Παναθηναϊκός: Κακός-κάκιστος, αλλά όχι να του στερήσουν την ευκαιρία της νίκης
- Όσα έπρεπε να κάνει ο Παναθηναϊκός, τα έκανε η Μακάμπι
- Ευχάριστη παρένθεση ο Παπαπέτρου
- Επέστρεψε από το -18 σε κακή βραδιά και με τον Σλούκα στο «μηδέν» ;
- Ας τον άφηναν να διεκδικήσει τη νίκη
Να πω την αμαρτία μου δεν μου αρέσει να στέκομαι σε διαιτητικές αποφάσεις και ούτε να σχολιάζω τα σφυρίγματα ή τα μη σφυρίγματά τους. Προτιμώ να μένω στο αγωνιστικό και μόνο κομμάτι. Και αυτό θα προσπαθήσω να κάνω χωρίς ωστόσο να μην υπογραμμίσω και τους αστερίσκους οι οποίοι έφεραν τους «πράσινους» μισολιπόθυμους στα... σχοινιά.
Τα πράγματα είναι απλά. Ο Παναθηναϊκός θα «παίξει» την Πέμπτη (2/5) τη μισή πρόκριση στο Final Four του Βερολίνου. «Win or go home» που λένε και στην άλλη άκρη του Ατλαντικού. Με ήττα ρίχνει τους τίτλους τέλους της ευρωπαϊκής χρονιάς του και αποχαιρετά την Euroleague για φέτος. Με νίκη θα πάρει παράταση ζωής μεταφέροντας και πάλι τη σειρά στο ΟΑΚΑ για ένα 5ο ματς.
Όσα έπρεπε να κάνει ο Παναθηναϊκός, τα έκανε η Μακάμπι
Ήθελα να γράψω «στο ΟΑΚΑ για τον τελικό των τελικών» αλλά για τον Παναθηναϊκό ο τελικός των τελικών είναι το 4ο ματς. Ξεκάθαρα. Εκεί πρέπει να εστιάσουν οι «πράσινοι». Και αυτό ακριβώς θα κάνουν. Άλλωστε οι ίδιοι ευθύνονται για αυτήν την ήττα. Τουλάχιστον στον μεγαλύτερο βαθμό. Για την κάκιστη εικόνα που παρουσίασαν στην «Hala Pionir» και με την οποία αδίκησαν τους εαυτούς τους και την μεγάλη προσπάθεια που έκαναν καθ' όλη τη διάρκεια της χρονιάς.
Κακά τα ψέματα. Ο Παναθηναϊκός παρουσιάστηκε ανέτοιμος. Και όχι τόσο αγωνιστικά όσο πνευματικά. Και αυτό είναι κάτι που μπορεί να το καταλάβει οποιοσδήποτε παρακολουθώντας τη διαφορά ενέργειας μεταξύ των δύο ομάδων. Από τη μία ήταν ξεκάθαρο ότι η Μακάμπι είχε μπει στο παρκέ με τους παίκτες να έχουν βάλει... φούμο στα πρόσωπά τους. «Σκύλιαζαν» για κάθε μπάλα. Για κάθε κατοχή. Πίεζαν. Δεν άφηναν «τίποτα εύκολο» στον Παναθηναϊκό.
Εν ολίγοις αυτό που ΕΠΡΕΠΕ να κάνουν οι παίκτες του Αταμάν, το έκαναν εκείνοι του Κάτας. Και είχαμε «μια από τα ίδια» στο παρκέ. Την Μακάμπι να μπαίνει με φόρα στο παιχνίδι, να παίρνει προβάδισμα 12 πόντων στο ματς από το πρώτο δεκάλεπτο και να «χαλάει» παντελώς την ψυχολογία των «πρασίνων». Η εικόνα του αγώνα ήταν απολύτως δίκαιη για 35 λεπτά. Η διαφορά έπρεπε να ήταν σταθερά πάνω από τους 10 πόντους βάσει των όσων παρουσίαζαν οι δύο ομάδες στο παρκέ. Και δίκαια ήταν.
Πραγματικά απογοητεύτηκα από το «mindset» της ελληνικής ομάδας για ένα ΤΟΣΟ κρίσιμο ματς. Ένα ματς το οποίο θα μπορούσε να δώσει την μεγαλύτερη ώθηση για την επιστροφή σε ένα Final Four ύστερα από 12 χρόνια. Κάτι που «κυνηγάει» ο Παναθηναϊκός χωρίς επιτυχία στην μετά-Ομπράντοβιτς εποχή. Αν μη τι άλλο περίμενα να δω «μπασκετικό εγωισμό». Θέληση. Αμυνάρες. Όπως και στο δεύτερο δεκάλεπτο του Game 2. Φευ...
Ευχάριστη παρένθεση ο Παπαπέτρου
Δεν ξέρω, αλλά ο Παναθηναϊκός μάλλον θα ήταν στην «Beogradska Arena». Στην «Hala Pionir» σίγουρα δεν ήταν για 35 λεπτά. Εκεί υπήρχαν μόνο τα σώματα των «πρασίνων» οι οποίοι παρακολουθούσαν τους παίκτες της Μακάμπι να έχουν γίνει τα αφεντικά του αγώνα. Και όπως κυλούσε το ματς, δίχως επιστροφή με την διαφορά να κυμαίνει μεταξύ 15 και 18 πόντων στο μεγαλύτερο διάστημα του δευτέρου ημιχρόνου.
Όμως επειδή δεν θέλω να βάζω τους πάντες στην ίδια... κατσαρόλα θέλω να εξαιρέσω γι' αυτό το διάστημα τον Ιωάννη Παπαπέτρου. Ο 30χρονος φόργουορντ για δεύτερο σερί παιχνίδι ήταν... εκεί. Ίσως ο μοναδικός με την στοχοπροσήλωση που έπρεπε να είχαν ΟΛΟΙ οι παίκτες του Αταμάν. Όπως και ο ίδιος ο Αταμάν. Για να τα λέμε όλα, δεν πιστεύω ότι ήταν και το καλύτερο βράδυ του στο κοουτσάρισμα. Θεωρώ ότι έκανε αρκετά λάθη και ο Παναθηναϊκός δεν μπορούσε να αντεπεξέλθει στις υψηλές απαιτήσεις του αγώνα. Ο Παπαπέτρου ωστόσο έδειξε αυτό που λέγαμε και πριν από το τζάμπολ.
Τουλάχιστον στη σειρά με την Μακάμπι και βάσει των όσων είδαμε στα δύο πρώτα ματς ΕΠΡΕΠΕ να ήταν στην αρχική πεντάδα. Καλός-χρυσός ο Μάριους Γκριγκόνις (σ.σ. καλός-χρυσός γενικά, όχι σε αυτό το παιχνίδι που ήταν ωσεί παρών) αλλά απέναντι στον Μπόνζι Κόλσον μοιάζει να παίζει ο Δαυίδ με τον Γολιάθ. Μέσα σε 40 δευτερόλεπτα δέχθηκε 5 σερί πόντους από τον Αμερικανό της Μακάμπι (σ.σ. εκ των οποίων το ένα γκολ-φάουλ), βρήκε ρυθμό συνολικά η ομάδα με το αρχικό 7-0 και μετά οι «πράσινοι» κυνηγούσαν και δεν μπορούσαν να... φτάσουν.
Οπότε τι σημαίνει αυτό; Ότι πρέπει -επιτέλους- ο Παπαπέτρου να ξεκινήσει από την αρχή του αγώνα και να αποτελέσει την «σκιά» του Κόλσον. Δεν έχω πρόχειρα τα advanced stats όσον αφορά τους πόντους πέτυχε απέναντι στον Παπαπέτρου (σ.σ. σίγουρα θυμάμαι το τετράποντο με το τρίποντο και φάουλ από τη γωνία στο δεύτερο ημίχρονο) αλλά είναι διαφορετικό να του... κόψει τον βήχα από την αρχή και να μην πάρει ποτέ ρυθμό.
Επέστρεψε από το -18 σε κακή βραδιά και με τον Σλούκα στο «μηδέν» ;
Από εκεί και πέρα. Ο Παναθηναϊκός κατάφερε να γυρίσει ένα παιχνίδι από το -18 (57-39) του 24', το -17 (64-47) του 27' και το -13 (78-65) του 35' και να φτάσει στο σημείο να το διεκδικήσει στο ένα σουτ. Ποιος; Ένα ΚΑΚΟΣ Παναθηναϊκός για 35 λεπτά. Ένας Παναθηναϊκός που αλλού πάταγε και αλλού βρισκόταν. Ένας Παναθηναϊκός με τον Σλούκα των 29 πόντων του Game 2, στον Σλούκα των «μηδέν» πόντων με 0/3 εντός παιδιας και μίας εμφάνισης για την οποία δεν πιστεύω ότι θα γίνω μάρτυρας ξανά.
Ένας Παναθηναϊκός με τον Γκριγκόνις να έχει 0/3 τρίποντα... πέναλτι (για εκείνον) και να δείχνει ότι δεν του ταιριάζει η σειρά. Ένας Παναθηναϊκός που είχε τον Κέντρικ Ναν σε πολύ μέτριο βράδυ και με πολλά ανόητα λάθη μέχρι να «οπλίσει» και να πάρει την κατάσταση στα χέρια του. Εκείνος ήταν που πήγε να φέρει τα πάνω – κάτω στο ματς. Θέλετε με τις προσωπικές του ενέργειες και την ποιότητά του; Έστω. Το αποτέλεσμα θα μετρούσε στο τέλος. Και φυσικά θεωρώ ότι ΠΟΛΥ ΣΩΣΤΑ πήρε το τελευταίο σουτ. Εκείνος ήταν «καυτός» εκείνη την ώρα και εκείνος έπρεπε να το πάρει.
Ένας Παναθηναϊκός που ήταν ΚΑΚΟΣ αμυντικά για 35 λεπτά. Οι συνεργασίες Μπράουν – Νίμπο θύμιζαν τις... παλιές συνεργασίες Διαμαντίδη – Μπατίστ. Πραγματικά πρέπει να έχασα το μέτρημα από το πόσες φορές κάρφωσε την μπάλα ο Νίμπο. Κακή άμυνα στο «ζωγραφιστό» όπως και στην «δημιουργία» του Λορέντζο Μπράουν την οποία και δεν μπόρεσε ο Παναθηναϊκός να περιορίσει. Και όπως φαίνεται δεν υπάρχει «αντίδοτο» στα ψηλά και αθλητικά σχήματα του Κάτας. Μέχρι και πεντάδα με Μπράουν, Κόλσον, Γουέμπ, Ριβέρο και Νίμπο είδαμε. Τρομερή αθλητικότητα, την οποία δεν μπορεί να αντιπαρατάξει ο Παναθηναϊκός. Παρόλα αυτά ΟΦΕΙΛΕΙ να την αντιμετωπίσει και να την αναχαιτίσει.
Θέλω να ελπίζω ότι το ματς της Τρίτης ήταν ένα μεγάλο πάθημα το οποίο πρέπει να έχει γίνει μάθημα στον Παναθηναϊκό και τουλάχιστον να μην εμφανιστεί στο παρκέ για το Game 4 (2/5, 21:45) το ίδιο νωθρός και χωρίς ενέργεια. Θα είναι ένα πολύ μεγάλο λάθος το οποίο και θα πληρώσει ακριβά. Ξαναλέω και επιμένω σε κάτι που είχαν γράψει πριν από καιρό. Ο Παναθηναϊκός δεν θα πάει στο Final Four ΜΟΝΟ εάν χάσει από τον κακό του εαυτό. Τελεία και παύλα.
Ας τον άφηναν να διεκδικήσει τη νίκη
Αν δεν είχε μπει τόσο άσχημα στο ματς ίσως να μην χρειαζόταν να πούμε κάτι για τη διαιτησία του αγώνα. Για να λέμε τα σύκα-σύκα και τη σκάφη-σκάφη, έως και το τελευταίο λεπτό δεν είχαν δώσει δικαιώματα. Όμως από τα 55'' για το τέλος του αγώνα έως και την τελευταία κόρνα της γραμματείας έγινε το... μάλε-βράσε.
Οι διαιτητές τα εκαναν μπάχαλο σε βάρος του Παναθηναϊκού. Αρχικά δεν έδωσαν ξεκάθαρη παράβαση του Νίμπο που πατάει την τελική γραμμή με το σκορ στο 83-82. Συν το πεντακάθαρο φάουλ του Ριβέρο πάνω στον Παπαπέτρου στη διεκδίκηση του ριμπάουντ λίγο πριν από την επίμαχη φάση της (μίας) ένστασης.
Και φυσικά το αποκορύφωμα στο τέλος του ματς και δη στη φάση του Λορέντζο Μπράουν με το σκορ στο 83-83. Ο Αμερικανός αστοχεί σε layup, οι διαιτητές καταλογίζουν ότι μετράει αλλά μετά από το challenge το πήραν πίσω και το ακύρωσαν. Δεν εξετάζω τι έγινε μετά γιατί δεν είναι ξεκάθαρο όσον αφορά το «που έπρεπε» να δοθεί η κατοχή της μπάλας με αποτέλεσμα να δοθεί τζάμπολ.
Στέκομαι στο γεγονός ότι σταμάτησε η φάση ενώ θα μπορούσε να είχε κατοχή ο Παναθηναϊκός. Και μιλάμε για τρομερό λάθος των διαιτητών το οποίο στέρησε από τον Παναθηναϊκό τη δυνατότητα να έχει ΔΙΚΗ του επίθεση 15 δευτερολέπτων στο τέλος του αγώνα με το σκορ στο 83-83. Στην χειρότερη εξασφάλιζε την παράταση. Στην καλύτερη κάποιο σουτ νίκης με «γεμάτη» επίθεση και όχι με 2.6 δευτερόλεπτα που είχε -τελικά- ο Ναν στην διάθεσή του και με το σκορ στο 85-83 υπέρ της Μακάμπι. Και πάλι. Ακόμα και έτσι οι «πράσινοι» είχαν τη δυνατότητα της νίκης και του 2-1.
Τι θέλω να πω με αυτό; Ότι ο Παναθηναϊκός έχασε αυτό το ματς και με τον τρόπο που το έχασε στο τέλος στην κακή του βραδιά...
ΥΓ: Μπορεί δηλαδή η Μακάμπι να φέρει όσο κόσμο θέλει ακόμα για το ματς της Πέμπτης (2/5); Γιατί αν κατάλαβα καλά μπορεί να υπάρξει συνεννόηση με τη σερβική αστυνομία και τη σερβική κυβέρνηση για περισσότερο κόσμο; Δεν υποτίθεται ότι όσο το Ισραήλ είναι σε πόλεμο θα πρέπει να παίζει κεκλεισμένων των θυρών; Σε λίγο θα πάει και στο Τελ Αβίβ να παίξει...
Διάβασε όλα τα τελευταία νέα της αθλητικής επικαιρότητας. Μάθε για όλους τους live αγώνες σήμερα και δες τις αθλητικές μεταδόσεις της ημέρας και της εβδομάδας μέσα από το υπερπλήρες Πρόγραμμα TV του Gazzetta.
