Τι ζούμε ρε μαλ@κ@!

14 χρόνια πριν, στις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου, ήταν η πρώτη φορά που αναρωτηθήκαμε “τι ζούμε ρε μαλ@κα;”.

Και μπορεί να ήταν η 3η φορά που βλέπαμε σε ζωντανή σύνδεση ανθρώπους να πεθαίνουν, αλλά ήταν η 1η φορά που φοβηθήκαμε πραγματικά ότι μπορεί και εμείς να πεθάνουμε στα καλά καθούμενα.

Στην καθημερινότητα μας. Στην ρουτίνα μας.

Στο δρόμο για τη δουλεία μας, στο πάρκο που παίζουμε με τα παιδιά μας, στην καφετέρια που καθόμαστε με τους φίλους μας.

Η 1η φορά που είδαμε τον θάνατο live ήταν στον πόλεμο του Κόλπου, τότε που όλα τα κανάλια συνδέονταν ζωντανά με το CNN και από το καθιστικό μας βλέπαμε τις συμμαχικές βόμβες να διαλύουν τα πάντα.

Η 2η φορά ήταν δίπλα από το σπίτι μας. Στην Γιουγκοσλαβία.

Η 3η ήταν η επίθεση στους δίδυμους πύργους!

Εκείνη ήταν και η πιο τρομακτική. Στην καρδία του δυτικού κόσμου.

Εκείνο μας φόβισε. Εκείνο μας άγχωσε.

Εκείνο και το χθεσινό.

Όχι, το Charlie Hebdo δεν μας φόβισε.

Μας σόκαρε ναι, αλλά δεν μας φόβισε.

Ήταν μια επίθεση τυφλού θρησκευτικού φανατισμού εναντίων δημοσιογράφων που σχολίαζαν ή κορόιδευαν, όπως θέλεις πες το, τον τυφλό θρησκευτικό φανατισμό.

Μπορείς έως ένα σημείο να το δεχθείς. Μπορείς ακόμα και να το “καταλάβεις”.

Το χθεσινό στο Παρίσι όχι.

Το χθεσινό δεν έχει να κάνει με θρησκείες.

Στο γήπεδο, στα καφέ στην συναυλία δεν ήταν μόνο χριστιανοί.

Μπορεί να ήταν και Εβραίοι. Και μουσουλμάνοι.

Αυτό μας τρομάζει.

Το τυφλό χτύπημα.

Δεν τους νοιάζει ποιοι θα πεθάνουν. Αρκεί να πεθάνουν.

Δεν τους νοιάζει ποιοι θα τρομάξουν. Αρκεί να τρομάξουν.

Αυτό είναι το πιο ανησυχητικό. Και το ξέρουν. Και αυτοί και εμείς.

Αυτό το “αν δεν είσαι μαζί μας, δεν είσαι απλά εναντίον μας. Είσαι νεκρός”.

Γιατί μπορεί τον τελευταίο καιρό με τα καραβάνια προσφύγων από την Συρία να συνειδητοποιήσαμε ότι κάτι γίνεται εκεί κάτω με τους τρελούς του ISIS, αλλά δεν το είχαμε καταλάβει.

Τώρα το καταλάβαμε.

Γιατί τόσο καιρό, όσο και αν τους συμπονούμε, δεν μπορούμε να καταλάβουμε τους Σύριους που πνίγονται μεσοπέλαγα σε μια σάπια βάρκα για να γλιτώσουν από τον θάνατο στην πατρίδα τους, γιατί πολύ απλά, δεν μπορούμε να φανταστούμε τον εαυτό μας να πνίγεται μεσοπέλαγα σε μια σάπια βάρκα για να γλιτώσει από τον θάνατο στην πατρίδα του.

Να χορεύουμε σε μια συναυλία όμως και ένας τρελός να ανοίξει πυρ, μπορούμε να το φανταστούμε.

Ή να είμαστε στο γήπεδο.

Δυστυχώς ο πόλεμος με το ISIS τώρα αρχίζει.

Και ενώ εσύ μπορεί να ανακουφιστείς που από ότι φαίνεται οι μεγάλοι και ισχυροί αυτού του τόπου αποφάσισαν να ασχοληθούν μια και καλή με αυτούς, εγώ φοβάμαι.

Φοβάμαι γιατί είναι πόλεμος.

Και δυστυχώς, πιστεύω ότι η εποχή του φόβου τώρα ξεκινάει.

Ψυχραιμία.

Υ.Γ. " Χρόνος δανεικός και κόσμος δανεικός και μάτια δανεικά για να τον κλαις. ", έγραφε ο Κόρμακ Μακ Κάρθι στο "Δρόμο". Σα να ταιριάζει κάπως...