Χριστιάννα Κιάμου στο GWomen: «Στην Ελλάδα είναι σαν να σου λένε ''δεν φτάνει που σε πληρώνω, μιλάς κιόλας''»
Η Χριστιάνα Κιάμου από πολύ μικρή ηλικία ήξερε πως το ποδόσφαιρο θα είχε πρωταγωνιστικό ρόλο στη ζωή και την καθημερινότητά της. Τα πρώτα της ποδοσφαιρικά βήματα τα έκανε στην Ακαδημία του Καρούλια και στη συνέχεια φόρεσε τις φανέλες της Καλλιθέας, της Γλυφάδας και των Ελπίδων Καρδίτσας, πριν ανοίξει για εκείνη ο δρόμος προς τα γήπεδα του εξωτερικού.
Αγωνίστηκε στην Ουγγαρία με τη Ντιόσγκιορι, ενώ στην Ιταλία πέρασε από τις Πομιλιάνο, Τσεζένα και Ελλάς Βερόνα πριν επαναπατριστεί για λογαριασμό της ΑΕΚ το 2024. Αποτελούσε βασικό στέλεχος της Εθνικής Γυναικών, η καριέρα της, ωστόσο, έληξε πρόωρα το περασμένο καλοκαίρι εξαιτίας ενός σοβαρού τραυματισμού που υπέστη στη μέση της.
Τη στιγμή που βρισκόταν κοντά στη μεταγραφή των ονείρων της στην Αγγλία, η επιδείνωση της κατάστασής της την ανάγκασε να ζυγίσει και πάλι τα πράγματα για να καταλήξει στο ότι θα πρέπει να αποχαιρετήσει τα γήπεδα. Παραμένει, ωστόσο, ακόμα στο ποδόσφαιρο ως προπονήτρια σε αγόρια και κορίτσια στο Elevation Method του Τάσου Τασιόπουλου.
Η ίδια μίλησε στο GWomen για την καθημερινότητά της μακριά από την ενεργό δράση, για τα πράγματα που στο εξωτερικό θεωρούνται δεδομένα κι εδώ στην Ελλάδα έχουν μείνει πίσω, αλλά και για το πόσο καθοριστικό είναι το να ενωθούν οι παίκτριες και να διεκδικήσουν τα όσα τούς αναλογούν.
Πώς είναι η καθημερινότητα μακριά από τα γήπεδα;
«Εξακολουθώ να είμαι στο ποδόσφαιρο, από ένα άλλο πόστο και δεν το έχω συνειδητοποιήσει ότι είμαι μακριά από τα γήπεδα. Τρέχω όλη μέρα, δεν έχω προλάβει να καταλάβω ότι δεν παίζω πια».
Θυμάσαι την ημέρα που σου ανακοινώθηκε ότι δεν μπορείς να παίξεις πια;
«Ουσιαστικά κανείς δε μου είπε ότι δε θα ξαναπαίξω. Είχα πάρει μία μεταγραφή στην Αγγλία, που ήταν το όνειρό μου, αλλά την έχασα λόγω του τραυματισμού. Μου είπαν ότι ήταν χειρότερος από αυτό που περίμενα και ότι αν γίνει χειρουργείο δεν ξέρουμε αν θα μπορώ να παίξω στο ίδιο επίπεδο, ούτε πόσο θα πάρει η αποκατάσταση. Είχε παραλύσει το πόδι μου κι εκεί αποφάσισα ότι εφόσον έχασα τη μεταγραφή δεν υπάρχει λόγος να το πιέσω και να το χειροτερέψω».
Σκέφτηκες να γίνεις προπονήτρια;
«Ναι, έχω σπουδάσει και sports management, έχω κάνει και ανάλυση αγώνων. Τώρα κάνω ατομικές προπονήσεις στο elevation και θεωρώ ότι μου ταιριάζει γιατί και με τον Τασιόπουλο που είμαστε μαζί έχουμε την ίδια νοοτροπία. Αν πας σε μία ομάδα θα πρέπει να κινηθείς όπως θέλουν αυτοί κι εγώ δεν μπορώ να κάνω κάποια πράγματα που πρέπει να γίνουν, δε θεωρώ ότι είμαι χαρακτήρας που θα έμπαινα σε μία ομάδα και θα έκανα ό,τι θέλουν οι άλλοι να κάνω. Αν αλλάξουν κάποια πράγματα ίσως...»
Τα νέα παιδία ή οι γονείς τους πώς αντιδρούν όταν βλέπουν μία γυναίκα προπονήτρια στο ποδόσφαιρο;
«Οποιος δε με ξέρει και δεν γνωρίζει ότι έχω παίξει συνήθως με ρωτάνε ο προπονητής πού είναι; και τους απαντάω ότι είμαι εγώ η προπονήτρια. Βλέπεις και από τα παιδιά και από τους γονείς μερικές φορές να κοιτάζουν περίεργα, όλα όμως φεύγουν ευχαριστημένα. Προσπαθούμε να αλλάξουμε και τη νοοτροπία στην κοινωνία, ότι δηλάδη και οι γυναίκες ξέρουν από ποδόσφαιρο, δεν έχει φύλο η γνώση».
Πιο πολλές γυναίκες θα πρέπει να έχουν ενεργό ρόλο στο ποδόσφαιρο γενικότερα.
«Ναι, αρκεί να το αξίζουν. Δεν είμαι από αυτούς που λένε να τις βάλουμε όλες μπροστά, αλλά εκείνες που το αξίζουν. Εάν ένας άνδρας ασχολείται και ξέρει από ποδόσφαιρο γυναικών σαφώς και να μείνει στο πόστο του. Εννοείται βέβαια ότι θα βοηθήσει πολύ εάν οι γυναίκες μπουν σε διοικητικές θέσεις και τα μικρά παιδιά να βλέπουν ότι οι γυναίκες υπάρχουν σε αυτόν τον χώρο».
Εσυ βλέπεις περισσότερα νέα κορίτσια πια;
«Ναι, και στο γυμναστήριο έχουν αρχίσει και φέρνουν πια. Παλιά δεν είχαμε κανένα κορίτσι».
Γιατί έχει αλλάξει αυτό πιστεύεις;
«Πρώτον, οι γονείς πλέον βλέπουν πως υπάρχουν κοπέλες που παίζουν μπάλα. Όταν εγώ έπαιζα μου έλεγαν ότι θα στραβώσουν τα πόδια μου. Πλεον δεν μπορεί να το πει ενας γονιός αυτό. Μέσω των media και των δημοσιογράφων πια εκπαιδεύουμε και το κοινό ώστε να αποδεχθεί το ποδόσφαιρο γυναικών».
Εσύ δηλαδή μεγαλώνοντας είχες άλλη αντιμετώπιση ως κορίτσι που έπαιζε ποδόσφαιρο.
«Ναι, μεγάλη διαφορά. Αν τους πέρναγες τσαντιζόντουσαν ότι θα τους ξεφτιλίσει το κορίτσι οπότε έρχονταν και σε κλώτσαγαν. Δεν δεχόντουσαν εγώ να τους περάσω, εγώ να κερδίσω ή να βάλω γκολ».
Τι χαρακτήρα έχτισες μέσα από αυτήν την αμφισβήτηση;
«Έχω ξαναπεί ότι με έχει σώσει το ποδόσφαιρο. Ήμουν πάντα ήσυχη και πειθαρχημένη. Ο μπαμπάς μου έλεγε ότι αν δε διαβάσεις δεν έχει ποδόσφαιρο κι εγώ διάβαζα».
Το κυνήγησες όμως και είδες πώς είναι τα πράγματα στο εξωτερικό...
«Ναι το κυνήγησα σχεδόν μόνη μου. Απλά σηκώθηκα μία μέρα και αποφάσισα να φύγω στην Αμερική. Είχα γνωρίσει τον Τζέιμς Γαλάνη που προπονούσε την καλύτερη παίκτρια στον κόσμο, μου είχε πει κάποια πράγματα που δε θα ξεχάσω ποτέ. Μου άλλαξε τη νοοτροπία και με έπεισε ότι πρέπει να δουλέψω πολύ παραπάνω. Ήταν μία ηρεμία και μία σιγουριά που έβγαζε. Μιλούσαμε για πολύ απλά πράγματα αλλά και πάλι σε ενέπνεε».
Μιλώντας για πράγματα δεδομένα, τι δεν είναι δεδομένο εδώ στην Ελλάδα για τις ποδοσφαιρίστριες;
«Οι πληρωμές είναι ένα θέμα. Πρέπει να έρχεται ο μισθός στην ώρα του. Αυτή η ασυνέπεια που υπάρχει εδώ, υπάρχει σε ελάχιστες χώρες στο εξωτερικό. Μία φορά το έχω αντιμετωπίσει και έφυγα αμέσως. Στην Ελλάδα είναι σαν να σου λένε ''δεν φτάνει που σε πληρώνω, μιλάς κιόλας''. Θα πρέπει να αλλάξει γιατί είναι μία δουλειά».
Ποια είναι η γνώμη σου για το «ημιεπαγγελματικό» μοντέλο;
«Αν γίνει αυτό θα λυθούν για τις παίκτριες κάποια πολύ βασικά πράγματα. Πρώτον θα είναι σίγουρες για το μισθό τους και δεύτερον θα λυθεί και το θέμα των ενσήμων. Είναι πολύ σημαντικό για τις παίκτριες. Δε γίνεται να είσαι 35 και 40, να θέλεις να σταματήσεις και να μην έχεις ένσημα. Πολλές σταματάνε νωρίς ή πάνε και βρίσκουν μία δεύτερη δουλειά. Δεν ξέρω αν στην Ελλάδα μπορεί να γίνει το πρωτάθλημα 100% επαγγελματικό. Είναι ένα πρώτο βήμα αυτό».
Σχετικά με τα άτομα και τους παράγοντες που έχουν αρχίσει να ασχολούνται με το ποδόσφαιρο γυναικών;
«Θα πρέπει να μπουν στο ποδόσφαιρο γυναικών γνώστες. Δεν είναι έχω μία ομάδα και κάνω ό,τι θέλω. Αυτό όμως θα πρέπει να το καταλάβουν και οι παίκτριες. Έχει τύχει πολλές φορές να με πάρουν τηλέφωνο κάποιες ομάδες και να μην απαντήσω ποτέ ή να μην μπω σε συζήτηση επειδή ξέρω ότι δεν έχουν τα κατάλληλα άτομα εκεί. Αν ως παίκτρια πάω σε μία ομάδα που ξέρω ότι δε λειτουργεί σωστά, εγώ αφήνω την κατάσταση αυτή να διαιωνίζεται. Ο ΠΣΑΠΠ έχει ήδη αρχίσει να αλλάζει κάποια πράγματα και βλέπω ότι και οι παίκτριες αρχίζουν και μιλάνε ενώ πριν δε μιλούσαμε καθόλου νομίζω ότι θα αλλάξει όλο αυτό κι εμείς θα διώξουμε όσους δεν αξίζουν να είναι σε αυτόν τον χώρο».
Ο ΠΣΑΠΠ με ποιον τρόπο έχει συμβάλει να βελτιωθούν οι συνθήκες για τις ποδοσφαιρίστριες στην Ελλάδα;
«Ο ΠΣΑΠΠ μας έδωσε ένα πολύ βασικό πράγμα, φωνή. Ο ΠΣΑΠΠ μάς ένωσε και πλέον δεν είμαι εγώ μόνη μου ως Χριστιάνα, είμαστε όλες μαζί. Με τους δικηγόρους του και τα άτομα που ασχολούνται μας εμπνέουν εμπιστοσύνη και όλες οι κοπέλες μπορούν να το επιβεβαιώσουν αυτό. Ξέρουμε ότι αν πούμε κάτι στον ΠΣΑΠΠ θα κινηθεί σωστά. Μας εκπαιδεύει να ξέρουμε εμείς τα δικαιώματά μας για να τα διεκδικούμε».
Τα προπονητικά τιμ και οι γυμναστές είναι αρκετά εκπαιδευμένοι ώστε να ξέρουν τις διαφορές ανδρικού και γυναικείου σώματος και πόσο επιρρεπείς είναι οι παίκτριες σε τραυματισμούς όταν παίζουν με περίοδο;
«Δεν νομίζω ότι υπάρχει σε όλες, από αυτά που έχω συζητήσει. Υπάρχουν κάποιες ομάδες που ασχολούνται. Η ΑΕΚ για παράδειγμα. Ο Πήδουλας ο γυμναστής της έχει ασχοληθεί πολύ από τότε που του το είπαν. Άρχισε αμέσως να το ψάχνει πολύ. Έστελνε και στις παίκτριες πράγματα για να μαθαίνουν. Προσπαθούμε κι εμείς να ενημερώσουμε τις νέες κοπέλες αλλά υπάρχουν και ομάδες που λένε ότι δεν τους ενδιαφέρει. Σε όλα τα αθλήματα πρέπει να το κοιτάνε. Η περίοδος και οι ορμόνες παίζουν σημαντικό ρόλο στο πώς θα παίξεις και στο πώς δε θα τραυματιστείς».
Μεγάλο ρόλο παίζουν και τα γήπεδα, τα οποία βλέπουμε ότι είναι κάκιστα...
«Τα γήπεδα είναι ακατάλληλα. Θα το πω για τα μισά και θα είμαι ευγενική. Εμένα μου άρεσε η κίνηση της Κηφισιάς στον Βόλο. Δεν μπήκαν να παίξουν. Έτσι θα ξεκινήσει να αλλάζει κάτι. Είπαν αυτά τα κορίτσια ότι δε θα μπουν να παίξουν επειδή είναι επικίνδυνο το γήπεδο. Όντως ήταν, έχουμε όλες δει και παίξει σε αυτά τα γήπεδα. Πρέπει κάποια στιγμή να αλλάξουν επειδή έχουμε δει αύξηση στους τραυματισμούς. Ειδικά στην Αθήνα δεν υπάρχουν γήπεδα, οι ομάδες όμως που μπορούν να βρουν λύσεις πρέπει να το κάνουν άμεσα».
Πού βλέπεις ότι θα βρίσκεται το ποδόσφαιρο γυναικών σε πέντε χρόνια;
«Αλλάζουν πράγματα και κυρίως οι αλλαγές στη νοοτροπία έχουν γίνει τον τελευταίο χρόνο. Δεν ξέρω με τι ρυθμό θα αναπτυχθούμε, εδώ στην Ελλάδα πάμε κουτσά στραβά. Δεν ξέρω τι θα αλλάξει στις εγκαταστάσεις, ούτε στων ανδρών δεν έχουμε καλές εγκαταστάσεις και η Εθνική τώρα απέκτησε σπίτι».
Τι εύχεσαι για τα επόμενα κορίτσια;
«Να καταλάβουν ότι έχουμε περισσότερη δύναμη από όση πιστεύουμε. Ενωμένες μπορούμε να κάνουμε πράγματα και να φτάσουμε ψηλά το ποδόσφαιρο γυναικών».
Ακολούθησε το GWomen στο instagram
Στείλε μας νέα, ιδέες, προτάσεις, απορίες για τον γυναικείο αθλητισμό στο [email protected]