Θα'ταν ωραία να'ταν εδώ η Μαλβίνα!

Αν ζούσε η Μαλβίνα είναι σίγουρο ότι θα την είχα φέρει εδώ στο gazzetta να γράφει. Θα μας έκανε τα νεύρα ριχτάρι, αλλά όλοι/ες θα την διαβάζαμε και θα την αγαπούσαμε.

Θα είχα τηλεφωνήσει στον Βασίλη Παπαθεοδώρου να του πω να της το προτείνει (αναποδα δεν γινόταν με τίποτα), εκείνος θα μου΄χε πει «ντρέπομαι ρε. Δική σου ιδέα είναι, κανόνισε.» Εγω θα της είχα πει ψέμματα ότι ηταν δική σου ιδέα…εκείνη θα ήξερε ότι εγω της λέω ψέμματα, αλλά αυτό θα την διασκεδαζε αφάνταστα και θα μου είχε δώσει την οδηγία:

-Αυριο το βράδι θα σας μαγειρέψω σπίτι. Φέρ’τον!

Θα’χαμε πάει… σε ένα από τα δεκάδες σπίτια που αλλαζε σαν πουκάμισα…. Θα τον είχε χαιρετήσει λες και τον ήξερε 30 χρόνια… θα μας μαγείρευε γιαπωνέζικο, κινέζικο, ηπειρώτικο, γαλλικό… δηλαδή μαλβινέζικα… δεν μπορούσε να αντιγράψει τίποτα… ούτε μια τελεία. Ετσι και στη μαγειρική… που ήταν θεία… αλλά πάντα δικής της έμπνευσης… σου’λεγε: έτσι τρώνε το κοτόπουλο στην νοτιοδυτική Σαγκάη… άντε εσύ να΄χεις διαφορετική γνώμη… έτσι κι αλλιώς ήταν πεντανόστιμο κι ας ηταν και από το νοτιοδυτικό Πεκίνο…θα τον είχε ρωτήσει με τρομερό ενδιαφέρον για τα παιδιά του… τη γυναίκα του… τον αδελφό του… θα του έλεγε για μένα (που ήμουν φίλος της) ότι μπροστά μου ο Λαρι Κινγκ είναι μια πορδή… θα διέκοπτε για να μιλήσει κανένα 20λεπτο με την Αλίκη Βουγιουκλάκη (που επίσης ήταν φίλη της), θα εφτιαχνε κανένα σουφλε… θα μας έλεγε 2-3 γκομενικά… θα ανέτρεπε για πλακα 2-3 κοσμοθεωρίες του Βασίλη… και κατά τις 4 το πρωί, έχοντας του δώσει ταϋλανδέζικο μοσχάράκι για το σπίτι και καθώς θα μας είχε ξεπροβοδίσει θα του έλεγε:

-Αυριο θα σου στείλω κείμενο.

Τι θα ήταν αυτό το κείμενο-γνωριμία;

Μμμμμμ δεν μπορώ να σας πω με σιγουριά… θα μπορούσε όμως να είναι ένα που κάλλιστα να φέρει μια άμεση και από κοινού μήνυση των Μαρινάκη-Αλαφούζου…. Θα μπορούσε να ένα κείμενο που να κινήσει εναντίον της τις απανταχού gay-κοινότητες… ή αντιθέτως όλους τους ομοφοβικούς… να συνδέσει τον Κομφούκιο με τον Ιμπραήμοβιτς… να φέρει με ένα της νεύμα το γυναικείο αναγνωστικό κοινό στο gazzetta.

Θα ερχόταν 2-3 φορές το μήνα στα γραφεία. Φορτωμένη γλυκά για όλους και θα μιλούσε με όλους και όλες λες και γνωριζόντουσαν από παιδιά. Μετα θα χρειαζόντουσαν 1-2 ώρες για να ξε-μαγευτούν όλοι/ες και να ξαναδουλέψουν σε κανονικούς ρυθμούς.

Ηταν Ολυμπιακός- κατά τη γνώμη μου δεν είχε δει ποτέ της ποδοσφαιρικο ματς- και επειδή ήταν εντελώς αστή, προφανώς το ‘παιζε για να τη σπάσει στους αστούς. Δεν της αρεσαν οι ομάδες… δεν εννοώ μόνο οι αθλητικές….Ηταν μοναχικός λύκος αλλά ήταν μια ομάδα από μόνη της.

Οι περισσότεροι την γνωρίζουν από τις τηλεοπτικές της εμφανίσεις. Είναι ΜΕΓΑΛΗ ΤΙΜΗ για μένα που κάθε φορά κουβεντιάζαμε πριν γι’ αυτές τις εμφανίσεις. … καθώς ο πραγματικός της μέντορας για τα τηλεοπτικά (στο MEGA) ήταν ο Διονύσης Χαριτόπουλος. Ο μεγάλος της έρωτας.

Όμως η Μαλβίνα αγαπήθηκε βασικά από τις γυναίκες όταν έγραφε στο περιοδικό «ΓΥΝΑΙΚΑ». Εκεί απελευθέρωσε ψυχολογικά τις μαμάδες των σημερινων 20-25χρονων γυναικών.

Πήρε στην πλάτη της τις Ελληνίδες και τις έμαθε να αγαπούν τον εαυτό τους και τα συναισθήματά τους. Η ίδια ιδιωτικώς ήταν μια κανονικότατη γυναίκα. Με τους έρωτες της, τις καψούρες της, τις ανησυχίες, τις φοβίες της, τις εντελώς κοριτσίστικες κουβέντες με τις φιλενάδες της… Όταν όμως έγραφε μεταμορφωνόταν σε μια λύκαινα, που’χε τη φωλιά της σε βιβλιοθήκη.

Τη γνωρισα το 1980 σε ένα σκοτεινό δημοσιογραφικό υπόγειο στέκι στην οδό Σκουφά στο Κολωνάκι. Καθόταν απέναντι μου και γίναμε φίλοι εκείνο το βράδι, γιατί γέλασα με μια ειρωνία της που οι άλλοι δεν έπιασαν.

Μου τηλεφωνούσε τα βράδια…πάντα μετά τις 3 το πρωί για να κουβεντιάσουμε. Βασικά κουτσομπολεύαμε κοινούς γνωστούς… καναμε small talk… Θεέ μου, τι ατάκες!

Δουλέψαμε μαζί. Το εννοώ το μαζί. Οι δυο μας δλδ… Χωρίς οικονομικές συναλλαγές… άκουγε σιωπηλή, εκσταστιαζμένη… τελικά έκανε ΠΑΝΤΑ χαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα το δικό της… στην αρχή ήταν πικρό… δεν το’χα καταλάβει… μέχρι που συνειδητοποίησα ότι απ’ αυτά που άκουγε –κρατούσε μια τόσο δα μικρή (σημαντική) λεπτομέρεια, που μπορεί να μην είχα προσέξει ούτε καν εγω που θα την είχα πει…
Παράδειγμα:

Όταν ήταν να βγει στο MEGA με πήρε την προηγουμένη τo βράδι να μιλήσουμε… αν έχω καμμιά ιδέα κ.λ.π…. Της είπα 3-4, αλλά κατάλαβα ότι δεν τα ήθελε… βαρέθηκα:

-Ντύσου Στρατηγός…της είπα για να την ξεφορτωθώ.

-Τι τι βλακεία μου είπες σήμερα δεν περιγράφεται. Με νύσταξες… όνειρα γλυκά, αγάπη μου

Την άλλη μέρα άνοιξα την τηλεόραση να την δω…

Ηταν ντυμένη …Ναύαρχος….

Αχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα!

Ήθελε να έχει την τελευταία λέξη. Δεν το΄κανε όμως προσβλητικά… το’κανε παιγνιδιάρικα… το’κανε για να μου δώσει να καταλάβω ότι της άρεσε η ιδέα, αλλά εκείνη τελικά θα έβαζε το κερασάκι στην τούρτα.

Ηταν ενας πληθωρικός άνθρωπος. Τρομερά γενναιόδωρη στη χαρά. Της άρεσε να λύνει τα προβλήματα των άλλων και χωρίς καν να σε ξέρει μπορεί να τηλεφωνούσε στον οποιονδήποτε (ΟΠΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ) για να του ΑΠΑΙΤΗΣΕΙ να σε βοηθήσει.

Ηταν μια σπάνια φίλη…γιατί απλούστατα η ίδια ήταν ενας εξαιρετικά σπάνιος άνθρωπος. Αυτό μπορούν να το επιβεβαιώσουν και άλλοι φίλοι της.

Αμα σε αγαπούσε…τέλος! Οποιος ΔΕΝ σε αγαπούσε ήταν αιώνιος εχθρός της.

Δεν ήξερα πολλά για την αρρώστια της. Κλείστηκε σαν στρείδι. Και μετα χώθηκε στην άμμο.

Εκείνο το πρωινό της 7^ης Ιουνίου του 2002 μου τηλεφωνησε η Νανά Παλαιτσάκη.

-Εφυγε η Μαλβίνα.

Έκλεισα το τηλέφωνο και ξάπλωσα στο κρεββάτι.

Δεν νομίζω να’χω κλάψει πιο πολύ στη ζωή μου.

Αντιγράφω από το blog μου:

«Πήγα στην κηδεία της και έκλαψα κάτω άπό ένα κυπαρίσι.
Εκλαψα για πολλά πράγματα εκείνο το μεσημέρι.
Μετά πήγαμε με τον παλιό μου συμμαθητή, τον Σταμάτη Κραουνάκη, τη Νανά Παλαιτσάκη, την Μαργαρίτα Οβαδία και 2-3 άλλους και ήπιαμε καφέ. Κοντά στο Α’ Νεκροταφείο.

Είπαμε ιστορίες για την Μαλβίνα. Γελάσαμε πολύ. Πάρα πολύ.
Γελούσαμε χωρίς τύψεις. Γελούσα με την καρδιά μου. Με όλο μου το είναι… ή μάλλον με το 99% του «είναι μου» (έτσι θα το ‘θελε) καθώς το υπόλοιπο 1% μου έμεινε από τότε και για πάντα πέτρινο.»

Λυπάμαι αφάνταστα (τόχω ξαναγράψει) που δεν πρόλαβα να της γνωρίσω τα παιδιά μου.

Θα σας πω κάτι που το λέω πρώτη φορά:

Η μόνη γυναίκα που γνωρισα και μου θυμισε (έντονα) τη Μαλβίνα - από την πρώτη στιγμή - ήταν: η Ολίβια. Την παντρεύτηκα. Μερικές φορές αναρωτιέμαι πώς είναι δυνατόν να μην έχουν συναντηθεί ποτέ

ΥΓ. Το άρθρο το έγραψα χθες…δεν το ανέβασα όμως γιατί είχε γράψει ο Βασίλης Σκουντής για έναν δικό του φίλο που’φυγε επίσης στις 7 Ιουνίου (1993) : Το Ντράζεν Πέτροβιτς. Το βρήκα άκομψο δυο ίδιας λογικής κείμενα, το ένα κάτω από το άλλο. Νομίζω ότι όλοι οι «εμπλεκόμενοι» αγαπούσαν και αγαπούν το κομψό.

Ναι, Βασίλη, πραγματικά συνέβη μια συγκυρία συμπτωματικών συμπτώσεων, που λέει κι ο Στηβ Γιατζόγλου!