Είναι το ιδανικό τέλος για μια επική τριλογία, όχι μόνο επειδή καταφέρνει να κλείσει με έναν αποτελεσματικά δραματικό τρόπο την ιστορία του, αλλά περισσότερο επειδή καταφέρνει να φρενάρει λίγο πριν την τελική κόπωση μιας ιδέας που δεν έχει πλέον προς τα που να εξελιχθεί.

Είναι η απόλυτη ενσάρκωση του οράματος της Microsoft για το gaming, η εκπλήρωση των υποσχέσεων που μας είχε δώσει η σύμπραξη υπηρεσιών και προσβάσιμης δημιουργίας που στηρίζει το οικοδόμημα του Xbox ως πλατφόρμα. Ο παίκτης απολαμβάνει εξίσου πλούσιο περιεχόμενο, είτε παιζει μόνος του, είτε με παρέα, ενώ μπορεί ανά πάσα στιγμή να απολαύσει την εμπειρία που προτιμά. Μια μοναχική εμπειρία με αξίες παραγωγής ενός πραγματικού blockbuster; Βεβαίως. Co-op με τέσσερις παίκτες; Κανένα πρόβλημα. Απαιτητικό ανταγωνιστικό multiplayer με πλούσιες ανταμοιβές και μηχανισμούς που ενισχύουν την δικτυακή παρουσία του παίκτη; Σαφώς. Το Gears of War 3 είναι ο τίτλος που τα κάνει όλα και τα κάνει καλά.

Μα πώς;

Ό,τι και αν κάνει ο παίκτης, ο αντίκτυπος των ενεργειών του στο παιχνίδι είναι εντυπωσιακός, πειστικός και άμεσα ικανοποιητικός. Η αίσθηση που αποκομίζει ο παίκτης όταν ο χαρακτήρας που ελέγχει πέφτει με στιβαρή δύναμη πάνω στον τοίχο που θα τον προστατεύσει, την ώρα που η ριπή του διαμελίζει... καλλιτεχνικά έναν τερατόμορφο, αλλά περιέργως ανθρώπινο αντίπαλο - ή όταν καταφέρνει να περάσει μέσα από θανατηφόρα πυρά με ένα καλά σχεδιασμένο σπριντ - έχει κάτι από τη μαγεία που είχαν τα εκπληκτικά ζυγισμένα άλματα του Mario με τη διακριτική, αλλά τόσο αμίμητη αδράνεια, η υπνωτική ταχύτητα του Sonic, η απόλυτη έκφραση δύναμης ενός hadoken. Εν ολίγοις, το Gears of War είναι απο τις σπάνιες σειρές που, έστω και αν δεν είναι ιδιαίτερα ευρηματικές και πρωτότυπες, καταφέρνουν να σε κάνουν να βιώσεις οικείους μηχανισμούς με έναν διαφορετικό τρόπο.

Εκεί που η Epic δείχνει να στραβοπατάει είναι στην αφήγηση. Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων, η ιστορία είναι καλή, με αρκετό βάθος και εκπλήξεις ώστε να στηρίζει εκ του ασφαλούς την εμπειρία του παίκτη. Το πραγματικό πρόβλημα δεν βρίσκεται στην ίδια την ιστορία, αλλά στον τρόπο με την οποία αυτή φτάνει στον παίκτη. Οι χαρακτήρες παραμένουν σχετικά μονοδιάστατοι, παρά την προσθήκη νέων προσώπων και θηλυκών ηρώων, ενώ ο αδιάκοπος «μάτσο» διάλογος γίνεται γρήγορα κουραστικός. Εκεί που οι πρώτοι δύο τίτλοι μοίραζαν λίγο την έμφαση μεταξύ της μελαγχολίας για έναν κατεστραμμένο κόσμο και τη σκιαγράφηση των χαρακτήρων, στο τρίτο μέρος αυτά τα θέματα έχουν λίγο-πολύ εξαντληθεί με αποτέλεσμα να εκτίθεται περισσότερο το αμήχανο χιούμορ των πρωταγωνιστών.

Μασκαρεύοντας τις αδυναμίες

Υπάρχουν πάντως εμφανή σημεία κόπωσης και η Epic δεν μπορεί πλέον να τα κρύψει. Η δράση εξακολουθεί να είναι συναρπαστική, ρυθμική και γρήγορη, αλλά οι μηχανισμοί δεν έχουν υποστεί καμία σημαντική και ουσιαστική ανανέωση. Υπάρχουν μερικά νέα όπλα, αρκετοί νέοι εχθροί, πολλές συνθήκες που απαιτούν από τον παίκτη να αναπροσαρμόσει την τακτική του, αλλά ως εκεί. Δεν υπάρχει κάποιο φρεσκάρισμα στους βασικούς μηχανισμούς, μια προσπάθεια ανακατέματος της τράπουλας, τουλάχιστον όσον αφορά το single player. Δεν είναι παράλογο αυτό, βέβαια, για μια σειρά παιχνιδιών που έχει πετύχει τον στόχο της ήδη από τον πρώτο τίτλο της. Τι μπορούν να κάνουν λοιπόν οι δημιουργοί όταν οι βασικοί μηχανισμοί ενός παιχνιδιού δεν είναι δυνατόν να εξελιχθούν άλλο; Δημιουργούν ορισμένα gimmicks, όπως είναι τα πολύ πιο συχνά και πολύ πιο εντυπωσιακά setpieces, αφήνουν τη φαντασία τους ελεύθερη στο σχεδιασμό των επιπέδων (ο παίκτης καλείται πλέον να ελέγξει πολλούς καλούς και κακούς χαρακτήρες στην εξέλιξη της ιστορίας) και δίνουν έμφαση στο multiplayer. Πρόκειται για μια προσέγγιση που έχει αποτέλεσμα, καθώς το παιχνίδι ανανεώνεται σε συνολικό επίπεδο.

Μπορεί λοιπόν το single player να παραμένει στάσιμο, αλλά το multiplayer και τα υπόλοιπα συμπληρωματικά στοιχεία της εμπειρίας έχουν βελτιωθεί σε πολύ μεγάλο βαθμό. Πρώτα από όλα, υπάρχει το πολυδιαφημισμένο τετραπλό co-op, το οποίο αλλάζει κατά πολύ τα δεδομένα, καθώς μπροστά στη δυνατότητα συνεργασίας τεσσάρων παικτών, η όποια έλλειψη ανανέωσης παύει να έχει σημασία. Επιπλέον, οι παίκτες που θέλουν να προσθέσουν μια ανταγωνιστική νότα, μπορούν να επιλέξουν το Arcade mode, στο οποίο οι παίκτες μπορούν να αλλάζουν τις παραμέτρους δυσκολίας χρησιμοποιώντας ειδικά αντικείμενα, όπως στο Halo. Περνώντας στο παραδοσιακό multiplayer, υπάρχουν νέα, ευρηματικά modes που ενθαρρύνουν τη συνεννόηση και την τακτική, όπως το πολύ διασκεδαστικό Capture the Leader. Κάθε multiplayer mode επιτρέπει στους παίκτες να ανεβαίνουν θέσεις στην κατάταξη και να ξεκλειδώνουν νέους τίτλους, skins και εκτελέσεις για κάθε όπλο.

Υπάρχουν μυριάδες επιπλέον λεπτομέρειες που μπορεί κανείς να σχολιάσει, αλλά δεν έχει πλέον νόημα. Αρκεί να αναφερθεί ότι το Gears of War 3 είναι ίσως το πληρέστερο και πιο εντυπωσιακό καθαρό shooter της αγοράς. Μπορεί να μην έχει πλέον τη δυνατότητα να κάνει βήματα μπροστά, μπορεί να μην έχει την αφηγηματική δεινότητα ενός Uncharted και το κέφι ενός Resistance, αλλά είναι σχεδόν αδύνατο να το ανταγωνιστεί κανείς σε επίπεδο πληρότητας και ποικιλίας. Ναι, είναι και πάλι η ίδια, απαράλλακτη εμπειρία, αλλά μέχρι να εμφανιστεί κάτι καλύτερο στον τομέα του, δηλαδή στα καθαρά third person shooters, η Epic μπορεί άνετα να αναλώνεται στη βελτίωση του multiplayer. Εν ολίγοις, το Gears of War 3 είναι ο τίτλος που ενσωματώνει και επιδεικνύει όλα τα πλεονεκτήματα του Xbox 360 ως πλατφόρμα. Έχουμε δε την εντύπωση ότι δεν μπορεί να γίνει καλύτερο - είναι στο χέρι της Epic να μας διαψεύσει. Ίσως όχι σε αυτήν τη γενιά, αλλά δεν πειράζει, υπομονή υπάρχει όταν ο συνολικός δείκτης ποιότητας είναι τόσο υψηλός.

8+

Πηγή: byteme.gr

Είδος: Action
Πλατφόρμα: X360
Εταιρεία: Epic Games
Διάθεση: Microsoft Hellas
Παίκτες: 1
Multiplayer: Ναι