Όταν έγιναν γνωστοί οι δύο φιναλίστ του φετινού Τσάμπιονς Λιγκ, στο άρθρο που έγραψα στις 5/5/2011, είχα αναφέρει στον επίλογο το εξής (εξηγώντας γιατί η Μπάρτσα είναι το απόλυτο φαβορί): «Πρώτον, γιατί είναι δεδομένο πως θα επιβάλει εμπάργκο στην μπάλα για την ομάδα της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, με τα γνωστά και υψηλά της ποσοστά κατοχής μπάλας εναντίον οποιουδήποτε αντιπάλου. Δεύτερον, αφού αυτό το δεδομένο δύσκολα αλλάζει, ο αντίπαλος είναι απαραιτητο να παίζει κυνικά και με πάρα πολλή σκοπιμότητα, προσπαθώντας να... κλέψει το παιχνίδι και η ομάδα της Γιουνάιτεντ θα δυσκολευτεί σε αυτό το κομμάτι, λόγω παράδοσης, αντίληψης και νοοτροπίας που τη χαρακτηρίζει». Νομίζω πως μέσα σε αυτήν την πρόταση βρίσκεται σε μεγάλο βαθμό και όλη η ουσία του χθεσινού παιχνιδιού.

Μπορούμε να το πούμε και πιο απλά, όσο απλό φαίνεται και το παιχνίδι της Μπαρτσελόνα. Η Μπάρτσα παίζει το λεγόμενο τικι-τάκα. Αυτό σημαίνει πολλές επαφές με την μπάλα. Πολλές επαφές με την μπάλα σημαίνει πάσα - και η πάσα στο ποδόσφαιρο είναι ό,τι και η λέξη στις κουβέντες που κάνουμε μεταξύ μας, το παν!! Ομάδα που διαθέτει καλό κοντρόλ και καλή πάσα, παίζει καλά. Ομάδα που παίζει καλά συνήθως κερδίζει. Να παίζεις καλά είναι ο ιδανικός δρόμος να φτάνεις στις νίκες και κατακτήσεις. Η Μπάρτσα επέστρεψε εκεί που ανήκει και εκεί που είναι η θέση της, στον ποδοσφαιρικό Όλυμπο!

Όταν παίζει κανείς εναντίον της Μπάρτσα, το πρώτο και βασικό που πρέπει να κάνει είναι να σκεφτεί πώς θα προσπαθήσει να περιορίσει τη δραστηριότητά της, ποιους χώρους πρέπει να της κλείσει και μετά πώς μέσα από αυτό να κυνηγήσει τις πιθανότητες για να τη νικήσει.
Γιατί στον καθαρό χρόνο παιχνιδιού, ό,τι και να γίνει, στο 70% του χρόνου η μπάλα θα είναι στα πόδια των παικτών της Μπάρτσα και το 30% στα πόδια αντιπάλου της. Αν δεν καταφέρεις να την αναγκάσεις να παίζει και να κυκλοφορεί την μπάλα μακριά από την περιοχή σου, σημαίνει πως ακόμα και όταν κλέψεις την μπάλα και την έχεις στην κατοχή σου, (το 30%), το τέρμα της Μπάρτσα θα το βλέπεις κυριολεκτικά με τα κιάλια, πολύ μακριά για να φτάσεις μέχρι εκεί. Και πολύ δύσκολο, δεδομένου πως η Μπάρτσα όταν χάνει την μπάλα κοντά στο τέρμα του αντιπάλου, έχοντας πολλούς παίκτες πίσω από την μπάλα, παίζει φανατισμένα για να την επανακτήσει.

Αυτό το κατάφερε για παράδειγμα η Ρεάλ στον τελικό του Κυπέλλου Ισπανίας· ανάγκαζε την Μπάρτσα να κυκλοφορεί την μπάλα κυρίως στο κεντρικό 1/3 του γηπέδου, ανάγκαζε τον Μέσι να γυρίζει πολύ πίσω για να πάρει την μπάλα λόγω έλλειψης χώρου μεταξύ των γραμμών της Ρεάλ Μαδρίτης και όταν έκλεβε την μπάλα χτυπούσε άμεσα και γρήγορα στις αντεπιθέσεις, χωρίς να δίνεται χρόνος στην Μπάρτσα να οργανωθεί πίσω από την μπάλα. Στις ελάχιστες φορές που η Μπάρτσα έχασε το παιχνίδι.

Αν δεν υιοθετήσει κανείς τέτοια στρατηγική εναντίον της Μπάρτσα, η εναλλακτική επιλογή του είναι να αμύνεται οργανωμένα, συγκεντρωμένα και με συμπαγή τρόπο κοντά στην περιοχή του, κλείνοντας τους διαδρόμους κυρίως στον άξονα και περιορίζοντας τους χώρους γύρω από την περιοχή του. Έτσι μπορεί να σκοπεύει να αποτρέψει γρήγορους συνδυασμούς της Μπάρτσα και είσοδο στην περιοχή, που είναι και το πλέον επικίνδυνο, αλλά και να μη δοθεί χώρος για ελεύθερα σουτ από κοντινές αποστάσεις. Επειδή η Μπάρτσα συχνά συναντά τέτοιες στρατηγικές, είναι ελάχιστα τα γκολ που βάζει από τέτοια σουτ, ενώ οι συνδυασμοί δεν αποτρέπονται εύκολα για 90 λεπτά, όσο καλά και να οργανωθεί κανείς. Επομένως, πολύ δύσκολη αποστολή για οποιονδήποτε να καταφέρει να μη χάσει, παίζοντας με αυτό τον τρόπο εναντίον της Μπαρτσελόνα.

Τι έκανε η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στο χθεσινό παιχνίδι; Στα πρώτα 10-15 λεπτά αιφνιδίασε και εγκλώβισε την Μπαρτσελόνα με τη στρατηγική να πιέζει αρκετά ψηλά, αλλά μετά την πρώτη φάση που δέχτηκε (νομίζω ένα σουτ του Βίγια) φάνηκε πως σιγά σιγά παραδόθηκε και άρχισε να χάνει τον προσανατολισμό της. Η Μπάρτσα στηρίζει το παιχνίδι της στην κατοχή και την ουσιώδη κυκλοφορία της μπάλας, τη δημιουργία αριθμητικού πλεονεκτήματος σε όλες τις φάσεις χτισίματος της επίθεσης. Βρίσκει λύσεις να ξεμπλοκάρεται, μετατρέποντας το αρχικό της σύστημα σε κάποιο άλλο που θα της προσφέρει αυτά τα αριθμητικά πλεονεκτήματα. Έτσι μπορεί να παίζουν τα μπακ της είτε ψηλά είτε χαμηλά, μπορεί το αμυντικό χαφ να γίνει τρίτο στόπερ στην πρώτη φάση της ανάπτυξης, να γυρίζει ο Μέσι στη μεσαία γραμμή, να παίζουν Βίγια και Πέδρο είτε ανοικτά είτε πιο κλειστά...

Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ έδειξε πως δεν είχε απαραίτητη ευελιξία στο να το αντιμετωπίσει αυτό, ούτε ήταν κατάλληλα προετοιμασμένη για κάτι τέτοιο. Βρέθηκε στο «μάτι του κυκλώνα» χωρίς να ξέρει πώς θα προφυλαχθεί, παραχώρησε πολλούς χώρους στην Μπαρτσελόνα αφήνοντας τον Μέσι να αλωνίζει ανενόχλητος, έδωσε δυνατότητα στην Μπάρτσα να έχει συνέχεια ελεύθερους παίκτες, μέχρι να κάνει και ελεύθερα σουτ από πολύ κοντινές αποστάσεις (δεύτερο και τρίτο γκολ). Δεν μπόρεσε η Μάντσεστερ, από τη στιγμή που έληξε ο αιφνιδιασμός με την πίεση που ασκούσε ψηλά, να βρει τρόπο να προσαρμοστεί σε αποκλειστικά αμυντικό ρόλο με σκοπό να υπερασπιστεί την εστία της πάνω και πριν από όλα.

Αυτό που λέμε, η Μπαρτσελόνα τής πήρε την ταυτότητα κυριολεκτικά! Μαζί με την ταυτότητα της Μάντσεστερ, η Μπαρτσελόνα πήρε και το πολυτιμότερο συλλογικό τρόπαιο στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο αρκετά εύκολα θα μπορούσε να πει κανείς.

Ολόκληρη η χθεσινή μέρα ήταν γιορτινή και ποδοσφαιρικά υπέροχη. Τέτοιες μέρες μάς θυμίζουν γιατί το ποδόσφαιρο είναι το πιο σημαντικό δευτερεύον πράγμα στον κόσμο και ποια είναι η πραγματική του διάσταση ως κοινωνικού φαινομένου. Ελπίζω να αρχίσουμε να το καταλαβαίνουμε και εντός των συνόρων.