Σπύρο, σκάσε και κολύμπα!

Ηταν στις αρχές του χρόνου, που συναντηθήκαμε με τον Σπύρο Γιαννιώτη στο κολυμβητήριο της Γλυφάδας για τις ανάγκες μιας τηλεοπτικής συνέντευξης και μεταξύ άλλων τον ρώτησα ποιον τίτλο θα έβαζε στην αυτοβιογραφία του. Περίμενα να το σκεφτεί λίγο προτού απαντήσει, αλλά φαίνεται πως αυτόν τον τίτλο δεν τον έχει μονάχα επιλέξει, αλλά πρέπει να έσπευσε να τον κατοχυρώσει κιόλας στην αρμόδια υπηρεσία του παλιού Υπουργείου Εμπορίου...

Σκάσε και κολύμπα!

Αυτόν τον τίτλο ο αγαπημένος μου Σπυράκος τον έχει κάνει στάση ζωής και καριέρας όλα αυτά τα χρόνια: σκάει και κολυμπάει, σκάει και ονειρεύεται, σκάει κι επιμένει, σκάει και ξαναβγαίνει πρώτος. Ναι, πιθανότατα θα εξαργύρωνε τις δυο πρωτιές και τα άλλα δυο μετάλλια στα Παγκόσμια Πρωταθλήματα με αυτό που ξεγλίστρησε μέσα από τα χέρια του πριν από έναν χρόνο στο Λονδίνο, αλλά είναι καιρός για να λογαριαστούμε!

Εγώ, που δεν είμαι ο Γιαννιώτης, αλλά ξέρω πόσο πολύ του κόστισε, πόσο τον πόνεσε και πόσο (μπροστά στις κάμερες, αμέσως μετά τον τερματισμό του) έκλαψε για την τέταρτη θέση στους Ολυμπιακούς Αγώνες, νομίζω πως είναι καιρός να κολυμπήσει παραπέρα: δεν εννοώ τα 25 χιλιόμετρα, που τα 'χει στο νου του, αλλά τα πολλαπλάσια χιλιόμετρα και τα τρία χρόνια που τον χωρίζουν από τα νερά του Ρίο ντε Τζανέιρο!

Εγώ που δεν είμαι ο Γιαννιώτης και δεν ξέρω πόσο τον στοιχειώνει το ολυμπιακό (ποθημένο και ως εκ τούτου) απωθημένο, λέω πως δεν θα πούλαγα για τίποτε στον κόσμο τα τέσσερα μετάλλια των Παγκοσμίων Πρωταθλημάτων για το ένα του Πεκίνου ή του Λονδίνου: το 2008 ήταν ακόμη άμαθος και έπαθε σκοτοδίνη, ενώ πέρυσι παρασύρθηκε από τον γρήγορο ρυθμό που έδωσε οι Μελούλι και κατάλαβε τι εννοούσε, το 1996 στην Ατλάντα, ο αρσιβαρίστας Βίκτωρας Μήτρου λέγοντας πως η τέταρτη θέση είναι η θέση του βλάκα!

Σήμερα ωστόσο ο Πίπης ο φακιδομύτης θα συνειδητοποίησε πως η ζωή δεν τελειώνει στο Λονδίνο, ούτε σε ένα ολυμπιακό βάθρο από το οποίο παραπάτησε κι έπεσε...

Τον περασμένο Οκτώβριο τον είχα φιλοξενήσει στο ραδιόφωνο του Sentra 103.3, καθ' οδόν από τη Σαντού της Κίνας, όπου είχε καταγάγει άλλη μια επιτυχία. Τον ρώτησα τότε ποιος είναι ο επόμενος στόχος του, έχοντας στο νου μου το εφετινό Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Βαρκελώνης. Θα συνοφρυώθηκε, φαντάζομαι, εκείνη τη στιγμή και μου έδωσε την απάντηση που σε τέτοιες περιπτώσεις, σκοτώνει: "Αστα, ο επόμενος στόχος ήταν πριν από δυο μήνες και πέρασε"!

Μαζί με τον επόμενο στόχο, πέρασε όμως και ο χρόνος που είναι πανδαμάτωρ. Στο μεταξύ ο Σπυράκος παντρεύτηκε, νοικοκυρεύτηκε και ξαναονειρεύτηκε! Είναι τόσο πεισματάρης, άοκνος και ανδρείος, που θεωρώ βέβαιο πως στα κρυφά απ' όλους, στο πρακτορείο ΠΡΟΠΟ που έχει θα στοιχημάτισε υπέρ του εαυτού του στον σημερινό αγώνα. Απλώς δεν ξέρω εάν θα οικονόμησε πολλά λεφτά, διότι, διάβολε, ο Μελούλι, ο Λουρτζ και όλοι εκείνοι, που είδαν τις πλάτες του και τα τατουάζ που κοσμούν το κορμί του, ήξεραν με ποιον έχουν να κάνουν!

Έχουν να κάνουν (για να το καταστήσω σαφές) με έναν μέγιστο αθλητή, ο οποίος συνδυάζει την τρέλα του Κερκυραίου πατέρα του, τη φλεγματικότητα της Αγγλίδας; μάνας του και τη δική του πειραιώτικη μαγκιά!

Υποκύπτω στον πειρασμό να του αφιερώσω για άλλη μια φορά κάτι που έχω ξαναγράψει και του αρέσει τόσο πολύ, ώστε κάποια στιγμή το έκανε τατουάζ: Το (εμπνευσμένο από το τραγούδι των φιλάθλων της Λίβερπουλ), "you will never swim alone", το οποίο τις 10 του περασμένου Αυγούστου, βλέποντας τον να πλαντάζει από το κλάμα για το χαμένο ολυμπιακό μετάλλιο, το είχα τροποποιήσει σε "you will never cry alone"!

Εκείνη τη μέρα κλαίγαμε όλοι μαζί του, αλλά μετά από έναν χρόνο τα δάκρυα της απογοήτευσης έχουν στεγνώσει και το ηλιοκαμένο και φακιδωμένο πρόσωπο του το χαρακώνουν πια τα δάκρυα του επόμενου θριάμβου...

Δεν ξέρω εάν αυτός ο επόμενος θρίαμβος, που συντελέστηκε σήμερα τον ικανοποιεί ως υποκατάστατο της χαμένης ευτυχίας του Λονδίνου, αλλά ξέρω κάτι άλλο και το καταθέτω με βεβαιότητα: ο Γιαννιώτης είναι και με τη βούλα ο μεγαλύτερος σύγχρονος Ελληνας αθλητής στα ατομικά σπορ και συνεχίζει να αποτελεί ένα γνήσιο κι αφτιασίδωτο παράδειγμα προς μίμηση για την αθλητιώσα νεολαία, αλλά και για όλη τη μίζερη και βασανισμένη κοινωνία μας...

Ο Γιαννιώτης εκφράζει όσο κανείς άλλος (μόνος και μοναχικός) αθλητής την Ελλάδα που (σύμφωνα με το τραγούδι του Σαββόπουλου), αντιστέκεται, την Ελλάδα που επιμένει κι όποιος δεν καταλαβαίνει δεν ξέρει που πατά και που πηγαίνει!

Η Ελλάδα του Γιαννιώτη όντως δεν ξέρει που πατά, διότι εκεί όπου κολυμπάει ο Σπυράκος τα νερά είναι βαθιά, άπατα και κυρίως αχαρτογράφητα! Αλλά αυτά τα δέκα χιλιόμετρα μέσα στη θάλασσα που ο μπαγάσας δηλώνει πως τα 'χει για μπανάκι (!) έγιναν πλέον τόσο συνηθισμένα, γνώριμα και ασφαλή, ώστε νιώθουμε όλοι μας πως είναι και το δικό μας αναγκαίο αφρόλουτρο!

Κατόπιν όλων αυτών, Σοπυράκο μου μη χολοσκάς για το κωλομετάλλιο που χάθηκε πέρυσι. Απλώς σκάσε και κολύμπα!