Η Ισορροπία του Nash

Gazzetta team
Η Ισορροπία του Nash
Ο Αντώνης Πανούτσος παρακολουθεί το τζέρτζελο με το έργο του Εθνικού, διαβάζει για πρωτόγνωρη ενέργεια και θυμάται ανάλογες περιπτώσεις.
Το κατέβασμα της «Ισορροπίας του Nash» του Εθνικού από το κράτος δεν είναι πρωτόγνωρο. Το 1959 ο υπουργός Προεδρίας Κωνσταντίνος Τσάτσος είχε κατεβάσει τις Ορνιθες του Κουν που παιζόντουσαν στο Ηρώδειο, λόγω της ελευθεριάζουσας γλώσσας του Αριστοφάνη. Το αποτέλεσμα ήταν από τότε στις γελοιογραφίες του Φωκίωνα Δημητριάδη ο Τσάτσος να εμφανίζεται τραβώντας με σπάγκο μια κότα.

Στον κινηματογράφο το Jesus Christ Superstar το 1974 είχε προβληθεί στο Παλλάς για κάποιες μέρες πριν το κατεβάσει η δικτατορία. Κάτι που είχε κάνει και στο παρελθόν με το Hair, όχι όμως λόγω προσβολής του θρησκευτικού συναισθήματος αλλά γιατί ο θίασος σε μια σκηνή εμφανιζόταν γυμνός.

Πολύ πιο συνηθισμένο μέχρι την δεκαετία του '80 ήταν το κόψιμο σκηνών. Το Τελευταίο Τανγκό στο Παρίσι είχε προβληθεί χωρίς την γνωστή σκηνή με το βούτυρο. Από το Φράουλες και Αίμα (Strawberry Statement) είχε κοπεί ένα τόσο μεγάλο κομμάτι στο τέλος που δεν έβγαινε νόημα για το πως τελείωσε η ταινία.

Το έργο του Εθνικού δεν το έχω δει για να έχω γνώμη. Όπως νομίζω ότι δεν το έχει δει σχεδόν κανένας από όσους εκφράζουν γνώμη στα media. Ούτως ή άλλως η κριτική γίνεται για το κατά πόσον έχει δικαίωμα ένας κρατικός οργανισμός να ανεβάζει έργο με αποσπάσματα από την βιογραφία του καταδικασμένου για δολοφονίες Σάββα Ξηρού. Αν κάποιος πιστεύει στην απόλυτη ελευθερία του λόγου, όπως οι συντάκτες του Je suis Charlie, είναι μία θέση. Την μία βάζουν τον Ιησού να φυλάει στο στόμα τον Μωάμεθ και την άλλη τον Αϊλάν να κυνηγάει Γερμανίδες να τις χουφτώσει. Είναι η libertine θέση του nothing is sacred. Είναι όμως και η θέση που όποιος υπερασπίζεται το δικαίωμα του Εθνικού να ανεβάζει έργο με τον Ξηρό θα έπρεπε να υπερασπιστεί ανάλογο έργο με τον Κορκονέα. Και από πείρας ξέρω ότι όποιος υπερασπίζεται το δικαίωμα στην ελεύθερη έκφραση το κάνει φτάνει να είναι δική του.

Υ.Γ Αμερικάνοι φονιάδες των έργων των Ξηρών και αν η Αμερικάνικη Πρεσβεία δεν είχε διαμαρτυρηθεί η Ισορροπία του Nash μια χαρά θα παιζόταν.

Υ.Γ 1 Η αγαπημένη μου ιστορία λογοκρισίας είναι από την Νότια Αφρική, όπου είχε απαγορευτεί η εισαγωγή του βιβλίου «Η Μαύρη Καλλονή». Ο λογοκρίτης είχε πιστέψει ότι το βιβλίο αφορά κάποια πανέμορφη μαύρη ενώ αφορούσε ένα μαύρο άλογο.