Εσύ, παππού, τι κάνεις εδώ;

Για εκείνους που είδαν για πρώτη φορά τους Muse και για όσους δεν είχαν πάει ποτέ πριν σε συναυλία, η χθεσινή, φαντασμαγορική παράσταση στην Πλατεία Νερού ήταν εμπειρία ζωής. Οι Muse συγκαταλέγονται στις κορυφαίες ροκ μπάντες της υφηλίου και δεν χρειάζονται παραπάνω από 100 λεπτά για να κερδίσουν ένα ανυποψίαστο, έτοιμο να μαγευτεί πλήθος.

Αυτοί που περίμεναν κάτι καλύτερο από προηγούμενες συναυλίες τους, ένα live που θα γκρέμιζε τα τείχη και θα κατάπινε τον πλανήτη, ίσως και να απογοητεύτηκαν λίγο.

Οι Muse μας χάρισαν μία επαγγελματική, τεχνικά άψογη εμφάνιση, με φτωχό setlist, την ελάχιστη δυνατή χρονική διάρκεια (αν και κάποτε έπαιξαν όλα κι όλα 55 λεπτά στο "Ρόδον"...), σε συνθήκες που δεν μπορούσαν να χωρέσουν το μέγεθός τους.

Ήταν καλά, αλλά όχι τόσο καλά. Η σημαντικότερη συναυλία του καλοκαιριού, αλλά όχι τόσο σημαντική ώστε να μπαίνει σε κάποια ανθολογία. Προσωπικά, δεν την ευχαριστήθηκα όσο ήλπιζα.

Η εύκολη δικαιολογία είναι ο Springsteen της προηγούμενης εβδομάδας, καλλιτέχνης που βρίσκεται σε άλλο αστρικό σύστημα σε ό,τι αφορά τις live επιδόσεις του. Χρειαζόμουν αρκετές εβδομάδες ακόμη για να συντονιστώ σε διαφορετικό μήκος κύματος και δεν τις είχα.

Αλλά δεν ήταν μόνο αυτό. Οι Muse κατέθεσαν στη σκηνή της Πλατείας Νερού όχι τόσο ψυχή, όσο τεχνική αρτιότητα και οπτικοακουστικό υπερθέαμα. Ο αυθορμητισμός άφησε τη θέση του στην άψογη σκηνοθεσία και οι ευφάνταστες επιλογές στα κονφετί.

Δεν ήταν η ίδια μπάντα που μας έφαγε ζωντανούς με περισσότερη μουσική και λιγότερες περικοκλάδες πριν από έναν χρόνο στο Werchter ούτε έφερε μαζί της την υπερπαραγωγή του 2012 στη Ρώμη, με τα ρομπότ, τα διαστημόπλοια και τις μαριονέττες.

Γενικώς, είχα την αίσθηση ότι είδαμε Muse-lite. Ότι αγοράσαμε το "μικρό πακέτο" και όχι το πλήρες. Το εκπτωτικό, για να ταιριάζει με τις συνθήκες της σύγχρονης Ελλάδας και με τη μάλλον χαμηλή αρχική τιμή του εισιτηρίου.

Βεβαίως, τα 48 ευρώ του Φεβρουαρίου έγιναν 60 μέχρι να φτάσουμε στη βραδιά της συναυλίας. Αλλά αυτό το γνωρίζαμε εξαρχής. Τουλάχιστον δεν επεκτάθηκε στο Ejekt το φαινόμενο "δύο εισιτήρια στην τιμή του ενός, προσφορά με το Πρώτο Ψέμα της Κυριακής".

Ο κόσμος μπροστά το ευχαριστήθηκε, ιδίως τα 20χρονα τυπάκια που μας ρωτούσαν αδιάντροπα "πώς βρεθήκατε εσείς στους Muse". Δεν είχα καταλάβει πόσο σουξέ έχει στην νεαρόκοσμο της Ελλάδας το τρίο που ξεκίνησε πριν από 20 περίπου χρόνια στο Ντέβον και απαξιώθηκε τότε ως "ατάλαντοι μιμητές των Radiohead".

Άντε τώρα να πεις στον πιτσιρικά, ότι τους ίδιους Muse τους είδαμε το 2000 στο Πάρκο Τρίτση να ανοίγουν ένα Rockwave μέσα στο λιοπύρι, στις 5.30 το απόγευμα, πριν και από τους Έλληνες Closer.

Τουλάχιστον, τότε ήμασταν λίγοι και ακουμπούσαμε τη μπύρα πάνω στη σκηνή. Τα μέλη του συγκροτήματος κυκλοφορούσαν αμέριμνα ανάμεσα στο κοινό όσο περιμέναμε τους (χωρίς Νoel) Οasis, χωρίς φυσικά να υποψιάζονται ότι κάποτε θα κούρσευαν οι ίδιοι τον θρόνο των αδελφών Gallagher.

Πολλοί από τους θεατές της χθεσινής συναυλίας ήσαν τότε αγέννητοι. Και δεν υπερβάλλω. Δίπλα μου στέκονταν δύο αμούστακα αγόρια που αποκλείεται να ξεπερνούσαν τα 14.

Η χθεσινή συναυλία ξεχώρισε πάνω απ'όλα για τον σεβασμό των διοργανωτών προς τον καναλωτή. "Σεβασμός" ελληνικού τύπου, βεβαίως βεβαίως.

Μετά την ογκώδη κονσόλα, κανείς δεν έβλεπε το παραμικρό και κανείς δεν άκουγε τίποτε, πέρα από έναν ασυνάρτητο βόμβο. Σε μακρόστενους χώρους όπως η Πλατεία Νερού (και το Circus Maximus, όπου είδα τον Bruce), είθισται να τοποθετούνται και πρόσθετες γιγαντοοθόνες, για να εξυπηρετηθούν οι θεατές που στέκονται εκατοντάδες μέτρα μακριά από τη σκηνή.

Oι τουαλέτες ήταν ελάχιστες για τόσο κόσμο, όπως και τα ταμεία, όπου βεβαίως οι μπύρες κόστιζαν 4,5 ευρώ - ολογράφως, τεσσεράμισυ. Το βασανιστήριο της εξόδου από το οργανωμένο πάρκινγκ ήταν απερίγραπτο, όπως και το κυκλοφοριακό χάος που -ως συνήθως- δημιουργήθηκε από το ένα και μοναδικό, αργοκίνητο, φανάρι (δεν υπήρχε τροχoνόμος).

Στη στενόχωρη και απωθητική λόγω τσιμέντου Πλατεία Νερού στριμώχτηκαν περίπου 25.000 ψυχές, με την ευγενική συνέργεια της αστυνομίας, η οποία υπολογίζει και εγκρίνει 3,7 άτομα ανά τετραγωνικό μέτρο.

Σκεφτείτε το λιγάκι αυτό: σχεδόν τέσσερα άτομα για κάθε τετραγωνικό, ο ένας πάνω στον άλλον, την εποχή των μαζικών τρομοκρατικών χτυπημάτων, του Bataclan και των φανατικών μακελλάρηδων. Η συνταγή της καταστροφής.

Ο αριθμός των εισιτηρίων που κόπηκε ήταν ανάλογος με αυτές τις προδιαγραφές, οπότε δημιουργήθηκε πρωτοφανής για τον συγκεκριμένο χώρο σαρδελοποίηση.

Κι αν έσκαγε καμιά στρακαστρούκα στα ορεινά; Κι αν τα εφέ των Muse έβαζαν φωτιά σε τίποτε σερπαντίνες και προκαλούσαν πανικό; Από πού θα φεύγαμε; Από τις τέσσερις εξόδους που στέναξαν για να αδειάσουν τον χώρο μετά τη συναυλία;

Είναι μωρέ η Πλατεία Νερού για 25 χιλιάδες θεατές; "Θα μπορούσε να μεταφερθεί η συναυλία σε κάποιο στάδιο, σαν αυτά όπου παίζουν συνήθως οι Muse", είπε κάποιος από την παρέα. Ναι, αλλά τότε η εκμετάλλευση των κυλικείων θα έφευγε από την τσέπη του διοργανωτή, ενώ θα έπρεπε να πληρωθεί και ενοίκιο για τον χώρο (ΟΑΚΑ, Καραϊσκάκη κ.ο.κ.).

Οπότε, νερό και όποιον πάρει το δρεπάνι. Εάν του χρόνου φέρουν κανέναν Μπρους, θα στοιβάξουν στην άνυδρη "πλατεία" του Ολυμπιακού συμπλέγματος του Φαλήρου ίσαμε 50 χιλιάδες άτομα, τους μισούς πάνω σε βάρκες ή στη στέγη του τάε-κβον-ντο.

Μέχρι τότε, μπορεί να έχουν αλλάξει και οι προδιαγραφές της αστυνομίας. Οι 3,7 θεατές ανά τετραγωνικό μέτρο μπορούν κάλλιστα να γίνουν 4,7 ή 5,7. Έτσι θα γνωριστούμε και καλύτερα.