Θεωρίες… συνωμοσίας!

Η συνομωσία της μπάλας!

Θα έμοιαζε θαύμα να φτάσει στα πρωτοσέλιδα των ελληνικών εφημερίδων. Ή έστω στα μονόστηλα. Ίσως μόνο πριν καμιά 15ετία, όταν το άθλημα γνώριζε πρωτοφανή και καταστροφική – οικονομικά – άνθηση, με αποτέλεσμα κάθε λογής κοινοτικός να έρχεται στην Ελλάδα. Αλλά πάλι, θα ήταν πολύ μικρός τότε. Ο Νούνο Μιγκέλ Πράτα Κοέλιο γεννήθηκε στις 23 Νοεμβρίου του 1987 και το περισσότερο που θα μπορούσε να κάνει είναι να ακολουθήσει την καριέρα του Ζοάο Σάντος, που φαντάζει ως ο πιο πετυχημένος Πορτογάλος μπασκετμπολίστας, με πέρασμα το 2001 από τον Πανιώνιο. Με ύψος 1μ.83, ο μικρός ακολούθησε τον δρόμο που ήξερε από τους γονείς του. Αν έμενε σε αυτόν θα ήταν ένα πλέι μέικερ, που ίσως να είχε και μερικά εκατοστά περισσότερα, αφού το μπάσκετ ενισχύει την ανάπτυξη του ύψους. Ευτυχώς, όμως, άλλαξε προσανατολισμό στην πρώτη συνομωσία της καριέρας του.

«Με επηρέασαν οι γονείς μου που ήταν παίκτες του μπάσκετ», θυμάται για το διάστημα από τα εφτά ως τα δώδεκά του χρόνια, όταν προτιμούσε τα κλειστά γήπεδα και την πορτοκαλί μπάλα. «Ακόμα διατηρώ σχέση με το άθλημα και παρακολουθώ αγώνες στην τηλεόραση», συμπληρώνει κι έστω κι αν δηλώνει λάτρης του ΝΒΑ, δεν έχασε την ευκαιρία να πάει στο «Αλεξάνδρειο» για το μεγάλο ντέρμπι Άρη-ΠΑΟΚ. Σύντομα αποφάσισε να πασάρει στα πόδια του και να αρχίσει να κλωτσάει λίγο περισσότερο, παίρνοντας πιο σοβαρά εκείνο που μέχρι τότε έκανε στις πλατείες και στο σχολείο.

Πήγε, όπως και οι περισσότεροι φίλοι του, στην ακαδημία της τοπικής ομάδας. Η Covilha, μια πόλη στο κέντρο της Πορτογαλίας, αποκαλούμενη και η περιοχή του «χιονιού και του μαλλιού», δεν έχει να επιδείξει και πολλά στο αθλητικό κομμάτι. Η ποδοσφαιρική ομάδα έχει μια 15χρονη ιστορία συμμετοχής στην πρώτη Εθνική, ωστόσο αυτή η περηφάνια έχει χαθεί από το 1988. Ο Νούνο Κοέλιο θα την έβρισκε κάπου ανάμεσα στη Liga De Honra και την Secunda Divisao και από τα 16 του χρόνια θα έστρεφε την προσοχή στο ταλέντο του.

Η αγωνιστική συνομωσία…

Ήταν η σεζόν 2003-04. Η Σπόρτινγκ Κόβιλια έπαιζε στη δεύτερη την τάξει κατηγορία της Πορτογαλίας και στο φινάλε της σεζόν θα υποβιβαζόταν με ενεργητικό μόλις οκτώ νίκες στο πρωτάθλημα και με διαφορά δέκα βαθμούς από τη σωτηρία. Ένας υποβιβασμός που προήλθε από τους τραυματισμούς, τα οικονομικά προβλήματα και το ρίσκο με τους μικρούς σε ηλικία ποδοσφαιριστές. «Θυμάμαι ακόμα το πρώτο τηλέφωνο που είχα δεχτεί για να πάω να προπονηθώ με τη μεγάλη ομάδα. Ήταν Δεκέμβριος, η Σπόρτιγνκ αγωνιζόταν σε ένα τουρνουά και εκεί πραγματοποίησα το ανεπίσημο ντεμπούτο μου. Η πρώτη ομάδα αντιμετώπιζε πολλά αγωνιστικά προβλήματα, καθώς αρκετοί παίκτες ήταν τραυματίες, ενώ κάποιοι άλλοι είχαν διακόψει τα συμβόλαια τους. Αυτή η συγκυρία ανάγκασε τη διοίκηση να ανεβάσει κάποιους νεαρούς ποδοσφαιριστές στην πρώτη ομάδα. Ένας από τους ποδοσφαιριστές που ενσωματώθηκαν στις προπονήσεις της μεγάλης ομάδας ήμουν κι εγώ», θυμήθηκε για τη δεύτερη συνομωσία ο Νούνο Κοέλιο, ο οποίος σύντομα θα βρισκόταν να αγωνίζεται με άντρες και να παίρνει φανέλα βασικού.

Ο Ζοάο Καβαλέιρο δεν είχε να επιδείξει πολλά στην προπονητική του καριέρα, ωστόσο για τον 16χρονο τότε θα ήταν τα πάντα για τη δική του πορεία. «Είναι ένας άνθρωπος που με στιγμάτισε για πάντα, όχι γιατί ήταν ο πρώτος που με χρησιμοποίησε, αλλά γιατί παρά τα 16 χρόνια μου, πίστευε πολύ σε μένα και είχε πολλές απαιτήσεις. Η αλήθεια είναι ότι να μεταπηδήσεις απότομα από τους νέους στην πρώτη ομάδα δεν είναι εύκολο. Εκείνος απαιτούσε πολλά πράγματα από μένα στο γήπεδο, γιατί πίστευε ότι μπορώ να τα καταφέρω, ωστόσο εγώ δεν πίστευα τόσο στις ικανότητες μου. Εν τέλει μέσα από τη δουλειά τον δικαίωσα, αλλά δικαίωσα πάνω απ’ όλα τον εαυτό μου στον οποίο και πίστεψα πολύ παραπάνω».

Σταδιακά ο Καβαλέιρο και ο Νούνο δε θα ήταν οι μόνοι που θα πίστευαν ότι μπορούσε να τα καταφέρει. Πέρασε τις απαραίτητες για την ηλικία του και την υγεία του εξετάσεις, έκανε το ντεμπούτο του στον αγώνα με την Πόβοα Ντε Βαρζίμ και μέχρι το τέλος της σεζόν θα έπαιρνε πέντε ακόμα συμμετοχές, τις τρεις ως βασικός. «Από εκείνη τη στιγμή και μετά η ζωή μου άλλαξε από κάθε άποψη. Έπαψα να είμαι ο κλασικός έφηβος που διάβαζε τα μαθήματα του και έπαιζε ποδόσφαιρο με τους φίλους. Έγινα επαγγελματίας ποδοσφαιριστής. Εκείνη την εποχή είχα φτάσει στην ηλικία που όλα τα παιδιά ξεκινούσαν να ξενυχτούν τα σαββατοκύριακα, όμως επειδή είχα αγώνες και «σφιχτό» πρόγραμμα γενικότερα, δεν ακολουθούσα τους φίλους μου. Δεν έκανα τίποτα. Απλά προετοιμαζόμουν όσο το δυνατόν καλύτερα για το παιχνίδι».

Η συνομωσία του δανεισμού…

Ο έφηβος θα γινόταν σταδιακά άντρας. Συντέλεσε στην ωρίμανσή του και η κλήση του στην Εθνική ομάδα, όπως και η μεταγραφή του από το 2005 στην Πόρτο, όπου ουδέποτε κατόρθωσε να αγωνιστεί. Έπαιξε την πρώτη χρονιά στη δεύτερη ομάδα και ακολούθως πέρασε μια τριετία δανεικός. Στη Λεϊρία, όπου έπαιξε ένα ματς, στην Πορτιμονένσε, όπου αγωνίστηκε δύο γεμάτες σεζόν, αλλά και στη Βιγιαρεάλ, κυνηγώντας το ισπανικό όνειρο.

«Η άφιξή μου στην Πόρτο δεν ήταν εύκολη. Βρέθηκα στα 18 μου να ζω μόνος, μακριά από την οικογένειά μου. Κατόρθωσα, όμως, και προσαρμόστηκα γρήγορα, αφού όλοι ήταν πρόθυμοι γύρω μου να με βοηθήσουν», περιγράφει για την πρώτη του σεζόν στο λιμάνι, πριν αρχίσει να γνωρίζει την άλλη όψη του επαγγελματικού νομίσματος. Μια όψη που δεν άλλαξε ούτε σε άλλη χώρα. «Στο ισπανικό ποδόσφαιρο υπάρχει τρομερή ποιότητα, οι παίκτες παίζουν με μια-δυο επαφές στη μπάλα, πολύ απλά και πολύ γρήγορα», διηγήθηκε για το σύντομο πέρασμά του από τη δεύτερη ομάδα της Βιγιαρεάλ, από την οποία το καλοκαίρι ζήτησε να φύγει και να γυρίσει στην πατρίδα του. Θα αποδεικνυόταν η πιο έξυπνη κίνηση που θα έκανε.

Ενδιάμεσα ή ενδεχομένως παράλληλα, το 2007, λίγους μήνες πριν κλείσει τα 20 του χρόνια, βρέθηκε στον Καναδά για το παγκόσμιο πρωτάθλημα κάτω των 20 ετών. «Ήταν η σπουδαιότερη στιγμή για μένα. Είναι εκπληκτικό να παίζεις σε ένα Παγκόσμιο Κύπελλο και ήταν κρίμα που δεν καταφέραμε να πάμε πιο ψηλά», θα πει για την Πορτογαλία που έμεινε τρίτη στον όμιλο, πίσω από Μεξικό και Γκάμπια και αποκλείστηκε. Ο Νούνο Κοέλιο έπαιξε 90 λεπτά και στα τρία ματς σε μια γενιά, της οποίας ο διασημότερος εκπρόσωπος είναι ο Φάμπιο Κοεντράο της Ρεάλ.

Το 2009, ο 25χρονος τώρα Κοεντράο, κατάφερνε να πάρει την ευκαιρία του στην Μπενφίκα και να εκτοξεύσει τις μετοχές του. Ο Νούνο την ίδια εποχή προσπαθούσε να αποδείξει το ταλέντο του και η Ακαντέμικα θα του έδινε το χρόνο να παίξει στη μεγάλη κατηγορία. «Θέλω να βοηθήσω την ομάδα όσο γίνεται περισσότερο και να παίξω όσο γίνεται παραπάνω», έλεγε το καλοκαίρι που υπέγραφε το διετές του συμβόλαιο, ως ελεύθερος ποδοσφαιριστής, αφού το συμβόλαιό του με την Πόρτο είχε λήξει.

Επί δύο χρόνια θα είναι βασικός και αναντικατάστατος στην Ακαντέμικα, φτάνοντας ως την Εθνική, αφού ήταν στην προεπιλογή του Κάρλος Κεϊρόζ για τα ματς με τη Νορβηγία και την Κύπρο τον Σεπτέμβριο του 2010. «Η κλήση αυτή μου δίνει την ελπίδα ότι ίσως κάποια στιγμή στο μέλλον εκπροσωπήσω την Εθνική μου ομάδα», σχολίαζε τότε ο μέσος του Άρη, που στο φινάλε της πορείας του με την ομάδα της Κοΐμπρα, θα βρισκόταν μπροστά σε μια τεράστια πρόκληση. Την Μπενφίκα!

«Είμαι οπαδός της ομάδας από μικρό παιδί και ένα όνειρό μου έγινε πραγματικότητα». Στις 18 Ιουνίου του 2011 υπέγραφε τετραετές συμβόλαιο με την ομάδα της Λισσαβώνας, μπαίνοντας σε μια λίστα ποδοσφαιριστών που έχουν αγωνιστεί και στις δύο ομάδες. «Είναι κάτι πολύ καλό για μένα, δεν έχουν όλοι οι επαγγελματίες την ευκαιρία που είχα εγώ, να παίξω στις δύο μεγαλύτερες ομάδες της Πορτογαλίας. Είναι μεγάλη μου τιμή», θα έλεγε σχετικά, καιρό αργότερα. Στην Μπενφίκα, παρά το πενταετές συμβόλαιο που υπέγραψε, δεν έπαιξε ούτε λεπτό.

«Θα ήθελα να μου είχαν συμπεριφερθεί διαφορετικά και δεν εννοώ τους διοικούντες. Εγώ ήθελα να παίζω. Είναι ξεκάθαρο ότι θα ήθελα να είχα περισσότερες ευκαιρίες για να δείξω τι μπορώ να κάνω», δήλωνε όταν κάθε χρόνο αναγκαζόταν να βρει καινούργια ομάδα για να αγωνιστεί. Στην αρχή ήταν η Μπέιρα Μαρ. «Απογοητεύτηκα που παραχωρήθηκα δανεικός. Νιώθω ότι έχω την ποιότητα για να παίξω στην Μπενφίκα, όμως έχω μάθει και από την Πόρτο να μην εγκαταλείπω ποτέ. Η Μπέιρα Μαρ είναι τώρα κομμάτι της ζωής μου και επίσης είναι ένας σύλλογος με παράδοση και ένα σχέδιο που μου δίνει κίνητρο να παίξω καλά». Έπαιξε 23 ματς στο Αβέιρο και το καλοκαίρι επέστρεψε στη Λισσαβώνα.

Η συνομωσία του… Άρη!

Στην Μπενφίκα πάλι δεν υπήρχε χώρος. Του πρότειναν να προπονείται με τη δεύτερη ομάδα και να παίξει σε χαμηλότερη κατηγορία, όμως ο Νούνο Κοέλιο είχε αποφασίσει να μην γυρίσει εκεί που ξεκίνησε. «Αποφάσισα να ζήσω μια δεύτερη εμπειρία στο εξωτερικό», έγραφε στο blog που διατηρεί σε πορτογαλική ιστοσελίδα και το οποίο κατά καιρούς ανανεώνει. Από τις 24 Αυγούστου θα έστελνε το κείμενό του από τη Θεσσαλονίκη. «Είμαι πολύ χαρούμενος που θα παίξω στον Άρη. Γνωρίζω ότι είναι μια πολύ μεγάλη ομάδα, έχει πολλούς και θερμούς φιλάθλους. Ανυπομονώ να βρεθώ στο γήπεδο και να ξεκινήσω προπονήσεις με την ομάδα και να μπω να την βοηθήσω».

Στη Θεσσαλονίκη θα εγκλιματιζόταν γρήγορα, θα έβρισκε ξεναγό στο πρόσωπο του Ρούμπεν Πουλίδο, θα πρόσθεταν στην παρέα τους και τον Νταβίντ Αγκάνθο και θα είχε δύο ανθρώπους να κάνει παρέα, μέχρι να έρθει η σύζυγός του. «Νιώθω ήδη πολύ άνετα στη Θεσσαλονίκη! Όλα είναι πολύ όμορφα και μπορώ να πω, πως ήδη εγκλιματίζομαι στις νέες συνθήκες της ζωής και της καριέρας μου».

Έκανε ντεμπούτο στο ελληνικό πρωτάθλημα στις 2 Σεπτεμβρίου κόντρα στον ΟΦΗ, δημοπράτησε τη φανέλα του για ένα ίδρυμα απόρων παιδιών στο Πόρτο και πήρε προεξέχων ρόλο στον Άρη. Στο διάστημα που βρίσκεται στη Θεσσαλονίκη, είδε την οικογένειά του να μεγαλώνει και να έρχεται στον κόσμο η κόρη του Γιάρα, την οποία – όπως και τη σύζυγο - έχει πλέον στο σπίτι του στη συμπρωτεύουσα και την ντύνει στα κιτρινόμαυρα. «Με τη βοήθεια της ομάδας, μου δόθηκε η ευκαιρία να είμαι κοντά στη γυναίκα μου την ώρα της γέννας και να είμαι εκεί τις πρώτες ώρες του παιδιού. Επομένως, τώρα, πρέπει να είμαι συγκεντρωμένος να ανταποδώσω». Ανταπέδωσε… Ήταν κι αυτή μια συνομωσία!