Θέλω να είμαι ειλικρινής απέναντί σας και να μη δουλευόμαστε λέγοντας τα ίδια και τα ίδια. Συγγνώμη, αλλά δεν έχω κάτι καινούργιο να γράψω για τον Παναθηναϊκό. Δεν υπήρξε το οτιδήποτε που να μου έκανε κλικ αυτές τις μέρες, κάτι που να μην το έχουμε συζητήσει για να μην πω και εξαντλήσει, ρε αδερφέ…

Για να καταλάβετε, έφυγα τρεις μέρες για διακοπές και πήρα μαζί τον υπολογιστή απλώς για «ασφάλεια». Λέγοντας δηλαδή ότι θα τον ανοίξω μόνο αν σκάσει καμία Παναθηναϊκή βόμβα. Δεν το κάνω συχνά αυτό ή αν θέλετε καλύτερα, δεν θυμάμαι να το κάνω σχεδόν ποτέ. Απλώς είχα ανάγκη από λίγη αποτοξίνωση. Την κατάφερα και τελικά δεν έχασα και τίποτα, καθώς τα πράγματα στο Τριφύλλι τα βρήκα ακριβώς όπως τα άφησα. Όχι όμως και στον Τύπο. Eπομένως όσοι ενδιαφέρεστε απλά για τα παναθηναϊκά δρώμενα, ας πατήσετε το Χ πάνω δεξιά και αύριο εδώ είμαστε πάλι.

Ας ασχοληθούμε λοιπόν με κάτι διαφορετικό αφού η ζωή συνεχίζεται και αυτή εδώ η γωνιά δεν πρέπει να πιάσει αράχνες. Καταρχήν στις δημόσιες σχέσεις, στα pr και στους πάσης φύσεως συνδικαλισμούς δεν είμαι καλός όσο άλλοι συνάδελφοί μου κι αυτό το έχω πληρώσει πολλές φορές ακριβά. Επομένως λέω αυτό που νιώθω και σκέφτομαι απλώς για να το βγάλω από μέσα μου και όχι για να καλοπιάσω τον Χ ή τον Ψ.

Θεωρώντας τον εαυτό μου «παιδί των εφημερίδων», μόνο αδιάφορο δεν μπορεί να με αφήσει όλη αυτή η ιστορία στον χώρο του Τύπου. Κατανοώ ότι από τη στιγμή που μια ολόκληρη κοινωνία έχει βυθιστεί στο σκοτάδι και στην αβεβαιότητα, δεν γινόταν η πιάτσα των δημοσιογράφων να παραμείνει άβρεχτη. Είναι ωστόσο κανόνας στη ζωή πως ΜΟΝΟ όταν η φωτιά μπει και στο δικό σου σπίτι καταλαβαίνεις και τον πόνο του… γείτονα. Και τώρα οι φλόγες καίνε τα ΔΙΚΑ ΜΑΣ τα σπίτια, άσχετα αν το συγκεκριμένο χρονικό διάστημα με βρίσκει –κατόπιν δικής μου επιλογής– εκτός εφημερίδων.

Ναι, ξέρω ότι η γνώμη σας για τους δημοσιογράφους είναι… τουλάχιστον η χειρότερη. Γνωρίζοντας μάλιστα από μέσα πρόσωπα και καταστάσεις εννοείται πως δεν μπορώ να σας κακίσω για πολλές από τις απόψεις σας. Και αλήτες υπάρχουν και ρουφιάνοι και λαμόγια και απ’ όλα έχει ο μπαξές και μάλιστα σε αφθονία. Μόνο που όλους αυτούς δεν πρόκειται να τους αγγίξει καμία κρίση, καθώς έχουν καβατζωθεί για τα καλά. Μονά-ζυγά κερδισμένοι θα είναι, αραχτοί και λάιτ. Το τελευταίο τρόπος του λέγειν, καθώς λάιτ δεν μπορούν να είναι, μια και επί της ουσίας μιλάμε για χοντρούς στα όρια του κτήνους από τη μάσα.

Από την άλλη ωστόσο, υπάρχουν ΠΑΝΑΞΙΑ παιδιά που κινδυνεύουν να μείνουν ή έμειναν στο δρόμο κι αυτό μας πονάει όλους. Για παράδειγμα υπάρχουν αυτή τη στιγμή παιδιά από την Εξέδρα (και όχι μόνο) που ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ να μη δουλεύουν, είναι κακό για το επάγγελμα το ίδιο. Η φούσκα έσκασε και το παράδοξο είναι ότι συμπαρασύρει και τα «καλά» μαγαζιά. Όλοι λέγαμε για το παρά φύσιν να υπάρχουν καμιά 15αριά αθλητικές εφημερίδες, όλοι ξέραμε ότι κάποια στιγμή το τοπίο θα ξεκαθαρίσει και θα μείνουν λίγες και καλές. Κανείς ωστόσο δεν περίμενε ότι η μπάλα θα πάρει και τα λεγόμενα υγιή μαγαζιά. Ή ότι θα ξεκινήσει κιόλας από εκεί.

Όταν φτάνει κοτζάμ ΔΟΛ να πηγαίνει για κλείσιμο την Εξέδρα και τελικά να την πουλάει χωρίς να μπορεί να εγγυηθεί στην πραγματικότητα ΚΑΝΕΙΣ για το μέλλον της, τότε αλήθεια τι να πεις; Όταν βαράνε οι καμπάνες στον Μπόμπολα και η μπάλα κινδυνεύει να πάρει συγκροτήματα που έμοιαζαν υγιέστατα, τότε αλήθεια πόσο πιο μαύρα να γίνουν τα πράγματα; Και το λέω αυτό διότι όλη η πιάτσα βοά πως τα χειρότερα δεν έχουν ακόμη έρθει και αναμένονται λίαν συντόμως και αλλού.

Έχοντας ζήσει βήμα προς βήμα την ακμή και την παρακμή του Sportime που έμπλεξε με τον κάθε απίθανο (που πλήρωνε, όταν πλήρωνε, σε... σακούλες) μέχρι μοιραία να μπει λουκέτο, έχοντας μπει πριν από ένα χρόνο –ευτυχώς για λίγο– ακόμη και στο ταμείο ανεργίας, καταλαβαίνω από πρώτο χέρι πώς νιώθουν όλα αυτά τα παιδιά για το σήμερα και το αύριο. Ξέρω πώς είναι να ψάχνεσαι και να περιμένεις να χτυπήσει κάποιο τηλέφωνο. Είμαι μαζί τους, μου βγαίνει να τους το πω από εδώ μέσα κι ας μην μπορώ να κάνω κάτι παραπάνω. Να είναι όλοι γεροί και δυνατοί για τη μάχη που έχουν να δώσουν και κάτι μου λέει πως θα νικήσουν.

Ίσως δε, μέσα απ’ όλο αυτό το ξεκαθάρισμα βγει και κάτι καλό, ποιος ξέρει; Διότι πολλοί απορούσαμε τα τελευταία χρόνια αν κάποιοι είναι πραγματικά συνάδελφοί μας και από πού κι ως πού προσγειώθηκαν σε αυτή τη δουλειά. Αν πάνε όλοι αυτοί στα σπίτια τους, ίσως έχει γίνει μια καλή αρχή. Αν…

ΥΓ. Το θέμα νομίζω πως δεν προσφέρεται για ιδιαίτερο σχολιασμό από τους αναγνώστες, κυρίως αν αυτός αφορά ρεσιτάλ κόμπλεξ και βλακείας. Όπως επίσης ανεξάρτητα από την άποψη που έχει ο καθένας σας για συγκεκριμένες εφημερίδες, εδώ μιλάμε για ΑΤΟΜΑ και δεν κάνουμε τσουβάλιασμα. Δεν είναι όλοι ίδιοι. Ευχαριστώ.