύσκολη θέση και καλούνται να προσκομίσουν αποδείξεις για τίτλους τους οποίους ουδέποτε διεκδίκησαν. Στη συγκεκριμένη συνομοταξία ανήκει και ο Λίνος Χρυσικόπουλος, ένας αθλητής για τον οποίον έχουν γραφτεί δεκάδες χιλιάδες λέξεις. Τον εκθείασαν ακόμη και οι «καθηγητές» του μπάσκετ αλλά με την ίδια (ενδεχομένως) αφέλεια τον έστειλαν και στα τάρταρα. Σε σημείο να αναγκαστεί να κουβαλήσει τον δικό του… σταυρό έχοντας παράλληλα την υποχρέωση διαχείρισης και των προβλημάτων τραυματισμού τα οποία στοιχειοθέτησαν τον σπουδαιότερο αντίπαλό του.

Ο υπογράφων θυμάται ακόμη την εικόνα του 16χρονου Λίνου όταν πάτησε για πρώτη φορά το πόδι του στο Αλεξάνδρειο, το καλοκαίρι του 2008. Εκείνη την εποχή, ο Άρης είχε καταφέρει να κερδίσει τον Κερκυραίο ο οποίος είχε ξεδιπλώσει μέρος του ταλέντου του στην Εθνική Παίδων. Ξαφνικά εμφανίστηκε στο γήπεδο ένα ψιλόλιγνο παιδί, με έντονη ακμή στο πρόσωπό του και βαθιά… μπούκλα στο κεφάλι. Φοβισμένος, έδειχνε έξω από τα νερά του, πράγμα απολύτως λογικό για έναν πιτσιρικά ο οποίος από το πουθενά βρέθηκε στο «Μέκκα του ελληνικού μπάσκετ». Οι εκτιμήσεις για τον Χρυσικόπουλο κινούνταν μεταξύ της υπερβολής και της τερατολογίας με σύμμαχο τους αριθμούς περί του ανοίγματος χεριών, της αλτικότητας αλλά και της βεβαιότητας ότι αυτός ο αθλητής θα γίνει ο επόμενος super star της Εθνικής ομάδας. Είχε αγωνιστεί στο All Star Game των καλύτερων 17χρονων παικτών της Ευρώπης, ενώ το 2009 κατέκτησε και το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Εφήβων με τον Άρη.

Στο κέντρο του γηπέδου στεκόταν ο Αντρέα Ματσόν στη δεύτερη θητεία του στον πάγκο του Άρη. Ο Ιταλός είχε ακούσει πολλά για τον 16χρονο Λίνο, αλλά όταν τον είδε φρόντισε να διαφωνήσει με όλον τον ντουνιά. Εντυπωσιάστηκε από τα προσόντα του, αλλά η άποψη που διατύπωσε ήταν αντιστρόφως ανάλογη συγκριτικά με τις υπόλοιπες. «Τον είχε δει ο Αντρέα Ματσόν και μου είπε ότι αυτό το παιδί θα πρέπει να δουλέψει για τη θέση 4. Επικρατούσε η αίσθηση ότι έχει τα προσόντα για να αγωνιστεί στις θέσεις 1-2, αλλά ο Ματσόν ήταν κάθετος. Μου είχε τονίσει ότι για να παίξει μπάσκετ ο Λίνος θα πρέπει να ξεκινήσει από τη θέση 4 κι εφόσον το ευνοήσουν οι συνθήκες να παίζει και στο 3», θυμήθηκε ο ατζέντης του νυν παίκτη του ΠΑΟΚ, Παναγιώτης Καπάζογλου, μιλώντας στο gazzetta.gr όπου εξήγησε το φαινόμενο «Χρυσικόπουλος».

Οι μάνατζερ έχουν πολλαπλές ευθύνες απέναντι στους αθλητές. Είναι υποχρεωμένοι να βρουν τις καλύτερες δυνατές εργασιακές συνθήκες, να (τους) εξασφαλίσουν το μεγαλύτερο δυνατό συμβόλαιο, να τους υποστηρίξουν σε κάθε δύσκολη στιγμή, να γίνουν ακόμη και… παρηγορητές τους χρησιμοποιώντας παράλληλα τη γλώσσα της αλήθειας για να μην τους κακομάθουν. Αυτές οι ευθύνες πολλαπλασιάζονται όταν πρόκειται για μεγάλα project, για νεαρά παιδιά τα οποία δεν έχουν αποκτήσει την προσωπικότητα και κατ' επέκταση την ωριμότητα διαχείρισης καταστάσεων. Ο Χρυσικόπουλος δεν κατάλαβε πώς ξαφνικά βρέθηκε στην… άλλη άκρη του ποταμού. Τα εγκώμια πήγαν περίπατο και στην πορεία του χρόνου επικράτησε η βεβαιότητα περί ενός ακόμη χαμένου ταλέντου. Ωστόσο, ουδέποτε αναζητήθηκε εις βάθος η αλήθεια.

«Δεν αποτελεί δικαιολογία αλλά είναι η πρώτη φορά που ο Λίνος είναι υγιής. Είναι μια παράμετρος η οποία δε λήφθηκε υπόψη. Ο Λίνος αντιμετώπισε σοβαρό πρόβλημα με τις κήλες στη μέση έως ότου φθάσουμε στον Ιανουάριο του 2015 όπου υποβλήθηκε σε μια ειδική επέμβαση με λέιζερ η οποία διήρκησε περίπου 20 λεπτά. Η αποθεραπεία ολοκληρώθηκε τον Απρίλιο του ίδιου χρόνου. Θέλω να πω ότι η μοναδική σεζόν στην οποία ο Λίνος ήταν υγιής ήταν η περσινή στην Κηφισιά. Αν θεωρήσουμε ότι η επαγγελματική καριέρα του άρχισε το 2010, μόνο πέρυσι έκανε προετοιμασία σε κανονικούς ρυθμούς», σημείωσε ο Παναγιώτης Καπάζογλου.

Κάθε αθλητής ο οποίος ανά τακτά χρονιά διαστήματα καλείται να διαχειριστεί τραυματισμούς, είναι αδύνατο να καταφέρει να βρει αγωνιστικό ρυθμό. Και το ζήτημα της υγείας απασχόλησε πολύ έντονα τον Χρυσικόπουλο. «Η υγεία ήταν το ένα από τα δύο ουσιαστικά και αναμφίβολα σημαντικά προβλήματα που είχε να διαχειριστεί ο Λίνος. Το δεύτερο ήταν ο κίνδυνος να μείνει αιώνιο ταλέντο. Αυτή η σκέψη πάντα ταλάνιζε το μυαλό του. Τον ζούσα και το αντιλαμβανόμουν. Κάναμε πολλές συζητήσεις με σκοπό να διατηρήσει την ηρεμία του, να δώσει την εσωτερική μάχη του, να ξεπεράσει αυτόν τον φόβο του γιατί του δημιουργούσε πολύ εντονότερο άγχος από αυτό που μπορεί να διαχειριστεί οποιοσδήποτε αθλητής. Ποσώ μάλλον ένα παιδί νεαρής ηλικίας το οποίο νιώθει την απαίτηση ανταπόκρισης στα όσα έχουν αναφερθεί γι’ αυτόν».

«Συντονίστηκαν τα φεγγάρια»

Μετά τον Άρη (2008-11), την Μπιέλα (2011-13) και τον ΠΑΟΚ (2013), ο Χρυσικόπουλος συμφώνησε επί της άποψης ότι θα πρέπει πρώτα να σταθεί στα… χαμηλά πατώματα. Δεν είχε φτιάξει την καριέρα ώστε να διεκδικήσει κάτι παραπάνω. Έτσι προέκυψε ο ΚΑΟΔ για να ακολουθήσει η Κηφισιά το καλοκαίρι του 2015. «Στην Κηφισιά άρχισε καλά τη χρονιά αλλά στην πορεία έχασε τη θέση του. Αυτό που θα πω ισχύει για όλους τους αθλητές. Σε κάθε περίπτωση χρειάζεσαι και τύχη. Ο Λίνος δεν την είχε. Το λέω γιατί σε μια συζήτηση που είχα με τον Ηλία Παπαθεοδώρου, μου είχε πει ότι αν η Κηφισιά δεν αποχωρούσε από την κεντρική σκηνή του ελληνικού Πρωταθλήματος ο Λίνος ουσιαστικά θα αναλάμβανε τον ρόλο του Λεωνίδα Κασελάκη διότι ήταν ξεκάθαρο ότι ο Λεωνίδας θα κυνηγούσε συμβόλαιο σε μια άλλη ομάδα. Και η Κηφισιά δεν άντεξε», συμπλήρωσε ο Παναγιώτης Καπάζογλου.

Το περασμένο καλοκαίρι, ο ΠΑΟΚ έμοιαζε η ιδανικότερη προοπτική. Λόγω γνώσης του περιβάλλοντος και των ανθρώπων που το απαρτίζουν. Ακόμη εξάλλου και το 2013, όταν φόρεσε για πρώτη φορά την «ασπρόμαυρη» φανέλα δίχως να δικαιολογήσει τον τίτλο του μεγάλου project, οι επιτελείς της ομάδας δεν έπαψαν να πιστεύουν στην ικανότητά του. Ιδιαιτέρως ο τεχνικός διευθυντής, Νίκος Σταυρόπουλος, ο οποίος ανέκαθεν έλεγε ότι… «θα είναι αφύσικο να μην παίξει μπάσκετ αυτό το παιδί».

Για να φθάσουμε στον περασμένο Σεπτέμβρη όταν υπέγραψε πολυετές συμβόλαιο στον Δικέφαλο και πλέον αναγνωρίζεται ως ένας από τους σημαντικότερους παίκτες της ομάδας. «Θα έλεγα ότι τώρα ο Λίνος βγάζει το μπάσκετ που έχει μέσα του. Πήγε σε ένα περιβάλλον άκρως μπασκετικό και οικογενειακό. Οι άνθρωποι του ΠΑΟΚ τον αγκάλιασαν από την πρώτη στιγμή, τους έδειξαν πόσο σημαντικός είναι για την ομάδα, δεν τον πίεσαν κατανοώντας ότι ούτως ή άλλως νιώθει πίεση και θα έλεγα ότι τα υπόλοιπα ήρθαν από μόνα τους. Είπα νωρίτερα ότι ο Λίνος δεν είχε ποτέ σύμμαχο την τύχη. Δυστυχώς, έτυχε ο τραυματισμός του Βαγγέλη Μαργαρίτη. Έτσι ο Λίνος χρησιμοποιήθηκε στη θέση 4 όπου αποδείχθηκε ότι ο Αντρέα Ματσόν είχε δίκιο… Συντονίστηκαν όλα τα φεγγάρια για ένα παιδί που πλέον είναι ώριμο και έτοιμο να διαχειριστεί καταστάσεις».

Κυρίως όμως, έπαψε να κυριεύεται από το έντονο άγχος της επιβεβαίωσης και σταμάτησε μια κακή συνήθεια. «Η μεγάλη διαφορά του Λίνου που ήξερα με τον αθλητή που ζω σήμερα είναι ότι πλέον είναι ήρεμος. Λόγω χαρακτήρα είναι άνθρωπος που πάντα κατηγορεί για όλα τον εαυτό του σε σημείο να τον αδικεί. Λόγω του έντονου άγχους ουσιαστικά είχε να δώσει και μια εσωτερική μάχη. Κουβαλούσε πολύ βαρύ φορτίο, αυτό αντιλαμβανόμουν μέσα από τις συζητήσεις μας. Δεν έφθασε ποτέ στο σημείο να σκεφθεί την αποχώρηση από το μπάσκετ, αλλά σε διάφορες χρονικές περιόδους καλλιεργήθηκε μέσα του η αμφιβολία για το αν θα παίξει το μπάσκετ. Σκεφτόταν, μήπως τον εγκατέλειψε το σώμα του επηρεασμένος από τα προβλήματα τραυματισμών», κατέληξε ο Παναγιώτης Καπάζογλου.