Ο… Ελληνάρας παππούς!

Η ιστορία ξεκινάει στα καραβάνια μεταναστών που έφυγαν απ’ την Ελλάδα για να κυνηγήσουν το αμερικανικό όνειρο. Ο Γιάννης Καλάθης έφτασε στις Ηνωμένες Πολιτείες, έφτιαξε τη ζωή του κι έφτιαξε την οικογένειά του. Παντρεμένος με Ιρλανδέζα γυναίκα, προσπάθησε να περάσει στα παιδιά του τις ελληνικές αξίες, τη γλώσσα, τα έθιμα, ακόμα και την κουζίνα. «Θυμάμαι πως μας πήγαινε πάντα στη λίμνη στα Θεοφάνεια για τη βουτιά για τον Σταυρό», είχε περιγράψει ο Γιάννης Καλάθης στο αφιέρωμα της ΕΡΤ1 στους ομογενείς παίκτες. «Έβαζε τη μαμά μου να μαγειρεύει όλα τα ελληνικά φαγητά στο σπίτι. Ήταν Έλληνας μέχρι το κόκαλο»!!

Ο πρεσβύτερος Γιάννης Καλάθης είχε μια μεγάλη αδυναμία… Εκείνη που ήρθε στον κόσμο στις 7 Φεβρουαρίου του 1989 και ήταν η… τέταρτη φορά που επισκέφτηκαν το μαιευτήριο ο Γιάννης και η Σούζαν. Ο Νικ Καλάθης ήταν το πέμπτο αγόρι της οικογένειας κι εκείνο που μαζί με τα δίδυμα, θα είχαν τη μεγαλύτερη κλίση προς το μπάσκετ. «Πάντα ήθελα να είναι τα παιδιά μου στον αθλητισμό. Κυρίως για να έχουν αναμνήσεις όταν μεγαλώσουν. Δεν φανταζόμουν καν ότι θα έφταναν τόσο ψηλά», δηλώνει σήμερα ο Γιάννης Καλάθης, ο οποίος ήταν οδηγός σε αγώνες μηχανών και σε καμία περίπτωση δεν ήθελε να ακολουθήσουν τα παιδιά του ένα τέτοιο σπορ.

«Δοκίμασα αρχικά το ποδόσφαιρο, αλλά δεν τους άρεσε. Στο μπάσκετ κόλλησαν», θυμάται, ενώ παραδέχεται πως απέτυχε να διατηρήσει το ελληνικό στοιχείο στο σπίτι του. Οι γιοι του δεν μιλάνε ελληνικά παρά τις προσπάθειες του παππού όσο ήταν στη ζωή. Εκείνο είναι και το μεγάλο παράπονο του Νικ, του Πατ και του πατέρα τους. Ο παππούς έφυγε απ’ τη ζωή το 2006, πριν προλάβει να δει τον αγαπημένο του εγγονό να παίζει στην Εθνική ομάδα και πριν προλάβει να δει πόσο ψηλά θα έφτανε. «Ερχόταν σε κάθε προπόνηση, σε κάθε παιχνίδι, ήταν ο φανατικότερος υποστηριχτής μου. Ο προπονητής μου στο γυμνάσιο άφηνε μόνο εκείνον να βλέπει την προπόνηση. Ήθελε πάντα να με παρακολουθεί».

Η… μπασκέτα στην αυλή!

Ένα παιδικό παιχνίδι. Στις άβολες πολυκατοικίες, θα είναι κολλημένη σε ένα τοίχο και το παιδί θα εξασκείται σε μικρό και στενό χώρο, προσπαθώντας να αποφύγει τη ζημιά που θα βάλουν την… μπασκέτα στο πατάρι και τον ίδιο τιμωρία. Σε άνετα αμερικανικά σπίτια είχε θέση στην πίσω αυλή. Συνήθως και κατά τις χολιγουντιανές εικόνες, πάνω από την γκαραζόπορτα. Εκεί ξεκίνησε και η προπόνηση του Νικ Καλάθη. «Ο πατέρας μου με προπονούσε σε όλη μου τη ζωή. Από τότε που ήμουν εφτά μέχρι τα 16 μου. Εκείνος μου έμαθε τα πάντα, παρότι δεν είχε παίξει ποτέ του μπάσκετ».

Σε εκείνη την αυλή δόθηκαν και οι μεγαλύτερες μάχες με τα αδέλφια του. Τέσσερα χρόνια μεγαλύτερα, διαφορά αρκετή για να αποτελεί κάθε χτύπημα ένα σκληρό μάθημα. Τόσο ικανό, ώστε να δηλώνει ο Νικ πως «είναι ο λόγος που σκληραγωγήθηκα». Ο Πατ και ο Τζον Καλάθης ήταν οι δίδυμοι της οικογένειας, γεννημένοι το 1985, κι εκείνοι που ανταγωνίζονταν με τον Νικ στο μπάσκετ. Και όχι μόνο…

Τα ράμματα στο μέτωπο του Νικ, τα σπασμένα δόντια του Πατ μαρτυρούν πως κάτι… άτακτο και συνάμα υγιές γινόταν σε εκείνο το σπίτι. Ο άσος του Παναθηναϊκού έχει να περιγράφει την ημέρα που «έριξα μια μπουνιά στον Πατ. Έτρεξα να του ξεφύγω και του έκλεισα κατά λάθος την πόρτα στα μούτρα. Έτσι, έσπασε τα δύο μπροστινά του δόντια!!». Στην παιδική ηλικία αυτό σηκώνει εκδίκηση… Ο Νικ την πλήρωσε με μερικά ράμματα στο μέτωπο, στη μύτη και στα φρύδια!!

Οι τρεις τους ήταν πάντα πρωταγωνιστές στο μπάσκετ και κάποιοι –κυρίως ο ίδιος, δηλαδή– ισχυρίζονται πως καλύτερος και των τριών ήταν ο Τζον. Μαζί με τον Πατ είχαν κερδίσει ένα τουρνουά κάτω των 10 ετών, όταν ήρθαν τα κακά νέα. Ο Τζον διαγνώστηκε με αρτηριοφλεβική δυσπλασία, μια πάθηση που δημιουργεί πρόβλημα στο νευρικό σύστημα και χρειάστηκε να υποβληθεί σε πολλαπλές εγχειρήσεις προκειμένου να το ξεπεράσει. «Στην πραγματικότητα, εγώ είμαι ο καλύτερος σουτέρ», λέει ο Τζον, τη στιγμή που ο Νικ σπεύδει προκαταβολικά να τον διαψεύσει. «Ο Τζον θα πει ότι είναι ο καλύτερος σουτέρ, όμως ξέρει πως είμαι εγώ!». Κάπως έτσι και τα μονά με τον Πατ. «Εκείνος θα σου πει ότι κερδίζει κι εγώ θα σου πω ότι κερδίζω εγώ!».

Παρά το πρόβλημα υγείας, ο δίδυμος αδελφός του Πατ δεν έλειψε ποτέ από το πλευρό τους, παρακολουθούσε πότε τον έναν και πότε τον άλλο στους αγώνες και πλέον έχει τη δική του ασφαλιστική εταιρία στη Φλόριντα.

Απ’ το κολέγιο στον… φραπέ!

Το ταλέντο του στο γυμνάσιο ήταν τέτοιο που έγινε ένας από τους μόλις τέσσερις παίκτες που πήραν την υποτροφία του Μπίλι Ντόνοβαν για το πανεπιστήμιο της Φλόριντα. Εκεί θα κατακτήσει ένα πρωτάθλημα και πολλές ατομικές διακρίσεις, όμως κυρίως θα βλέπει το όνειρό του να έρχεται όλο και πιο κοντά στην πραγμάτωσή του. «Πάντα ήθελα να γίνω επαγγελματίας μπασκετμπολίστας. Αν αυτό θα ήταν το ΝΒΑ ή η Ευρώπη δεν με ενδιέφερε», θα πει και η μοίρα κάπως έτσι θα του τα έφερνε.

«Ήμουν έτοιμος να παίξω στο επόμενο επίπεδο και να βελτιωθώ σε υψηλότερο επίπεδο», δηλώνει, ενώ ετοιμάζεται για τον Παναθηναϊκό το καλοκαίρι του 2009. Στην Ελλάδα θα γίνει γνωστός χάρη σε έναν δημοσιογράφο, θα περάσει το… δοκιμαστικό με την Εθνική Νέων, θα κληθεί στην Εθνική Ανδρών και θα καταλάβει πως πρέπει να αφήσει πίσω του τις απερίσκεπτες καμιά φορά πράξεις του κολεγίου για να γίνει άντρας.

Απερίσκεπτες, όπως το βράδυ που έχασε 600 δολάρια σε ένα παιχνίδι πόκερ στο Ίντερνετ, γεγονός που έγινε θέμα στην Αμερική. Υπάρχει, άλλωστε, ο κανονισμός που δεν επιτρέπει στους παίκτες να τζογάρουν και ο Καλάθης ισορροπούσε ανάμεσα στην αφέλεια και την παρανομία. «Δεν έκανα τίποτα κακό. Δεν κάνω τίποτα παράνομο», απολογείται τότε και κατόπιν σύσκεψης με τον προπονητή του, προκύπτει πως όντως δεν παρενέβη τους κανονισμούς.

Στην Αθήνα, το πρώτο διάστημα θα είναι δύσκολο. «Αν ζούσε ο παππούς μου, στο δευτερόλεπτο θα αποφάσιζε να με ακολουθήσει», δηλώνει και τουλάχιστον έχει την ευλογία στο πρώτο διάστημα να έχει τον αδελφό του στην Ελλάδα. Παρά την καταγωγή του, δεν γνώριζε λέξη ελληνικά και ακόμα έχει στο πρόγραμμα να κάνει μαθήματα. «Αργά ή γρήγορα θα μάθω. Τώρα, προσπαθώ απλά να καταλαβαίνω», δήλωσε πριν από μερικούς μήνες και η γλώσσα δεν ήταν το μοναδικό άγνωστο για την κουλτούρα του.

«Δεν καταλαβαίνω πώς κάθονται όλοι στον ήλιο και πίνουν καφέ», αναρωτιέται και σε συνέντευξή του στην Αμερική αναφέρθηκε σε άλλες περίεργες συνήθειές μας. «Υπάρχει διαφορετικό στιλ ντυσίματος εδώ, αλλά εγώ δεν άλλαξα. Δεν έχουν πολλά drive-thru για να πάρεις κάτι στα γρήγορα. Τους αρέσει να κάθονται, να πίνουν καφέ ή να τρώνε, αλλά εγώ δεν είμαι για τέτοια. Μ’ αρέσει να τελειώνω γρήγορα με όλα. Επίσης, είναι πολύ κακοί οδηγοί εδώ, αλλά είναι κάτι που με τον καιρό το συνηθίζεις».

Στο σπίτι του στην Πεύκη ζει πλέον μόνο με τον Τάισον, τον σκύλο του, όπως τον ονόμασε κατά τον διάσημο πυγμάχο. Μετά τις μεγάλες νίκες μπορεί να βγει για ένα φαγητό με τους συμπαίκτες του ή στο… τσακίρ κέφι να πιει κι ένα ποτό. Κυρίως με τον Μάικ Μπατίστ ή τον Ντρου Νίκολας, ενώ τον πρώτο χρόνο στην Ελλάδα είχε την τύχη να βρίσκεται στη χώρα μας ο Τορίν Γκριν. «Γνωρίζομαι με τον Τορίν από τα εφτά μου χρόνια και είναι σαν μεγαλύτερος αδελφός για μένα. Βγαίνουμε συχνά μαζί και με συμβουλεύει για τις διαφορές στο μπάσκετ».

Έπειτα από δύο χρόνια στην Ελλάδα, ο Νικ Καλάθης βλέπει το όνειρό του να γίνεται πραγματικότητα. Ήταν ένα παιδί που πάντα ήθελε να παίζει μπάσκετ. «Δεν νομίζω πως θα μπορούσα να κάνω άλλη δουλειά. Ακόμα κι αν μου έδιναν δισεκατομμύρια για να κάνω κάτι άλλο, εγώ μπάσκετ θα έπαιζα», λέει με το ίδιο θράσος που έπαιξε στο φάιναλ φορ σαν έμπειρος παίκτης και όχι σαν πρωτάρης, όπως ήταν. «Σίγουρα κάποια στιγμή θέλω να δοκιμάσω στο ΝΒΑ», είχε προσθέσει, όντας στο δρόμο για τον Παναθηναϊκό και βλέπει και αυτό το όνειρο να παίρνει στον δρόμο του. Μόνο ένα όνειρο δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί.

«Είμαστε πολύ υπερήφανοι για αυτόν, αλλά ακόμη περισσότερο θα ήταν ο παππούς του, εάν ζούσε. Είμαι σίγουρος ότι εκεί ψηλά, θα καμαρώνει τον εγγονό του».