Υπάρχουν στιγμές που δεν θα ήθελες να μάθεις μια είδηση, κυρίως δεν θα ήθελες να την διασταυρώσεις, καθώς έχει να κάνει με έναν άνθρωπο που έφυγε από τη ζωή αφήνοντας ένα τεράστιο κενό στο άθλημα που μεγαλούργησε. Την Δευτέρα το πρωί έζησα μια τέτοια στιγμή, να χτυπάει το τηλέφωνο και στην άλλη γραμμή να με ρωτάνε αν όντως η σπουδαία Ρούξι Ντουμιτρέσκου έφυγε από την ζωή.
Αρχικά σκέφτηκα πως μακάρι όλο αυτό να είναι ένα μεγάλο λάθος ενός δημοσιογράφου που δεν έχει διασταυρώσει μια είδηση, η οποία εν συνεχεία αναπαράγεται από άλλους... Ωστόσο δυστυχώς δεν επρόκειτο για λάθος ενός συναδέλφου, αλλά για λάθος της ίδιας της ζωής. Της ανώτερης δύναμης που θέλησε να πάρει μαζί της έναν άνθρωπο μόλις 46 ετών. Έναν άνθρωπο που είχε προσφέρει πάρα πολλά στο ελληνικό βόλεϊ, σε σημείο που όταν κάποιος μιλούσε για το γυναικείο τμήμα του Παναθηναϊκού, το πρώτο όνομα που του ερχόταν στο μυαλό ήταν της σπουδαίας Ρούξι.
Το μόνο εύκολο όταν γράφεις για έναν τόσο τεράστιο αθλητή, είναι να αναφερθείς σε όσα έχει πετύχει στην μεγάλη του καριέρα. Μπαίνεις λίγο στο ίντερνετ, κοιτάζεις τις διακρίσεις και τους τίτλους που πήρε και είσαι έτοιμος. Η Ρούξι όμως ήταν κάτι πολύ παραπάνω από μια άκρως πετυχημένη βολεϊμπολίστρια, από μια ηγέτιδα των Βριλησσίων αρχικά και του Παναθηναϊκού εν συνεχεία. Ήταν σημείο αναφοράς συνολικά για το άθλημα στην χώρα μας. Ήταν αυτό που ονειρεύονταν να γίνουν τα κοριτσάκια όταν ξεκινούσαν το βόλεϊ.
Και κυρίως ήταν αυτό που ήθελαν να γίνουν οι ήδη μεγάλες παίκτριες που αγωνίζονταν στην τότε Α1 Γυναικών. Να γίνουν δηλαδή ο μεγάλος ηγέτης, ο μεγάλος αρχηγός. Το να μπορέσεις να εξελιχθείς σε μεγάλο-λη παίκτη-τρια θέλει και ταλέντο, αλλά φυσικά θέλει και τρομερά σκληρή δουλειά. Το να είσαι ηγέτης και αρχηγός όμως πρέπει κυρίως να το έχεις. Πρέπει να κάνεις τους πάντες να σε σέβονται, από τις συμπαίκτριές σου, τις αντίπαλές σου, μέχρι τον τελευταίο που ασχολείται με το άθλημα, από οποιοδήποτε πόστο. Από αυτό του δημοσιογράφου, ως αυτό του απλού φιλάθλου.
Η Ρούξι ήταν ο ορισμός όσων ανέφερα παραπάνω. Ήταν ο ορισμός του ηγέτη, ο ορισμός του αρχηγού. Έμπαινε στα αποδυτήρια και την άκουγαν με σεβασμό, έβαζε γκάζια μετά από ένα κακό αποτέλεσμα και μερικές φορές δεν μιλούσε ούτε ο προπονητής, καθώς και ο ίδιος ήξερε πως όσα έλεγε η αρχηγός θα πήγαιναν κατευθείαν στις ψυχές των συμπαικτριών της. Που με την σειρά τους ήξεραν πως καμία δεν ήθελε τόσο την επιτυχία και την κατάκτηση τίτλων από την ίδια.
Αυτό φάνηκε από τα πρώτα της βήματα στην Ρουμανία και την Ντάτσια Πιτέστι, ομάδα που ξεκίνησε τα πρώτα της βήματα, σε σημείο μόλις στα 17 της να παίζει στην Εθνική ομάδα της χώρας της και να θεωρείται ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα στην Ευρώπη. Ένα ταλέντο που στη χώρα μας είδαν πρώτα οι άνθρωποι των Βριλησσίων που την έφεραν και χτύπησαν φλέβα χρυσού καθώς τους οδήγησε στην κατάκτηση ενός πρωταθλήματος και 3 Κυπέλλων. Οι εμφανίσεις με τα Βριλήσσια έκαναν τον τότε παντοδύναμο Παναθηναϊκό να της χτυπήσει την πόρτα και αυτός ο αθλητικός γάμος ήταν ο πιο πετυχημένος στο συγκεκριμένο τμήμα, για να μην πούμε συνολικά στον Ερασιτέχνη Παναθηναϊκό.
Με τα φίνα κορίτσια η Ρούξι κέρδισε πολλά παραπάνω από τα 6 πρωταθλήματα και τα 5 Κύπελλα. Κέρδισε την αγάπη από τον κόσμο που θα ήθελε να ζήσει ο κάθε αθλητής. Έγινε σύνθημα, έγινε σημείο αναφοράς, έφτασε στο σημείο να μιλάει κάποιος για το τμήμα αυτό των 26 πρωταθλημάτων και των 6 Κυπέλλων και να έχει σε περίοπτη θέση, στην πιο ψηλή, την μεγάλη Ρούξι. Δεν είναι πολλοί οι αθλητές που το έχουν καταφέρει αυτό. Να έχουν συνδέσει το όνομά τους με μία ολόκληρη και άκρως πετυχημένη ομάδα και όσοι το κάνουν δικαίως θεωρούνται ευλογημένοι. Αυτό ήταν και η Ντουμιτρέσκου μια μεγάλη, τεράστια παίκτρια, αλλά πάνω από όλα ένας ευλογημένος άνθρωπος. Ένας άνθρωπος που τον άκουγες να μιλάει για το άθλημα, τον άκουγες να μιλάει για τον λατρεμένο της όπως έγινε με την πάροδο των χρόνων, Παναθηναϊκό και εσύ δεν μπορούσες να συμπληρώσεις απολύτως τίποτα.
Προσωπικά θεωρούσα πως αυτός ο άνθρωπος, αυτή η τεράστια προσωπικότητα θα έπρεπε να είναι στην χώρα μας και στον Παναθηναϊκό βοηθώντας όπως μόνο αυτή θα ήξερε το τμήμα του βόλεϊ γυναικών. Μόνο να βρίσκεται εκεί μιλώντας στις νυν παίκτριες για το μέγεθος της ομάδας που αγωνίζονται. Δεν έχουν την τύχη πολλά σωματεία να έχουν τέτοιους θρύλους και στον «τριφύλλι» αυτό δεν το εκμεταλλεύτηκαν όσο θα μπορούσαν. Ίσως να ήταν στα μελλοντικά σχέδια, αλλά σίγουρα όχι θα μπορούσαν, αλλά θα έπρεπε να το είχαν κάνει πολύ πιο νωρίς.
Για την Ρούξι, εγώ και ο καθένας που έχει ζήσει την χρυσή εποχή του ελληνικού βόλεϊ γυναικών, θα μπορούσαμε να γράψουμε χιλιάδες λέξεις και πάλι θα ήταν λίγες. Δεν χρειάζονται όμως πολλά, έναν γύρο να κάνει ο καθένας στα social media και στα όσα γράφονται στη μνήμη της και θα καταλάβει για το μέγεθος που είχε ως αθλήτρια, ως αρχηγός, ως άνθρωπος. Το ελληνικό βόλεϊ θα είναι πολύ πιο φτωχό χωρίς την παρουσία της, το γυναικείο τμήμα βόλεϊ του Παναθηναϊκού θα είναι πολύ πιο φτωχό χωρίς την αγαπημένη του Ρούξι. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που θα την σκεπάσει…
ΥΓ: Προσωπικά δεν είχα τη χαρά να γνωρίσω τον μικρό Φίλιππο, αλλά όσοι τον έχουν γνωρίσει μου έχουν πει πως έχει την μαχητικότητα της μάνας του. Αυτό από μόνο του φτάνει για να τα καταφέρει, αν και σίγουρα δεν θα είναι μόνος του, καθώς θεωρώ δεδομένο πως και από τον Παναθηναϊκό θα τον βοηθήσουν να σταθεί στα πόδια του.
ΥΓ1: Για τελευταίο άφησα κάποιες από τις δηλώσεις που είχε κάνει και μας τις θύμισε ο Ερασιτέχνης Παναθηναϊκός. Δηλώσεις που δείχνουν με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο πόσο ηγετική μορφή ήταν η Ρούξι:
-«Αν μπορούσα να γυρίσω τον χρόνο πίσω, θα ερχόμουν πιο νωρίς στον Παναθηναϊκό».
-«Μου το έχει περάσει ο κόσμος του Παναθηναϊκού. Αυτοί με έκαναν Παναθηναϊκό και εγώ εκδηλώνομαι έτσι. Με έχουν κατηγορήσει πολλοί ότι μιλάω σαν οπαδός και δεν θα έπρεπε να το κάνω γιατί είμαι αθλήτρια. Το κάνω όμως αυτό γιατί έτσι το νιώθω».
-«Η σημαία του Παναθηναϊκού είναι μία και έχει πάνω της το Τριφύλλι. Εμείς οι αθλητές είμαστε περαστικοί από τον Παναθηναϊκό».