Η απογοήτευση και οι ελπίδες...

Ολυμπιακός και ΠΑΟΚ δικαιούνται να ελπίζουν. Η ΑΕΚ όχι πια. Η μεγαλύτερη ήττα της δεν είναι ούτε η τριάρα από τον ΠΑΟΚ, ούτε η τεσσάρα από την Αντερλεχτ ούτε η χθεσινή κατάρρευση από τη χθεσινή ελλιπή Στουρμ Γκρατς, η οποία δύσκολα θα νικούσε εκτός έδρας οποιαδήποτε ομάδα της Σούπερ Λίγκας. Η μεγαλύτερη ήττα της ΑΕΚ είναι από τα «παιδιά στην κερκίδα»: λιγότεροι από 10.000 άνθρωποι σε ευρωπαϊκό ματς, σε εντός έδρας αναμέτρηση μετά από τόσο καιρό. Αυτή είναι η ήττα της Ένωσης. Όχι το 1-2 μέσα στον αγωνιστικό χώρο, που θα είχε αποφευχθεί σίγουρα αν ο Δέλλας δεν έκανε μέσα σε ένα λεπτό την πιο τρανταχτή ποδοσφαιρική ανοησία σε ολόκληρη την καριέρα του.

Κατά τη διάρκεια ενός 90λεπτου πολλά στραβά μπορούν να συμβούν και να επηρεάσουν ή και να καθορίσουν την εξέλιξη και το τελικό αποτέλεσμα του αγώνα. Χαμένες ευκαιρίες, αποβολές, λανθασμένες κινήσεις προπονητή, γκάφες στην άμυνα. Δεν ήταν αποκαρδιωτική χθες η ΑΕΚ μέχρι την αποβολή του «Τράι». Η μεγαλύτερη απογοήτευση ήταν η εικόνα στην εξέδρα, η οποία δεν μπορεί να αναστραφεί ούτε με νίκη επί του Ολυμπιακού (πολύ πιθανό το αρνητικό ρεκόρ εισιτηρίων σε αντίστοιχο ντέρμπι) το βράδυ του επόμενου Σαββάτου στο ΟΑΚΑ, ούτε με απόλυση του Μανόλο που έχει χάσει τ’ αυγά και τα καλάθια εδώ και πολύ καιρό (από τότε που σχεδόν όλοι οι αναλυτές και οι παρατηρητές υπογράμμιζαν την ανακολουθία μεταγραφών – διάταξης – τρόπου παιχνιδιού που στήνει στο μυαλό του ο κόουτς).

Ο φίλος της ΑΕΚ ξέρει ότι η ομάδα του δεν έχει τον ζάπλουτο πρόεδρο, τον προστάτη πατερούλη, τους εύπορους μεγαλομετόχους. Ξέρει ότι ο ίδιος είναι ο μοναδικός σημαντικός χορηγός της. Μένει μακριά. Δεν εμπνέεται, δεν «ερεθίζεται» από τίποτα. Ούτε από τον προπονητή εδώ και πολύ καιρό, ούτε από τους παίκτες. Λίγο ακόμη και θα απαξιωθεί ακόμη και ο Γκούντγιονσεν ο οποίος… (την) παλεύει κάπου μεταξύ μεσαίας γραμμής και ημικυκλίου όταν, ασφαλώς δεν αγωνίζεται στα άκρα καλύπτοντας τον Καράμπελα και τον Γεωργέα…

Στο άλλο άκρο ο φίλος του ΠΑΟΚ. Σάμπως η Θεσσαλονίκη και ολόκληρη η Μακεδονία δεν έχει πληγεί από την κρίση; Εκείνος, όμως, επιμένει. Διότι εμπιστεύεται (έστω σε λιγότερο βαθμό συγκριτικά με το παρελθόν) τη διοίκηση. Διότι γουστάρει τον προπονητή. Κυρίως, γιατί βλέπει κάτι καλύτερο από πέρυσι και το μοναδικό κίνητρό του για να πάει στο γήπεδο δεν είναι η νίκη: είναι ο Βιεϊρίνια και ο Κλάους, ο Σάλπι, ο Γκαρσία και ο Κοντρέρας, ο Λίνο, ο Ετό και περισσότερο απ’ όλα η ατμόσφαιρα! Αυτή η μαγεία των τριών ωρών, από τη στιγμή που θα ξεκινήσει μέχρι τη στιγμή που θα επιστρέψει στο σπίτι (ή στο μπαρ) μετά την Τούμπα. Πάει να ξεσκάσει, να ξεχάσει, να διασκεδάσει, να εκτονωθεί, να πανηγυρίσει ή να πικραθεί, να σιχτιρίσει ή να αποθεώσει, να τραγουδήσει ή να βρίσει, όλα στο μίξερ με κύριο συστατικό τη θετική ενέργεια. Και αυτό δεν αλλάζει σ’ αυτόν τον ΠΑΟΚ. Δεν άλλαξε μετά την ελάχιστη ενίσχυση στη μεταγραφική σεζόν, την ήττα από τον Εργοτέλη, την αναμενόμενη κατάληξη του σίριαλ με τον Φλωρίδη. Γουστάρει - στηρίζει - προσδοκά.

Το ίδιο και ο φίλος του Ολυμπιακού, ο οποίος γρήγορα συνειδητοποίησε μετά την ήττα (κυρίως την εμφάνιση) εναντίον της Μαρσέιγ, αυτό που είχαμε επισημάνει από τις 23 Αυγούστου: «Ο Ολυμπιακός έχει κορμό με ισορροπημένο μέσο όρο ηλικίας, προπονητή επιπέδου Champions League, πολλούς διεθνείς σε καλή ηλικία, δεδομένο τρόπο παιχνιδιού που χρειάζεται 4-5 παίκτες για να τον υπηρετήσουν ακόμη καλύτερα. Η επόμενη μπορεί να είναι η μεγάλη σεζόν του Olympiacos FC. Θα είναι λάθος αν οι φίλοι του Ολυμπιακού περιμένουν εφέτος πράγματα και θαύματα στο Champions League. Εφέτος είναι μεταβατική σεζόν για τους Ερυθρόλευκους, σεζόν με διορθωτικές κινήσεις, με «ξεσκαρτάρισμα», με προσπάθεια για συρρίκνωση του ρόστερ (τεράστια σφάλματα πέρυσι στη διαμόρφωση ενός γιγάντιου ρόστερ, στη δίψα και την… τρέλα να τα… σαρώσει όλα) και καλύτερο ποδόσφαιρο. Ταυτόχρονα είναι και ένα τεστ με δύο καρπούζια και αρκετούς νέους παίκτες στον κορμό».

Γκρινιάζουν για τον Κοστάντζο και τον Μακούν, επιφυλάσσονται για την αμυντική λειτουργία της ομάδας, διατηρούν τις ενστάσεις τους για τον Ερνέστο και τις επιλογές σε ενδεκάδα και αλλαγές, αλλά δικαιούνται να ελπίζουν. Ναι, το ξέρουν ότι η Αρσεναλ αγωνίστηκε χωρίς 8 βασικούς. Ναι, το ξέρουν ότι η Μαρσέιγ ήταν στα μαύρα της τα χάλια όταν πήγε στο «Γ. Καραϊσκάκης». Αλλά η δίψα δεν έχει στερέψει. Αν αναγνωρίσουν τις δυσκολίες του εγχειρήματος με τόσο ανταγωνισμό για μια θέση στην ενδεκάδα και τέτοια πίεση από παντού, αν δουν όλοι κατάματα την αλήθεια για το «μεταβατικό στάδιο» που διανύει η ομάδα τους, αν δεν ψάχνουν μετά από κάθε αποτυχία για δακτυλοδεικτούμενους ενόχους και δεν… τρελαθούν στις γκέλες και τις ήττες που σίγουρα θα έρθουν, θα έχουν βάλει το δικό τους λιθαράκι για καλύτερες ημέρες, με πιο παραγωγικό και μοντέρνο ποδόσφαιρο και με καλύτερες ευρωπαϊκές ημέρες από την επόμενη σεζόν.

Υ.Γ. Για τον Στέφανο Αθανασιάδη η άποψή μου καταγράφηκε μετά το ματς με τον Πανιώνιο (http://www.gazzetta.gr/article/item/225233-apolauste-ton-oso%E2%80%A6-menei-ellada), στο κείμενο με τίτλο «Απολαύστε τον όσο μένει Ελλάδα». Στο εξής, μέχρι το τέλος της σεζόν απλώς θα τον παρακολουθώ προσεκτικά για να διαπιστώσω αν θα κάνει λίγα ή πολλά βήματα προόδου (σίγουρα θα κάνει, διότι είναι η πρώτη του χρονιά ως βασικός και έχει «χημεία» με Βιεϊρίνια – Σάλπι) και θα τον… απολαμβάνω. Μόνο μία επισήμανση, επειδή πολλοί τον βάζουν στο ίδιο σακούλι με τον Κώστα Μήτρογλου. Ο «Μήτρο» έχει ισχυρότερο ένστικτο «killer». Αλλά δεν θα κάνει ποτέ κάτι αξιόλογο στο εξωτερικό, διότι έχει μείνει στάσιμος, σχεδόν «ακατέργαστος» (ας αρπάξει τουλάχιστον την ευκαιρία με τον Δώνη). Ο «Κλάους» έχει πολύ περισσότερα χαρίσματα ως ποδοσφαιριστής (και όχι μόνο ως επιθετικός) δείχνει πολύ πιο εξελίξιμος και το κυριότερο: είναι πολύ πιο μυαλωμένος, συγκεντρωμένος στο ποδόσφαιρο και ευφυής εντός αγωνιστικού χώρου.