Κλείνω τα μάτια και με βλέπω το 2022…

Τότε θα είμαι 58 ετών και με βάση το μέσο προσδόκιμο ζωής, Θεού θέλοντος, θα ζω να δω αυτό το σημαντικό έργο. Αλλά επειδή ζούμε στην Ελλάδα ίσως, λέω ίσως, το 2022 να γίνει 2024 ή 2028, ή δεν ξέρω πότε, οπότε ίσως και να μην προλάβω να κάνω έστω και μία φορά αυτή τη διαδρομή.

Αυτή τη διαδρομή που θα έπρεπε να κάνω -αν η Αθήνα ήταν, όπως θα έπρεπε, μία ευρωπαϊκή πόλη και είχε, όπως θα έπρεπε, σοβαρούς πολιτικούς -από τότε που γεννήθηκα.
Δηλαδή το 1964.

Γιατί το Λονδίνο έχει μετρό από το 1863, έναν αιώνα πριν έρθω στον κόσμο!
Η Νέα Υόρκη από το 1904
Το Μπουένος Άυρες από το 1913.
Το Παρίσι από το 1922.
Η Μόσχα από το 1935.
Το Μεξικό από το 1969.
Η Βιέννη από το 1978.
Το Ρίο ντε Τζανέιρο από το 1979.

Για να μην σας κουράζω με χρονολογίες (και μας πιάνει και θλίψη) στην Ελλάδα του 2014 καμία πόλη -εκτός της «πρωτεύουσας» Αθήνας με τη «ποντικοφαγωμένη» γραμμή μετρό (που πάλι καλά έγινε κι αυτή και εξυπηρετεί χιλιάδες ανθρώπους καθημερινά) δεν διαθέτει αυτό το απαραίτητο μέσο συγκοινωνίας.

Διαβάστε όλο το άρθρο στο Aixmi.gr