Εγκλωβισμένος στο μεσαίο χώρο

Ήθελα εδώ και αρκετό καιρό, να γράψω ένα άρθρο για τη μετριοπάθεια, για το μεσαίο χώρο για την αξία της ύπαρξης του Κέντρου στην πολιτική και την κοινωνία γενικότερα. Έβλεπα σε κάθε άρθρο που ανέβαζα τα φανατισμένα σχόλια, τα αναθέματα αλλά και τους ακραίους υπερθεματισμούς, που κι αυτοί με τρομάζουν, για να σας είμαι ειλικρινής. Περισσότερα ακραία σχόλια φυσικά συνάντησα σε άρθρα, που είχαν να κάνουν με τα συλλαλητήρια για την Μακεδονία, με τους προβληματισμούς μου για την Πίστη, με την κριτική προς Κυβέρνηση κι Αντιπολίτευση ή προς τον Μπουτάρη, παρά στα άρθρα που έγραφα για Παναθηναϊκό, Ολυμπιακό, ΠΑΟΚ και ΑΕΚ. Σημεία των καιρών;

Ήθελα μα φωνάξω ένα «φτάνει», και σ’ αυτούς που μου εύχονταν ψόφο, και σε όσους μου έγραφαν, «μπράβο μόνο εσύ αξίζεις, οι άλλοι είναι άχρηστοι». Υπήρξαν βέβαια κι αρκετοί, που αν έγραφα για μπάσκετ απαντούσαν, «ασ’ το δεν το ‘χεις, ασχολήσου καλύτερα με βιντεάκια σάτιρας» κι εκείνοι, που αν έγραφα για πολιτική , εκκλησία, εθνικά θέματα κλπ σχολίαζαν, «ασχολήσου καλύτερα με τον Διαμαντίδη και τον Σπανούλη κι άσε τα σοβαρά θέματα, που δεν τα ξέρεις». Τελευταία κατηγορία στην οποία με κατέταξαν είναι αυτή των «ισαποστασάκηδων».

«Άσε Κιούση τα σάπια και μίλα ξεκάθαρα, είσαι υπέρ ή κατά, με μας ή με τους άλλους;» Πρώτα απ’ όλα δικαίωμα. Θέλω να σκεφτώ. Θέλω να διαβάσω, θέλω να ακούσω, να ενημερωθώ από πηγές, που εσύ μπορεί να απορρίπτεις, εγώ όμως εμπιστεύομαι την κρίση και το μυαλό μου, ότι θα φιλτράρουν και θα καταλήξουν σε μια απόφαση, σε μια άποψη που να μου ταιριάζει. Δεν θέλω να εμπιστεύομαι μόνο το θυμικό μου, το αφήνω μόνο για τα σπορ και τον Παναθηναϊκό, αν κι αυτός ένα μεγάλο οικονομικό-πολιτικό παίγνιο κατάντησε. Πότε μας έπιασε αυτή η τρέλα με το διαχωρισμό στρατοπέδων και την άμεση εθελούσια στράτευση;

Αν μπορούσα να το οριοθετήσω χρονικά, θα έλεγα με το Δημοψήφισμα. Ήταν η οριακή ιστορική στιγμή, που ο επικεφαλής της κυβέρνησης είπε, «ας μετρηθούμε». Προσωπική μου άποψη ένα τεράστιο ιστορικό λάθος του Αλέξη Τσίπρα που, σε μια κοινωνία με τόσο ταλέντο στο διχασμό και με τόσο ρηχή πολιτική και οικονομική γνώση, πρότεινε ένα κενό περιεχομένου δημοψήφισμα, του οποίου το αποτέλεσμα όλοι ξέρουμε, πως και αν σεβάστηκε. Δεν ήταν όμως μόνο το στρατόπεδο του Όχι που έκανε λάθη. Τα προτρεπτικά πρωτοσέλιδα των πατερούληδων – εκδοτών. Τα δελτία ειδήσεων. Από το στρατόπεδο του Ναι δέχτηκα τηλεφώνημα, που με κάλεσε να στοιχηθώ μαζί τους. Είναι τόσο αντιφατικό να εκτιμάς υποτίθεται την προσωπικότητα και την πολιτική ωριμότητα κάποιου και να τον καλείς, «να στοιχηθεί». Το αποτέλεσμα το ξέρουμε όλοι, η Ελλάδα χωρίστηκε σε νικητές και ηττημένους σε ένα ματς, που δεν έγινε όμως ποτέ. Ακόμα και τον Νίκο τον Πορτοκάλογλου που χρησιμοποίησε στους στίχους του αυτές ακριβώς τις λέξεις, «πατρίδα, νικητές και ηττημένοι» και την ευχή «θα περάσει κι αυτό», τον πέρασαν πριονοκορδέλα τα Μέσα των Ροβεσπιέρων και της γκιλοτίνας.

Δεν είμαι καθόλου υπέρ της Θεωρίας των Καλών Παιδιών. Δεν πιστεύω, ότι στον επαγγελματικό χώρο ή στον πολιτικό χώρο υπάρχει περιθώριο για δημοσιοσχετίστικες πρακτικές. Συγχωρήστε με οι κυρίες, που θα γίνω σεξιστής αλλά εκτιμώ τον άντρα για τους φίλους του και τους εχθρούς του. Αυτούς που θέλει να έχει δίπλα του κι αυτούς που θέλει να έχει απέναντι. Δε θα χαριεντίζομαι με όλους και με οποιονδήποτε, για να λένε ο Χρήστος δεν είχε εχθρούς, τον αγαπούσαν όλοι. Δε είναι Κέντρο, Μεσαίος χώρος να σε αγαπάνε όλοι. Είναι μια εγχρήματη ή ματαιόδοξη ανειλικρινής συναλλαγή, που δεν πρέπει να πείθει κανέναν.

Οι φασίστες νεοναζί για παράδειγμα δεν είναι αντικείμενο συζήτησης, ούτε υπάρχουν περιθώρια συνεννόησης ή ενσωμάτωσης σε άλλους «πιο μετριοπαθείς πολιτικούς χώρους». Με συγχωρείτε για την έκφραση, πολιτικάντικα κουραφέξαλα. Οι φασίζουσες πρακτικές και απόψεις εισχωρούν σε οποιονδήποτε οργανισμό σαν τη μούχλα και στο τέλος όλα γίνονται μούχλα. Είναι σαν να πολλαπλασιάζεις οποιονδήποτε αριθμό με το μηδέν. Το αποτέλεσμα είναι πάντα μηδέν. Οι εγκληματίες ναζί, τρομοκράτες, χουντικοί πάνε μόνο στην φυλακή και παραμένουν μόνο και πάντα εκεί , για να μη μολύνουν κανέναν γύρω τους και για να παραδοθούν στη σήψη αναμεταξύ τους.

Εγκλωβισμένος στο μεσαίο χώρο θα πει, να μην θες να μπεις στο στρατόπεδο των νικητών ή των ηττημένων αλλά να μπορείς να ξεχωρίσεις μερικούς σπουδαίους ανθρώπους, που θα ήθελες να παίρνουν πρωτοβουλίες αλλά κινούνται, κατά τη γνώμη σου πάντα, πολιτικά λάθος. Να επενδύεις όμως σε ανθρώπους ανεξαρτήτως φύλου, οικογενειακού background, ώστε δυο τρία καλά πράγματα που κουβαλούν από τις σπουδές τους ή την καριέρα τους, να τα εφαρμόσουν σε αυτόν τον τόπο. Εγώ έτσι αισθάνομαι ως ψηφοφόρος και μόνο, και σε καμιά περίπτωση δε δίνω το δικαίωμα σε κανέναν, να με χαρακτηρίζει ισαποστασάκια, γιατί τους ακούω όλους, γιατί θέλω απλά τον χρόνο μου, να μελετήσω ό,τι συμβαίνει γύρω μου. Στο κάτω κάτω αν με βρίζουν, όλοι όσοι αντιπαθώ το λόγο και τις πρακτικές τους, είμαι μια χαρά με τον εαυτό μου.

Υ.Γ. Έφυγε ο Μάνος Αντώναρος ένας άνθρωπος, που από τα κείμενά του εκτίμησα, ως έναν άνθρωπο του μεσαίου χώρου, ως έναν άνθρωπο που παρατηρούσε, σκεφτόταν και μετά μιλούσε. Έφυγε από μια ασθένεια, που θα μπορούσε να είναι και φάρσα προς τους φίλους και αναγνώστες του. Δε γνώρισα ποτέ ούτε τον ίδιο ούτε την οικογένειά του, που θα ήθελα ειλικρινά να συλλυπηθώ. Ως ένας άνθρωπος των Μέσων θα μου επιτρέψετε, να συλλυπηθώ κύρια τους συναδέλφους του στους οποίους θα λείψει ένας ωραίος, όπως λένε, συνάδελφος, για να συναντάς στο καθημερινό εργασιακό περιβάλλον. Φτιάχνουν τη μέρα σου και τη ζωή σου τέτοιοι τύποι. Συλλυπητήρια και στον Βασίλη που ξέρω πότε και πόσο βοήθησε τον Μάνο αλλά και βοηθήθηκε από αυτόν. Όταν ένας τύπος στήνει την φωτογραφική του μηχανή και φωτογραφίζει αγνώστους ανθρώπους, όταν τους παρατηρεί και σκέφτεται, που πάνε ρε γαμώτο όλες αυτές οι σκέψεις, τα «κάδρα», τα αστεία, όταν ο άνθρωπος αυτός φεύγει;