Master chef...

Μια πολυμελή οικογένεια στις γειτονιές του Μπουένος Άιρες δεν θα μπορούσε να ζει με πολυτέλειες. Ο Λουίς Όσκαρ Γκονζάλες γεννήθηκε στις 19 Ιανουαρίου του 1981, πρωτότοκος του Όσκαρ και της Μαρίας. Ακολούθησε τέσσερα χρόνια μετά ο Μαξιμιλιάνο και το 1987 η Ρομίνα για να συμπληρώσουν την οικογένεια που μπορεί να είχε... λίγο φαγητό, αλλά ήταν πάντα καλομαγειρεμένο. Ο πατέρας του Λούτσο εργαζόταν ως μάγειρας, έστω κι αν το δικό του επάγγελμα διαφέρει πολύ από τις χλιδάτες τηλεοπτικές εκπομπές. Η μητέρα του δούλευε ως οικιακή βοηθός, με στόχο αμφότερων να μπορέσουν να εξασφαλίσουν όσο το δυνατόν περισσότερα για τα παιδιά τους.

Το πρώτο πράγμα που εξασφάλισαν ήταν η σωστή ανατροφή. Είναι σχεδόν δεδομένο σε όσους μεγαλώνουν με στερήσεις, να αντιλαμβάνονται διαφορετικά την επιτυχία και τις ανέσεις από εκείνους που δεν ένιωσαν καμία πίεση και καμία στέρηση σε παιδική ηλικία. Κι όταν σε ανύποπτο χρόνο, ο Λούτσο Γκονζάλες ρωτήθηκε για την πίεση που υπάρχει στο ποδόσφαιρο, η απάντησή του ήταν δείγμα των μαθημάτων που πήρε σε παιδική ηλικία.

«Για μένα αληθινή πίεση είναι ο πατέρας που ξυπνάει το πρωί για να ταΐσει τα παιδιά του. Αυτό έκανε ο δικός μου πατέρας για μένα και τα αδέλφια μου. Γι' αυτό και εκπλήσσομαι πάντα όταν βλέπω παίκτες που κλέβουν στην προπόνηση ή βαριούνται να τρέξουν. Μάλλον δεν καταλαβαίνουν ποια είναι η αληθινή ζωή. Να ξυπνάς κάθε μέρα στις 5π.μ. για να κάνεις μια δουλειά που δεν σου αρέσει, αυτό συμβαίνει εκεί έξω στον περισσότερο κόσμο. Είμαστε αρκετά τυχεροί να κάνουμε αυτό που αγαπάμε και να πέρνουμε πάρα πολλά λεφτά. Αυτές τις αρχές πήρα εγώ από τον πατέρα μου και όχι μόνο για τη δική μου ζωή, αλλά για όλους».

Το παιδικό όνειρο του Λουίς Όσκαρ δεν διέφερε από τα περισσότερα παιδιά της ηλικίας του. Ήθελε να γίνει Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα, αφού η λατρεία που έχει για τον κορυφαίο Αργεντινό ποδοσφαιριστή όλων των εποχών ξεπερνάει κάθε προηγούμενο. Ξεκίνησε να παίζει στις ακαδημίες της Ουρακάν σε ηλικία 14 ετών και το 1999 έκανε το ντεμπούτο του. Αφού προηγουμένως άλλαξε θέση, προκειμένου να φτάσει πιο κοντά στο όνειρό του και να φοράει το νούμερο που είναι ευχή και κατάρα στην πατρίδα του. «Ξεκίνησα να παίζω κεντρικός επιθετικός. Μεγαλώνοντας, όμως, άλλαξα θέση. Και πάντα ένιωθα πιο άνετα φορώντας το νούμερο 10. Στην Αργεντινή είναι κάτι σπουδαίο αυτό το νούμερο και αυτή η θέση. Πολύ περισσότερο από την Ευρώπη», θα δηλώσει, ενώ η πραγματικότητα είναι πως η αλλαγή θέσης προέκυψε λόγω του αδύνατου και αδύναμου σωματότυπού του.

Στην Ουρακάν θα έφτιαχνε γρήγορα το όνομά του. «Είναι το δεύτερο σπίτι μου, έπαιξα εκεί οκτώ χρόνια. Ό,τι είμαι σήμερα το χρωστάω στην Ουρακάν». Όσο για το κανονικό σπίτι του; Με τα πρώτα του χρήματα, βοήθησε τους γονείς του ώστε να το επιπλώσουν πιο σωστά.

Οι... δύο μεταγραφές!

Προορισμός α': Μια ευρωπαϊκή ομάδα που διακρίνει το ταλέντο του και κάνει τη μεγάλη κίνηση. Προορισμός β': Μια μεγαλύτερη αργεντίνικη ομάδα, που αποτελεί το φυσιολογικό σκαλοπάτι. Στην περίπτωση του Λούτσο Γκονζάλες το «εσύ αποφασίζεις» μοιάζει ουτοπία, αφού μόλις 22 ετών δεν θα μπορούσε να έχει λόγο στη μεταγραφή του. Το 2002, η Γαλλία θα έμοιαζε με πόρτα που θα άνοιγε τα ευρωπαϊκά σύνορα. Η Σατορού είχε συμφωνήσει με την Ουρακάν, είχε συμφωνήσει με τον ποδοσφαιριστή, ωστόσο την τελευταία στιγμή προέκυψαν εμπόδια. «Ήταν όλα τελειωμένα. Μέχρι και τις ιατρικές εξετάσεις είχα περάσει, όμως στο τέλος υπήρξε κάποια οικονομική διαφωνία».

Κάθε εμπόδιο για καλό λένε... Κι έστω κι αν το λένε εκείνοι που συνήθως δεν χτύπησαν από την πτώση, στην περίπτωση του Γκονζάλες βγήκε σε καλό. Η Ρίβερ Πλέιτ τον απέκτησε από την Ουρακάν και σε μια εκ των δύο κορυφαίων ομάδων της Αργεντινής έμαθε από πρωταθλητισμό. Θα κατακτήσει δύο τίτλους, θα παίξει στο Copa Libertadores και θα ανεβάσει την αξία του κατακόρυφα. «Η Ρίβερ Πλέιτ θα είναι πάντα ένα σπουδαίο κομμάτι της ζωής μου, γιατί μου έδωσε την ευκαιρία να παίξω σε άλλο επίπεδο, να προωθήσω την καριέρα μου. Κι από κει έχω τις καλύτερες αναμνήσεις».

Το λιμάνι του...

Τίποτα, όμως, δεν θα μπορούσε να συγκριθεί με εκείνο που θα αντίκριζε το καλοκαίρι του 2005. Η Πόρτο θα ανοίξει με επιτυχία αυτή τη φορά τα ευρωπαϊκά σύνορα κι έναντι 3,6 εκατ. ευρώ θα αποκτήσει το 50% των δικαιωμάτων του Λούτσο Γκονζάλες. «Η χημεία είναι κάτι πολύ σημαντικό, ειδικά για ανθρώπους που έρχονται από διαφορετική χώρα και σε διαφορετική κουλτούρα. Για μένα, ήταν σαν έρωτας με την πρώτη ματιά. Ένιωσα την υποστήριξη όλων... Των συμπαικτών μου, των οπαδών, όλων. Αυτό είναι και το πιο σημαντικό για έναν ποδοσφαιριστή όταν είναι μακριά από το σπίτι του. Μας λείπει η οικογένειά μας, μας λείπουν οι φίλοι μας, μετράει μόνο το τι θα συναντήσεις εκεί που θα πας».

Συνάντησε μια Πόρτο που είχε χρόνια να κατακτήσει τίτλους και θα κατακτούσε τέσσερα πρωταθλήματα κι ένα παρατσούκλι!! «Ο διοικητής» ή στο αυθεντικό του «El Commandante», ένα παρατσούκλι που του έβγαλαν οι οπαδοί της Πόρτο αφενός λόγω του χαιρετισμού του όταν σκόραρε και αφετέρου λόγω της ηγετικής του φυσιογνωμίας στη μεσαία γραμμή. Και, φυσικά, με τη γνωστή του ταπεινότητα, θέλησε να το «απορρίψει». «Η παιδεία μου στην Αργεντινή μού έχει μάθει να είμαι ταπεινός και να μοιράζομαι την επιτυχία με τους συμπαίκτες μου. Εξάλλου, το ποδόσφαιρο είναι ομαδικό άθλημα. Με αυτό το παρατσούκλι μοιάζει λες και παίζω μόνο εγώ. Είμαστε έντεκα και όχι εγώ που διοικώ την ομάδα. Δεν έχω αυτόν τον ρόλο και δεν μπορώ να κερδίσω παιχνίδια μόνος μου».

Ό,τι κι αν έλεγε για τους οπαδούς της Πόρτο, η ουσία δεν θα άλλαζε. Ούτε για τη διοίκηση που πλήρωσε το 2007 επιπλέον 6,5 εκατ. ευρώ, ώστε να αποκτήσει εξ ολοκλήρου την κυριότητα του ποδοσφαιριστή και του επέκτεινε το συμβόλαιό του ως το 2011. Ο Λούτσο Γκονζάλες ένιωθε την ανάγκη να «ανταποδώσω στο γήπεδο» και το έπραξε, όντας παίκτης της χρονιάς το 2008 στην Πορτογαλία. «Θεωρώ ότι βελτιώθηκα, επειδή η Πόρτο με βοήθησε. Ο σύλλογος έχει όλες τις προϋποθέσεις για να αναπτυχθείς». Η ανάπτυξή του θα έφερνε αργά ή γρήγορα τη μεταγραφή. Κι αφού δεν ήταν η Έβερτον ή η Ρεάλ Μαδρίτης, που κάποια στιγμή ακούστηκε ώστε να πάει ο Γκονζάλες στο αγαπημένο του ισπανικό πρωτάθλημα, ήταν η εκπλήρωση της μοίρας. Μπορείς να την καθυστερήσεις, αλλά όχι να την αποφύγεις.

Λεφτά και προσδοκίες!

«Αντίο Λούτσο. Το πορτογαλικό πρωτάθλημα χάνει ένα από τα σύμβολά του». Ο Λούτσο Γκονζάλες ήταν ο πρώτος ξένος παίκτης που έγινε αρχηγός της Πόρτο. Ο παίκτης για χάρη του οποίου μέσα σε μια μέρα συγκεντρώθηκαν 3.000 υπογραφές για να μη φύγει κι εκείνος που θα γινόταν η πιο ακριβή μεταγραφή στην ιστορία της Μαρσέιγ. Αρχικό ποσό συμφωνία 18 εκατ. ευρώ και υπό προϋποθέσεις θα έφτανε τα 24 εκατ. ευρώ. Ο Λούτσο Γκονζάλες, πατέρας πλέον τριών παιδιών, με περισσότερα από είκοσι τατουάζ στο σώμα του («έχω χάσει το μέτρημα, αλλά είναι κάτι που απολαμβάνω», έχει δηλώσει), με τίτλους, με συμμετοχές στο Champions League και με ένα Μουντιάλ στα πόδια του, είναι διαφορετικός από το παιδάκι 21 ετών. Ο προορισμός του, όμως, είναι και πάλι η Γαλλία.

«Έρχομαι σε μια σπουδαία ομάδα, όχι μόνο του γαλλικού πρωταθλήματος, αλλά ολόκληρης της Ευρώπης. Θεωρώ τη Μαρσέιγ σπουδαίο βήμα στην καριέρα μου και το γεγονός ότι είναι προπονητής της ο Ντιντιέ Ντεσάμπ έπαιξε σημαντικό ρόλο στην απόφασή μου». Η Μαρσέιγ ήρθε ως φυσιολογική συνέχεια της Πόρτο, έστω κι αν υπήρξε αμφισβήτηση προς το πρόσωπό του. «Πάντα δέχομαι την κριτική και είναι φυσιολογικό. Εξάλλου, το ξέρω ότι είμαι αργός, οπότε γιατί να με πειράζει αν το λένε και οι υπόλοιποι;» απαντά με χιούμορ και απαντά με... τίτλους. Η Μαρσέιγ θα κατακτήσει το πρωτάθλημα στην πρώτη του σεζόν, θα κατακτήσει το κύπελλο και στις δύο του σεζόν και παρότι το όνομά του θα συνεχίζει να απασχολεί τις κατά καιρούς μεταγραφικές περιόδους, εκείνος θα δεσμεύεται.

«Δεν καταλαβαίνω γιατί συμβαίνει όλο αυτό, τη στιγμή που εγώ δεν έχω πει κάτι σχετικό. Είμαι άνθρωπος που του αρέσει να μένει χρόνια στην ίδια ομάδα και να τηρεί τα συμβόλαια που υπογράφει». Ο μόνος πειρασμός που τον έκανε να λοξοκοιτάξει ήταν το ενδιαφέρον της Άρσεναλ πριν από μερικές εβδομάδες. «Είμαι 30 χρονών και θα ήταν εκπληκτικό να συμβεί κάτι τέτοιο. Η Αγγλία είναι ανάμεσα στα κορυφαία πρωταθλήματα μαζί με την Ιταλία και την Ισπανία. Υπάρχουν διαπραγματεύσεις και αν συμβεί κάτι τέτοιο θα είναι φανταστικό. Θα είναι τεράστιο βήμα για μένα», θα πει τότε, ωστόσο ο Αρσέν Βενγκέρ θα απορρίψει την περίπτωσή του, καθώς έκρινε πως ο Λούτσο δεν έχει μεταπωλητική αξία. Έχει, όμως, άλλη αξία. Να διατάζει...