Ο βουλευτής δεν είναι αριθμός

Γράφει ο Ανδρέας Πετρουλάκης

Σχεδόν φτάσαμε να πιστεύουμε ότι οι έδρες των κομμάτων είναι αποπροσωποποιημένες και δάνειες από την κομματική ηγεσία. Απότοκος αυτής της νοοτροπίας είναι ο χορός που στήνεται κάθε φορά που ένας βουλευτής εγκαταλείπει το κόμμα του. Οι παλιοί του συνάδελφοι ζητούν την έδρα πίσω σαν να πρόκειται για ιδιοκτησία ψιλής κυριότητας που πρέπει να αποδοθεί μόλις λήξει η επικαρπία. Είναι λάθος.

Το κοινοβουλευτικό μας σύστημα βασίζεται στην ελεύθερη συνείδηση του βουλευτή. Όσο πιο ανεξάρτητη και αδέσμευτη είναι τόσο πιο ελεύθερος και γόνιμος γίνεται ο κοινοβουλευτικός διάλογος, δηλαδή η πεμπτουσία του πολιτικού μας συστήματος, και τόσο πιο πλούσια η παραγωγή πολιτικής. Εμείς όμως θεωρούμε διάλογο μόνο τους ασύμπτωτους μονολόγους των αρχηγών και ο ρόλος των βουλευτών είναι να επισφραγίζουν τη δύναμη του ηγέτη τους στις ψηφοφορίες. Η κατά συνείδηση ψήφος υπάρχει μόνο ως γενναιόδωρη παραχώρηση του αρχηγού σε χαμηλής διαβάθμισης ψηφοφορίες ενώ στις σημαντικές ψηφοφορίες είναι επιβεβλημένη η κομματική πειθαρχία. Η παρανόηση είναι τόσο στέρεα εμπεδωμένη που η μη διαγραφή απείθαρχου βουλευτή είναι ένδειξη αδυναμίας του αρχηγού. Κατ’ αναλογία οι δημόσιες διαφοροποιήσεις των βουλευτών πρέπει να κινούνται σε στενή κλίμακα και για ελάσσονα θέματα.

Στα κοινοβούλια των χωρών της Ευρώπης η αυτοτέλεια του βουλευτή θεωρείται δεδομένη και μη αμφισβητήσιμη. Θυμάμαι τις ομηρικές κοινοβουλευτικές μάχες στο Βρετανικό Κοινοβούλιο, για παράδειγμα, όταν επρόκειτο να ληφθεί η απόφαση για τον βομβαρδισμό του Ιράκ. Ο καθένας αντιλαμβάνεται τη σπουδαιότητα του θέματος. Όμως πολλοί βουλευτές του Μπλερ καταψήφισαν τη θέση του κόμματος για μια απόφαση από την οποία έμελλε να κριθεί μεταξύ των άλλων και η πολιτική επιβίωση του αρχηγού, ενώ αντίθετες διαφοροποιήσεις υπήρξαν και στην αντιπολίτευση. Ουδείς μίλησε για διαγραφές- η δύναμη της ελεύθερης βούλησης του βουλευτή είναι αδιαπραγμάτευτη στη χώρα αυτή. Και σε άλλες. Μόνο εμείς την πιστεύουμε αλά καρτ, με κωμικά πολλές φορές αποτελέσματα.

Ας πούμε, σήμερα, ζητά την έδρα από ένα αποχωρήσαντα βουλευτή ένα κόμμα που η γενεσιουργός του πράξη υπήρξε η ομαδική αποχώρηση του αρχηγού και κάποιων μελών του από ένα άλλο κόμμα. Γιατί δεν επέστρεψαν τις έδρες στον ΣΥΡΙΖΑ οι αποχωρήσαντες με επικεφαλής τον Φώτη Κουβέλη τότε; Γιατί δεν όφειλαν, είναι η απάντηση. Υπήρξαν και οι ίδιοι συστατικά του κόμματος από το οποίο αποχώρησαν και ο καθένας μία οιονεί, μη μετρήσιμη, προστιθέμενη αξία. Έτσι λειτουργεί η Δημοκρατία. Ο βουλευτής που αποχωρεί δικαιούται να πει ότι παίρνει μαζί του μία σχολή σκέψης από το κόμμα, η οποία έχει οπαδούς που επίσης αποχωρούν. Ποιος είναι άραγε σε θέση να κάνει ταυτοπροσωπία ασφαλούς εκπροσώπησης;

Το ίδιο ισχύει και για τους βουλευτές Επικρατείας, πόσω μάλλον όταν πρόκειται για κόμματα που καταγράφουν σημαντική απώλεια δυνάμεων. Ποιος μπορεί να πει σήμερα ποιος εκφράζει τους οπαδούς και τα στελέχη της ΔΗΜΑΡ του 2012 ; Ουδείς. Ποιος εκπροσωπεί το 4%του λαού που εγκατέλειψε το κόμμα; Σίγουρα όχι η κομματική ηγεσία την οποία επιδοκίμασε πρόσφατα μόνο το 1,2%. Άρα με ποια λογική θεωρεί ιδιοκτησία της την έδρα Επικρατείας η οποία είχε επικυρωθεί πριν 2 χρόνια από το 6,2% των ψηφοφόρων;

Πηγή: protagon.gr