Τ’ ανθρώπινα δικαιώματα δεν θα τα αμφισβητείς. Τ’ ανθρώπινα δικαιώματα!

Η Ιστορία είναι ένας χρήσιμος δάσκαλος. Αυτό είναι, βέβαια, αν θες να μάθεις. Και η ίδια η Ιστορία μας έχει δείξει πως υπάρχουν πολλοί εκεί έξω που αρνούνται συστηματικά να διδαχθούν. Κακό του κεφαλιού τους.

Το 1865 πάρα πολλοί αρνούνταν την απαγόρευση της σκλαβιάς στις ΗΠΑ. Τον Ιούνιο του 1952 στην Ελλάδα, υπήρξαν έντονες αντιδράσεις, όταν ψηφίστηκε ο νόμος 2159, που έδινε επιτέλους το δικαίωμα ψήφου στις γυναίκες. Τα παραδείγματα είναι πολλά, μην τα αναφέρουμε όλα.

Πάντα και παντού θα υπάρχουν αυτοί, οι οποίοι δεν αντιλαμβάνονται πως κάθε διεκδίκηση αυταπόδεικτων ανθρωπίνων δικαιωμάτων, είναι δεδομένο πως θα επικρατήσει. Και ένα απ’ αυτά, είναι προφανώς η αυτοδιαχείριση των γυναικείων σωμάτων ΑΠ’ ΤΙΣ ΙΔΙΕΣ ΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ.

Πραγματικά, δυσκολεύομαι να καταλάβω για ποιο λόγο συζητάμε ακόμα αυτό το θέμα. Στη βάση του, αν το αποδομήσουμε τελείως από κάθε ηθική, θρησκευτική, φιλοσοφική, νομική υπόσταση, το ερώτημα έχει την ίδια βάση με το να αμφισβητείς την απόφαση κάποιου να φάει π.χ. μακαρόνια. Δικό του είναι το σώμα του, ό,τι θέλει θα το κάνει! Είναι τόσο απλό.

Αν μια γυναίκα θέλει να γεννήσει ένα παιδί, είναι καθαρά δική της απόφαση. Δικό της είναι το σώμα, δική της είναι η ζωή. Τελείωσε. Δεν αφορά κανέναν άλλον. Κανέναν!

Ούτε κάποια θρησκεία, ούτε το κράτος, ούτε διάφορες περίεργες οργανώσεις, ούτε ακόμα και τον σύζυγό της. Δεν ανήκει στον άνδρα της η εκάστοτε γυναίκα: το λύσαμε αυτό από τον 19ο αιώνα - απαγορεύεται η ιδιοκτησία ανθρώπων.

Το βασικό επιχείρημα κατά των εκτρώσεων είναι πως αποτελούν δολοφονία. Ότι δηλαδή η ζωή ενός ανθρώπου αρχίζει από τη σύλληψη και όχι από τη γέννηση του. Αυτό είναι περισσότερο ένα θρησκευτικό παρά επιστημονικό επιχείρημα. «Ένα έμβρυο έχει το θεωρητικό υπόβαθρο να γίνει ανθρώπινη ζωή, όμως δεν μπορεί να τοποθετηθεί στο ίδιο ηθικό πλαίσιο με μία υπάρχουσα ανθρώπινη ζωή. Το έμβρυο είναι μια συλλογή κυττάρων, το καθένα από τα οποία έχει την ικανότητα να αναπτυχθεί, όμως από μόνα τους, δεν είναι ακόμα ανθρώπινη ζωή», αναφέρει ο Ρίτσαρντ Πόουλσον, καθηγητής γυναικολογίας στο Πανεπιστήμιο της Νότιας Καρολίνα.

Το έμβρυο δεν έχει συνείδηση της ύπαρξης του. Όσο βρίσκεται στην κοιλιά της μητέρας του, διαμορφώνεται σε άνθρωπο, όμως μέχρι να πάρει την πρώτη του ανάσα, είναι ακόμα ένα κομμάτι του σώματος της, το οποίο αναπτύσσεται παράλληλα με το δικό της.

Αν ήταν διαφορετικά, θα τρέχαμε στα ληξιαρχεία και στα δημαρχεία να δηλώσουμε την θεωρητική παρουσία ενός καινούργιου μέλους της οικογένειας, μόλις μαθαίναμε ότι μία γυναίκα είναι έγκυος. Υπάρχει λόγος που δεν το κάνουμε…

Μέχρι να γεννηθεί ένα έμβρυο, δεν λογίζεται ως άνθρωπος γιατί δεν είναι (άνθρωπος) ακόμα. Οπότε, το όλο επιχείρημα της δολοφονίας δεν στέκει. Αν κάποιος θέλει να τραβήξει μια γραμμή για το πότε ξεκινάει μια ζωή, είναι τη στιγμή που γεννιέται ένα έμβρυο. Όχι τη στιγμή που οι γονείς του έκαναν σεξ και το συνέλαβαν.

Η κοινωνία είναι ένας εξελικτικός οργανισμός. Ίσως κινείται πιο αργά απ’ ό,τι θα έπρεπε, όμως κινείται. Μπροστά. Όσα βήματα και να την πηγαίνουμε προς τα πίσω μερικές φορές, στην μεγάλη εικόνα το πρόσημο είναι θετικό. Στην Ελλάδα, το συγκεκριμένο θέμα το λύσαμε το 1986, όταν ψηφίστηκε ο νόμος για το δικαίωμα των γυναικών στην άμβλωση.

Όσες ημέρες «αγέννητου παιδιού» και να θεσπίζουν οι κάθε λογής αιθεροβάμονες μαυροφορεμένοι Άι Βασίληδες και όσες αφίσες και να κρεμάνε στους σταθμούς μετρό κάποιοι άλλοι περίεργοι, η εξέλιξη είναι εξέλιξη. Όσο και αν αυτή η λέξη τους πονάει…