Πιο αργά κι από αργά!

Παρακολουθούσα από τον καναπέ μου το Παναθηναϊκός-ΠΑΟΚ 1-0. Βασικά πλήττω αφάνταστα με τα play off, όμως ήθελα να το δω προσεκτικά για να γράψω για το gazzetta.

Eίχα αφήσει το κινητό μου στο αθόρυβο στην κρεβατοκάμαρα, για να μη με ενοχλήσει κανείς. Είχα κλείσει (πράγμα που δεν συνηθίζω) τον υπολογιστή μου... και είχα παρακάλεσει τη γυναίκα μου να αναλάβει για την επόμενη μισή ώρα τη μικρή.

Άρχισε το παιχνίδι. Μετα το πρώτο εικοσάλεπτο με έπιασε ένας τρομερός εκνευρισμός. Πήγα στην κρεβατοκάμαρα και κοίταξα μην είχα καμιά κλήση. Τζίφος! Μόνο τρία ξύλινα μηνύματα υποψηφίων για τις εκλογές της ΕΣΗΕΑ. Τι βαρεμάρα!

Επέστρεψα στον καναπέ.

Στο επόμενο πεντάλεπτο ήμουν μπροστά στον υπολογιστή στο γραφείο μου και κοίταζα τη σελίδα μου στο Facebook. Έγραψα ένα status· έγραψα ένα comment· έβαλα δύο like· διάβασα ένα note και είδα αν είχα κανένα ενδιαφέρον mail.

Αραιά και πού έριχνα πάνω απ' τον ώμο μου κλεφτές ματιές στο παιχνίδι. Κοίταξα αν υπήρχε καμιά καινούργια είδηση στο gazzetta. Έγραψα μια σαχλαμάρα στο twitter και ενδιαφέρθηκα για το (χαχαχαχαχα) ντέρμπι μόνο όταν άκουσα ότι δόθηκε πέναλτι για το χέρι που έκανε ο Τσιρίλο, για το οποίο (και καλά έκανε) τελικά μετάνιωσε ο διαιτητής. Πρόλαβα και είδα ένα ριπλέι.

Το ημίχρονο με βρήκε να μιλάω στο τηλέφωνο με έναν φίλο μου.

Η μικρή πεινούσε και ήθελε να φάει.

Η γυναίκα μου που έβλεπε ότι δεν με πολυενδιέφερε το παιχνίδιμ με παρακάλεσε να την ταΐσω.

Οι ομάδες είχαν ξαναβγεί στο γήπεδο.

Πήγα να διαμαρτυρηθώ «μα αφού σε παρακάλεσα για μιάμιση ώρα», όμως αμέσως –ο διαιτητής σφύριζε για να αρχίσει παιχνίδι– με έπιασε ακατάσχετη επιθυμία να την πάρω στην αγκαλιά μου και να της δώσω το γιαουρτάκι της...

Μια μπουκιά για τον μπαμπά (μια λάθος πάσα ο Βύντρα)

Μια μπουκιά για τη μαμά (μια λάθος πάσα ο Λίνο)

Μια μπουκιά για τη γιαγιά (ένα λάθος κοντρόλ ο Νίνης)

Μια μπουκιά για το γατάκι (μια στραβοκλοτσιά ο Τσιρίλο)

Μέχρι να τελειώσει το ματς, ζήτημα είναι να κάθισα προσηλωμένος πάνω από δέκα λεπτά. Ευτυχώς είδα το γκολ του Ζιλμπέρτο.

Δυστυχώς αυτό που παίζουμε στην Ελλάδα δεν είναι ποδόσφαιρο. Είναι κάτι ΣΑΝ ποδόσφαιρο. Θα το έλεγα ΑΡΓΟ ποδόσφαιρο. Πείτε μου πόσες φορές έχετε δει τερματοφύλακα ελληνικής ομάδας να πετάει με τα χέρια την μπάλα στο σέντερ φορ ή στον πιο προωθημένο χαφ για να γίνει γρήγορη επίθεση;

Όχι, αρνούμαι να προσποιούμαι ότι διασκεδάζω ή ενθουσιάζομαι όταν βλέπω τον Σαριέγκι να κατεβάζει σε slow motion την μπάλα προς την επίθεση και όταν φτάνει περίπου στο κέντρο να τη γυρνά στον Καντέ που ακολουθεί δέκα μέτρα πιο πίσω, και αυτός με τη σειρά του εντελώς ολομόναχος να κοιτά απαγνωσμένα σε ποιο από τα δύο μπακ θα τη δώσει. Και όταν επιτέλους αποφασίσει, κάνει μια διεκδικήσιμη μπαλιά στα δέκα μέτρα, με αποτέλεσμα η μπάλα να πηγαίνει (από το μπακ) σε αντίπαλο ή στην καλύτερη να κερδίζει πλάγιο άουτ.

Αυτός ο Λέτο μια φορά την μπάλα μπροστά δεν την πήρε. Εννιά στις δέκα μπαλιές πήγε στον αστράγαλό του, πράγμα που σημαίνει ότι έπρεπε να στρίψει, να κάνει μια ντρίμπλα παραπάνω από τις ήδη πολλές που κάνει, να τον μαρκάρουν αντί ένας τρεις, και αν δεν του παίρνανε την μπάλα, να την επιστρέφει (ω Θεέ μου) στον Σαριέγκι, ο οποίος βέβαια παλιά του τέχνη κόσκινο!

Α, βαριέμαι.

Βαριέμαι αυτό το απαράδεκτα οριζόντιο αργό προβλεπόμενο ποδόσφαιρο, στο οποίο θεωρείται μαγική στιγμή όταν η μπάλα καταφέρει και αλλάξει κάτοχο (συμπαίκτη εννοώ) πάνω από τρεις απανωτές φορές.

Αργότερα είδα τα στιγμιότυπα του Ολυμπιακός Βόλου-ΑΕΚ. Η ΑΕΚ ήταν που έχασε τις ευκαιρίες έλεγε το ρεπορτάζ. Άντε να τις δούμε τις ευκαιρίες. ναι ήταν αλήθεια . είδα τουλάχιστον 5 σούτ από σχετικά ευνοϊκή θέση τα οποία όλα πήγαν προς την αντίπαλη μεριά. δεν εννοώ προς το αντίπαλο τέρμα γιατί όλα πήγαν τουλάχιστον 2-3 μέτρα άουτ. ψηλά άουτ. από πότε η ανικανότητα. επαναλαμβανόμενη μάλιστα . θεωρείται χαμένη ευκαιρία;

Το 'πε ο Ζιμπέρτο σε συνέντευξή του: «Ήρθα στον Παναθηναϊκό και έτσι κατάφερα να παίξω με την Εθνική Βαζιλίας στο τελευταίο Μουντιάλ. Αν ήμουν στην Αγγλία, δεν θα έπαιζα στην ομάδα μου, άρα ούτε στο Μουντιάλ θα πήγαινα... Εμ, με τους άλλους δίπλα του (συμπαίκτες και αντιπάλους) να παίζουν σαν συγκαμένοι, φυσικό ήταν να κάνει την τέλεια προπόνηση-συντήρηση...

Γιατί νομίζετε ότι ο Ριβάλντο έκανε πράματα και θάματα στην Ελλάδα; Φυσικά και ήταν παικταράς παγκόσμιας κλάσης, αλλά δεν φαντάζομαι να φαντάζεστε ότι θα 'χε κάνει τα ίδια αν π.χ. έπαιζε (σ' αυτή την ηλικία) στο (όχι δα και γρηγόροτερο της Ευρώπης) γερμανικό πρωτάθλημα.

Δυστυχώς είμαστε αργός λαός· μπορεί να φταίει ο φραπές, δεν ξέρω. Ενώ θέλουμε γρήγορα αποτελέσματα, λατρεύουμε την αργή-η-η-η-η-η διαδικασία. Το ποδόσφαιρο είναι ίσως η πλέον ακίνδυνη περίπτωση.

Αν τα αμυντικά μας χαφ είναι αργά, πού να δείτε τους υπουργούς Παιδείας μας!

Αν τα επιθετικά μας χαφ δεν μπορούν να αποφασίσουν γρήγορα, πού να δείτε τους υπουργούς Υγείας μας!

Αν οι αυντικοί μας έχουν αργές επιστροφές, πού να δείτε την Εφορία μας!

Αν οι κάθετες ασίστ δεν έρχονται ποτέ, πού να δείτε τις επενδύσεις!

Ή μήπως θέλετε να κάνουμε ποδοσφαιρικούς παραλληλισμούς με την ταχύτητα στην ελληνική τέχνη ή στο ελληνικό internet ;

Ξέρετε γιατί ο ελέφαντας ζει εκατό χρόνια και το τσίτα δέκα;

Επειδή ο ελέφαντας πηγαίνει α-ρ-γ-ά και επειδή το τσίτα σαν δαιμονισμένο.

Συνεννοηθήκαμε τώρα γιατί η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει;

Μάνος Αντώναρος