Αρνητικά αισθήματα θλίψης, στενοχώριας και απογοήτευσης είναι κοινά σε όλους τους ανθρώπους. Αισθανόμαστε απογοήτευση μετά από μια αποτυχία ή θλίψη μετά από ένα χωρισμό ή μια απώλεια. Τα αρνητικά αυτά αισθήματα είναι φυσιολογικά και δεν επηρεάζουν σημαντικά τη δυνατότητά μας να ανταποκρινόμαστε στις καθημερινές μας υποχρεώσεις. Θα μπορούσαμε μάλιστα να πούμε ότι είναι και χρήσιμα στο βαθμό που μας βοηθούν να γνωρίσουμε καλύτερα κάποιες αδυναμίες του χαρακτήρα μας.

Η θλίψη μας σκληραγωγεί και μας εκπαιδεύει ώστε να μπορούμε να αντιμετωπίζουμε δυναμικά τις αντιξοότητες που μπορεί να προκύψουν αργότερα στη ζωή μας. Η αυτογνωσία που προκύπτει μέσα από τις αρνητικές εμπειρίες μας βοηθά να κάνουμε προσπάθειες να αλλάξουμε τον εαυτό μας, ώστε να αποφεύγουμε στο μέλλον τις αρνητικές συνέπειες των ανώριμων συμπεριφορών.

Οταν η θλίψη αντί να μειώνεται με το πέρασμα του χρόνου γίνεται πιο έντονη και δεν φεύγει, εμποδίζοντας τις φυσιολογικές δραστηριότητες της ομαλής ζωής όπως είναι η δουλειά, η διατροφή, ο ύπνος και οι στενές μας σχέσεις, τότε είναι πιθανόν να υποφέρουμε από κατάθλιψη και να χρειαζόμαστε τη βοήθεια κάποιου ειδικού για να την αντιμετωπίσουμε. Αυτό που χαρακτηρίζει την κατάθλιψη δεν είναι η παρουσία των αρνητικών αισθημάτων αλλά η μεγάλη ένταση και η μακρά τους διάρκεια.



Το φαινόμενο εννοείται πως δεν θα μπορούσε να λείπει από τον αθλητισμό και πιο συγκεκριμένα το ποδόσφαιρο. Παντού και πάντα. Υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει. Αφορμή για αυτό το θέμα όμως δόθηκε αρχικά από την πρόσφατη υπόθεση του Μπρένο της Μπάγερν (λένε πως ο λόγος είναι ότι οι απανωτοί τραυματισμοί στο γόνατο απειλούν με πρόωρο τέλος την καριέρα του), ο οποίος νοσηλεύτηκε ως πάσχων από την εν λόγω ψυχική ασθένεια (φέρεται να έκαψε το σπίτι του) και εν συνεχεία από το ότι το φαινόμενο παρουσιάζει μία περίεργη έξαρση στην ποδοσφαιρική Γερμανία, όπου από το 2003 έχουν αποκαλυφτεί επτά (τα τρία στο Αννόβερο!) διάσημα κρούσματα. Το κάθε ένα είχε τη δική του αιτία και τις ανάλογες τραγικές συνέπειες...



ΣΕΜΠΑΣΤΙΑΝ ΝΤΑΪΣΛΕΡ
Η αρχή έγινε το 2003, δίχως όμως τραγικές συνέπειες. Σίγουρα η χώρα είχε ταρακουνηθεί όταν ο Σεμπάστιαν Ντάισλερ μίλησε ανοικτά για το πρόβλημα του. Το μεγαλύτερο ταλέντο της Γερμανίας είχε κατάθλιψη και έπρεπε να νοσηλευτεί (στην ίδια κλινική που βρίσκεται από την Παρασκευή και ο Μπρένο). Κάποιοι ειδικοί είπαν πως έφταιγαν οι πέντε εγχειρήσεις και οι 15 συνολικά τραυματισμοί που του κατέστρεψαν την καριέρα. Αλλοι το απέδωσαν στα οικογενειακά προβλήματα που βίωνε από παιδάκι. Το θέμα είναι τουλάχιστον πως αυτός φαίνεται να την έχει γλιτώσει.



ΓΙΑΝ ΣΙΜΑΚ
Ταυτόχρονα με τον Ντάισλερ, συνέβη το ίδιο με τον Γιάν Σίμακ που ήταν σημαντικό όνομα στη Μπουντεσλίγκα. Στα 25 του ο διεθνής Τσέχος που τότε έπαιζε στο Αννόβερο, εξαφανίστηκε. Οταν επικοινώνησε με τους ανθρώπους της ομάδας, τους είπε το εξής απίστευτο: «Αποφάσισαν να αφήσω τον αστείο κόσμο του ποδοσφαίρου. Πάσχω από κατάθλιψη και πρέπει να αλλάξω την ζωή μου». Βρισκόταν ήδη στην πατρίδα του, τη Βοημία, όπου άνοιξε μία παμπ. Το φοβερό είναι πως το 2007 επέστρεψε στο ποδόσφαιρο και μάλιστα υπέγραψε στην πρωταθλήτρια Στουτγκάρδη. Πάιζει ακόμα, πλέον στην Καρλ Τζάις Γιένα.



ΡΟΜΠΕΡΤ ΕΝΚΕ
Δυστυχώς, η κατάθλιψη μπορεί να αποδειχτεί μοιραία και να οδηγήσει μέχρι και στην αυτοκτονία. Αυτό δηλαδή που συνέβη με τον Ρόμπερτ Ενκε το 2009. Στα 29 του ο τερματοφύλακας του Αννόβερου έβαλε τέλος στην ζωή του με τραγικό τρόπο (έπεσε στις ράγες του τρένου). Αμέσως αποκαλύφτηκε η ασθένεια του, για την οποία δεν είχε μιλήσει ποτέ δημόσια. Τον ταλαιπωρούσε από το 2003, όταν και είχε χάσει από ασθένεια στην καρδιά την δίχρονη κορούλα του. Δεν μπόρεσε ποτέ να ξεπεράσει την απώλεια της αν και λίγο πριν τον θάνατο του είχε αναφέρει στην ψυχολόγο που τον κούραρε, πως ήταν καλύτερα και είχε διακόψει την αγωγή του. Επίσης της έλεγε πάντα πως το ποδόσφαιρο ήταν αυτό που τον κρατούσε ζωντανό.



ΓΙΟΖΙΠ ΣΙΜΟΥΝΙΟΤΣ – ΑΝΤΡΕΑΣ ΜΠΙΡΜΑΝ
Την ίδια χρονιά (2009), ο θάνατος του Ενκε ταρακούνησε τους Γιόζιπ Σίμουνιτς (Φράιμπουργκ) και Αντρέα Μπίρμαν (Ζανκτ Πάουλι) που έσπευσαν να ομολογήσουν το πρόβλημα τους. Ο πρώτος (στη φώτο με τον Μάρκο Πάντελιτς) είχε ελαφρύτερα συμπτώματα και εξακολουθεί να παίζει μπάλα στη Ντιναμό Ζάγκρεμπ. Ο Μπίρμαν όμως... τραβάει ακόμα μεγάλα ζόρια. Ο ίδιος είχε αναφέρει πως είχε επιχειρήσει (δις) στο παρελθόν να αυτοκτονήσει και έχει σταματήσει το ποδόσφαιρο.



ΜΑΡΚΟΥΣ ΜΙΛΕΡ
Το κακό με το Αννόβερο συνεχίστηκε αυτόν τον Σεπτέμβριο και χτύπησε και πάλι κάτω από τα δοκάρια. Παθών ήταν ο αναπληρωματικός τερματοφύλακας Μάρκους Μίλερ. «Αποφάσισα να ζητήσω βοήθεια από την ομάδα μου να με βοηθήσει. Ψυχικά είμαι ράκος. Πάσχω από κατάθλιψη και πρέπει να νοσηλευτώ».

Τι τρέχει με τους αθλητές;
Η αλήθεια είναι πως για όλους εμάς, όλα αυτά ακούγονται κάπως υπερβολικά. Μπαίνουμε στο... τριπάκι να σκεφτούμε: «Μα καλά αφού τα έχουν όλα. Φράγκα, αυτοκίνητα, γυναίκες και δόξα, τι διάολο παθαίνουν; Δηλαδή θα ήταν καλύτερα να ήταν απλοί εργάτες;»
Οι ψυχολόγοι έχουν μία απάντηση για αυτό. Υποστηρίζουν πως η πίεση της επιτυχίας, το να μην απογοητεύσουν τους αμέτρητους οπαδούς, του διαχειρισμού της υπερβολικής δημοσιότητας φέρνουν αβάσταχτο βάρος στους ώμους αυτών που κάνουν πρωταθλητισμό, που ενίοτε μπορεί να τους κάνει να καταρρεύσουν.

Η παραδοχή σώζει
Μάλιστα οι θεραπευτές υποστηρίζουν πως το πρώτο βήμα για τη σωτηρία είναι το ακόλουθο: «Εφόσον δεν μπορούμε να βοηθήσουμε τον εαυτό μας και όλες οι προσπάθειες που κάνουμε επιβαρύνουν τη θέση μας το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να αποδεχτούμε όσο πιο φιλικά γίνεται αυτή τη αδυναμία. Αντί να προσπαθούμε βίαια να αλλάξουμε τον εαυτό μας, να συμφιλιωθούμε με αυτό που είμαστε, με αυτό που νιώθουμε και με αυτό που μπορούμε». Το κακό είναι όμως πως οι άνδρες που υποτίθεται πως πρέπει να είναι σκληροί και να μην λυγίσουν, δυσκολεύονται να προχωρήσουν στην παραδοχή της αδυναμίας τους!

Το κακό στους... τακτοποιημένους
Το παράδοξο πάντως με το πόσο συχνά εμφανίζεται το φαινόμενο στη Γερμανία, ανήκει σε μία πιο ευρεία κατηγορία που προκαλεί εντύπωση. Εχει να κάνει με το ποσοστό αυτοκτονιών που είναι ιδιαίτερα υψηλό στην χώρα. Μπορεί λοιπόν εκεί να έχουν πολύ υψηλό επίπεδο διαβίωσης σε όλα τα επίπεδα, αλλά για κάποιο λόγο δεν την απολαμβάνουν. Η Γερμανία λοιπόν έχει 19,7 αυτόχειρες (μιλάμε για άνδρες) ανά 100.000 πληθυσμού., ενώ οι ακόμα πιο τακτοποιημένες Ελβετία και Σουηδία έχουν μεγαλύτερη συχνότητα (23,7 και 19,5 αντίστοιχα). Οσο για την Ελλάδα μας. Μάλλον εδώ ισχύει το... η φτώχεια θέλει καλοπέραση (μόλις 5,1 κρούσματα ανά 100.000 κατοίκους).


Ποια είναι τα συμπτώματα της κατάθλιψης;
- Συνεχόμενη θλίψη
- Απώλεια ενέργειας και εξάντληση
- Περισσότερη ή λιγότερη όρεξη για φαγητό
- Περισσότερος ή λιγότερος ύπνος
- Τάσεις απομόνωσης, κοινωνική απόσυρση
- Άγχος, ανησυχία, αναποφασιστικότητα
- Απογοήτευση, αδιαφορία
- Απώλεια του ενδιαφέροντος για την αναζήτηση ερωτικού συντρόφου ή για την ερωτική επαφή.
- Αισθήματα ενοχής, αυτομεμψίας και αναξιότητας
- Κακή διάθεση, κατά το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας σχεδόν κάθε ημέρα
- Μείωση του ενδιαφέροντος ή της ευχαρίστησης σε όλες ή σχεδόν όλες τις δραστηριότητες
- Ανησυχία και απαισιοδοξία για το μέλλον.
- Μερικές φορές σκέψεις σχετικά με το θάνατο και την αυτοκτονία


* Στη Γερμανία έχουν επίσης ανακοινώσει πρόσφατα πως πάσχουν από κατάθλιψη και οι εξής πρωταθλητές: Σβεν Χάναβαλντ (σκι), Γιαν Ούλριχ, Χάνκα Κάπφερναγκελ (αμφότεροι ποδηλάτες).