Από τις χωματερές της Ρουάντα στο Harvard!

Δεν μπορεί να πει με σιγουριά την ηλικία του, καθώς δεν ξέρει πότε γεννήθηκε. Οι γονείς του , αγρότες που ανήκαν στη φυλή των Τούτσι , σκοτώθηκαν στη γενοκτονία της Ρουάντα το 1994. «Πρέπει να ήμουν περίπου τριών», θυμάται ο Justus. «Μέσα σε 100 μέρες σφαγιάστηκαν 800.000 άνθρωποι», δακρύζει.

Ανάμεσα σε όσους επέζησαν ήταν εκείνος και τα τρία αδέρφια του, που βρήκαν καταφύγιο σε ένα καμένο αυτοκίνητο σε μια χωματερή στα ανατολικά. Εκεί έψαχναν καθημερινά για φαγητό και ρούχα και τα πρωινά ζητιάνευαν στους δρόμους. Δε θυμάται ακριβώς πόσων ετών ήταν, όμως θυμάται τη φαγούρα στο σώμα του. Είχε να κάνει μπάνιο πάνω από ένα χρόνο, όπως λέει. «Ήταν μια σκοτεινή περίοδος, κυρίως επειδή δεν μπορούσαμε να διακρίνουμε κανένα μέλλον», λέει ο Justus. «Δεν βλέπαμε τον τρόπο που θα μπορούσε η ζωή μας να βελτιωθεί, ούτε πώς θα βγαίναμε απ’ αυτή την κόλαση», θυμάται.

Όταν , μετά από ενάμισι περίπου χρόνο, μια αποστολή του Ερυθρού Σταυρού έφθασε στο καταφύγιό τους, τα υπόλοιπα παιδιά άρχισαν να τρέχουν φοβισμένα. Σκορπίστηκαν. Οι μνήμες του εμφυλίου ήταν ακόμη νωπές. Ο πεινασμένος και ρακένδυτος Justus δεν έκανε βήμα. Έμεινε εκεί να κοιτά με ορθάνοιχτα μάτια. Μια γυναίκα, η Αμερικανίδα Claire Effiong τον πλησίασε και του μίλησε. «Τι θα ήθελες να κάνεις όταν φύγεις από εδώ;«, τον ρώτησε. «Θέλω να πάω σχολείο!», απάντησε το μικρό αγόρι.

Διαβάστε όλο το άρθρο στο aixmi.gr