Ο Mr Perfect Βασίλης Σπανούλης

Το πόσο σημαντικός είναι ο κορμός σε μια ομάδα, νομίζω ότι θα έπρεπε να το έχουμε εμπεδώσει πια μετά τις διδαχές του Ομπράντοβιτς, του Ιβκοβιτς, της Επίσημης Αγαπημένης, του μεγάλου Άρη ακόμα και από όσα έχουμε δει από τους San Antonio Spurs στην άλλη μεριά του Ατλαντικού. Καλές χρυσές οι μεταγραφές πολύ καλών παικτών, αλλά σαν το “τυφλό σύστημα” στρωμένων και ζυγισμένων ομάδων δεν έχει. Αυτοματισμοί, ταχύτητα στη σκέψη και στην εκτέλεση, αλληλοκάλυψη, μπασκετική αλληλεγγύη είναι έννοιες που σφυρηλατούνται, όχι μόνο σε καλές προετοιμασίες, αλλά κυρίως κατά τη διάρκεια απαιτητικών σεζόν. Το τι θέση έχει ένας αδιαμφισβήτητος ηγέτης σε μια τέτοια ομάδα επίσης θα έπρεπε να το παραδεχόμαστε, άσχετα με τις προσωπικές μας συμπάθειες και τα οπαδικά μας αισθήματα που είναι σταθερά εκεί.

Ο Βασίλης Σπανούλης είναι απολύτως αψεγάδιαστος στο ξεκίνημα της σεζόν, φαίνεται και φέρεται πιο ώριμος από ποτέ και ηγείται μιας ομάδας, που ενώ έχει κατά τη γνώμη μου ψεγάδια, τα κρύβει μαεστρικά και τα μετατρέπει σε πλεονεκτήματα μέσα στο γήπεδο. Δεν έχω καταλάβει ποτέ αυτούς που στενοχωριούνται όταν ομάδες παίζουν καταπληκτικό μπάσκετ στην αρχή μιας σεζόν και προβληματίζονται για τον προγραμματισμό της κορύφωσης της φόρμας. Είναι τόσοι πολλοί οι αστάθμητοι παράγοντες στη διάρκεια ειδικά μιας τόσο δύσκολης χρονιάς σαν τη φετινή, με κορυφαίο τον παράγοντα των απουσιών λόγω τραυματισμών, που αλλίμονο αν μια ομάδα δεν έχει κάβα εμφαντικών νικών και πειστικών εμφανίσεων όταν μπορεί να τις συλλέξει. Ειναι δυστυχώς νομοτελειακά βέβαιο στον πρωταθλητισμό ότι τραυματισμοί θα προκύψουν, ισορροπίες θα διαταραχτούν και τότε το πρώτο γιατρικό είναι η αυτοπεποίθηση και η πίστη που έχεις λόγω “έντιμου πρότερου βίου”.

Ο Βασίλης Σπανούλης δεν είναι κανένα χτεσινό παιδάκι με ταλέντο και δίψα. Είναι ένας ολοκληρωμένος σταρ που ξέρει, ότι δεν έχει τίποτα να αποδείξει προσωπικά, αλλά πολλά να διεκδικήσει οδηγώντας την ομάδα του. Ξέρω ότι θα ξεκινήσει μεγάλη σπέκουλα με το παρακάτω που θα γράψω, αλλά ο φετινός Σπανούλης μου μοιάζει σαν ένας πιο δυναμικός Διαμαντίδης μέσα στο γήπεδο. Ξέρει ότι τον περιμένουν σε όλα τα ευρωπαϊκά γήπεδα για να τον σκάσουν σε πίεση και τρεξίματα κι αυτός δημιουργεί χώρο για τον εαυτό του με τον πιο σοφό τρόπο, απλώνοντας το παιχνίδι στους ικανούς συμπαίκτες του. Όταν οι αντίπαλοι προπονητές αντιλαμβάνονται ότι δεν μπορούν να να αφαιρούν παίκτες από το μαρκάρισμα του Πρίντεζη, του Λοτζέσκι, του σπουδαίου Γκριν, τότε ο Σπανούλης γίνεται ο baby Γκάλης των νιάτων του. Μια που ανέφερα τον gangster και σίγουρα πολλοί κοκκινίσατε για τη σύγκριση που τόλμησα, σκεφτόμουν τις προάλλες ότι ο Σπανούλης όταν πάει δεύτερος παίκτης πάνω του ψάχνει αμέσως τον ελεύθερο συμπαίκτη του, ενώ ο Γκάλης όταν κλεινόταν από τρεις αντιπάλους, είτε τους εξέθετε και τους τρεις, είτε έψαχνε την εύκολη ασίστ, όταν τον πλησίαζε κι ένας τέταρτος. Anyway περιττή η σύγκριση του μοναδικού Γκάλη με οποιονδήποτε.

Θα μου πείτε τόλμησες να συγκρίνεις τον Σπανούλη με τον Διαμαντίδη, όταν υπάρχει το κεφάλαιο άμυνα; Άμυνα όμως δεν παίζει ένας, αλλά η ομάδα όλη. Σκεφτείτε την απόγνωση του μάστερ αμυντικού Διαμαντίδη, όταν έπρεπε να συνεργαστεί με Ραντούλιτσα και Πάβλοβιτς. Στην καταπληκτική άμυνα που στήνει ο Ολυμπιακός, ο Σπανούλης ξέρει ακριβώς που πρέπει να στέκεται για να βοηθάει τους πολύ αθλητικούς συμπαίκτες του και είναι πάντα έτοιμος να μετατρέψει ένα κλέψιμο, ένα κόψιμο ή ένα εύκολο ριμπάουντ σε αιφνιδιασμό, είτε εκτελεσμένο από τον ίδιο, είτε ολοένα και συχνότερα από άλλον “κόκκινο”.

Αυτό που “φαίνεται” αλλά δεν φαίνεται, είναι η δουλειά του Σπανούλη στα αποδυτήρια. Η ηρεμία και η αγωνιστικότητα του Ολυμπιακού ξεκινάει από εκεί και εκεί τελειώνουν και οι όποιες γκρινίτσες για τον κόουτς Σφαιρόπουλο, γιατί απλά υπάρχει ο Σπανούλης. Ο προπονητής το ξέρει, οι αθλητές το ξέρουν, η διοίκηση το ξέρει, ο κόσμος το ξέρει, οι δημοσιογράφοι το ξέρουν κι όταν αυτό πάει να ξεχαστεί, είναι ο ίδιος ο Σπανούλης που το θυμίζει με κολακευτικές δηλώσεις για το ομαδικό κλίμα και τη συμβολή του προπονητή του. Φυσικά αδυναμίες στο ρόστερ υπάρχουν και είναι στη στελέχωση της front line πιστεύω. Υπάρχουν έδρες όπως η Μόσχα, η Πόλη, η Βαρκελώνη και το ΟΑΚΑ πλέον, που οι αδυναμίες του Ολυμπιακού θα φανούν. Η σεζόν όμως είναι μεγάλη, τραυματισμοί θα προκύψουν παντού και όσο κι αν το ρόστερ του Ολυμπιακού δεν εκτιμάται ως το ισχυρότερο της Euroleague, σίγουρα την ομάδα του Σπανούλη θα προτιμούσαν όλοι να την αποφύγουν, μια που έχει και μια σημαντική παράδοση σε “κηδείες” φαβορί.

Για το τέλος φύλαξα κάτι που θα δυσαρεστήσει λίγο τους φίλους μου Ολυμπιακούς. Αισθάνομαι ότι ο Σπανούλης υπήρξε σίγουρα πιο επιδραστικός στην ιστορία του συλλόγου του Ολυμπιακού απ' ότι ο Διαμαντίδης στην ιστορία του Παναθηναϊκού και όταν κάποια στιγμή, όχι πολύ μακριά από τώρα, κρεμάσει τα παπούτσια του και πάει να παίξει με τα πιτσιρίκια του, ο Ολυμπιακός θα “τα χάσει” περισσότερο από τον Παναθηναϊκό που προσπαθεί να ξεπεράσει τον τεράστιο Μήτσο. Ο παίκτης που θα μπορούσε να προσφέρει μια ομαλή μετάβαση στη μετά Σπανούλη εποχή, είναι πλέον υπό τις οδηγίες του Ζοτς και ξένος παίχτης που θα το κάνει αυτό κοστίζει πάρα πάρα πολλά λεφτά. Προς το παρόν ας απολαύσουμε όλοι τον Spanoulis 2017 και ας ευχηθούμε όλοι να δημιουργηθούν οι συνθήκες στην Εθνική ομάδα (λέγε με Δράκο), ώστε ο Βασίλης να είναι παρών στο Ευρωμπάσκετ.Το μπάσκετ που θα παιχτεί εκεί θα είναι πιο πολύ Ευρωλίγκας παρά ΝΒΑ και νομίζω ότι ο Σπανούλης μπορεί να εκτοξεύσει το υπερηχητικό Αντετοκούμπο, αρκεί βέβαια να βρεθεί ο κόουτς που θα πατήσει το Release...