Ιωάννα Παπαθεοδώρου στο GWomen: «Θύμωνα όταν άκουγα πως το ποδόφαιρο είναι ανδρικό άθλημα»
Από τις αλάνες της Νέας Ερυθραίας, στην Αμερική των ονείρων και πλέον στο Βέλγιο του επαγγελματισμού, η Ιωάννα Παπαθεοδώρου γράφει το δικό της ποδοσφαιρικό ταξίδι με ψυχή, πάθος και στοχοπροσήλωση.
Μια Ελληνίδα που δεν αρκείται στο να "παίζει", αλλά ζει, εξελίσσεται και παλεύει καθημερινά για το επόμενο βήμα πάντα με οδηγό την αγάπη της για το παιχνίδι.
Η Ιωάννα δεν μοιάζει να κυνηγά απλώς καριέρα. Κυνηγά κάτι βαθύτερο να αφήσει το δικό της αποτύπωμα σε ένα άθλημα που για χρόνια δεν άφηνε χώρο στις γυναίκες να ονειρευτούν. Με λόγια απλά, γνήσια και αφοπλιστικά ώριμα στο GWomen, μας θυμίζει γιατί το ποδόσφαιρο είναι πάνω απ’ όλα πάθος και πίστη. Εκείνη δεν περιμένει τα πράγματα να συμβούν. Τα φτιάχνει μόνη της, προπόνηση με την προπόνηση, μέρα με τη μέρα.
Κι όπως λέει και η ίδια:«Με επιμονή, πίστη και αγάπη για αυτό που κάνεις μπορείς να φτάσεις πολύ μακριά». Η Ιωάννα έχει ήδη ξεκινήσει και το ταξίδι της μόλις αρχίζει...
Photo design: Christos Zoidis
Θυμάσαι την πρώτη φορά που πάτησες γήπεδο στα 8 σου; Τι σε έκανε να κολλήσεις με το ποδόσφαιρο;
«Ναι, την πρώτη φορά τη θυμάμαι σαν να ήταν χθες. Θυμάμαι ήμουν τρομερά ενθουσιασμένη. Ήταν η μέρα που γράφτηκα στον Πανερυθραϊκό και έκανα
την πρώτη μου προπόνηση. Για να είμαι ειλικρινής δεν ξέρω γιατί κόλλησα με το ποδόσφαιρο. Όμως από την πρώτη στιγμή που πάτησα μέσα στο γήπεδο αισθάνθηκα ότι βρίσκομαι στο ''φυσικό μου χώρο'', ότι εκεί ανήκω. Μου άρεσε πάρα πολύ που ήμουν κομμάτι μιας ομάδας, ο ανταγωνισμός, η ενέργεια, η ένταση του αγώνα».
Ποιο ήταν το πιο τρελό όνειρο που είχες μικρή για την καριέρα σου και πόσο κοντά είσαι σε αυτό τώρα;
«Το πιο τρελό όνειρο που είχα ήταν να φορέσω τη φανέλα της Εθνικής, να αγωνίζομαι σε ένα μεγάλο ευρωπαϊκό σύλλογο και να κατακτήσω με αυτόν το Champions League. Και τώρα, βλέπω ότι σιγά-σιγά τα όνειρά μου παίρνουν μορφή. Φοράω ήδη το εθνόσημο, παίζω στο εξωτερικό σε υψηλό επίπεδο και το μέλλον θα δείξει για τα υπόλοιπα».
Από τις ακαδημίες του Πανερυθραϊκού μέχρι το Βέλγιο... το περίμενες αυτό το ταξίδι;
«Στην αρχή σίγουρα όχι! Αρχικά το μόνο που ήθελα ήταν να παίζω όσο το δυνατόν περισσότερο ποδόσφαιρο. Ξεκίνησα με πολύ αγάπη για το άθλημα
και κάθε βήμα έφερνε και μια νέα πρόκληση. Το να βρίσκομαι τώρα στο Βέλγιο είναι απόδειξη πως με επιμονή, πίστη και αγάπη για αυτό που κάνεις μπορείς να φτάσεις πολύ μακριά».
Αν έπρεπε να διαλέξεις ένα στοιχείο του χαρακτήρα σου που σε έχει φέρει μέχρι εδώ, ποιο θα ήταν;
«Θα έλεγα η στοχοπροσήλωση και η αγάπη μου για το άθλημα. Από μικρή ήξερα τι ήθελα και δεν άφησα ποτέ εμπόδια ή δυσκολίες να με βγάλουν από
τον δρόμο μου. Ό,τι κάνω, το κάνω με πάθος και προσήλωση και αυτό με έχει βοηθήσει να συνεχίζω, ακόμα και στις πιο απαιτητικές στιγμές».
Θεωρείς ότι το ποδόσφαιρο γυναικών έχει ανέβει επίπεδο;
«Θεωρώ ότι στο ποδόσφαιρο γυναικών έχουν γίνει τεράστια άλματα προόδου και αυτό το βλέπουμε και μέσα από τις διοργανώσεις, και μέσα από την
προβολή που έχει πλέον το άθλημα παγκόσμια. Για του λόγου του αληθές την εποχή αυτή παρακολουθούμε το αυξημένο ενδιαφέρον του κόσμου για το
Euro στην Ελβετία όπου όλοι οι αγώνες διεξάγονται με γεμάτα γήπεδα! Στην Ελλάδα όμως έχουμε ακόμα πολύ δρόμο να διανύσουμε για να
φτάσουμε το επίπεδο άλλων χωρών».
Υπάρχει κάτι που έχεις ακούσει και σε έχει επηρεάσει;
«Όταν ξεκίνησα το ποδόσφαιρο αγωνιζόμουν σε ομάδες αγοριών γιατί δεν υπήρχαν τότε ακαδημίες κοριτσιών. Εκεί άκουγα συχνά να λένε ότι το
ποδόσφαιρο είναι "αντρικό άθλημα". Αυτό με πείσμωσε και με θύμωσε ταυτόχρονα. Ήθελα να αποδείξω ότι δεν υπάρχουν «αντρικά» ή «γυναικεία»
αθλήματα, μόνο άνθρωποι με αγάπη και πάθος για το άθλημα. Το είδα σαν πρόκληση, όχι σαν περιορισμό».
Ποια ήταν η πιο δύσκολη αλλαγή όταν έφυγες για Αμερική; Και τώρα στο Βέλγιο;
«Όταν έφυγα για την Αμερική δεν νομίζω ότι υπήρξε κάποια δύσκολη αλλαγή. Αν και ταξίδεψα εντελώς μόνη μου πριν καλά καλά κλείσω τα 18, έφτασα στην Αμερική και με υποδεχτήκανε από το Πανεπιστήμιο πολύ εγκάρδια γεγονός που με έκανα να αισθανθώ οικεία. Δεν ένοιωσα ποτέ μόνη μου σε αυτή την τεράστια χώρα. Τόσο ο προπονητής όσο και το υπόλοιπο σταφ του Πανεπιστημίου ήταν πάντα δίπλα μου σε κάθε δυσκολία και αυτό με έκανα
να προσαρμοστώ αμέσως. Στο Βέλγιο τώρα, είμαι πλέον επαγγελματίας. Και εδώ οι άνθρωποι της ομάδας είναι πολύ υποστηρικτικοί και δεν έχω αντιμετωπίσει μέχρι τώρα κάποια δυσκολία. Το μόνο που ίσως μπορώ να αναφέρω σαν δυσκολία είναι η γλώσσα».
Αν σου ζητούσα να περιγράψεις μια μέρα από τη ζωή σου στην Αμερική ή στο Leuven, τι θα μου έλεγες;
«Στην Αμερική η μέρα μου ξεκινούσε με πρωινή προπόνηση, μετά μαθήματα στο Πανεπιστήμιο, φαγητό, γυμναστήριο, αποκατάσταση και διάβασμα. Το πρόγραμμα ήταν γεμάτο, αλλά στην Αμερική υπήρχε οργάνωση και αυτό σε βοηθούσε στο να τα συνδυάζεις όλα. Στο Leuven τώρα, είσαι πιο επικεντρωμένος στο ποδόσφαιρο καθώς δεν υπάρχουν τα μαθήματα και το διάβασμα. Η μέρα ξεκινάει με πρωινή προπόνηση, γυμναστήριο, μεσημεριανό με την ομάδα και αποκατάσταση – ξεκούραση».
Πως είναι το επίπεδο στο Βέλγιο; Και ποιες θεωρείς οι βασικές διαφορές από το ελληνικό;
«Το επίπεδο στο Βέλγιο είναι αρκετά υψηλό. Προπονούμε και αγωνίζομαι με πολλές κοπέλες που είναι διεθνής με τις Εθνικές τους ομάδες. Σε σχέση με την Ελλάδα το ποδόσφαιρο στο Βέλγιο είναι πιο απαιτητικό όσον αφορά το αθλητικό κομμάτι, πιο γρήγορο, πιο δυνατό και πιο τεχνικό. Η βασική διαφορά με την Ελλάδα είναι ότι στο Βέλγιο τα κορίτσια είναι επαγγελματίες ποδοσφαιρίστριες και ασχολούνται αποκλειστικά όλη μέρα με το ποδόσφαιρο και την ξεκούραση τους εν αντιθέσει με την Ελλάδα όπου το ποδόσφαιρο είναι ερασιτεχνικό και πολλά κορίτσια αναγκάζονται να δουλεύουν και να προπονούνται παράλληλα, πράγμα αρκετά δύσκολο. Επίσης, υπάρχει τεράστια διαφορά στις υποδομές (γήπεδα, γυμναστήρια, κτλ.) και στην υποστήριξη των αθλητριών (διατροφολόγοι, φυσικοθεραπευτές, ιατρικό προσωπικό)».
Όσον αφορά την Αμερική πως είναι το επίπεδο;
«Στην Αμερική το επίπεδο είναι αρκετά υψηλό. Δίνουν μεγάλη σημασία στην ένταση, τη φυσική κατάσταση, και την ταχύτητα του παιχνιδιού. Επίσης δίνουν πολύ έμφαση στο ομαδικό πνεύμα και την ψυχολογία».
Τι σπουδάζεις εκεί;
«Εκεί σπούδασα διατροφολογία».
Πώς πήρες την απόφαση να φύγεις;
«Από την Αμερική έφυγα γιατί τελείωσα τις σπουδές μου. Αρχικά σκέφτηκα να μείνω και να αγωνιστώ εκεί επαγγελματικά αλλά μου αρέσει πιο πολύ και
νομίζω ότι μου ταιριάζει και καλύτερα το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο».
Τι θυμάσαι από την πρώτη σου μέρα;
«Χαοτική! Άγνωστο περιβάλλον, άλλη γλώσσα, και ένα μείγμα ενθουσιασμού και φόβου. Αλλά και πολλή περιέργεια να δω τι με περιμένει. Βέβαια, οφείλω
να ομολογήσω ότι από την πρώτη μου μέρα στην Αμερική και γενικότερα από τη διαμονή μου εκεί θυμάμαι, όπως ήδη προανέφερα, το πόσο εγκάρδια και
ζεστά με υποδεχτήκανε. Ποτέ δεν ένοιωσα άβολα ή ξένη».
Πόσο δύσκολο ήταν να πάρεις την απόφαση να φύγεις;
«Καθόλου δύσκολο δεν ήταν, αφού είχαν προηγηθεί τέσσερα χρόνια στην Αμερική. Ήταν ένα βήμα που πιστεύω πως
έπρεπε να γίνει για την καριέρα και το μέλλον μου».
Φέτος η ομάδα πήρε πρωτάθλημα, πως το πανηγύρισες, ποια τα συναισθήματα σου;
«Ήταν η πρώτη μου χρονιά ως επαγγελματίας και το πρώτο μου πρωτάθλημα, και μόνο που το λέω, ακόμα με διαπερνά ένα ρίγος. Ήταν μια χρονιά με
τεράστια ένταση, πίεση, προσαρμογή, αλλά και τρομερή ενέργεια. Το να πανηγυρίζεις κάτι τέτοιο, ειδικά στην πρώτη σου σεζόν, είναι απίστευτο. Το
έζησα με όλη μου την ψυχή μαζί με τους συμπαίκτες, το σταφ και την οικογένειά μου που με στήριζε από μακριά!Ένιωσα ότι όλα τα βήματα και οι θυσίες που έκανα με έφεραν ακριβώς εδώ. Ήταν η ανταμοιβή για μια ολόκληρη χρονιά γεμάτη δουλειά, ιδρώτα και
πίεση. Το να σηκώνεις το τρόπαιο είναι μια στιγμή που δεν ξεχνάς ποτέ».
«Είναι τιμή να φοράς το εθνόσημο και να αγωνίζεσαι για τη χώρα σου»
Ποιον αγώνα δεν θα ξεχάσεις ποτέ και γιατί;
«Τον πρώτο μου αγώνα με την Εθνική Ομάδα. Το να ακούω τον εθνικό ύμνο φορώντας το εθνόσημο είναι κάτι που δεν περιγράφεται. Ένιωθα περηφάνια, αγχος και συγκίνηση μαζί».
Ανυπομονείς για τα προκριματικά του Women’s Champions league;
«Πάρα πολύ! Μη ξεχνάς είναι το παιδικό μου όνειρο και πιστεύω και όνειρο κάθε ποδοσφαιρίστριας να παίξει σε αυτή τη διοργάνωση. Θέλω να δώσω
τον καλύτερό μου εαυτό και να φτάσουμε με την ομάδα όσο το δυνατόν πιο μακριά».
Τι σου λείπει πιο πολύ από την Ελλάδα όταν είσαι μακριά;
«Σίγουρα η οικογένειά μου, οι φίλοι μου, ο ήλιος... και το φαγητό!»
Ας περάσουμε στο κεφάλαιο εθνική, πως ένιωσες όταν έλαβες την πρώτη σου κλήση;
«Ένιωσα απίστευτη συγκίνηση και υπερηφάνεια. Είναι τιμή να φοράς το εθνόσημο και να αγωνίζεσαι για τη χώρα σου. Ήταν μια στιγμή που δεν θα
ξεχάσω ποτέ».
Πώς είναι το κλίμα στην ομάδα;
«Το κλίμα στην ομάδα είναι πάρα πολύ καλό. Υπάρχει επαγγελματισμός, σεβασμός, συνεργασία και το κυριότερο κοινός στόχος».
Υπάρχει κάποια παίκτρια που θαυμάζεις;
«Τo είδωλό μου είναι ο Νεϊμάρ. Ένας από τους πλέον εμβληματικούς παίκτες στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο, με πλούσια καριέρα γεμάτη επιτεύγματα. Το στιλ του, η φαντασία του και η τεχνική του, πάντα με ενέπνεαν. Δεν είναι μόνο θέμα ταλέντου, αλλά και το πώς απολαμβάνει το ποδόσφαιρο, κάτι που
προσπαθώ κι εγώ να κρατάω στο μυαλό μου».
Ποιοι είναι οι προσωπικοί σου στόχοι;
«Να συνεχίσω να εξελίσσομαι και να παίζω σε όσο το δυνατόν υψηλότερο επίπεδο. Επίσης, θα ήθελα να καταφέρουμε με την Εθνική ομάδα να
συμμετάσχουμε κάποια στιγμή σε μεγάλη διοργάνωση όπως το Euro ή το Παγκόσμιο».
Ακολούθησε το GWomen στο instagram
Στείλε μας νέα, ιδέες, προτάσεις, απορίες για τον γυναικείο αθλητισμό στο [email protected]