Τανκς και μπαλαντέρ!

Tον Αλμπερτ Κουράντ (Albert Coreant) τον άνθρωπο που τράβηξε το ιστορικό φιλμάκι της εισόδου του τάνκ στο Πολυτεχνείο το 1973…τον γνωρισα 6-7 χρόνια μετά το γεγονός..

Μόλις είχα ξεκινήσει τη δημοσιογραφία και ήθελα να του πάρω μια συνέντευξη για το περιοδικό ΠΑΝΘΕΟΝ.

Πήγα σπίτι του... Στην οδό Στίλπωνος στο Παγκράτι. Η βεράντα του έβλεπε στο Α’ Νεκροταφείο Αθηνών.

Ο Ολλανδός ανταποκριτής των εφημερίδων της χώρας του, αλλά και του Βελγίου, εδώ στην Ελλάδα, παίζει να έμενε στο πιο ακατάστατο σπίτι που΄χω δει ποτέ στη ζωή μου.

Παντού… όταν λέω «παντού» το εννοώ… σκορπισμένες κασέτες ήχου και ταινίες εικόνας, βιβλία, εφημερίδες, κάμερες, γραφική ύλη, ρούχα… Δεν ήταν βρωμικα… ήταν εντελώς ακατάστατα…. λες και τα έπιπλα δεν έπαιζαν κανέναν ρόλο.

Μιλούσε εξαιρετικά ελληνικά.

Με κοίταξε που έβλεπα (έντρομος) το χάος.

Εβαλε τα γέλια.

-Αν δεν ήμουν ακατάστατος… δηλαδή ανοργάνωτος… δεν θα είχα τραβήξει ποτέ το φιλμάκι του Πολυτεχνείου… Γιατι το φιλμάκι ήρθες έτσι δεν είναι;

-Φυσικά…

-Φυσικά (επανέλαβε ελαφρώς μπουχτισμένος).

-Και γιατι δεν θα είχατε τραβήξει ποτέ το φιλμάκι, αν δεν ήσασταν τόσο … (έψαχνα τη λέξη)

-…χύμα;

-Ε, ναι.

-Γιατι αν ήμουν έστω και στο ελάχιστο τακτικός… δλδ με οργανωμένη σκέψη… δεν θα είχα επιμείνει να επιστρέφω στην Ελλάδα κάθε φορά που με διώχνανε (επί χούντας)… αυτό το χύμα με έκανε λοιπόν να γυρίζω στη χώρα σας που τόσο αγαπώ. Ήταν τρομερά επικίνδυνο… και μου το’χαν τονίσει με όλους τους τρόπους.

-Ευτυχώς, γιατι διαφορετικά όντως δεν θα’χατε τραβήξει το φιλμάκι με το τανκ… για πολλούς από μας είσαστε ήρωας.

-Μπά…. Εγω έκανα απλώς τη δουλειά μου… ήρωες ήταν εκείνα τα παιδιά που δεν κουνήθηκαν από τη θέση τους καθώς το άρμα διέλυε την πύλη. Εγω απλώς- κρυμμένος ξαπλωμένος π-ίσω από το περβάζι πάτησα το rec.

(Ο Αλμπερτ Κουράντ πέθανε φέτος στις 13 Ιουλίου στο Αμστερνταμ στην ηλικία των 85 ετών. Τον ξανασυνάντησα μερικές ακόμα φορές στην καριέρα μου… Κάποτε κανόνισε να πάω στο Ευρωκοινοβούλιο στο Στρασβούργο για ενημέρωση … «για να μάθεις τι σημαίνει Ενωμένη Ευρώπη!»…μου’χε πει. … Πήγα και ανακάλυψα ότι ήμουν μόνος. Δεν υπήρχε κανένας άλλος Ελληνας δημοσιογράφος…. Και ενώ ήμουν έτοιμος να πεθάνω από την πλήξη… την τρίτη μέρα του τηλεφωνησα...

-Δεν υπάρχει κανένας εδώ! Τι λέτε; Να φύγω;

Εβαλε τα γέλια.

-Όχι, να κάτσεις εκεί που είσαι.

Ηταν 15 Νοεμβρίου του 1983… σε λίγο έσκασε η είδηση: "Ανακήρυξη του παράνομου ψευδοκράτους από τον Ραούφ Ντενκτάς στο κατεχόμενο μέρος της Κυπριακής Δημοκρατίας."

Ημουν ο μοναδικός Ελληνας δημοσιογράφος εκεί (εργαζόμουν στον «Ελεύθερο Τύπο) … σημειώστε ότι η Ελλάδα εκείνη την εποχή είχε την Προεδρία του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου… Στο πόντιουμ ήταν ο Γιάννης Χαραλαμπόπουλος (υπ. Εξωτερικών)… κι εγω έτρεχα και δεν έφτανα. Θα σας πω την ιστορία μιαν άλλη φορά… όταν έρθει η στιγμή της.

Ο άνθρωπος πάντως ήξερε πολλά!)

Εκείνο το βράδυ λοιπόν της πρώτης μας συνάντησης με κέρασε κρασί ξεροσφύρι και μου εξηγησε πώς και τι έγινε. Μια ιστορία που έτσι κι αλλιώς έχουμε ακούσει χιλιάδες φορές… Ήταν καλοκαίρι και καθόμασταν στο μπαλκόνι.

-Ησυχη νύχτα… του είπα κάποια στιγμή.

-Γι’ αυτό μ αρέσει που μένω δίπλα στο Νεκροταφείο…

-Για την ησυχία;

-Χμ… μπορείς να το πεις κι έτσι… αλλά εμένα ο θάνατος εκείνων των παιδιών εκείνη τη νύχτα με σημαδέψε περισσότερο από το φιλμάκι μου, που τόσο αγαπάτε. Κάθε φορά που σηκώνω τα μάτια και κοιτάω προς τα εκεί (μου έδειξε το Νεκροταφείο) τα θυμάμαι… έχω υποχρέωση να τα θυμάμαι.

Ηταν αργά κι έπρεπε να φύγω.

Το κασετοφωνάκι μου ήταν ήδη γεμάτο…

-Τελικά τι ήταν αυτό που πραγματικά σας συγκλονισε εκείνη τη νυχτα; τον ρωτησα στην εξωπορτα.

-Μια παρέα κυριών που έπαιζε κουμ-κάν κουτσομπολεύοντας και γελώντας όλο το βράδι στο σαλόνι του ξενοδοχείου «Ακροπολ» αδιαφορώντας εντελώς, για το γεγονός ότι 10 μέτρα πιο εκεί σκοτωνόντουσαν παιδιά. Τους ενοχλούσε αφάνταστα ο θόρυβος από τον …δρόμο. Μάλλον τις μπέρδευε για το που θα βάλουν τον μπαλαντέρ.