Ο Ντούντα άφησε κάβα το μπουκάλι!

Πήγε πρώτος ο Ομπράντοβτς, πάει από χθες και ο Ιβκοβιτς κι ευτυχώς που η Α1 δεν έχει (όπως τις παλιές καλές μέρες) άλλους ξένους προπονητές, διότι τότε θα μέναμε εντελώς αμανάτι: αλλά, πάλι, με το φτωχό μου το μυαλό, λέω πως δεν θα πεθάνουμε κιόλας επειδή μας την έκαναν με ελαφρά πηδηματάκια ο Ομπράντοβιτς και ο Ιβκοβιτς. Στενοχωριέμαι πάντως διότι με την κοινή και σχεδόν ταυτόχρονη αποδημία τους, χάσαμε ένα...σιγουράκι της επόμενης σεζόν: τα αφιερώματα στους παράλληλους και στους αντίθετους βίους των κουμπάρων, που έτυχε να κοσμήσουν επί τέσσερα χρόνια την εθνική μπασκετική πινακοθήκη μας...

Συνέπεσαν στο ελληνικό πρωτάθλημα από το 1991 έως το 2001 και από το 2010 έως το 2012 με τον Ζέλικο αεί όντα και ωσαύτως όντα στον πάγκο του Παναθηναϊκού και με τον Ντούντα την πρώτη διετία στην ΑΕΚ και τη δεύτερη στον Ολυμπιακό. Παρεμπιπτόντως τεκμαίρεται πλέον και από τη στατιστική του πράγματος, ότι ο "σοφός "απέβη το πιο υπολογίσιμο αντίπαλον δέος στην "τυραννία" του Ζέλικο, καθώς με την ΑΕΚ του πήρε δύο Κύπελλα Ελλάδος και με τον Ολυμπιακό ένα Κύπελλο κι ένα πρωτάθλημα. Αυτά όμως είναι (στατιστικά) πράγματα που θα τα βρει η υπηρεσία, όπως λένε και στο στρατό...

Δυο άνθρωποι που διανύουν παράλληλους, αλλά συνάμα και αντίθετους βίους, ενδέχεται να μοιάζουν ή να διαφέρουν και στον τρόπο με τον οποίο γράφουν τους τίτλους του τέλους τους. Στην προκειμένη περίπτωση οι δυο αποχαιρετισμοί φαίνεται εκ πρώτης όψεως να έχουν διαφορετικό ιδεολογικό υπόβαθρο, καθώς ο μεν Ομπράντοβιτς έφυγε έχοντας φροντίσει από πολύ καιρό να κάνει λάβαρο τον (χαλασμένο) ψυχισμό, ως προπέτασμα του οποίου χρησιμοποίησε τον μειωμένο προϋπολογισμό, ο δε Ιβκοβιτς επικαλέσθηκε το βιολογικώς αυτονόητο: την σωματική και πνευματική καταπόνηση του, που έχει να κάνει (και) με την ηλικία του...

Στα 69 του δεν τον λες κιόλας λυκόπουλο, αν και (το ξέρω, γι αυτό το τονίζω) η ενεργητικότητα, η δημιουργικότητα, η ευεξία και η... οξυθυμία του ταιριάζουν σε πολύ νεότερο άνθρωπο...

Μου φαίνεται πως (σε σχέση με τον χωρισμό του Ομπράντοβιτς με τον Παναθηναϊκό) το διαζύγιο του Ντούντα με τον Ολυμπιακό ήταν λιγότερο αναμενόμενο και περισσότερο βελούδινο. Όχι πως οι Γιαννακόπουλοι και ο Ζέλικο δεν έβγαλαν μαχαίρια, ίσα-ίσα το ανακοινωθέν ήταν αγαπησιάρικο, αλλά όσο περνούν οι μέρες, τόσο οι ακριτομυθίες που διαρρέουν από το αεροστεγές περιβάλλον της ΚΑΕ Παναθηναϊκός αποδεικνύουν ότι το τέλος ήταν αναπόφευκτο και ενδεχόμενη ανανέωση της συνεργασίας τους θα έκανε κακό και στις δυο πλευρές...

Αλλά, basta cosi, που λένε και στο χωριό του Μεσίνα, του Πιανιτζιάνι και του Σκαριόλο, διότι, όπως (κάποιος ορμήνεψε τον Ζέλικο να δηλώσει) τα εν οίκω μη εν δήμω...

Με τις δηλώσεις, με τη γκρίνια, με την εν γένει διάθεσή του ο Ομπράντοβτς φώναζε εδώ και καιρό από μακριά ότι θα φύγει ή ότι δύσκολα θα μείνει. Αντιθέτως ο Ιβκοβιτς δεν είχε προφανή λόγο να κρατάει το πόμολο της θύρας εξόδου: τον συνάντησα και έμεινα μαζί του επί τρεις ώρες (στις 4 Ιουνίου, ανήμερα του Αγίου Πνεύματος) και για να πω την αμαρτία μου, όταν έφυγα από το σπίτι του έκλινα περισσότερο προς την εκδοχή ότι θα μείνει. Θυμάμαι μάλιστα ότι το συζητούσα και με τον συνάδελφο από το "Goal News" Γιάννη Τρουμούση (με τον οποίο κάναμε μαζί τη συνέντευξη-βιβλιογραφία του Ντούντα) και είχαμε την ίδια διαίσθηση...

Βεβαίως, για να είμαι ειλικρινής, στη σχετική ερώτηση ο Ντούντα έκανε λίγο (όχι το αγαπημένο περιστέρι του, αλλά) το παγόνι! Αναδημοσιεύω αυτολεξεί την απάντηση του: "Δεν το έχω σκεφτεί καν αυτό το θέμα, εάν δηλαδή θα μείνω ή θα φύγω. Κοιτάξτε, δεν έχουμε μιλήσει ακόμη και αυτό δεν το λέω διπλωματικά. Εάν ήμουν έτοιμος να απαντήσω, θα απαντούσα, αλλά δεν είμαι. Μου αρέσει πολύ αυτή η ομάδα και το έλεγα από την αρχή ότι ο Ολυμπιακός είμαι μέσα στο αίμα μου. Στο αίμα μου, το τονίζω αυτό"!

Δεν αμφιβάλλω ότι ο Ολυμπιακός ήταν, είναι και θα είναι στο αίμα του Ντούντα, ούτε μπορώ να σκεφτώ ότι χρησιμοποίησε το επιχείρημα της κόπωσης δίκην ντρίμπλας για να φύγει από τον Πειραιά και να καρπωθεί ένα ακριβότερο συμβόλαιο και ένα μεγαλύτερο μπάτζετ. Τον ξέρω τριάντα δυο χρόνια, τολμώ να πω πως μπορώ να τον ψυχολογήσω και (σε πείσμα της άποψης πολλών που νταλαβερίστηκαν μαζί του) τον θεωρώ ντόμπρο στις συναλλαγές του και τίμιο στις σχέσεις του...

Σε κάθε περίπτωση, θα φανεί εάν όντως κουράστηκε και προτίμησε την εποχιακή απασχόληση στην εθνική ομάδα της Σερβίας ή εάν αναζητούσε ένα διαφορετικό οικονομικό και μπασκετικό περιβάλλον, επηρεασμένος κιόλας από την προηγηθείσα αποχώρηση του αδελφοποιτού του, Ζέλικο...

Δεν το ερεύνησα, γιατί θα μου έπαιρνε χρόνο, αλλά εάν δεν είναι μοναδική, αποτελεί μια από τις λιγοστές περιπτώσεις που φεύγει ένας προπονητής ο οποίος κατέκτησε το εθνικό πρωτάθλημα και το τρόπαιο της Ευρωλίγκας! Βασικά όμως φεύγει ένας προπονητής, που είτε ελέω (οικονομικών) συγκυριών, είτε από ιδεολογία άφησε στον Ολυμπιακό και κατ' επέκταση στο ελληνικό μπάσκετ ένα ξεχωριστό modus operandi:έναν τρόπο δομής και λειτουργίας ομάδας, που δεν στηρίχθηκε (όπως τα προηγούμενα χρόνια) σε πακτωλό εκατομμυρίων, αλλά στην εμπιστοσύνη σε νέους και ως επί το πλείστον αυτόχθονες παίκτες. Αυτό είναι όντως ένα νέο και εκ του αποτελέσματος επιτυχημένο "μοντέλο ανάπτυξης", όπως καμάρωναν το βράδυ του θριάμβου στην Πόλη οι Αγγελόπουλοι...

Ο Ιβκοβιτς έφυγε από τον Ολυμπιακό καβάλα στ' άλογο! Δεν φεύγει βεβαίως από την Ελλάδα, διότι έχει σπίτι και βαθιές ρίζες εδώ, αλλά το βλέπω δύσκολο να επιστρέψει για δουλειά. Έφυγε αφήνοντας ως κληρονομιά δυο τίτλους που ήταν στοιχειωμένοι επί 15 συναπτά έτη, μια ομάδα που έχει μπόλικη ζωή μπροστά της, νεαρούς παίκτες στους οποίους επενδύει το ελληνικό μπάσκετ και μια παρακαταθήκη ιδεών, αντιλήψεων και κανόνων, που είναι χρήσιμοι τόσο στους αθλητές, όσο και στη διοίκηση της ομάδας...

Εάν παρ' όλα αυτά, οι λόγοι της ταυτόχρονης αποχώρησης και των δύο Σέρβων προπονητών είναι οικονομικοί, με γεια τους, με χαρά τους. Εάν δηλαδή έκριναν ότι δεν θέλουν να ζήσουν την εποχή των ισχνών αγελάδων, εάν φάνηκαν απρόθυμοι να αποδεχθούν περαιτέρω συρρίκνωση των δαπανών και εάν φοβήθηκαν την επιστροφή στη δραχμή, το κρίμα στο λαιμό τους!

Ούτως ή άλλως τα συμβόλαια τους έληγαν και σε ένα καθεστώς ελεύθερης οικονομίας, όλα καθορίζονται από το δούναι και το λαβείν. Απλώς στο σημείο αυτό επιθυμώ να καταθέσω μια άποψη, που συνιστά ένσταση σε αυτό το σκεπτικό, μάλιστα για τον ίδιο λόγο γίναμε πολλές φορές μαλλιά κουβάρια με τον Ιωαννίδη! Του έλεγα δηλαδή ότι θα ήταν πολύ πιο μάγκας αν κάποια στιγμή αποφάσιζε να φύγει από τις ασφαλείς φτερούγες του καθεστωτικού εκείνη την εποχή Αρη, του Κόκκαλη και του Φιλίππου και να αναλάβει μια ομάδα με μικρότερη οικονομική δυνατότητα, χωρίς στρατό οπαδών από πίσω της και χωρίς τα "μέσα" στην κεντρική εξουσία. Εδέησε να μου απαντήσει σε αυτό ερώτημα, μόλις πρόπερσι σε μια συνάντηση μας στα Γιάννενα, λέγοντας μου με την παροιμιώδη αυταρέσκεια του, "δώσε μου τώρα εμένα μια ομάδα με μπάτζετ 5.000.000 ευρώ και δεν θα καταλάβουν ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός πώς θα χωθώ στα ποδάρια τους και θα τους πάρω τους τίτλους"!

Έφυγαν και οι δύο λοιπόν. Τους ευχαριστούμε από βάθους καρδίας για τα τρόπαια, για τις αναμνήσεις, για τις διδαχές, για τον ευγενή ανταγωνισμό τους, για τις στιγμές, για όλα. Βεβαίως κι αυτοί πρέπει να ευχαριστούν (εκτός από τους παίκτες τους που, όπως λέγεται, κάνουν τους προπονητές να φαίνονται πότε μάγκες και πότε... μαλάκες), ο μεν τους Γιαννακοπουλαίους, ο δε τους Αγγελοπουλαίους για την εμπιστοσύνη, για τις επενδύσεις, ακόμη και για τις οικονομικές αβαρίες, που υπέστησαν για να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις και στο status τους. Δεν παίρνω το μέρος των προέδρων και των ιδιοκτητών, απλώς βάζω τα πράγματα σε μια τάξη και ενώ δέχομαι πως με το φευγιό τους χάνει η Βενετιά βελόνι (καθότι διολισθαίνουμε ως ελληνικό μπάσκετ σε προσωπικότητες και αίγλη), δεν δέχομαι να φορέσουμε μαύρες πλερέζες!

Μια ελληνική παροιμία λέει "το μοναστήρι να 'ναι καλά κι από καλογέρους να"κι αυτό είναι το στοίχημα της επόμενης μέρας και για τον Ολυμπιακό και για τον Παναθηναϊκό. Δεν ξέρω τι έχουν στο μυαλό τους οι Αγγελόπουλοι και οι Γιαννακόπουλοι, αλλά αναρωτιέμαι μήπως το μοντέλο ανάπτυξης και την προσαρμογή στις νέες συνθήκες μπορούν να το υποστηρίξουν και Ελληνες προπονητές; Ονόματα και διευθύνσεις βρίσκονται, φαντάζομαι, στη διάθεσή τους...

ΥΓ: Στη συνέντευξη της 4ης Ιουνίου ο Ντούντα είχε πει κάποια στιγμή πως το βράδυ που η ομάδα πήγε στα μπουζούκια για να γιορτάσει την πρόκριση στο Φάιναλ Φορ, έβλεπε στα γύρω τραπέζια τους θαμώνες να φεύγουν αφήνοντας το μπουκάλι στη μέση και είπε στους παίκτες του: "Αυτό δεν θα το δείτε ποτέ στη Σερβία. Είναι ντροπή να φεύγεις και να μην έχεις αδειάσει το μπουκάλι. Εμείς, αγάπες μου, πρέπει να το πιούμε όλο το μπουκάλι". Η κουβέντα ήταν όχι τόσο κυριολεκτική, όσο μεταφορική και τώρα π[ου έφυγε κι ο ίδιος από το τραπέζι, νομίζω ότι κι αυτός δεν το κατέβασε όλο το μπουκάλι που είχε να πιει στον Ολυμπιακό, αλλά άφησε μια κάβα για τον επόμενο θαμώνα. Ίσως επειδή πίστευε ότι μετά από τόσο.. πιώμα στην εφετινή σεζόν, ξεπέρασε τα όρια του hangover!