Έφυγε από τον Πρωταθλητή Ευρώπης Παναθηναϊκό και πήγε στον Γιώργη τον Χαρμάνη –από τίτλους– στο Μιλάνο. Για τα λεφτά, λένε. Έτσι είναι αν έτσι νομίζετε, λέω...

Τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά, αγαπητοί Παναθηναϊκοί, αγαπητοί Ολυμπιακοί και αγαπητοί λοιποί. Γενικώς, αγαπητοί... στρουθοκάμηλοι. Καλές οι δικαιολογίες για τους παραέξω, αλλά κάκιστες όταν τις απευθύνουμε στον ίδιο μας τον εαυτό για να τον κοροϊδέψουμε.

Ο Φώτσης (πιθανότατα και ο κάθε Φώτσης) έχει βάλει κάτι λεφτάκια στην μπάντα. Και στα τριάντα του, έχει ακόμα καιρό μπροστά του να βάλει κι άλλα. Κι ας μην ήταν αυτά τα άλλα ενάμισο μύριο ευρώπουλα το χρόνο. Ας ήταν κι ένα μύριο, δεν θα καταστρεφόταν από μια περικοπή, όσο σημαντική κι αν ήταν αυτή.

Δεν ήταν –μόνο– η μείωση του μπάτζετ που έδιωξε τον Φώτση, δεν θα είναι οι γενικότερες περικοπές αυτές που θα διώξουν κι άλλους παίκτες αυτού του επιπέδου από την Ελλάδα. Δεν είναι καν η ίδια η Ελλάδα του Μνημονίου και η αβεβαιότητα που δημιουργεί. Εκτός κι αν πρόκειται για κλασικές περιπτώσεις φραγκοφονιάδων, που βάζουν το χρήμα πάνω απ’ όλα κι αποφασίζουν να πάνε να... χαρμανιάσουν και να αναστατώσουν τις οικογένειές τους για μερικά ευρώπουλα παραπάνω στον σωρό που ήδη έχουν συγκεντρώσει...

Για όσους δεν θυμούνται ή κάνουν πως δεν θυμούνται, σχεδόν ένα μήνα πριν τη –μεγάλη– απόφαση να πάει στο Μιλάνο, ο Φώτσης είχε πει μια... κουβεντούλα. Και την είχε πει ακριβώς μετά τη λήξη του 4ου τελικού, όταν έκανε το παιχνίδι της ζωής του και οδήγησε την ομάδα του στην κατάκτηση του πρωταθλήματος. Αμέσως μετά, λοιπόν, αντί να χαίρεται τη μεγάλη βραδιά του, ξέρετε τι είχε πει; «Ξενέρωσα»!

Πήρε το πρωτάθλημα με δικά του 6/6 τρίποντα και μετά, αντί να πανηγυρίζει, ξενέρωσε! Ήταν τόσο ανόητος; Εδώ πανηγύριζαν τόσοι και τόσοι οπαδοί, πολλοί εκ των οποίων και μέσα στον αγωνιστικό χώρο πριν καν τελειώσει ο αγώνας κι εκείνος ο... απαράδεκτος τολμούσε να ξενερώσει.

Το ίδιο τολμούσαν και πολλοί ακόμα από τους πρωταγωνιστές εκείνης της βραδιάς. Κι ο προπονητής ακόμα και κάμποσοι παίκτες. Αντί να μιλάνε για τη μεγάλη νίκη, μιλούσαν για την καφρίλα, γιατί οι άνθρωποι παίρνουν πρωταθλήματα και δεν μπορούν να τα χαρούν. Κι όχι μόνο αυτοί. Κι άλλοι και σε άλλα αθλήματα. Δεν είναι κομπλεξικοί ώστε να μην μπορούν να γλεντήσουν τις νίκες τους.

Φοβούνται για τη ζωή τους. Φουσκώνουν και σκάνε από την πίεση. Δεν αντέχουν άλλο, ρε αδερφέ, να μπαίνουν στο γήπεδο και αντί να παίξουν το παιχνιδάκι, να νιώθουν πως έχουν πάει στο μέτωπο, να πολεμήσουν για τα ασύγκριτα μεγαλεία της Πανάθας, του Θρύλου και των λοιπών δημοκρατικών δυνάμεων. Δεν αντέχουν να παίζουν ποδόσφαιρο, μπάσκετ, βόλεϊ, πόλο, ακόμα και πινγκ πονγκ (έγινε κι αυτό!) και να έχουν το ένα μάτι στην μπάλα και το άλλο να παραφυλάει την εξέδρα μην τους βρει κανένα κακό...

Ούτε σε φωτογραφία δεν θα θέλουν να μας βλέπουν στο τέλος. Όπου φύγει - φύγει. Και στον Γιώργη τον Χαρμάνη, και στην Ταλιατέλα τη Βερτσάτσου, μέχρι και και στους κορυφαίους σχεδιαστές της... Σιβηρίας μπορεί να φτάσουν, αρκεί να είναι μακριά από εμάς.

Με καλύτερα λεφτά; Ναι. Όχι μόνο γιατί τόσο κοστολογούν τον εαυτό τους, αλλά και για να «εξαγοράσουν» κι οι ίδιοι εκείνη την πλευρά του εαυτού τους που έλεγε «μείνε στην Αθήνα, Αντώνη, μην ξεριζώνεσαι πάλι, μείνε στην κορυφαία ομάδα, μην πας να γίνεις... Χαρμάνης από τίτλους».

Καλύτερα Χαρμάνης παρά ξενερωμένος πρωταθλητής. Ή ξαπλωμένος πρωταθλητής...

Μέχρι να σταματήσουμε να βλέπουμε μόνο το προφανές όπου μας βολεύει και να ρίχνουμε καμιά ματιά πίσω τις λέξεις και μπροστά από τους καθρέφτες μας, εγώ ο Μίλτος να ’μαι καλά...