Η εξουσία του ΤΥΠΟΥτα!

Η κόρη μου η Αθηνά είναι 21 μηνών.
Αν την δείτε, τι κάνει με το iPad δεν θα το πιστεύετε. Ή μάλλον θα το πιστέψετε, όσοι/ες έχετε δει τα δικά σας παιδάκια να παίζουν με αυτό το μαραφέτι.
Eίμαι σίγουρος ότι πολλοί από σας θα σκεφθείτε:
-Μα παίζει το παιδί με iPad;
Η απάντηση είναι: παίζει ΚΑΙ με το iPad.

Παίζει και με κουκλάκια, παίζει και με μπάλες, παίζει με το περιτύλιγμα ενός δέματος, παίζει με ένα πλαστικό μπουκάλι αναψυκτικού, παίζει με τα γατιά μας, παίζει με τις κιμωλίες της, παίζει με όλα που παίζαμε και όλοι εμείς ως παιδιά.
Παίζει όμως ΚΑΙ με το iPad.
Δεν παίζει μόνο… το χειρίζεται με άνεση. Η μαμά της το’χει φορτώσει με διάφορα παιδικά παιγνίδια και applιcations, που στην συντριπτική τους πλειονότητα είναι εξαιρετικά εκπαιδευτικά. Μαθαίνει λεξούλες, πώς κάνει το γαϊδουράκι ή το σκυλάκι, πώς να βάλεις ένα τετράγωνο στην σωστή θέση, πόσο κάνει 1+1, μαθαίνει αγγλικά εξ απαλών ονύχων παίζοντας… κ.λ.π.

Το πιο ενδιαφέρον είναι ότι δεν το κάνει τυχαία, αλλά πολύ συγκεκριμένα. Το θέτει στο ON… διαλέγει με το δακτυλάκι της την εφαρμογή που θέλει, την κλείνει όταν βαριέται και με το touch screen επιλέγει την επόμενη, και αν δεν της αρέσει η επόμενη, πάει στη μεθεπόμενη… και όταν είναι ώρα να πιεί το γαλα της, το εγκαταλείπει και ασχολείται με το μπιμπερό.
Όχι, δεν έχει κανένα ιδιαίτερο χάρισμα. Όλα τα παιδάκια το ίδιο κάνουν ή θα κάνουν όταν τους δοθεί η ευκαιρία.
Στη αρχή σκέφτηκα ότι δεν θα διαβάσει ποτέ της κανονικό βιβλίο, χάρτινο…

Σκέφτηκα ότι η γενιά της θα στείλει τις εφημερίδες στο χρονοντούλαπο.
Εκανα λάθος. Τουλάχιστον στον τρόπο της σκέψης.
Προχθές της έδωσα ένα βιβλίο παραμύθι. Χαρτένιο. Αφού είδε ότι το touchscreen δεν δούλευε…τοψαξε λίγο και πολύ γρήγορα άρχισε να το ξεφυλλίζει. Μουδειξε μια εικόνα με έναν σκύλο και μου΄κανε «γάου-γάου»… μετα προχωρησε στην επόμενη σελίδα…
Χαμογέλασα.
Μόνο που δεν σάλιωσε το δάκτυλό της.

Οι έγχρωμες καλοφτιαγμένες ζωγραφιές δούλεψαν ακριβώς το ίδιο ενθουσιαστικά, όπως και οι καταπληκτικές φωτο στο iPad.
Της έδωσα το iPad… για να τσεκάρω… τοσπρωξε μακριά και συνέχιζε να ξεφυλλίζει το βιβλίο.
Της αρέσουν τα γαριδάκια. Αλλά της αρέσουν και οι φακές.
Της αρέσει το ηλεκτρονικό καθισματάκι που αμα κάθεται κάνει «Ντριμπλιμ-ντρομπλομ-τριμ-τρομ», αλλά της αρέσει και ένα κομμάτι νήμα πλεξίματος.

Της αρέσουν οι διαφημίσεις και τα cartoons στη τηλεόραση, αλλά κλαίει και απομακρύνεται αμα ουρλιάζει ο Τράγκας, ο Αδωνις, η κυρία στο μεσημεριάτικο που μου διαφεύγει το ονομά της, o Mανώλης&Ολγα.
Διαβάζω εδώ και μερικούς μήνες για το δράμα που παίζεται στις εφημερίδες. Τελευταία τις αγοράζω ξανά, σε μια προσπάθεια (όσο) περνά από το χέρι μου, να τις βοηθήσω… αλλά δεν έχω ΤΙΠΟΤΑ να διαβάσω. Διαβάζω και ξαναδιαβάζω τα άρθρα μπας και δεν καταάλαβα καλά… αλλά καταλήγω ότι μάλλον αυτοί που τα έγραψαν δεν έχουν καταλάβει γρι από το τι θέλει το αναγνωστικό κοινό… κι όχι αυτό (το ελάχιστο) που τους διαβάζει, αλλά αυτό που ΔΕΝ τους διαβάζει.

Δεν θα φταίει η Αθηνά και οι φίλοι της που δεν θα διαβάζουν εφημερίδες… δεν θα φταίει το χαρτί… δεν θα φταίει το IPad (κι ό,τι ακολουθήσει) θα φταίνε μόνο αυτοί που τις εκδίδουν. Όχι αυτοί που τις γράφουν… αλλά αυτοί που τις εκδίδουν… γιατί ΑΥΤΟΙ τις γράφουν… απλώς δεν μπαίνουν στον κόπο να πατάνε (άστε που δεν ξέρουν πώς) τα πληκτρα του keyboard.

Θα φταίνε αυτοί που τις φόρτωσαν (από τα stock) DVD, τσάντες μπάνιου και λοιπές αηδίες, που δεν έχουν σχέση με το περιέχομενο. Εβαλαν DVD, αλλά ξέχασαν να βάλουν περιεχόμενο.
Θα φταίνε αυτοί που (όχι τώρα, αλλά και λόγο παλιότερα) έβαλαν διευθυντές όχι δημοσιογραφάρες-δασκάλους, αλλά agarino;yw σκύλους, που το μόνο τους ταλέντο ήταν να απολύουν ή να περνούν χωρίς ίχνος ντροπής τις επιθυμίες των ισχυρών.

Φταίνε αυτοί (οι αγάμητοι) που αντί να προσλαμβάνουν παιδιά με ταλέντο, προσέλαβαν γκομενίτσες ή τον ανεψιό του κολλητού τους.
Φταίνε όλοι αυτοί που δεν άφησαν να γραφτεί η αλήθεια, γιατί η αλήθεια ήταν κόντρα σ’ αυτό που διαφήμιζε η ολοσέλιδη διαφήμιση.
Φταίνε όλοι αυτοί που ποτέ δεν αφιέρωσαν ένα δισέλιδο για παιδιά.
Φταίνε αυτοί που αφιέρωσαν ολόκληρα 16σέλιδα για γυναίκες, απλώς τa περιορισαν στην ομορφιά, στο κουτσομπολιό, στο γκομενιλίκι ονομάζοντας τες, «το ασθενές φύλο»… Το πάω και ένα βήμα πιο κει: Ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί η γυναίκα-αναγνώστης έπρεπε να’χει αφιέρωμα επ’ευκαιρία του φύλου της. Τι σκατά ρατσισμός είναι αυτός;

Πριν από 2-3 μέρες έφυγε από τη ζωή ο μεγαλύτερος ίσως αρσιβαρίστας στην ιστορία του αθλήματος. Ο Βασίλι Αλεξέγιεφ. Τον θυμάμαι σαν τώρα, να σηκώνει τα κιλά σαν πουπουλο… να σπάει τα παγκόσμια ρεκόρ για πλάκα… εντυπωσιάστηκα όταν έμαθα ότι αυτός ο γίγαντας των 150+ κιλών έτρεχε τα 100 μέτρα γύρω στα 12 δευτερόλεπτα και έπαιζε εξαιρετικό πινγκ-πονγκ…
Ποια εφημερίδα τον συνέστησε προχθές στο κοινό της;
Ποια εφημερίδα συνέστησε στο κοινό της Λουκά Παπαδήμο;

Ποια εφημερίδα πήρε μια εκ βαθεών συνέντευξη από τον Οτο Ρεχάγκελ; Δεν τους καθότανε ο χερ Οτο; Μα ποιος είπε ότι η δημοσιογραφία είναι εύκολο επάγγελμα;
Ποια εφημερίδα έκανε πραγματική έρευνα (κι όχι μόνο καταγγελίες) για τα ναρκωτικά; Δεν το έκαναν έπειδή δεν μπορούσαν ή επειδή δεν ήθελαν; Όπως και να’χει είναι απαράδεκτο.

Ποια εφημερίδα την έψαξε με τις φωτογραφίες των άρθρων της; Ποια προσέλαβε σπουδαίους φωτογράφους; Τι νομίζουν; Ότι εντυπωσιάζουν κάποιον , επειδή δημοσιεύουν τις Κυριακές ένα 2σέλιδο με ωραίές (τι είναι «ωραίες»;) φωτό που βρήκαν στο internet. Tί να με εντυπωσιάσει; Ποιόν να εντυπωσιάσει;

Ποια εφημερίδα συνέστησε στους αναγνώστες της το διαδίκτυο. Ποιος βλάκας πίστεψε ότι έτσι θα έχαναν τους αναγνώστες τους; Μόνο τον e-φόβο και την e-αντιπάθεια τους ενέσπειραν. Τελικά έχασαν και το διαδίκτυο και τους αναγνώστες.
Ποια εφημερίδα ασχολήθηκε τελευταία (τώρα που χρειάζεται) δηλαδή σοβαρά και με συνέπεια με τον κινηματογράφο;

Ποια εφημερίδα μπήκε στα σκοτεινά ενδότερα της τηλεόραση; Ηταν ποτέ δυνατόν; Αφού την τρέμουν την τηλεόραση… ενώ θα πρεπε να συμβαίνει το αντίθετο.
Ποιος καραμαλάκας έπεισε (αλλά που δεν ήθελαν) τους μεγαλοδημοσιογράφους δυνάστες, ότι είναι και σπουδαίοι managers; Δείτε τα αποτελέσματα.

Ποιος αρχισυντάκτης έβαλε τον κώλο του κάτω να μάθει στους νεαρούς-ες ρεπόρτερ να γράφουν… Να γράφουν μωρέ… όχι να βάζουν όποια λέξη τους κατέβαινε στο κεφάλι τη μία δίπλα στην άλλη. Mόνο βρισιές τους χάριζαν και έλεγχο αν οι λέξεις είναι 450 ή 487!

Ποιο δημοσιογραφικό μόγγολο σταμάτησε την παραδοσιακά μεγάλη σχολή των Ελλήνων γελοιογράφων; Θέλετε απόδειξη ότι αυτή η σχολή συνεχίζει και απλώς δεν έχει που να διοχετεύσει το ταλέντο της; Ανοίγω ένα mail το [email protected] και περιμένω τη δουλειά των ταλαντούχων σκιτσογράφων… Υπόσχομαι ότι θα δημοσιεύω εδώ στο gazzetta τη δουλειά όσων έχουν ταλέντο.
Ποιος εξαιρετικά ανόητος πίστεψε ότι οι άρθρογράφοι των εφημερίδων μπορούν να τα λένε on camera; Και ποιος προσέλαβε τους τηλε-προβαλόμενους να γράφουν άρθρα; Εχετε διαβάσει άρθρο αστέρα της τηλεόρασης; 99 στις 100 φορές είναι για γέλια ή για εμετό.
Γεμίσαμε αρχι-συντάκτες που δεν υπήρξαν ποτέ συντάκτες. Πάρτε μια μούτζα για ένθετη προσφορά.
Και από την άλλη μεριά η ΕΣΗΕΑ δλδ η Ενωση Συντακτών Ημερησίων ΕΦΗΜΕΡΙΔΩΝ Αθηνών, εδώ και τουλάχιστον μια 20ετία, την π… ΟΧΙ δεν το γράφω… από σεβασμό στα ιερά τέρατα που πέρασαν απ’ αυτό το σωματείο… που έχει ξεχάσει ότι (βασικά) είναι πολιτιστικο σωματείο κι όχι το τσιφλίκι κάθε κομματόσκυλου.

Δεν θέλω να σε πληρώνω 2 euro για να με στρατολογήσεις … αλλά για να με ε-νη-με-ρώ-σεις.
Δεν είναι ακριβό το χαρτί. Εσείς είστε φτηνοί.
Δεν γκρινιάζω βλάκα… προτείνω… γκρινιάζω μπας και στο μεταφέρει η γραμματέας σου. (Ξέρεις εσύ! θα στο τυπώσει, θα στο κιτρινίσει και θα στο δώσει ως απόκομμα!) Ενημερωτικά σου λέω, ότι το αυγό ΔΕΝ κουρεύεται.
Πόσα τέτοια θέλετε να σας γράψω;
Χίλια; Δυο χιλιάδες; Μέχρι μεθαύριο;
Όχι! Η Αθηνά μου και οι φίλοι της (δηλαδή τα παιδιά όλων μας) δεν θα ‘χαν καμμιά αντίρρηση να διαβάζουν εφημερίδες…
Δυστυχώς ΔΕΝ θα το κάνουν… γιατί οι εφημερίδες ΔΕΝ θέλουν, ΔΕΝ μπορούν να τα γοητεύσουν… να γαργαλήσουν την ενστιικτώδικη διάθεσή τους να γυρίσουν μια χαρτινη σελίδα.

Να την απολαύσουν ξαπλωμένα στον καναπέ, στην τουαλέτα ή στο μετρό;
Κρίμα.
Πραγματικά κρίμα.
Ου, να μου χαθείτε (επίγονοι) μάνατζερ του κώλου!

Ασχετο: Ψιτ! Mein Freund, ερχομαι στο Μόναχοοοοοο! Και θέλω να δω το Alianz Arena…

ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑ (12:10)

Επειδή τα προηγούμενα άρθρα συνήθως δεν διαβάζονται (ή δεν είναι τέλοσπάντων πρωτοσέλιδα) βάζω την απάντηση της Κωλόγριας για το χθεσινό μου post:

"Mάνο, καταρχήν σε ευχαριστώ! Εγώ σου είπα ότι τους φοβάμαι αυτούς. Είναι φοβερό που άντρες σχολιάζουν αρνητικά μια γυναίκα που βρίζει σε κείμενο, προσοχή, σε κείμενο, όχι μπροστά τους. Ίσως νομίζουν ότι μόνο αυτοί έχουν δικαίωμα στην εκτόνωση και να ξεκινάνε με μάνες και να τελειώνουν με Παναγίες ό,τι ώρα τους αρέσει. Κλισέ καταστάσεις, τύπου ο μαλλιάς είναι αναρχικός, ο κοντός την έχει μεγάλη, η γυναίκα αν μιλήσει είναι γλυκιά. Εγώ άνοιξα το μπλογκ και ονομάστηκα Κωλόγρια, ακριβώς για να είμαι αυτό: να εκτονώνομαι και να βρίζω. www.kwlogria.blogspot.com

Είναι δεκτά πάντως τα αρνητικά σχόλια μιας και γω είμαι πολύ συντηρητική όπως κάποιοι από τους αναγνώστες της εφημερίδας, και σκέφτηκα αρχικά πως μια χαρά θα σηκώσουν το μπινελίκι αυτοί ειδικά, δεν πήγα να γράψω έτσι στο σύλλογο δικηγόρων ή ιατρών (όχι ότι τους έχω σε ιδιαίτερη υπόληψη, παράδειγμα φέρνω). Αφού αυτοί (συγνώμη για το σακούλιασμα, αλλά είναι το ίδιο με το οι γυναίκες είναι γλυκές) φέρονται σαν τρελοί κάφροι χωρίς αύριο, εγώ γιατί δε μπορώ να εκτονωθώ γραπτώς; Και μετά με τις απαντήσεις τους σκέφτηκα -συντηρητικά πάντα- πως είναι δυνατόν οι φίλαθλοι να σκέφτονται έτσι; Μιας και, όπως προείπα, εγώ φέρομαι έτσι μόνο εδώ, ενώ χιλιάδες εκατομμύρια άντρες φέρονται σαν Νεάντερταλ με γούνες και ρόπαλα, στην πραγματικότητα, εκεί έξω.

Είναι δυνατόν, φυσικά, μου απαντάω, γιατί τους αρέσει η διαφορετικότητα, να είναι οι γυναίκες - γυναίκες και οι άντρες - άντρες. Χαίρομαι πραγματικά πολύ αν είναι αυτός ο λόγος που αντέδρασαν. Γιατί και γω τρελαίνομαι να ακούω στο δρόμο κάτι κοριτσάκια-λουλούδια να μιλάνε σαν λιμενεργάτες, μου έρχεται να τους χώσω μπάτσα, δεν έχω πιο αντιαισθητικό. Γι' αυτό κι εκεί εξω είμαι ευγενική και μόνο με τους φίλους μου εκδηλώνομαι.

Συμπέρασμα: λυπαμαι, αλλά στη γραφή μου θα συνεχίσω να βρίζω όσο μου γουστάρει. Γλυκιά είμαι σχεδόν συνέχεια, αλλά στη ζωή μου. Και στο blogμου πολύ συχνά. Και σκασίλα μας, θα μου πουν. Εννοείται ρε παιδί μου, γι' αυτό υπάρχει η ελευθερία της βούλησης.

Υ.Γ. Την επόμενη φορά, αν υπάρξει, θα τους γράψω ένα παραμύθι με κουνελάκια, γαϊδαράκια και λιμνούλες που εκεί, στον κόσμο των παραμυθιών, όλα είναι χωρίς προβλήματα και κανείς δε βρίζει. Αν βέβαια ρωτούσες τη Χιονάτη τη γνώμη της για την κακιά μάγισσα και της έλεγες, ρίξ΄τα κοπέλα μου, δε σε ακούει κανείς, τότε θα έβλεπες."