Αφορμή για το κείμενο μια πρόσφατη ποδοσφαιροκουβέντα με φίλους, οι περισσότεροι εκ των οποίων «κόκκινοι», μια-δυο ημέρες μετά τον αποκλεισμό του Παναθηναϊκού από τη Μακάμπι, την πρόκριση-θρίλερ της ΑΕΚ επί του ποδοσφαιρικού γίγαντα Ντινάμο Τιφλίδας και την ευκολότερη (όχι τόσο εύκολη όσο φάνηκε από τα αποτελέσματα στα δύο παιχνίδια) επιτυχία του ΠΑΟΚ επί της Καρπάτι Λβιβ.

Το θέμα: «Υπάρχει άλλο πρωτάθλημα την τελευταία δεκαπενταετία το οποίο πριν από την εκκίνησή του να προκαλεί τόσο ελάχιστο ενδιαφέρον για τον τίτλο;». Ακούστηκαν πολλά. Και για τα εντός και για τα εκτός γηπέδου. Τελικά, καταφέραμε κάποια στιγμή να επικεντρωθούμε μόνο στα εντός. Στους παίκτες, τους προπονητές και τους οπαδούς. Και καταλήξαμε: «δεν υπάρχει».

Προσοχή: μιλάμε για την ατμόσφαιρα πριν από την έναρξη της σεζόν, όχι για την εξέλιξη του πρωταθλήματος, διότι κάποια από τα 14 ο Ολυμπιακός τα έχει πάρει με τεράστια διαφορά και μεγάλη ευκολία. Όμως τέτοια βεβαιότητα για την απόσταση του εφετινού Ολυμπιακού από τους υπόλοιπους δεν υπήρχε ποτέ. Ούτε στα χρόνια της παντοκρατορίας του Κόκκαλη ούτε όταν έφτασε μια ανάσα από τον προημιτελικό του Τσάμπιονς Λιγκ, ούτε όταν ήταν εδραιωμένη η αίσθηση στην πιάτσα και την φίλαθλη κοινή γνώμη για την «ερυθρόλευκη» ισχύ στο ελληνικό ποδόσφαιρο, ούτε για την ομάδα του Καρεμπέ, του Ζε Ελίας και του Ζιοβάνι ούτε το καλοκαίρι του 2004 όταν ήρθε ο Ριβάλντο. Αντίστοιχη βεβαιότητα για την κατάκτηση του τίτλου (θετική αύρα και ενθουσιασμό, ναι, σιγουριά όχι) δεν είχαν ούτε οι φίλοι του Παναθηναϊκού το καλοκαίρι του 2008 στην αυγή της πολυμετοχικότητας, ούτε καν το καλοκαίρι του 2009 με τις μεταγραφές Σισέ, Λέτο, Κατσουράνη: διότι ο Ολυμπιακός ήταν ο πρωταθλητής και ο Κόκκαλης δεν είχε φύγει ακόμα.

Ο συνδυασμός φτώχειας-γκρίνιας-πώλησης ποιοτικών παικτών σε Παναθηναϊκό, ΑΕΚ, λιγοστών κινήσεων ΠΑΟΚ και σημαντικής μεταγραφικής ενίσχυσης του Ολυμπιακού, έχει δημιουργήσει την ακράδαντη πεποίθηση στη συντριπτική πλειονότητα των ποδοσφαιρόφιλων για την έκβαση του πρωταθλήματος στην κορυφή. Ανεξάρτητα, όμως, από αυτή την κοινή αίσθηση, το σημαντικότερο ζήτημα είναι η απόσταση που ανοίγει χαοτικά στη σύγκριση έμψυχου δυναμικού Ολυμπιακού και ανταγωνιστών. Όχι μόνο στην ενδεκάδα, ασφαλώς, αλλά και στον πάγκο και ακόμη περισσότερο, στην 25άδα.

Προσπάθησα να σκεφτώ παίκτες άλλων ελληνικών ομάδων (οποιασδήποτε) οι οποίοι θα έπαιζαν (μόνο με ποδοσφαιρικά κριτήρια, ανεξαρτήτως άποψης προπονητή, κερκίδας, ΜΜΕ) απευθείας στην εφετινή ενδεκάδα του πρωταθλητή. Βρήκα μόνο δύο: τον Βιεϊρίνια και τον Λέτο! Μπορεί κάποιος να ισχυριστεί ότι ο Δέλλας ή ο Μπουμσόνγκ θα μπορούσαν να διεκδικήσουν τη θέση του Μέλμπεργκ. Ότι ο Κοντρέρας θα μπορούσε να «χτυπήσει» τη θέση του Αβραάμ ή ο Νέτο και ο Βύντρα να εκμεταλλευτούν όσα έχουν συμβεί με τον Τοροσίδη, ο οποίος αν μη τι άλλο δεν είναι στα high του. Ότι ο καλός και υγιής Σηφάκης ίσως να έπαιρνε το Νο 1 από τον Κοστάντζο, για τον οποίο προς το παρόν αποκρούω την αμφισβήτηση και περιμένω να δω για να σχηματίσω ολοκληρωμένη άποψη, κυρίως στα ματς του Τσάμπιονς Λιγκ. Ακόμη και ότι ο Γκούντγιονσεν σε θέση κλασικού φορ ίσως να έμπαινε στη μάχη μιας θέσης αντί κάποιου εκ των Τζιμπούρ, Μιραλάς, Πάντελιτς. Ουδείς, όμως, από όλους αυτούς τους παίκτες θα είχε «καπαρωμένη» θέση. Ίσως να τη διεκδικούσε.

Αντιθέτως, ο Αντελίνο και ο Σεμπαστιάν έμπαιναν άμεσα στην «ερυθρόλευκη» ενδεκάδα. Αμφότεροι θα μπορούσαν να αγωνιστούν και δεξιά και αριστερά. Ίσως να «φαίνονταν» λιγότερο απ’ ό,τι σε αυτόν τον Παναθηναϊκό και αυτόν τον ΠΑΟΚ όπου ολοφάνερα είναι οι πιο ταλαντούχοι, σίγουρα όμως θα είχαν καλύτερους συμπαίκτες δίπλα τους. Τόσο καλύτερους, ώστε αρκεί να το σκεφτούμε: υπάρχει «μικτή» των 15 που θα μπορούσε να νικήσει αυτόν τον Ολυμπιακό, ο οποίος γιάτρεψε και με το παραπάνω την αχίλλειο πτέρνα του με Μακούν, πιθανότατα και με Ορμπάιθ; Κάθε απάντηση δεκτή. Εγώ το θεωρώ εξαιρετικά αμφίβολο. Ακόμη και με μια υποθετική «μικτή» ενδεκάδα που βάζω στην κουβέντα. Σηφάκης, Βύντρα, Λίνο, Μπουμσόνγκ, Κοντρέρας, Βιτόλο (ή Βάργκας), Νίνης (ή Νέτο), Εστογιανόφ, Λέτο, Βιεϊρίνια, Γκούντγιονσεν ή «Σάλπι» εναντίον Ολυμπιακού: ντέρμπι με τα όλα του και φαβορί τους Ερυθρόλευκους!

Y.Γ. Σε κάποιο από τα επόμενα σημειώματα, μετά την αυριανή λήξη της μεταγραφικής περιόδου, θα αναφερθούμε στη σπουδαιότερη χρονιά του Ερνέστο Βαλβέρδε στον πάγκο του Ολυμπιακού. Στη σεζόν που ενδέχεται να τον εκτοξεύσει και να τον «ψήσει» για να παραμείνει και του χρόνου στον Πειραιά για ακόμη καλύτερα και μεγαλύτερα, αλλά μπορεί και να τον «τσαλακώσει» τόσο, ώστε του χρόνου να αποχαιρετίσει για χάρη οποιασδήποτε «Αθλέτικ Μπιλμπάο» του κάνει σοβαρή πρόταση από την Ισπανία. Πρόταση που προφανώς δεν είχαν εφέτος ούτε ο Χιμένεθ ούτε ο Φερέιρα και γι’ αυτό έμειναν σε δύο ομάδες των οποίων το ρόστερ ασφαλώς δεν τους ικανοποιεί…