Πόσα θα κλέψεις ρε λαμόγιο;

Η εικόνα προσωπικά μου προκαλεί θλίψη. Να βλέπεις έναν άνθρωπο στην όγδοη δεκαετία της ζωής του να περπατάει με τις χειροπέδες περασμένες στα χέρια, που κάποτε υπέγραφαν το μέλλον μιας ολόκληρης χώρας. Αυτόν που πάντοτε ευθυτενής και αγέρωχα χαμογελαστός εκπροσωπούσε μια χώρα στο εξωτερικό, ενώ στο εσωτερικό κόμπαζε ως το απόλυτο Number 2, ο εκλεκτός αντ' αυτού του ίδιου του Πράσινου Βούδα.

Αυτός λοιπόν ο πρώην παντοκράτορας προσέρχεται πρώτα υπόδικος και μετά κατάδικος και ζητάει ελαφρυντικά για τον πρότερο έντιμο βίο του (!!), για το ανήλικο παιδί του, για το εύθραυστο της υγείας του, πασπαλίζοντας φυσικά τα αιτήματά του με την απαραίτητη χρυσόσκονη περί πολιτικής δίωξης, λες και ήταν ποτέ αληθινά πολιτικός. Α ξέχασα, είχε αντιδικτατορική δράση. Τα στερνά όμως τιμούν ή ατιμώνουν τα πρώτα.

Ίσως το μαλθακό του χαρακτήρα μου ευθύνεται για το ότι δεν πιστεύω στην παραμονή του ηλικιωμένου πολιτικού απατεώνα στη φυλακή. Όσοι σπεύσετε να αγανακτήσετε και να μιλήσετε για την ανάγκη του παραδειγματισμού, αφήστε μην προσπαθείτε να με πείσετε. Στη χώρα που εφηύραμε τον Νόμο περί Ευθύνης (;) Υπουργών, η κοινοβουλευτική πλειοψηφία takes good care of their own σαν άλλη φαμίλια με Ντον και Κονσιλιέρι. Θα έλεγα ότι η καλύτερη ποινή είναι η δημόσια χλεύη και η λαϊκή διαπόμπευση, αλλά μετά τον αστικό μύθο του καρδιοπαθή-σκιέρ τέως Δημάρχου Θεσσαλονίκης στο Καϊμακτσαλάν κρατάω μικρό καλάθι.

Μειράκιον το 1994 αν θυμάμαι καλά δούλευα όπως σας έχω ξαναγράψει για τις ειδήσεις του Mega ως τεχνικός. Στο σύρε κι έλα του ρεπορτάζ με έστειλαν κάποια μέρα στο κτίριο της Ένωσης Ελλήνων Εφοπλιστών στον Πειραιά, να καλύψω μια συνέντευξη τύπου. Παρών και ο τότε πανίσχυρος άνδρας της πολιτικής ζωής του τόπου Άκης. Έφτασα λόγω φριχτής κίνησης τελευταίος και έστησα τον εξοπλισμό σε χρόνο ρεκόρ, αλλά από τη βιασύνη και την ατσουμπαλιά δεν μπορούσα να στήσω σωστά το μικρόφωνο πάνω στην επιτραπέζια βάση του. Με μια κίνηση μεγαλοσύνης και παροιμιώδη επιδεξιότητα ο ίδιος ο Άκης τοποθέτησε σωστά το μικρόφωνο και ξεκίνησε την ομιλία του. Στον after καφέ με τους υπόλοιπους τεχνικούς το σχολίασα, “ πολύ ευγενικός ο Υπουργός, με περίμενε υπομονετικά και με βοήθησε κιόλας”. “Ας μην είχες μικρέ το μικρόφωνο και την κάμερα του Mega και θα σού 'λεγα εγώ”, σχολίασε βετεράνος τεχνικός προσγειώνοντάς με στην πεζή πραγματικότητα.

Πάντα για την περίπτωση του Άκη αλλά και των άλλων πρασινογάλαζων golden boys χρησιμοποιώ το παράδειγμα καλής λειτουργίας ενός bar. Θα προσλάβεις κάποια στιγμή ως καταστηματάρχης έναν μπασμένο στα κόλπα barman. Την ξέρει τη δουλειά, γνωρίζει τα απλά ποτά και τα premium, μαθαίνει τις συνήθειες των πελατών, ξέρει πόσα ποτά βγάζει το μπουκάλι, πόσο πάγο να βάζει για την οικονομία της κάβας κλπ κλπ. Ξέρει κι ο καταστηματάρχης, ότι ένας έμπειρος barman μια λογική χασούρα από κεράσματα σε φίλους του και σε γκόμενες την έχει. Ξέρει επίσης ότι “παίζει” και η πιθανότητα παντελονιάσματος, αλλά τεσπα το μαγαζί να τσουλάει... Ε μην παίρνεις θάρρος ρε barman και τον κατακλέβεις τον άνθρωπο, μη βουτάς τη χερούκλα μέσα στο ταμείο και τον αφήνεις μόνο με τα έξοδα. Θα μπει μέσα ο χρεοκοπημένος εργοδότης σου και θα σου πει “πόσα θες να κλέψεις ρε λαμόγιο; Με κατέστρεψες”. Τόσες δεκαετίες αυτό το american bar δε ζούμε ;

Κι όμως οι αθεόφοβοι το έκαναν! Τι offshore, τι Ελβετίες, τι Μπαχάμες, τι ομόλογα και ράβδους χρυσού... Επενδύσεις σε ακίνητα, μίζες σε λογαριασμούς φίλων, κουμπάρων και παρακούμπαρων και πίσω άφησαν το απόλυτο ρημαδιό. Σου λένε, “σιγά μη βρουν κάτι οι εξεταστικές, σιγά μην καταλήξουν πουθενά ψάχνοντας τις λίστες οι υποστελεχωμένες υπηρεσίες”. Αφού οι ίδιοι φρόντιζαν τόσα χρόνια να τις αφήνουν υποστελεχωμένες. Μόνη ελπίδα για να καταλήξει κάποιος στη φυλακή, να σπάσει η μεταξύ τους ομερτά και να αρχίσουν να δίνουν ο ένας τον άλλον. Α ναι και η δημοσιογραφική έρευνα... Χαχαχα...

Στην ταινία American Gangster που προτείνω δίπλα, ο Ντένζελ Ουάσιγκτον διευθύνει ανενόχλητος ένα καλοκουρδισμένο εγκληματικό δίκτυο κάτω από τη μύτη των αρχών, γιατί κρατάει συστηματικά low profile. Το δίκτυο σπάει, όταν η γυναίκα του τον βάζει να φορέσει ένα τρελό γουναρικό στο κέντρο του Madison Square Garden σε αγώνα μποξ. Η ματαιοδοξία, το αγαπημένο ελάττωμα του διαβόλου. Σου θυμίζει κάτι το story Άκη;

ΥΓ Εκτός από το όχι καινούργιο, αλλά συναρπαστικό “American Gangster”, από μουσική σας προτείνω Mumford & Sons που ακούγονται τόσο μα τόσο country για Λονδρεζάκια και ένα μυθιστόρημα που σας συστήνω, την “Τζαζ του Δολοφόνου”, για να σας ταξιδέψει, τώρα που θα έχετε ελπίζω λίγο έξτρα χρόνο για διάβασμα.